Του Δημήτρη Καραγεωργίου, Φαρμακοποιού, MsC
Η κατάθεση της τροπολογίας που αφορά το άνοιγμα του ιδιοκτησιακού καθεστώτος των φαρμακείων ήταν αναμενόμενη. Υπήρξε πριν από 3 μήνες απόφαση του ΣτΕ η οποία ακύρωνε ΚΥΑ με παρόμοιο περιεχόμενο με αυτό της κατατεθείσας τροπολογίας. Η απόφαση του ΣτΕ παρέπεμπε στην έκδοση Π.Δ. Προϋπόθεση για την νομική αυτή σειρά είναι η κατάθεση και ψήφιση της τροπολογίας.
Αυτοί από τους συνδικαλιστές των φαρμακοποιών που εμφανίζονται έκπληκτοι ή αιφνιδιασμένοι και έτοιμοι να αντιδράσουν (σε τι; Πως;) θα έπρεπε όσο είχαν χρόνο να προετοιμάσουν τους φαρμακοποιούς και να προτείνουν επιχειρηματικά πλάνα –απάντηση στην μέγιστη επαγγελματική πρόκληση. Πολύ περισσότερο που πολλοί από αυτούς είναι ταυτόχρονα και στην ηγεσία των φαρμακευτικών συνεταιρισμών.
Η προοπτική του ανοίγματος μπορεί να είναι το αποτέλεσμα μνημονιακών υποχρεώσεων και προαπαιτούμενο των αξιολογήσεων αλλά ως σύσταση και εργαλειοθήκη του ΟΟΣΑ είναι γνωστή από το 2ο μνημόνιο. Το ζητούμενο είναι ότι και τα φαρμακεία μαζί με μια σειρά από φάρμακα (χαρακτηρίζονται OTC εκτός Ελλάδος) περνούν από μια κλειστή φόρμα αγοράς, με πολλές ιδιαιτερότητες για λόγους ασφάλειας της υγείας , που ονομάζεται φαρμακευτική αγορά στην ανοιχτή αγορά . Εδώ ακριβώς είναι ο κίνδυνος της δημιουργίας ολιγοπωλιακών φαινομένων και καρτέλ που είναι πολύ εύκολο να δημιουργηθούν στην σημερινή κατάσταση των φαρμακείων.
Είναι γεγονός ότι το μόνο επάγγελμα που δεν εξέπεσε στα χρόνια της κρίσης είναι του φαρμακοποιού. Ο αριθμός των φαρμακείων συνολικά φαίνεται ότι αυξήθηκε ελαφρά μέσα στο 2016. Ωστόσο πρέπει να δει κανείς πόσα από αυτά τα φαρμακεία είναι χρεωμένα και ποιος ή ποιοι κρατούν το χρέος τους. Πρέπει επίσης να δει την διασπορά των φαρμακείων και το πλήθος τους που συγκροτούν το πυκνότερο δίκτυο φαρμακείων στην ΕΕ. Αυτά δείχνουν μια δυσκολία εισόδου μεγαλοεπενδυτών για τη δημιουργία μεγάλων αλυσίδων φαρμακείων.
Δημιουργείται ερώτημα συνταγματικότητας εκεί που επιτρέπεται κατ εξαίρεση στους συνεταιρισμούς των φαρμακοποιών να ιδρύσουν φαρμακεία. Οι συνεταιρισμοί αυτοί είναι μια ιδιότυπη μορφή αστικών συνεταιρισμών (ΣΥΝΠΕ) οι οποίοι δεν μπορούν να επενδύσουν έξω από τον εαυτό τους. Λειτουργούν σαν φαρμακαποθήκες και σήμερα καλύπτουν το 48% του χονδρεμπορίου στη χώρα μας. Επομένως θα αλλάξει το νομικό καθεστώς των ΣΥΝΠΕ; Θα δοθεί το ίδιο δικαίωμα και στις ιδιωτικές αποθήκες?
Είναι προφανές ότι απαιτούνται δικλίδες ασφάλειας τόσο του δημόσιου συμφέροντος όπως το έχει αναλύσει εξαιρετικά για την περίπτωση των φαρμακείων το ΣτΕ και το ΔΕΚ όσο και αποτροπής δημιουργίας καθετοποιημένων μορφών διαχείρισης φαρμακείων που με τον όγκο τους θα κλείνουν τελείως την αγορά. Δηλαδή παραγωγοί φαρμακων-χονδρέμποροι-λιανοπωλητές στο ίδιο πακέτο.
Οι φαρμακοποιοί από την μεριά τους, δυστυχώς δεν έχουν την παραμικρή εκπαίδευση ή αντίληψη της ελεύθερης αγοράς και για πολλούς θα είναι πολύ επώδυνη η υπαλληλοποίηση τους. Εκτός εάν δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις αμοιβών με την παροχή φαρμακευτικών υπηρεσιών και απαιτηθεί άμεσα η θεσμοθέτησή τους.
Το επόμενο ερώτημα που τίθεται είναι ποιος ο ρόλος των φαρμακευτικών συλλόγων ως ΝΠΔΔ και η υποχρεωτικότητα της συνδρομής σ αυτούς αφού ο ιδιοκτήτης φαρμακείου δεν είναι πλέον απαραίτητο να είναι φαρμακοποιός- το ίδιο αναρωτιέται και ο ΟΟΣΑ στην εργαλειοθήκη του.
Ο Πανελλήνιος Φαρμακευτικός Σύλλογος θα έπρεπε να είχε επιδιώξει να μετατραπεί σε ανεξάρτητη Αρχή εκπαίδευσης και εξειδίκευσης των φαρμακοποιών στις φαρμακευτικές υπηρεσίες, να είναι ο υπεύθυνος φορέας για την ηλεκτρονική υπογραφή και την ασφάλεια των φαρμακευτικών ιστορικών και δεδομένων.
Σ ένα κόσμο που αλλάζει ραγδαία, το να ακολουθούνται πρότυπα άλλων δεκαετιών είναι επικίνδυνο.
