Τον Αύγουστο η Ελλάδα του κυρίου Τσίπρα θα υπογράψει το νέο Μνημόνιό της. Μεγάλο μέρος των υποχρεώσεων λογοδοσίας που υφίσταται σήμερα η χώρα, έχει ήδη περάσει στο ευρωπαϊκό νομικό πλαίσιο που μας δεσμεύει, όπως (θεωρητικά) και τις υπόλοιπες χώρες-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Οι Ευρωπαίοι ήδη έχουν θέσει σε εφαρμογή τα λεγόμενα “βραχυπρόθεσμα” μέτρα ελάφρυνσης του χρέους, όπως είχαν τάξει στον κύριο Σαμαρά στα τέλη του 2012. Τώρα, σχεδιάζουν τα λεγόμενα “μεσοπρόθεσμα” μέτρα: έναν μηχανισμό περικοπής των ετήσιων δόσεων αποπληρωμής του χρέους που να συνδέεται με μια σειρά αιρεσιμοτήτων, όπως η απαρέγκλιτη τήρηση του ψηφισμένου προϋπολογισμού, η αυστηρή και αποτελεσματική εφαρμογή της εν ισχύι νομοθεσίας και δευτερευόντως ο ρυθμός ανάπτυξης, ή άλλες μεταβλητές, όπως η πιστωτική επέκταση, ή η ανεργία.
Η Γερμανία επιθυμεί και θα επιβάλει η αξιολόγηση να είναι ετήσια και να εγκρίνεται δια ψήφου στο εθνικό της Κοινοβούλιο. Δεν θα υπάρξει νομικό κείμενο που να υπολαμβάνει ρύθμιση περικοπής του ελληνικού χρέους ρητά και προκαταβολικά: απαραίτητο στοιχείο του νέου Μνημονίου θα είναι η αιρεσιμότητα της ελάφρυνσης χρέους – μπορεί να τίθεται σε εφαρμογή, μπορεί όχι. Εξ ου και οι εντελώς αδόκιμες και ασαφείς ορολογίες περί “βραχυπρόθεσμων”, “μεσοπρόθεσμων” και “μακροπρόθεσμων” μέτρων ελάφρυνσης του χρέους που εξειδίκευσαν την δέσμευση των ξένων προς τον κύριο Σαμαρά το 2012: εισήχθησαν για να αφήνουν έδαφος για “δημιουργική ασάφεια”.
Οι Γερμανοί έχουν ακόμα πολλά να ζητήσουν από την Ελλάδα και τους μελλοντικούς της πρωθυπουργούς. Δεν θα την αφήσουν. Οι υπόλοιποι, δηλαδή οι Γάλλοι και οι Ολλανδοί, κάποιο κοκκαλάκι θα βρίσκουν να δαγκώσουν.
Originally posted 2018-04-27 11:20:33.
