Η Αλληλεγγύη και η φιλανθρωπία είναι έννοιες αλληλένδετες με πρόσημο την ανιδιοτέλεια και την ανυστεροβουλία. Σαφώς κινούνται με διακριτούς ρόλους στην κοινωνική πραγματικότητα. Η κατεύθυνσή τους διαφέρει στα σημεία τομής τους.
Είναι επιβεβλημένη η αποσαφήνιση του διαχωρισμού των δύο αυτών όρων, των δύο εννοιών που βρίσκουν πεδίο ηθικής δράσης με πνεύμα σεβασμού και αξιοπρέπειας στην οικονομική κρίση που διανύουμε, αφού η ένδεια κι εξαθλίωση μπορεί να ενέχει τον κίνδυνο να τα αντιμετωπίσει στο δρόμο του πρόσκαιρα κι ένας καθ όλα ευκατάστατος άνθρωπος.
Η αλληλεγγύη δεν είναι εξατομικευμένη ούτε και αμιγώς ηθική. Είναι δικαιοπολιτική, πρακτικώς αναγκαστική υποχρέωση των πολιτών με όρους κοινωνικής συνύπαρξης.
Το χρέος της αλληλεγγύης: α. Η κοινωνική δικαιοσύνη, β. Η κοινωνική υπόσταση, γ. Η αναδιανομή κοινωνικού εισοδήματος δ. Η θεσμική ρύθμιση, μέσω των συστημάτων κοινωνικής ασφάλισης και πρόνοιας.
Η απόσυρση των κρατών διεθνώς με τις συνεχώς αυξανόμενες δυσχερείς επιπτώσεις, με την πλήρη απορρύμιση των εργασιακών, κοινωνικών και οικονομικών δικαιωμάτων των πολιτών, μετατρέπει τα κράτη σε μηχανισμούς με διευρυνόμενη καταστολή και διαρκώς συστελλόμενη κοινωνική ευθύνη. Η εξαιρετικά δυσχερής νέα πραγματικότητα επιτρέπει παρ’ όλα αυτά ζωτικό χώρο για πρωτοβουλίες που έρχονται να ενισχύσουν το κοινωνικό κεφάλαιο: Δίκτυα και πρωτοβουλίες αλληλεγγύης εμφανίζονται ως ανταπόκριση στης διαλυτική κρίση.
