Η Όλγα Παλάγια πραγματοποίησε διαδικτυακό σεμινάριο εκ μέρους της Αμερικανικής Σχολής Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα την 1η Απριλίου, με θέμα τη ζωγραφική της Μακεδονίας.
Αντιπαρέβαλε βασικά σχέδια μακεδονικών ζωγραφικών έργων με έργα ελληνικής τέχνης, τα οποία κατά τη γνώμη της έχουν μια εντελώς διαφορετική καλλιτεχνική γλώσσα, υποδηλώνοντας ότι η μακεδονική τέχνη είναι κάτι διαφορετικό από την ελληνική τέχνη.
Θέλω καταρχήν, να τονίσω ότι, χάρη στο εύρημα στην Πέλλα μιας επιγραφής στη μακεδονική διάλεκτο, γνωρίζουμε τώρα ότι η Μακεδονική δεν ήταν μια ανεξάρτητη ινδοευρωπαϊκή γλώσσα, αλλά μια ελληνική διάλεκτος, που ήταν κοντά στις διαλέκτους του βορειο-δυτική Ελλάδα. Έτσι, οι Μακεδόνες ήταν ομιλητές της ελληνικής.
Πίστευαν στους ίδιους θεούς που λατρεύονταν στις άλλες ελληνικές περιοχές.
Το γεγονός ότι κυβερνήθηκαν από μια μοναρχία και ότι ο θεσμός της πόλης δεν ριζώθηκε ποτέ σε αυτήν την περιοχή δεν σημαίνει ότι δεν ήταν μέρος του ελληνικού πολιτισμού, γιατί ακόμη και η ελληνική Οικουμένη γνώριζε μοναρχίες: στη Σπάρτη, στη Σαλαμίνα της Κύπρου, στην Κυρήνη, στις Συρακούσες, για να παραθέσω τα πρώτα παραδείγματα που μου έρχονται κατά νου.
Στον χώρο των εικαστικών τεχνών, η μακεδονική εικαστική κουλτούρα διαμορφώθηκε από σημαντικούς Έλληνες καλλιτέχνες, τουλάχιστον από τα τέλη του 5ου αι. Π.Χ. και μετά: Ζεύξις, Απελλής, Λύσιππος, Ελένη κ.λπ. όλοι εργάστηκαν στη Μακεδονία και για τους Μακεδόνες πάτρωνες. Ένας από τους σημαντικότερους ζωγράφους της ύστερης κλασικής εποχής, ο Πάμφυλος, ήταν από την Αμφίπολη και οριζόταν ως Μακεδόνας από τον Πλίνιο.
Φυσικά κάθε περιοχή του ελληνικού κόσμου έχει τις δικές της πολιτιστικές ιδιαιτερότητες: η τέχνη της Ιωνίας δεν είναι η ίδια με την τέχνη της Αττικής, η οποία είναι επίσης πολύ διαφορετική από την τέχνη των ελληνικών αποικιών της Σικελίας κ.λπ.
Αυτές οι περιφερειακές παραλλαγές δεν μπορούν να οδηγήσουν στο συμπέρασμα ότι, για παράδειγμα, η τέχνη της Ιωνίας δεν είναι ελληνική, διότι είναι πολύ διαφορετική από την τέχνη των Συρακουσών ή πολλών άλλων ελληνικών σημαντικών καλλιτεχνικών κέντρων. Η συσχέτιση των διαφόρων περιοχών με μια ενοποιημένη κοινή οφείλεται στη συνεχή ανταλλαγή εμπειριών μεταξύ των διαφόρων περιοχών του ελληνικού κόσμου και στη συνείδηση ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι μιλούσαν ελληνικές διαλέκτους, λάτρευαν τις ίδιες θεότητες, κατανοούσαν ο ένας τον άλλον, συμμετείχαν τα ίδια πανελλήνια φεστιβάλ, με άλλα λόγια ήταν όλα ελληνικά.
Με τον ίδιο τρόπο, η τέχνη της Ιταλικής Αναγέννησης βλέπει την παρουσία στην ίδια περίοδο πολλών διαφορετικών καλλιτεχνικών γλωσσών: η τέχνη της Βενετίας είναι πολύ διαφορετική όχι μόνο από αυτήν της Φλωρεντίας αλλά και από εκείνη της Πάδοβας που απέχει μόλις 30 χιλιόμετρα και ήταν μέρος του ίδιου κράτους. Παρόλα αυτά κανείς δεν ισχυρίστηκε ποτέ ότι η ενετική τέχνη δεν είναι ιταλική τέχνη!
Οι κύριες ιδιαιτερότητες του μακεδονικού εικαστικού πολιτισμού συνίστανται στη σημασία των μνημειακών τάφων μέσα σε κυκλικά αναχώματα, οι οποίοι προδίδουν τη μονιμότητα στη Μακεδονία των ταφικών χρήσεων που ήταν χαρακτηριστικές του μυκηναϊκού κόσμου, αλλά είχαν εξαφανιστεί στη νότια Ελλάδα από πολύ καιρό, με την έμφαση που δόθηκε στη λατρεία του Διονύσου, στις κατασκευές μεγάλων ανακτόρων και στην πλούσια και μεγάλη χρήση αντικειμένων σε πολύτιμα μέταλλα: οι δύο τελευταίες ιδιαιτερότητες προέρχονται από την παρουσία ενός ισχυρού μοναρχικού θεσμού, του οποίου η προστασία προστατεύει τις υψηλότερες εκδηλώσεις της τοπικής εικαστικής κουλτούρας.
Επομένως, είναι δίκαιο να μιλάμε για μια εικαστική τέχνη με ένα τοπικό ιδίωμα μέσα στην ελληνική τέχνη, με συνεχείς ανταλλαγές με τα videndae artes άλλων περιοχών του ελληνικού κόσμου.
Ωστόσο, πρέπει να απορρίψουμε την ιδέα ότι η μακεδονική τέχνη δεν είναι ελληνική τέχνη, ως αντι-επιστημονική και αντίθετη με την κοινή λογική.
Originally posted 2021-04-04 12:13:00.