Το γεγονός ότι η «αποκατάσταση» της δημοκρατίας στην Ελλάδα συμπίπτει με την μαύρη επέτειο της εισβολής του Αττίλα, πέρα από τους ιστορικούς λόγους που συνδέουν τα δύο γεγονότα, έχει και την συμβολική του σημασία. Απ’ ότι φαίνεται, δυστυχώς έχουν μείνει και τα δύο έργα ανολοκλήρωτα…
Μετά τα τραγικά γεγονότα του 1974 με την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, που οδήγησε στην κατοχή του βορείου τμήματός της, η Τουρκία προχωρεί τώρα με τον «Αττίλα» 3 – ή κατ’ άλλους 4 – με το άνοιγμα της περίκλειστης περιοχής των Βαρωσίων και παράδοσής της στις αρχές του ψευδοκράτους, καταπατώντας προκλητικά τα ψηφίσματα του ΟΗΕ, καθώς και την πειρατική υφαρπαγή της κυπριακής ΑΟΖ. Η τουρκική έπαρση και απανθρωπιά μένει ίδια και απαράλλακτη στο πέρασμα των δεκαετιών, ενισχυμένη και συνεχώς όλο και πιο αδιάλλακτη χάρη στην ανοχή της Δύσης, που σχεδόν επιβραβεύει το θράσος της, με κονδύλια, εμπορικές συμφωνίες, επενδύσεις και την λεγόμενη, γερμανικής εμπνεύσεως, «θετική ατζέντα».
Η ελληνική δημοκρατία και οι εχθροί της
Αλλά και η εν Ελλάδι δημοκρατία, παρά την σταθερή και αναίμακτη εναλλαγή κυβερνήσεων όλες αυτές τις δεκαετίες, δυσκολεύεται να επικρατήσει απέναντι στους παραδοσιακούς εχθρούς της μέσα στο νεοελληνικό κράτος, τα παράκεντρα εξουσίας και την κομματοκρατία. Τον εξουσία του παλατιού μοιράζονται τώρα μεταξύ τους ξένοι πρέσβεις, ευρωπαίοι επίτροποι, τραπεζίτες-ατζέντηδες της διεθνούς τοκογλυφίας, εγχώριοι επιχειρηματίες-γαμψόνυχα αρπαχτικά που λυμαίνονται τον κρατικό κορβανά, ΜΚΟ και ξένοι ηγέτες. Άλλωστε, ποιος βασιλικός οίκος της νεώτερης Ελλάδος δύναται να υπερηφανευθεί ότι ασκούσε την εξουσία και έχαιρε της πολιτικής προστασίας που απολαμβάνει σήμερα η Γερμανίδα καγκελάριος, ο λόγος της οποίας αντιμετωπίζεται ως θέσφατο από την εκάστοτε ελλαδική κυβέρνηση; Σε τελευταία ανάλυση, ο Γεώργιος είχε τον Τρικούπη να τον αντιπολιτεύεται, ο Κωνσταντίνος Α΄ τον Βενιζέλο, ο Κωνσταντίνος Β΄ τον Γεώργιο Παπανδρέου… Όμως ποιος Ελλαδίτης πρωθυπουργός την σήμερον ημέρα τολμάει να σταθεί κόντρα στην κα Μέρκελ;
Τα δε κόμματα, εν ονόματι της εξασφάλισης της συγκατάθεσης των παράκεντρων αυτών να ανέλθουν στην εξουσία (γράφε να βάλουν χέρι σε κρατικό χρήμα), δεν λογαριάζουν ούτε εθνικό συμφέρον, ούτε χρηστή διοίκηση. Και Πρεσποσύμφωνα ψηφίζουν, και μνημόνια υπογράφουν και φέσι φορούν, αφήνοντας τον Τούρκο να τρώει την Ελλάδα κομμάτι-κομμάτι, όπως ο αετός τον Προμηθέα, και τον πληθυσμό αλλοιώνουν, τιμωρώντας τους Έλληνες πολύτεκνους με χαράτσια, καθ’ ην στιγμή επιδοτούνται αδρά λαθρομετανάστες. Όλα τα ψηφίζουν, αρκεί να αποσπάσουν τις ευλογίες των «εφόρων» για να κάνουν ταμείο.
Το σημαδιακό έτος του 1974 βρήκε την Άγκυρα και την Αθήνα να αναλαμβάνουν δύο επιχειρήσεις που έμειναν ατελείς. Μόνο που οι μεν Τούρκοι δουλεύουν συστηματικά να φέρουν την επιχείρηση του Αττίλα εις πέρας, με την κατοχή κι άλλου κυπριακού εδάφους και την de jure δημιουργία δύο ξεχωριστών κρατών, ενώ οι δε Ελλαδίτες πράττουν ελάχιστα για να εντοπίσουν και να διορθώσουν τα τρωτά σημεία του ισχύοντος πολιτεύματος, που λέγεται κατ’ επίφαση κοινοβουλευτική δημοκρατία αλλά στην ουσία αποτελεί μια πρωθυπουργικοκεντρική ολιγαρχία. Μάλιστα, οι όποιες αλλαγές έγιναν (π.χ. η συνταγματική αναθεώρηση του 1986), κινήθηκαν σε λάθος κατεύθυνση, μειώνοντας τον καταμερισμό της εξουσίας μεταξύ πρωθυπουργού και προέδρου, όπου ο πρώτος έγινε απόλυτος κυρίαρχος και ο δεύτερος διακοσμητικό στοιχείο.
Με ποιά εφόδια θα αποκρούσει ο Ελληνισμός τον επόμενο Αττίλα;
Αντιμέτωπος με αυτή την συγκεκριμένη φορά των πραγμάτων, ο Ελληνισμός καλείται σήμερα να χειριστεί τις νέες τουρκικές προκλήσεις στην Κύπρο, με τις κατοχικές δυνάμεις των Τούρκων να ετοιμάζονται να ανοίξουν ένα 3,5% της στρατιωτικά αποκλεισμένης Αμμοχώστου και να την παραδώσουν στο ψευδοκράτος. Ίσως το πλέον τραγικό της υπόθεσης είναι ότι παρά την νέα αυτή τουρκική προκλητικότητα και αδιαλλαξία, που απαιτεί τίποτε λιγότερο από την αναγνώριση του ψευδοκράτους, υπάρχει και μια ενδόμυχη ανακούφιση, διότι ο Πρόεδρος Αναστασιάδης δεν μπορεί να προσέλθει σε συνομιλίες κάτω από αυτές τις συνθήκες.
Σε διαφορετική περίπτωση, διακυβευόταν και η ελεύθερη Κύπρος, αφού στο παρελθόν ο κ. Αναστασιάδης, με την σύμφωνη γνώμη πρωτοκλασάτων πολιτικών της ελλαδικής πολιτικής σκηνής, έχει αποδεχθεί πολλές τουρκικές θέσεις που φάνταζαν απαράδεκτες (π.χ., Σχέδιο Ανάν, προσέλευση στις συνομιλίες του Κραν-Μοντανά ως απλός «ηγέτης ελληνοκυπριακής κοινότητος») και άνοιγαν την κερκόπορτα για την άλωση και του υπόλοιπου νησιού από την τουρκική μειοψηφία.
Έκτοτε, παρά την συνεχή επιθετικότητα και παραβατικότητα της Άγκυρας, η ΕΕ αποφεύγει την λήψη -έστω και συμβολικών – μέτρων για να υποστηρίξει τα απειλούμενα κράτη-μέλη της και να στείλει ένα σαφές μήνυμα στην Τουρκία. Αντιθέτως, κατ’ απαίτηση της Γερμανίας πρωτίστως, η λεγόμενη «θετική ατζέντα» μένει συνεχώς στο προσκήνιο, με την κοινοτική αλληλεγγύη προς την Ελλάδα και Κύπρο να είναι ουσιαστικά ανύπαρκτη, καθώς τα επιμέρους συμφέροντα του Βερολίνου και άλλων κρατών-μελών επιβάλλουν την αποδοχή των τουρκικών εκβιασμών και την διαρκή εξαγορά της Άγκυρας χάριν οικονομικών οφελών.
Η έλλειψη αλληλεγγύης προς τον Ελληνισμό εκ μέρους των Βρυξελλών δεν αποτελεί κάποια έκπληξη – ειδικά μετά τα όσα συνέβησαν από το 2010 και εντεύθεν – αλλά η στάση της Αθήνας και της Λευκωσίας δημιουργεί σοβαρούς προβληματισμούς. Το γεγονός ότι αποφεύγουν συνειδητά να χρησιμοποιήσουν το βέτο στα συλλογικά όργανα της ΕΕ ώστε να φέρουν την ΕΕ προ των ευθυνών της στέλνει λάθος μηνύματα για τις κόκκινες γραμμές των δύο αυτών ελληνικών κρατών και μέχρι που είναι διατεθειμένες να φθάσουν για να τις υπερασπιστούν. Παράλληλα, η στάση αυτή δημιουργεί έναν έντονο προβληματισμό στην διεθνή κοινότητα, διότι, ως εικός, εάν Αθήνα και Λευκωσία δεν καταφέρνουν να πείσουν τους ίδιους τους εταίρους τους να δραστηριοποιηθούν υπέρ των θέσεών τους, τότε πώς είναι δυνατόν να πείσουν μεγάλες δυνάμεις όπως τις ΗΠΑ και την Ρωσία ή να αποτρέψουν την Άγκυρα από την αποπεράτωση των ύπουλων σχεδίων της.
Θέλουμε μια κατ’επίφαση ή κατ’ουσίαν δημοκρατία;
Αντί να προβληματίζουν τα ανησυχητικά αυτά φαινόμενα πολιτικούς και δημοσιογράφους, εξακολουθούμε και «εορτάζουμε» την «αποκατάσταση» μιας δημοκρατίας όπου ο θεσμικός ρόλος του πρωθυπουργού τον έχει καταστήσει ουσιαστικά «βασιλικώτερο του βασιλέως», ξεκάθαρα αποτελέσματα δημοψηφισμάτων ανατρέπονται εν ριπή οφθαλμού, απαιτούνται 200 ψήφοι για να αρθούν τα νομικίστικα (μη συνταγματικά) εμπόδια για να ψηφίζουν Έλληνες πολίτες που ζουν στο εξωτερικό αλλά ξεπουλιέται το όνομα της Μακεδονία με 151, κ.ο.κ.
Η ίδια η Πρόεδρος της Δημοκρατίας, δέσμια της ιδεοληψίας της και ενεργώντας περισσότερο ατομικά παρά θεσμικά, δεν φρόντισε καν να υπάρξει ελληνική σημαία στο παρασκήνιο του χώρου που φιλοξενήθηκε η συνάντησή της με τους πολιτικούς αρχηγούς, ενώ φέρεται να είχε επιλέξει έναν υβριστή του λιμενικού σώματος ανάμεσα στα πρόσωπα που θα παρασημοφορούσε στο πλαίσιο της εορτής. Στην συνέχεια, όταν υπήρξε εμπλοκή με την συγκεκριμένη επιλογή, προσπάθησε να ρίξει το φταίξιμο στο υπουργείο Εξωτερικών, με αποτέλεσμα να μην παραστεί ο αρμόδιος υπουργός στην εορτή…
Αναμφίβολα, μιλάμε για μια πολύ ωραία δημοκρατική ατμόσφαιρα! Ειρήσθω εν παρόδω ότι κατά το τελευταίο 1,5 έτος, έχει επιβληθεί κατά καιρούς από την κυβέρνηση απαγόρευση κυκλοφορίας, ενώ υπήρξαν σοβαρές κρατικές παρεμβάσεις ως προς τις θρησκευτικές ελευθερίες, με απαγόρευση λατρευτικών συνάξεων ή ακόμη και λιτανειών και καμπανοκρουσιών. Θεσμικά, τα ΜΜΕ, η λεγόμενη «τέταρτη εξουσία», που έχει καθήκον να ελέγχει την τάση των υπόλοιπων εξουσιών προς τον συγκεντρωτισμό, αποδέχεται ανερυθρίαστα κρατικό χρήμα στο πλαίσιο της ενημέρωσης για τον κορωνοϊό (ως να υπήρχε περίπτωση να αγνοούσε την είδηση εάν δεν ελάμβανε την κρατική διαφημιστική ενίσχυση), θέτοντας εν αμφιβόλω την ανεξαρτησία των ΜΜΕ.
Η Τουρκία εξακολουθεί να κινείται στρατηγικά και συστηματικά υπέρ της ολοκλήρωσης του Αττίλα. Δυστυχώς, το ίδιο δεν δύναται να ειπωθεί για την Ελλάδα ως προς την εξέλιξη της δημοκρατίας. Μπορεί να μην έχει εκδηλωθεί πραξικόπημα από το 1974 και έχει διατηρηθεί σταθερό το πολίτευμα, αλλά σε αρκετές περιπτώσεις, ο τρόπος με τον οποίο πολιτεύονται οι σημερινοί άρχοντες του τόπου δεν διαφέρει και τόσο με παλιότερες εποχές και καθεστώτα πιο ολοκληρωτικά. Ακόμη και σήμερα, υπάρχουν θεσμικά πρόσωπα σε ανώτατο βαθμό που παρεξηγούν ή παρερμηνεύουν τον ρόλο τους, ενώ τα παράκεντρα εξουσίας εξακολουθούν να ορίζουν πρόσωπα, καταστάσεις και πολιτικές.
Βασικό γνώρισμα ενός εξελισσόμενου όντος είναι η δυνατότητα να δημιουργεί συστήματα ασφάλειας για να προφυλάσσεται από φυσικές απειλές και να εφευρίσκει εναλλακτικούς μηχανισμούς που εξασφαλίζουν την επιβίωσή του, όταν οι προβλεπόμενοι δεν λειτουργούν. Σχεδόν πέντε δεκαετίες έχουν περάσει και ο Ελληνισμός αναμένει από την σύγχρονη δημοκρατία να δείξει τα ανάλογα αντανακλαστικά. Είτε αυτό λέγεται κλήρωση των αιρετών εκπροσώπων προς καταπολέμηση της διαφθοράς, είτε λέγεται μαζική καταψήφιση της υπάρχουσας κομματικής σαπίλας και ανάδειξη ακομμάτιαστων υποψηφίων με χαρακτηριστικό γνώρισμα την ευφυΐα και την αυτοθυσία, είτε κάποια άλλη καίρια αντίδραση, εάν δεν ξεπεράσει η δημοκρατία την δύσκολη και παρατεταμένη αυτή περίοδο εφηβείας, με όλες τις επιπολαιότητες και τους παλιμπαιδισμούς που την συνοδεύουν, απειλείται με εξόντωση, τόσο από τους εξωτερικούς εχθρούς (Τουρκία) όσο και από την ίδια την αυτοκαταστροφικότητα που ταλανίζει τον Ελληνισμό τους περασμένους δύο αιώνες.
