Ο ελλιπής σχεδιασμός είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα διαδοχικών ελληνικών κυβερνήσεων, ιδίως των τελευταίων ετών. Μπορεί μεν, τα κόμματα που έρχονται να κυβερνήσουν, να εφευρίσκουν χαριτωμένες ονομασίες όπως «εκσυγχρονισμός», «επανίδρυση του κράτους», «πράσινη ανάπτυξη» «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης», «επιτελικό κράτος» για τις υποτιθέμενες διοικητικές καινοτομίες που θα εισάγουν, αλλά στην ουσία, όσο πιο γυαλιστερό το όνομα, άλλο τόσο θολό το τοπίο των αλλαγών που επαγγέλονται. Είναι σαν να επιδιώκουν τα κόμματα αυτά να παραμείνει όσο δυνατόν πιο ρευστός γίνεται ο τρόπος διακυβέρνησης της χώρας, για να ευνοηθούν οι υπουργικές λοβιτούρες, οι εξωτερικά επιβεβλημένες πολιτικές και η προσωποπαγία του αρχηγού. Μέσα στο νεφελώδες αυτό χάος της ελλαδικής πολιτικής σκηνής, φύονται οι πολιτικοί ασπάλαθοι που φράζουν τα μονοπάτια και τις διεξόδους της δημοκρατίας, αγκυλώνοντας τους περαστικούς που αγωνίζονται για τον επιούσιο άρτο και λίγη ασφάλεια.
Μπορεί οι αρχαίοι πρόγονοί μας να πίστευαν ότι οι ασπάλαθοι προοριζόταν για την τιμωρία των τυράννων στον Άδη, όμως να που η σύγχρονη εποχή έχει αντιστρέψει τα πάντα και χρησιμοποιούνται για την τιμωρία των πολιτών. Άλλωστε, τύραννοι δεν υπάρχουν πια, έτσι δεν είναι; Στην Ελλάς του 21ου αιώνα, την Βρυξελλιώτικη (γράφε Βερολινέζικη), την «Ευρωπαίγα» (που έλεγε και ο Στρατηγός Μακρυγιάννης), τι ανάγκη έχουμε τους τυράννους; Στην πρωθυπουργοκεντρική δημοκρατία μας, εξαγνισμένη με τις «προοδευτικές» πινελιές των πολιτικών γονέων Α και Β (προς Θεού, όχι πατέρων και μητέρων, μην παρεξηγηθούμε ως μη πολιτικά ορθοί) του τέως έθνους νυν κράτους (στα αλήθεια μεταμοντέρνα αποικία), την τελούσα υπό το άγρυπνο βλέμμα των δημοσιογράφων-πραιτωριανών και την εποπτεία των ευρωπαϊκών οργάνων (γράφε Γερμανικών κομισάριων), δεν χωρούν οι τύραννοι. Και να ήθελαν να επανέλθουν, τις αρμοδιότητές τους τις εκτελούν πλέον άλλοι.
Σπασμωδικές κινήσεις με την βούλα «ειδικών»
Η χώρα βρέθηκε υπό κατοχή χωρίς καν να ξεσπάσει πόλεμος και να πληρώνει αποζημιώσεις (μνημόνια), χωρίς καν να έχει υπογράψει συνθήκη. Οι πολίτες τέθηκαν υπό περιορισμό για ένα χρόνο τώρα, χωρίς καν να έχει κηρυχθεί στρατιωτικός νόμος. Τις οικονομικές δραστηριότητες του τόπου τις έκλεισε εν ριπή οφθαλμού με ατεκμηρίωτες εισηγήσεις καφεντζούς μια ατάκτως ερριμμένη επιτροπή «ειδικών», καταδικάζοντας μυριάδες συμπολιτών τους στην οικονομική ασφυξία, ενώ την ίδια αυτή σοφολογιώτατη επιτροπή την ακυρώνει, κατά καιρούς, το κυβερνητικό επιτελείο για λόγους πολιτικού κόστους, χωρίς, ωστόσο, να παραδέχεται ότι η στρατηγική που εφάρμοσε εξ αρχής υπήρξε λανθασμένη.
Έτσι, οδηγούμαστε στο παράδοξο να διατάζεται ο γενικός εγκλεισμός της χώρας με χαμηλότερη διασπορά μολύνσεων ανάμεσα στον γενικό πληθυσμό και χαμηλότερη πληρότητα των ΜΕΘ απ’ ότι ισχύει για το σταδιακό άνοιγμα. Επίσης, μάς ανακοινώνεται εδώ και μήνες ότι ο ιός είναι εξαιρετικά μεταδοτικός στις ψιλοάδειες εκκλησίες και ακόμη και στους αυλόγυρους, σε παρελάσεις, σε εξωτερικές καφετέριες, ταβέρνες και στα σχολεία, αλλά κατά θαυμαστό τρόπο δεν κολλάει μέσα στα μέσα μαζικών μεταφορών, τα οποία είναι γεμάτα ως τα μπούνια λόγω έλλειψης επιπλέον λεωφορείων και συρμών και σε πολυπληθείς διαδηλώσεις.
Επίσης, στις αρχές της τρίτης δεκαετίας του 21ου αιώνα, διαπιστώνεται με κάθε κυβερνητική επισημότητα, ότι τα περιοριστικά μέτρα και η υποχρεωτική μασκοφορία αφορούν μόνο στους γηγενείς κατοίκους της Ελλάδος και οφείλουν να επιβάλλονται δια ροπάλου μόνο σε αυτούς. Προφανώς, οι νεήλυδες διαθέτουν πιο δυνατά ανοσοποιητικά συστήματα ή μάλλον απλά δεν κολλούν και δεν μεταδίδουν τον κορωνοϊό. Άλλωστε, η θεωρία αυτή ήλθε να επιβεβαιώσει εμμέσως πλην σαφώς και η αρμόδια Ευρωπαία επίτροπος κα Γιόχανσεν (να’ ταν τουλάχιστον η Σκάρλετ, να χόρταινε το μάτι μας…), η οποία φρονεί ότι θα ήταν εξαιρετική ιδέα να στοιβάξει και άλλους τόσους λαθρομετανάστες στα ακριτικά νησιά του Αιγαίου και τον Έβρο, (μεταξύ των φτωχότερων περιοχών της Ευρώπης, με υποδομές που δεν εξυπηρετούν καλά-καλά τους μόνιμους κάτοικους).
Το πείραμα του Παβλόφ και τα λαγωνικά του δημοσίου χρήματος
Μάλιστα, φρόντισε να συνοδεύεται η παραγγελία της από την κλαγγή του χρυσού που θα εισπράξουν, χωρίς ιδρώτα και πάνω στην δυστυχία τρίτων, ΜΚΟ, επιχειρηματικά συμφέροντα και όσοι άλλοι τύχουν της εύνοιας εκείνων που θα μοιράσουν την πίτα, και άρχισαν να τρέχουν τα σάλια των εγχώριων βουληφόρων, επιβεβαιώνοντας ότι το πείραμα του Παβλόφ ισχύει όχι μόνο για κύνες, αλλά και για κομματόσκυλα που σιτίζονται από τον δημόσιο κορβανά.
Και όλα αυτά τα τραγελαφικά γίνονται κάτω από την μύτη μιας επεκτατικής όσο ποτέ Τουρκίας, με έναν μεγαλομανή αρχηγό που τα παίζει όλα για όλα και έχει αποδείξει, έως τώρα, ένα εντυπωσιακό ένστικτό αυτοσυντήρησης. Πώς είναι δυνατόν να μην του ανοίγει η όρεξη βλέποντας την πασίδηλη σύγχυση στην οποία βρίσκεται η ελληνική κυβέρνηση και την θλιβερή ανεπάρκεια της αντιπολίτευσης να προτάξει κάποια αντιπρόταση που θα διασφάλιζε έστω σε κάποιο βαθμό τα εθνικά συμφέροντα των Ελλήνων. Κυβέρνηση και αντιπολίτευση προτάσσουν το ίδιο ακριβώς θλιβερό μοντέλο διακυβέρνησης, βασιζόμενο στα σαθρά θεμέλια του εθνομηδενισμού, της ηττοπάθειας και του κομπλεξισμού των εγχωρίων ελίτ και της εθνοκτόνου συνδιαλλαγής με τα όργανα μιας Γερμανοκρατούμενης ΕΕ, τα συμφέροντα της οποίας δεν μοιάζουν να συμβαδίζουν ούτε σε στοιχειώδη θέματα με αυτά της Ελλάδος.
Κάπως, έστω «κατά λάθος» ή από σπόντα, θα πρέπει να δημιουργηθούν οι μηχανισμοί που θα εξυπηρετούν έναν καλύτερο σχεδιασμό απέναντι στις επιβουλές εχθρικά διακειμένων δυνάμεων (συμπεριλαμβανομένων και των συμμαχικών). Φερ’ ειπείν, ένα σωστό και ανεξάρτητο Συμβούλιο Εθνικής Ασφάλειας θα μπορούσε, υπό τις κατάλληλες προϋποθέσεις, να αποτελέσει ένα όργανο μεσομακροπρόθεσμου σχεδιασμού που θα προστάτευε την χώρα από πρωθυπουργοκεντρικές αυθαιρεσίες.
Δικλείδες ασφαλείας για να ξεφύγει η πατρίδα από την μέγγενη των εθνοκτόνων
Τα παραδείγματα άλλων χωρών που βασίζονται σε τέτοιου είδους αμυντικούς μηχανισμούς είναι πολλές. Το Συμβούλιο Εθνικής Ασφάλειας της Τουρκίας παίζει σημαίνοντα ρόλο στην χάραξη των πολιτικών της χώρας αυτής, ενώ ακόμη και η Γερμανία, παρ’ όλη την φαινομενική δύναμή της, αναγκάζεται να τηρεί τα προσχήματα και να κρύβεται πίσω από αποφάσεις του συνταγματικού δικαστηρίου της όταν θέλει να τορπιλίσει αποφάσεις της ΕΕ.
Ο τρόπος με τον οποίο οι εκάστοτε ελληνικές κυβερνήσεις των τελευταίων ετών έχουν καταπατήσει κόκκινες γραμμές δεκαετιών (Συμφωνία των Πρεσπών) ή ενεργούν κόντρα στα στρατηγικά συμφέροντα της χώρας (γκριζάρισμα των νησιών του Αιγαίου και του Έβρου με την τεχνητή αλλοίωση του πληθυσμού) περίπου στο ρελαντί, χωρίς να αντιμετωπίσουν καμία σοβαρή αντίσταση από τον κρατικό μηχανισμό, καθιστά την χώρα εντελώς ευάλωτη.
Νέα κόμματα και κινήματα θα πρέπει να επιδιώξουν μια όσο διευρυμένη γίνεται συμμαχία με τους πολίτες για να απαιτήσουν, αθόρυβα αλλά αποτελεσματικά, την δημιουργία μηχανισμών που μπορούν να δημιουργήσουν αναχώματα στην ξέφρενη πορεία προς την απώλεια που οδηγούν την πατρίδα τα κυβερνητικά κόμματα στο όνομα της εξυπηρέτησης του ιδίου οφέλους.
