Οι διεθνείς εξελίξεις τρέχουν σαν αστραπή, αλλά οι επαγγελματίες της πολιτικής, μαζί με τους κατ’επάγγελμα διαδηλωτές ζήλεψαν την δόξα του Δον Κιχώτη και ξεκίνησαν πάνω στα παλιάλογά τους, με τον κοντάρι και το σκουτάρι στο χέρι, εις αναζήτησιν εχθρών. Δεξιά και αριστερά, βλέπουν να πλανάται το φάντασμα της «ακροδεξιάς», το οποίο επιδιώκουν να εξαλείψουν από την κοινωνία, ως άλλοι αναμορφωτές, άσχετα εάν κατά καιρούς μεταχειρίζονται τις ίδιες μεθόδους που ομνύουν ότι απεχθάνονται. Δυστυχώς, γνωρίζει ο τόπος μας από τις εμμονές αυτές, έχοντας υποφέρει ουκ ολίγον και στο παρελθόν από παρόμοιο κυνήγι μαγισσών, μόνο που τότε το φάντασμα λεγόταν «κομμουνισμός».
Σε κάθε περίπτωση, διάγοντας ήδη την τρίτη δεκαετία του 21ου αιώνα, η ελληνική κοινωνία ζει έναν νέο «Μακαρθισμό», αυτή την φορά απ’ την ανάποδη. Την ώρα που θα έπρεπε να προάγεται η εθνική ομοψυχία για να αντιμετωπιστεί ο ραγδαία αυξανόμενος κίνδυνος που προέρχεται από τον διεθνή τρομοκράτη που λέγεται Τουρκία, η οποία ηγείται από έναν αδίστακτο φονταμενταλιστή, αλλά πολιτικά εφτάψυχο πρόεδρο, τα ελλαδικά κόμματα, ως άλλοι ήρωες του Θερβάντες, πρωταγωνιστούν στο ευφάνταστο πεδίο της «Μπογδανιάδος».
Το πολιτικό λεξιλόγιο όλο και συρρικνούται
Εδώ ο κόσμος καίγεται (κυριολεκτικά, αν λάβει κανείς υπ’ όψη το αρνητικό ρεκόρ των πυρκαγιών του περασμένου καλοκαιριού) και στην συνέχεια πνίγεται, ο κορωνοϊός κάνει αρμένικη βίζιτα και δεν λέει ακόμη να μας αποχαιρετίσει οριστικά, η ακρίβεια επελαύνει απειλητικά, εν μέσω μιας σοβαρής ενεργειακής κρίσης που ενδέχεται να προκαλέσει πολλές παρενέργειες στην αγορά και στα νοικοκυριά… και ενώ η ελληνογαλλική συμμαχία που διαμορφώνεται παρουσιάζει μια σπάνια ευκαιρία για την Ελλάδα, κόμματα, ΜΜΕ και οι παρατρεχάμενοι ασχολούνται με τις δηλώσεις του ανεξάρτητου πλέον βουλευτή κ. Κωνσαντίνου Μπογδάνου και κατά πόσο ήταν πολιτικά ορθές!
Για να είμαστε ειλικρινείς, η ΝΔ έδωσε την αφορμή για την νέα εσωστρέφεια, μετά την απόφαση του πρωθυπουργού και προέδρου του κόμματος να διαγράψει τον κ. Μπογδάνο από την κοινοβουλευτική ομάδα (και προσεχώς το κόμμα;), φοβούμενος μήπως τον καπελώσει ο κ. Δένδιας με την σκληρή αντίδραση του εντός κοινοβουλίου. Φυσικά, το ΚΚΕ, ως το άμεσα θιγόμενο μέρος, φρόντισε να επικροτήσει την κομματική αυτή απόφαση και να σιγοντάρει τον κ. Μητσοτάκη. Άλλωστε, δεν είναι η πρώτη φορά που το ΚΚΕ στηρίζει κάποιον από την οικογένεια Μητσοτάκη, αλλά αυτό δεν είναι της παρούσης.
Το θέμα είναι ότι τα στερεότυπα και οι εύκολες ετικέτες έχουν γίνει ο κανόνας και όχι η εξαίρεση στον πολιτικό λόγο. Στην Ελλάδα του 21ου αιώνα, οι λέξεις «φασίστας» και «ακροδεξιά» τείνουν να γίνουν οι πλέον πολυχρησιμοποιημένες στο ολοένα και συρρικνούμενο λεξιλόγιο της ελλαδικής πολιτικής κάστας. Μάλιστα, επειδή η ένδεια σκέψης ευνοεί την αναπαραγωγή και τον αναμηρυκασμό στην παρ’ ημίν δημοσιογραφία(sic), με την δυναμική που έχουν αποκτήσει, οι χιλιοειπωμένοι σκωπτικοί αυτοί χαρακτηρισμοί θα ξεπεράσουν όπου να’ ναι σε δημοφιλία και την θρυλική εκείνη λέξη του 20ου αιώνα που εξέφραζε την αγανάκτησή μας…τα μάλα.
Οι κομματάνθρωποι αποδεικνύονται αμφιδέξιοι…στην ετικετοποίηση
Δυστυχώς, η συγκεκριμένη τακτική που υιοθετούν οι δήθεν «αντιφασίστες» και οι ως μη ώφελε αυτοαποκαλούμενοι «προοδευτικοί» του να πετάνε λάσπη με την βεβαιότητα ότι όλο και κάτι θα κολλήσει, προξενώντας ζημιά στον στόχο τους, είναι όντως φασιστικό γνώρισμα, που θα έπρεπε να αποστρέφονται μετά βδελυγμίας αντί να μεταχειρίζονται. Εξάλλου, η φράση «πες, πες, πες, κάτι θα μείνει» έχει αποδοθεί στον υπουργό προπαγάνδας της ναζιστικής Γερμανίας Γκαίμπελς. Δεν χωράει αμφιβολία, ότι κατά καιρούς, άνθρωποι τόσο από τον χώρο της δεξιάς, όσο και από της αριστεράς έχουν αποδειχθεί πιστοί μαθητές του και συνεχιστές των μεθόδων του.
Εκ των πραγμάτων, αυτό σημαίνει ότι στην Ελλάδα, οι φανατικοί ακόλουθοι του Αυνάν (για να επανέλθουμε στην αγαπημένη λέξη του ύστερου 20ου αιώνα) μπορεί να είναι αμφιδέξιοι! Διότι, τελικά, δεν έχει τόση σημασία η ιδεολογία για να αποδειχθεί η ταυτότητα του πολιτικού ανδρός, όσο οι μέθοδοι που μεταχειρίζεται και η σύγκλιση ή απόκλιση λόγων και έργων.
Ασφαλώς, ο κ. Μπογδάνος εκφράζει την συντηρητική πτέρυγα της ΝΔ, όμως οι θέσεις και τα λεγόμενά του δείχνουν να συγκλίνουν περισσότερο με τις παραδοσιακές θέσεις του κεντροδεξιού κόμματος που ίδρυσε ο κ. Καραμανλής παρά τα όσα κατά καιρούς εκστομίζουν κάποιοι νεήλυδες που ψάρεψε ο κ. Μητσοτάκης σε θολά ποταμίσια νερά και επιβράβευσε με κυβερνητικά πόστα. Δικαιούται κάποιος να συμφωνεί ή να διαφωνεί με τις θέσεις του κ. Μπογδάνου όσο θέλει, αλλά οφείλει να τις αποδομεί με λογικά επιχειρήματα που θα στηρίζονται με παραδείγματα και τεκμήρια, όχι με εντυπωσιοθηρικές φωνές, απρεπείς χαρακτηρισμούς και ύβρεις. Αυτό ισχύει τόσο για τους εσωκομματικούς εχθρούς του, όσο και για τους αντιπολιτευόμενους.
Οι Δον-Κιχώτηδες πολεμούν… με τους ανεμόμυλους
Κοντολογίς, αυτή η καραμέλα με το να κατονομάζεται ο καθένας «φασίστας» και «ακροδεξιός» εκμαυλίζει την πολιτική ζωή του τόπου και γίνεται κουραστική. Άσε που λειτουργεί παραπλανητικά, σαν το παραμύθι με το παιδί που φώναζε συνέχεια «λύκος, λύκος», με αποτέλεσμα να μην τον πιστεύει πια κανείς, όταν ο πραγματικός λύκος έκανε την εμφάνισή του. Με τόσους δήθεν «φασίστες», ο πληθυσμός της Ελλάδος θα έπρεπε να ξεπερνάει και… αυτόν της Τουρκίας.
Το ανθρωποκυνηγητό και οι διώξεις που εξαπέλυσε κάποτε η δεξιά στην μετεμφυλιοπολεμική Ελλάδα υπήρξε ό,τι χειρότερο για τον τόπο. Τόσο σε ανθρώπινο επίπεδο, γιατί αδικήθηκαν αναρίθμητοι συμπολίτες μας και οι οικογένειές τους (δεν μιλάμε για κινηματίες, αλλά ανθρώπους καθημερινούς), όσο και σε εθνικό επίπεδο, γιατί εξασφάλισε τρόπον τινά στην αριστερά ισχυρό συγχωροχάρτι για τα σοβαρά λάθη του παρελθόντος και δυσανάλογη νομή στους κρατικούς και κοινωνικούς θεσμούς, πλην της οικονομίας, ως αποζημίωση. Χίλιες φορές να λειτουργούσε η οικονομία με 5ετές πλάνο και κρατικοποιημένες τράπεζες και να είχαν αφεθεί οι υπόλοιποι θεσμοί εκτός κομματικής μοιρασιάς!
Ο εθνομηδενισμός υπήρξε το νόθο γέννημα της παράξενης αυτής μεταπολιτευτικής σχέσης μεταξύ δεξιάς και αριστεράς και δεν υπάρχει πτυχή του βίου μας που να μην έχει επηρεάσει. Από το προεδρικό μέγαρο μέχρι το αναγνωστικό στο τελευταίο μονοθέσιο δημοτικό σχολείου ενός απομακρυσμένου χωριού, ο εθνομηδενισμός έχει αφήσει το νευρωτικό και αυτοκαταστροφικό αποτύπωμά του.
Παραδοσιακά, οι φασιστικές ιδεολογίες δεν είχαν κάποια ιδιαίτερη πέραση στην Ελλάδα. Ακόμη και πολιτικοί με την στρατηγική ευφυία και την επιτελική ικανότητα ενός Ι. Μεταξά δεν κατόρθωναν να συγκεντρώσουν αξιόλογο αριθμό ψηφοφόρων, με εξαίρεση την πορεία του κόμματός του το 1926, εξαιτίας των δύσκολων συνθηκών που προέκυψαν στον απόηχο της Μικρασιατικής Καταστροφής και την δικτατορία Παγκάλου.
Όταν τα γεγονότα δεν εξυπηρετούν την «κομματική αλήθεια»
Ως προς τα σημερινά φαινόμενα, θα πρέπει να αναλογιστούν οι πολιτευόμενοι κατά πόσον η γενική συμπεριφορά και οι τραγικές επιλογές τους ωθούν τους ψηφοφόρους να διαμαρτύρονται επιλέγοντας στην κάλπη πρόσωπα και κόμματα αντισυμβατικά.
Σε μια δημοκρατία, θα πρέπει να είναι ελεύθερος ο καθένας να εκφράζει την γνώμη του και να υποστηρίζει τις πολιτικές που πρεσβεύει. Η κριτική πρέπει να στοχεύει στην ουσία, και όχι να δαπανάται σε ετικέτες και κενούς χαρακτηρισμούς. Ο κ. Μπογδάνος δεν είναι λιγότερο ή περισσότερο «φασίστας» από τον εκάστοτε αρχηγό κόμματος που διαγράφει μη αρεστούς του με συνοπτικές διαδικασίες ή αρχηγικά κόμματα που απαιτούν τυφλή υπακοή και στρατιωτική πειθαρχία από τα μέλη τους. Ο σύγχρονος κομματικός φασισμός δεν γνωρίζει από χρώματα και ιδεολογίες. Ελλοχεύει παντού και η μόνη ιδεολογία που υπηρετεί είναι το προσωπικό συμφέρον της ηγεσίας.
Ας προσέχουν, όμως, όλοι εκείνοι οι Δον Κιχώτηδες που τάχα μάχονται τον «φασισμό» και την «ακροδεξιά». Συνήθως, τα πονηρά πνεύματα εμφανίζονται μόνον αφού έχουν επικληθεί επαρκώς…
Εδώ που τα λέμε, όπως έχουν γίνει τα πράγματα σήμερα, ακόμη κι αν κάποιος έκανε αναπαραγωγή μιας ομιλίας του Βελουχιώτη, χωρίς να αποκαλύψει το όνομά του, πολλοί από τους σημερινούς Δον Κιχώτηδες θα έσπευδαν να την καταδικάσουν ως ακροδεξιό ή φασιστικό προϊόν! Όπως έλεγε ο ήρωας του Θερβάντες, «τα γεγονότα, καλέ μου Σάντσο, είναι οι εχθροί της αλήθειας»…
