Η ένσκηψη της πανδημίας του κορωνοϊού, εκτός από τα πολλά θύματα που άφησε στο πέρασμά της, έπληξε και βασικές ελευθερίες και αναφαίρετα δικαιώματα, μεταξύ των οποίων συγκαταλέγεται και η θρησκευτική ελευθερία. Για την ακρίβεια, την πληγή αυτή δεν την επέφερε ο ιός, αλλά η κάστα των πολιτικών, που διέκριναν μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία για να αποκτήσουν υπερεξουσίες, συνεπικουρούμενοι από τα συστημικά ΜΜΕ, τα οποία αντάλλαξαν την δημοσιογραφία με την δημαγωγία.
Η Χριστιανική πίστη – και μάλιστα η Ορθοδοξία – δέχθηκαν την μεγαλύτερη επίθεση, αφού η βάση της πίστεώς μας δεν εδράζεται στην ατομική πίστη-πεποίθηση, αλλά στην λειτουργική (λειτουργία = λαού το έργο) πράξη και ευχαριστιακή σύναξη, που αποκορυφώνονται στην μετοχή του μυστηρίου της Θείας Κοινωνίας.
Πολλαπλές λαβίδες ατομικής χρήσης και Θεία Κοινωνία
Την μετάδοση αυτού του τιμίου Σώματος και Αίματος του Χριστού ήλθαν να απαγορεύσουν οι κατά τόπους πολιτειακές αρχές, ακόμη και μετά την άρση των απαγορευτικών μέτρων, επεμβαίνοντας με πρωτοφανές απαράδεκτο τρόπο στα εσωτερικά της Εκκλησίας. Το έργο αυτής της ύπουλης παρείσφρησης διευκόλυναν αφ’ ενός κάποιοι ιεράρχες οι οποίοι βιάστηκαν να διευκολύνουν τις τοπικές αρχές με την υιοθέτηση αμφιλεγομένων λύσεων, και αφ’ ετέρου μεμονωμένοι λαϊκοί, οι οποίοι χρησιμοποίησαν το εφήμερο αξίωμά τους για αντιποίηση επισκοπής αρχής, και με παρεμβάσεις τους σε εκκλησιαστικές και κοσμικές αρχές, επιχείρησαν να επιβάλλουν την μειοψηφική άποψή τους επάνω στην μακραίωνη παράδοση της Εκκλησίας.
Για την πρώτη περίπτωση, εγράφησαν ικανά άρθρα και με απόφαση της Αγίας και Ιεράς Συνόδου του Οικουμενικού Πατριαρχείου, κατέστη σαφές ότι ουδείς ιεράρχης δύναται να αλλάξει αυθαίρετα τον τρόπο μετάδοσης της Θείας Κοινωνίας εάν δεν υποχρεωθεί εκ των πραγμάτων από τις τοπικές πολιτειακές αρχές. Για την δεύτερη περίπτωση, φροντίζουν διάφοροι θλιβεροί αξιωματούχοι των ελληνικών κοινοτήτων της Διασποράς να αποδεικνύουν, για άλλη μια φορά, ότι η διχόνοια και η εσωτερική φαγωμάρα παραμένει η αιώνια αχίλλειος πτέρνα του Ελληνισμού.
Τελευταίο θύμα αυτής της διχόνοιας είναι η ομογένεια του Καναδά, όπου υποχρεώθηκε η Αρχιεπισκοπή Καναδά να αλλάξει τον τρόπο μετάδοσης της Θείας Κοινωνίας, εισάγοντας την χρήση πολλαπλών ανοξείδωτων λαβίδων, μετά από παρέμβαση των κρατικών αρχών του Καναδά, οι οποίες, σημειωτέον, τόνισαν ότι ανταποκρίθηκαν σε καταγγελίες ομογενών!
Μεμωνομένοι ομογενείς κατήγγειλαν την Αρχιεπισκοπή Καναδά στις αρχές
Εδώ πρέπει να τονισθεί ότι ο Σεβ. Αρχιεπίσκοπος Καναδά κ. Σωτήριος είχε προσφάτως ταχθεί υπέρ της διατήρησης του παραδοσιακού τρόπου μετάδοσης της Θείας Ευχαριστίας, τονίζοντας στην με ημερομηνία 5 Ιουνίου 2020 επιστολή του προς τους ιερείς της επαρχίας του, να αποφεύγουν να εκφέρουν προσωπικές γνώμες για την Θεία Κοινωνία στα ΜΜΕ, διότι «η Εκκλησία είναι Σώµα Χριστού. Είναι Μία και Αγία. Είναι µία οικογένεια. Κανείς δεν πρέπει για τέτοια σοβαρά θέµατα να οµιλεί αφ’ εαυτού του» και να αναμένουν τις οδηγίες του Οικουμενικού Πατριαρχείου.
Οι οδηγίες αυτές ακολούθησαν λίγε ημέρες αργότερα, με συνοδική απόφαση του Οικουμενικού Πατριαρχείου, η οποία τονίζει ότι «Μυστήριον τῆς Θείας Εὐχαριστίας εἶναι ἀδιαπραγμάτευτον, διότι πιστεύομεν ὅτι δι΄ αὐτοῦ μεταδίδεται εἰς τούς πιστούς αὐτό τοῦτο τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ <εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν καί εἰς ζωήν αἰώνιον> καί εἶναι ἀδύνατον διά τοῦ Μυστηρίου τούτου τῶν Μυστηρίων νά μεταδοθῇ εἰς τούς μεταλαμβάνοντας ὁποιαδήποτε νόσος». Συμπληρώνεται δε ότι «Ὡς πρός τόν τρόπον μεταδόσεως τῶν ἀχράντων Μυστηρίων εἰς τούς πιστούς, ἡ Ἐκκλησία, σεβομένη τήν Ἱεράν Παράδοσιν… οὐδεμίαν ἀνάγκην εὑρίσκει δι’ ἀλλαγήν τοῦ τρόπου τούτου καί μάλιστα ὑπό τήν πίεσιν ἐξωγενῶν παραγόντων».
Η απόφαση της Μητέρας Εκκλησίας φαίνεται ότι δεν στάθηκε ικανή να κάμψει τις διαφωνίες κάποιων μεμονωμένων λαϊκών στοιχείων, οι οποίοι αποφάσισαν να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους, καταγγέλλοντας τις ίδιες της ενορίες τους στις κρατικές αρχές για την χρήση της κοινής λαβίδας! Το αποτέλεσμα ήταν επόμενο. Οι κρατικές αρχές πραγματοποίησαν παρέμβαση, εμποδίζοντας την κανονική μετάδοση της Θείας Κοινωνίας, η οποία εφαρμοζόταν μετά το άνοιγμα των εκκλησιών στον Καναδά στις αρχές Ιουνίου και υποχρεώνοντας τον Αρχιεπίσκοπο να υιοθετήσει την πρακτική των πολλαπλών λαβίδων, αφού τέθηκε αντιμέτωπος με την απειλή εξοντωτικών προστίμων (τα οποία, σύμφωνα με τον Αρχιεπίσκοπο, ενδεχομένως να έφθαναν και τις δεκάδες εκατομμύρια δολάρια) ή ακόμη και την διαταγή νέας αναστολής λειτουργίας των ελληνορθοδόξων ενοριών.
Εκβιασμός της Εκκλησίας και ξεκαθάρισμα παλιών λογαριασμών
Ως εικός, τα μέτρα που αναγκάστηκε να λάβει η Αρχιεπισκοπή τροφοδότησαν αντιδράσεις από μερίδα των πιστών, κάποιοι εκ των οποίων στράφηκαν εναντίον του Αρχιεπισκόπου. Ακούγεται ότι θα προχωρήσουν και σε συλλαλητήρια. Όμως, στην προκειμένη περίπτωση, φαίνεται ότι ο Αρχιεπίσκοπος και σύσσωμη η Εκκλησία έπεσαν θύματα στυγνού εκβιασμού ή και εκδικητικής διάθεσης εκ μέρους κάποιων ομογενών. Άλλωστε, το 2017, το διοικητικό συμβούλιο της Ελληνικής Κοινότητος του Τορόντο κατέφυγε στα δικαστήρια εναντίον της Αρχιεπισκοπής Καναδά (τότε Μητρόπολης Τορόντο), για οικονομικής φύσεως διαφορές. Στις 3 Ιουλίου 2020, ο πρόεδρος της Κοινότητος Τορόντο έστειλε επιστολή στον Αρχιεπίσκοπο απειλώντας να κλείσει τους 4 ναούς που ανήκουν στην κυριότητα της Κοινότητος εάν δεν διακοπεί η μετάδοση της Θείας Κοινωνίας!
Κάποιοι προεδροπαράγοντες φαίνεται ότι ορέγονται επισκοπής, χωρίς καν να είναι κληρικοί! Σε μια περίοδο όπου παρατηρείται η ύφεση του ιού, η ανάμειξη της πολιτείας σε καθαρά εκκλησιαστική υπόθεση θα μπορούσε εύλογα να θεωρηθεί ως προσβολή του δικαιώματος της θρησκευτικής ελευθερίας. Το χειρότερο είναι ότι στην προκειμένη περίπτωση, την κερκόπορτα της κρατικής παρέμβασης φαίνεται να την άνοιξε ένας μεμονωμένος αριθμός ομογενών, για ιδιοτελείς, ίσως λόγους.
Ο ποιμενάρχης της τοπικής εκκλησίας είναι σαφής. Στην ανακοίνωση της 15ης Ιουλίου, ο Σεβ. Καναδά κ. Σωτήριος τονίζει, μεταξύ άλλων, ότι: «Την Τρίτη 14 Ιουλίου 2020, ένας αρμόδιος από τις κυβερνήσεις του Καναδά μου τηλεφώνησε και είπε, ότι έχει πληροφορίες, ότι σε δύο Ιερούς Ναούς (μάλιστα ονόμασε τους Ιερούς Ναούς) δόθηκε Θεία Κοινωνία με μία λαβίδα για όλους τους πιστούς. Πρόσθεσε, ότι εάν αυτό συνεχισθεί, θα ληφθούν μέτρα για όλες τις Ελληνικές Ορθόδοξες Εκκλησίες. Θα δοθούν πρόστιμα που μπορεί να φτάνουν μέχρι δέκα εκατομμύρια (10.000.000) και μπορεί να φτάσουν στο σημείο να κλείσουν πάλι τις εκκλησίες μας. Συνέχισε και είπε περίπου τα εξής. Εμείς δεν αστυνομεύουμε τις εκκλησίες. Όταν όμως, κάποιοι καταγγέλλουν ορισμένες παραβάσεις είμαστε υποχρεωμένοι να τις εξετάζουμε και να ενεργούμε σύμφωνα με τους νόμους και να επιβάλουμε και κυρώσεις. Το πρόβλημα είναι δικό σας. Σεις δεν ομονοείτε. Δικοί σας κάνουν καταγγελίες».
Ιδιοτέλεια και εκφυλισμός του ελληνικού τρόπου
Δεν ξέρω αν η πράξη της καταγγελίας δικαιούται να χαρακτηρισθεί ρουφιανιά, υπερβάλλον ζήλος, ιδιοτέλεια ή κάτι άλλο, αλλά για μια ακόμη φορά ο Ελληνισμός της Διασποράς απέδειξε ότι οι κίνδυνοι που προέρχονται εκ των έσω δεν είναι λιγότερο επικίνδυνοι από αυτούς που οφείλονται σε εξωγενείς παράγοντες και ότι ο κακός συντονισμός και η έλλειψη οργανωτικής πειθαρχίας αποτελούν τρωτά σημεία για εμάς, εν αντιθέσει με άλλες εθνικές κοινότητες της Διασποράς.
Όσον αφορά στην εκκλησιαστική συνείδηση των καταγγελλόντων, αναρωτιέται κανείς γιατί δεν προτίμησαν να επικοινωνήσουν προσωπικά με τον εφημέριο της ενορίας τους ή τον ίδιο τον Αρχιεπίσκοπο και να ζητήσουν να κοινωνήσουν ιδιωτικά, αφού τους πείραζε ο λογισμός τους; Ποιος ακριβώς τους κατέστησε υπεύθυνους για να αποφανθούν για τις υγειονομικές πρακτικές της Εκκλησίας και να επηρεάσουν την εκκλησιαστική ζωή ολόκληρης της Ομογένειας; Εδώ βλέπουμε ξεκάθαρα χαρακτηριστική περίπτωση της επικράτησης του ατομισμού απέναντι στον κοινοτισμό και το συλλογικό πνεύμα που διέκριναν τον Ελληνισμό ανά τους αιώνες. Το συγκεκριμένο φαινόμενο μπορεί εύλογα να θεωρηθεί μια από τις μεγαλύτερες απειλές για την συνοχή του ελληνικού τρόπου.
Ας αναλογιστούν οι καταγγέλλοντες το κάτωθι απόσπασμα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, το οποίο ταιριάζει απόλυτα στην περίπτωσή τους: «Ἡ οὐσία τοῦ προτεσταντισμοῦ δὲν ἔγκειται τόσον ἐν τῇ μὴ τιμῇ τῶν εἰκόνων καὶ τῶν λειψάνων, ὅσον ἐν τῇ ἀπορρίψει τοῦ κύρους τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, τῶν Πατέρων καὶ τῆς παραδόσεως, ἐν τῇ ἀπολύτῳ ἐλευθερίᾳ τοῦ ἑρμηνεύειν ἕκαστον τὰς Γραφάς, ὅπως ἂν αὐτῷ ἀρέσκῃ… Ὡς ἴσος πρὸς ἴσην τολμᾷ νὰ διαπραγματεύηται πρὸς τὴν Ἐκκλησίαν, ἢ ἔτι θρασύτερον, ὡς θεραπαινίδα θέλει νὰ τὴν μεταχειρισθῇ ὁ ἀγχίστροφος διαλεκτικός, ὁ πολύπλαγκτος ἀγορητής, ἀξιῶν, ἵνα ἡ Ἐκκλησία αὐτὴ καὶ ὄχι ὁ Μακράκης ὁμολογήσῃ ὅτι ἔσφαλε νὰ τὸν ἀποκηρύξῃ! Οἷον ἐξαίσιον πτῶμα! Οἷος κρημνός»!
Και αν δεν τους πείσει αυτό, ας αναλογιστούν τα ίδια τα λόγια της προσευχής που λέμε την ώρα που πλησιάζουμε το Άγιο Ποτήριο: «Τοῦ δείπνου σου τοῦ μυστικοῦ, σήμερον, Υἱὲ Θεοῦ, κοινωνόν με παράλαβε∙ οὐ μὴ γὰρ τοῖς ἐχθροῖς σου τὸ Μυστήριον εἴπω∙ οὐ φίλημα Σοὶ δώσω, καθάπερ ὁ Ἰούδας∙ ἀλλ’ὡς ὁ Ληστὴς ὁμολογῶ σοι∙ Μνήσθητί μου, Κύριε, ἐν τῇ βασιλείᾳ σου».
