Από την Λενινίστικη σκέψη πίσω στην Ελληνική σκέψη
Από τα μαζικά κινήματα της δεκαετίας του 70 και αρχών του 80, περάσαμε στην σιωπή του 2022. Την σιωπή των αμνών. Ήταν μαζικά στην συγκρότηση τους, μέσα απο την ριζοσπαστικοποίηση όλης της κοινωνίας λόγω της Δικτατορίας, της Προδοσίας στην Κύπρο και σε όλα τα κόμματα, συμπεριλαμβανομένου της ΝΔ, με τις μαζικές οργανώσεις. Το λάθος είναι ότι και σε αυτά, λειτούργησε η λογική “των αντιπροσώπων”, των φατριών, των γραφειοκρατικών μηχανισμών, της προσωπολατρείας και όχι τυχαία, το ζήτημα της Δημοκρατίας και της κοινωνικής της αυτοθέσμισης της Πολιτείας δε τέθηκε, η όταν κάποιο το έθεσαν, οι άλλοι το έσβησαν.
Η “κατάληψη” του Κράτους, η Λενινίστικη άποψη ότι το κράτος είναι ένα εργαλείο και ανάλογα με το ποιός το κατέχει το βαφτίζει και ιδεολογικά, έγινε πετσί όλων των κομμάτων.
Αν μιλούσες διαφορετικά σε θεωρούσαν αναρχικό, εργατιστή, όχι σοβαρό. Το Κράτος έχει το σεβασμό όλων και ενέχει το δέος μιας κατάληψης των Θερινών Ανακτόρων από τους Μπολσεβίκους.
Με την Αριστερά να έχει αυτό το κόμπλεξ μέσα της από την ήττα του Εμφυλίου, το Κέντρο μέσα από την σύγκρουση με τον Βασιλιά και την αντίληψη του ότι θα κυβερνούσε καλύτερα απ την Δεξιά την Ελλάδα και την Δεξιά από την επίγνωση τι σημαίνει έχω το Κράτος και διαμορφώνω τις κοινωνικές εξελίξεις, ειτε με διορισμούς είτε με το γκλόμπ, το Κράτος στην Ελλάδα έγινε το Ιερό Τοτέμ, που γύρω του χορεύουν οι διεκδικητές εραστές του, σα τους Ινδιάνους.
Επειδή τα πολιτικά κόμματα στην Ελλάδα, πάσχουν από το σύνδρομο της «πρωτοπορίας» δηλαδή, εμείς ως «μορφωμένο» κομμάτι της Ελληνικής κοινωνίας και αφυπνισμένο στα πολιτικά, κι εσείς πόπολο, μέλη οργανώσεων, λαέ, είστε καλοί μεν που το έχετε καταλάβει και συμπαρατάσσεστε, αλλά από την άλλη, ανίκανοι να πραγματώσετε το παραμικρό άλλο πέρα από το να ψηφίζεται, στην ΑΚΡΗ. Ο δε Έλληνας, μαθημένος στις γκουβερνάντες και τεμπελάκος και προτιμών την ησυχία και την θαλπωρή του σπιτιού του και τις παστάδες του κρεβατιού του, το δέχτηκε.
Έτσι οι κοινωνικοί θεσμοί, συνδικάτα, οργανώσεις, συνεταιρισμοί, οργανώθηκαν στο να είναι ιμάντες μεταφοράς αποφάσεων απο τις κομματικές ηγεσίες και όχι σφυρηλατημένοι θεσμοί των πολιτών που μεταφέρουν την θέληση τους και τον έλεγχο τους στα κόμματα. Αποτέλεσμα, έμειναν στα χέρια κομματικών εγκάθετων και έμμισθων στελεχών, του κοινωνικού πάτου δηλαδή άνθρωποι, γρήγορα διεφθάρησαν.
Στο τέλος, όλοι τελικά γύρω από το Κράτος Τοτέμ, άρχισαν να τσιμπολογούν το κάτι τις τους. Και ο λαός μαζί. Έτσι ώστε να του πούνε μια μέρα, “Μαζί τα φάγαμε”. Το δε συναίσθημα της ανοχής αντί να γίνει Ντροπή, η Αιδώς, να γίνει ενοχή και σιωπή.
Έτσι και όταν προκηρύχτηκε το ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ το 2000, απο κάτι Βενιζέλους, Καραμανλήδες, κλπ, δηλαδή κάτσε σπίτι σου και μη μας σκοτίζεις, ως νεφέλες μαγικά τα κόμματα ανασηκώθηκαν να ίπτανται ως θεσμοί σφιχταγκαλιασμένοι με το Κράτος, πάνω από τον λαό και την κοινωνία.
Ο λαός πήγε στο σπίτι του, γιατί και ο λόγος που είχε βρεθεί σε αναστάτωση ήταν αυτός. Να ζήσει μια ήσυχη ζωή. Ο Βωμός και η Εστία. Όχι να κυβερνήσει. Σκέφτηκε ο καθένας, οκ, το Κράτος στον αυτόματο και αυτοί μοιάζουν με ειδικοί, γιατί έτσι τους λένε, από τι θα κινδυνεύσω; Έμειναν μόνο κάτι γραφικοί με βιβλία και ιδέες ερμηνείας της εποχής των Σπηλαίων. Μετά το έλεγαν. Το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση, ο Λαός στην εξουσία. Χα!
Ο λαός σκέφτηκε, δε μπορεί να ξανά έρθει η στιγμή που να νοθεύονται οι εκλογές και το λαικό αίσθημα όπως το 1961 η και πριν η και μετα. Η Δημοκρατία είναι ασφαλής. Έχουμε κόμματα, πλουραλισμό, και δικαιοσύνη.
Έτσι λοιπόν η απόσυρση έγινε η συνήθεια, μιας και ήταν της εποχής να ανταλλάσσουμε το παλιό μας αυτοκίνητο με ένα καινούργιο επιδοτούμενοι. Μετά, αφού όλοι το ξεκοκαλίζουν το Κράτος, γιατί να μη γινόμασταν δημόσιοι υπάλληλοι, με γραφείο, οθόνη υπολογιστή και τηλέφωνο, να σφραγίζουμε έγγραφα, να τα πρωτοκολλούμε και να λέμε πόσο σπουδαίο είναι να είμαστε η σπονδυλική στήλη της αχρηστίας και όχι της αριστείας;
Οι κατασκευαστές των μηχανισμών του Κράτους, και στην Ελλάδα, εκείνοι που πραγματικά το χρησιμοποιούν και για εκείνους που πραγματικά φτιάχτηκε για να εξυπηρετεί, βρήκαν όλους αυτούς τους ιερείς, πατριάρχες, αργυρώνητους πολιτικούς, χυδαίους δημοσιογράφους, ξέμπαρκους, ψευτοϊδεολόγους για να μη χαλάσουν την γραμμή παραγωγής και εκτέλεσης.
Οι δε ενίοτε καταληψίες του, διαπίστωσαν πόσο σπουδαίο είναι να έχεις έναν μηχανισμό, Κεντρική Εξουσία ανάλογο με τι Κεντρικές Επιτροπές, Επιτελικό Κράτος, με τόσες καταβόθρες, ρήγματα, ραγίσματα, όπου όπως μαζεύεις όλο το χρήμα, από δάνεια κα φόρους, έτσι εύκολα μπορείς να το εξαφανίσεις στα υπόγεια και από τα υπόγεια στις τσέπες σου. Εις υγείαν του κορόϊδου. Ποιος άλλωστε θα μας καλέσει σε απολογία. Φτάνει να μην το παρακάνουμε. Θυμάμαι τον Ανδρέα Παπανδρέου να λέει: Ε είπαμε να βγάλει κάτι αλλά όχι και 500 εκατομμύρια.
Έτσι νομιμοποιήθηκαν οι μίζες. Ναι οι μίζες και οι προμήθειες είναι νόμιμες!
Το Κράτος είναι χρήσιμο σου είπαν και το πίστεψες, όπως και ότι δεν υπάρχει άλλος τρόπος οργάνωσης μιας κοινωνίας! Είναι που η φράση Πόλης Κράτος, αποτελεί νεολογισμό της Δύσης. Όχι ουσία της αρχαίας Ελληνικής Πολιτεία.
Το Κράτος είναι ο ιερός εναγκαλισμός και συνουσία ανάμεσα τα κόμματα και στο κορμί του.
Το Κράτος είναι η κιβωτός επιβίωσης όλων αυτών των άχρηστών απατεώνων. Κι όσοι είναι απέξω, λιγουρεύονται σα τα παιδάκια που κολλούν την μύτη τους στις προθήκες των ζαχαροπλαστείων. Έτσι καλλιεργήθηκε και η ψευδαίσθηση, ότι μπορεί να βρείς την άκρη, το βύσμα, το μέσον. Δάνειο είναι; Θέση είναι; Μετάθεση είναι; Το μέλλον του παιδιού σου είναι; Το φορολογικό πρόστιμο που θέλεις να γλυτώσεις είναι; Η Τροχαία παράβαση είναι; Ε δε μπορεί θα έρθει και η σειρά μας. Θα έρθει ο δρόμος της ανέλιξης μας και της Ταξικής μας εξέλιξης. Μόνο που αυτή την σκάλα που τόσο πολύ λάτρεψε η μεσαία τάξη, την κρατάνε από πάνω και την ανεβοκατεβάζουν κατά το δοκούν και μόνο σε όσους έχουν τα εχέγγυα διασφάλισης ότι δε θα χαλάσει η ράτσα.
Κανείς δε σκέφτηκε:
Α. είναι το παιγνίδι με τις καρέκλες που είναι μια λιγότερη από τους συμμετέχοντες και φτάνει στο τέλος, σα την Μονόπολη, να καθίσει ένας και
Β. ότι η ίδια η καρέκλα από κατασκευή της είναι σάπια.
Πήγαμε στα σπίτια μας λοιπόν, αφού είχαμε σιχαθεί και τους πολιτικούς και εμάς τους ίδιους και βρήκαμε την νέα δικαιολογία. Δε ψηφίζω, δε νομιμοποιώ, δε συμμετέχω και σα τον Πόντιο Πιλάτο έχω νίψει τας χείρας μου, την ίδια στιγμή που ο κάθε ένας μας υπηρετεί όλο αυτόν τον μηχανισμό. Συνεργάζεται μαζί του, συμμετέχει στις κοινωνικές, οικονομικές του νόρμες. Γιατί νομίζουμε ότι είναι οι Άνθρωποι και όχι το Κράτος από την ίδια του την φύση που φταίει. Όπως και η τηλεόραση, στην φύση του αυτό το προϊόν, που δε μπορεί να επιτρέψει την συμμετοχή αλλά σε θέλει για απλό θεατή της.
Συνδέσανε δε την έννοια του Έθνους με την έννοια του Κράτους και του δώναμε εύκολα στους πιστούς, αυτό που επιδίωκαν. Την Ιερότητα.
Η φύση του Κράτους είναι βίαιη και να ποδηγετεί τον Άνθρωπο, τον Πολίτη. Να τον συνθλίβει και να τον διαλύει, να του ψαλιδίζει κάθε ομορφιά και ταλέντο και προκρούστια να τον φέρνει στα μέτρα του.
Δε λέμε Πολιτεία των Ελλήνων, δε λέμε κοινότητα. Λέμε Κράτος της Ελλάδας. Άσε που η κοινότητα σα λέξη μας θυμίζει κάτι παρηκμασμένο, κάτι χωριά στο τέρμα θεού και βλαχαδερούς κατοίκους.
Πέτυχαν λοιπόν πλήρως τον στόχο τους με τον τρόπο που μας εκπαίδευσαν. Στο τέλος πέτυχαν και την απουσία μας, ορίζοντας πως το Δημόσιο έχει ιδιωτική περιουσία. Ω ναι, αν διαβάσει κάποιος τον νόμο για το ΤΑΙΠΕΔ, υπάρχει αυτό που στην Ελληνική γλώσσα είναι τραγέλαφος και αυτοακυρούμενο δίπολο όρων.
Το Δημόσιο έχει κι αυτό αποκολληθεί από την κοινωνία και έχει γίνει Ιδιωτικό. Ταξιδεύει ως Νεφέλη, μαζί με τα κόμματα και το Κράτος και τους θεσμούς του, έξω και πάνω από την ίδια την κοινωνία που αποτέλεσε και όχι συνετέλεσε, δημιουργός τους. Πόσο μεγαλύτερη κλοπή δηλαδή θα μπορούσε ο ανθρώπινος νους να συλλάβει;
Τι κάνουμε;
Αναποδογυρίζουμε την Πυραμίδα. Αλλά αυτό χρειάζεται να έχουμε εμπιστοσύνη στον εαυτό μας και στους άλλους. Δεν έχουμε εμπιστοσύνη στους άλλους γιατί γνωρίζουμε στο βάθος πόσο χαλαροί είμαστε εμείς οι ίδιο στα ήθη μας. Και το γνωρίζουμε αυτό γιατί έχουμε δικαιολογήσει σε κάποια φάση η σε πολλές φάσεις της ζωής μας όλους τους κλέφτες. Κάναμε τα στραβά μάτια η εθελοτυφλούσαμε, η αδιαφορήσαμε γιατί από κάποια Ελπίδα αρμέγαμε κι εμείς.
Εκτιμήσαμε τα σπίτια τα κλουβιά που ζούμε, που τόσο εύκολα τα μετατρέψαμε από οχυρά σε προσωπικές φυλακές με την κοινωνικότητα μας να αποκτά υπόσταση μέσα από τα κοινωνικά μέσα. Τα ακοινώνητα θα έπρεπε να τα λέμε.
Αγαπήσαμε αυτές τις άθλιες μας πόλεις γιατί είναι εξυπηρετικός ο θόρυβος που κάνουν. Μας βοηθάει να μην σκεφτόμαστε και να μην χρειαστεί να εγκαλέσουμε τον εαυτό μας σε απολογία.
Για να μπορέσουμε να μετατρέψουμε το Κράτος μας σε Πολιτεία, θα πρέπει να παρέμβουμε στον μηχανισμό του και στα πλοκάμια του και να τα σβήσουμε από τον χάρτη της πραγματικότητας μας.
Αντί τα κόμματα να χρησιμοποιούν την κοινωνία, είναι η ώρα η κοινωνία να χρησιμοποιήσει τα κόμματα. Αυτό δε μπορεί να γίνει αν καθόμαστε έξω και πετροβολούμε το σύστημα, χωρίς να κατανοούμε ότι εμείς είμαστε τελικά το σύστημα. Ο κάθε ένας μας, ένα γρανάζι του. Θέλει δε θέλει το νομιμοποιεί.
Καταρχάς τα ίδια τα κόμματα δεν είναι ιδιοκτησία κανενός. Η λογική της πατέντας, Γερμανικό δημιούργημα στα τέλη του 19ου αιώνα, έχει στόχο μόνο ένα πράγμα Την Ιδιοποίηση του Δημόσιου βήματος, χώρων, γνώσης και ζωής.
Η αποκαθήλωση του Κράτους σημαίνει την ίδια οργάνωση της κοινωνίας με άλλο τρόπο. Οι κοινωνικοί θεσμοί της οργάνωσης. του συνδικαλισμού, του συνεταιρισμού, της κοινοτικής συγκρότησης μας, η περιφερειακή ανάπτυξη και αποκέντρωση, έξω από το οργανωμένο μηχανισμό της βίας. Αν μπορέσει να συμβεί αυτό, τότε θα διαπιστώσουμε πόσο ανόητοι υπάρξαμε, όπου ο φόβος μιας ιδέας έγινε η αποδοχή του να ζούμε σε διαρκή τρόμο. Ήταν κατακτήσεις μας, τρόπος λειτουργίας των πόλεων και των κοινοτήτων, που επιβίωσαν του Βυζαντίου και της Οθωμανοκρατίας για να διαλυθούν από τους φραγκοκουστουμαρισμένους του Δυτικού Διαφωτισμού. Αυτό που χρειαζόταν ήταν η μετεξέλιξη τους. Μα που να αφήσουν οι Άγγλοι, Γάλλοι, Μαυροκορδάτοι και Κωλέττηδες.
Εκτός βέβαια κι αν θέλουμε να συνεχίσουμε στον ίδιο αποτυχημένο δρόμο, όπου εμείς θα θεωρούμε τους εαυτούς μας ανίδεους και τους λίγους, την κάθε γκουβερνάντα μας δε τόσο σπουδαία που μπορούμε να εμπιστευόμαστε την ζωή μας. Δηλαδή να επιτρέψουμε να συνεχίζεται ο εξευτελισμός και το ξεκλήρισμα μας, το άδικο να αποτελεί τον κανόνα και η αναξιοκρατία το μέτρο.
Τότε όλα καλά! Αλλά ας πάψουμε να μιζεριάζουμε με «αμπελοφιλοσοφίες» και «εξορκισμούς». Η μεταφυσική δεν βοηθά σε τίποτα, πέρα από το να μας δίνει άλλοθι στο να συνεχίζουμε με την ίδια μανιέρα της προσωπικής μας αποτυχίας, γιατί δεν είχαμε τα κάκαλα να πάρουμε την ζωή στα χέρια μας κυριολεκτικά.
Δόξα τω θεώ ψυχολόγοι και ψυχαναλυτές άφθονοι για να αποτανθούμε.
Εμείς από εδώ αυτό τον τόπο μπορούμε να ξαναδείξουμε τον δρόμο για την Δύση!
Originally posted 2022-06-04 14:18:41.
