Την τελευταία δεκαετία που βυθιζόμαστε με σταθερούς ρυθμούς στην άβυσσο της κρίσης, οι γιατροί της χώρας το έχουν βάλει στα πόδια για χώρες της Ευρώπης – και όχι μόνο. Η πραγματικότητα είναι ότι φεύγουν μακρία από την Ελλάδα, προς οποιαδήποτε ουσιαστικά κατεύθυνση και χωρίς καμία διάθεση να επιστρέψουν. Αποτελούν σύμφωνα με διάφορα στατιστικά την μεγαλύτερη ομάδα καταρτισμένων επιστημόνων που μετανάστευσαν και συνεχίζουν με αμείωτους ρυθμούς. Η Ελλάδα τους διώχνει και οι ξένοι τους υποδέχονται με κόκκινα χαλιά.
Κανείς δεν έχει πλέον τη διάθεση να μείνει στη χώρα, ούτε για να ειδικευθεί, αλλά ούτε και για να εργαστεί υπό τις παρούσες συνθήκες. Η αναμονή πολλών ειδικοτήτων που στο παρελθόν ξεπερνούσε ακόμα και την τετραετία έχει σήμερα μηδενιστεί και δεν είναι λίγα τα νοσοκομεία (ειδικά της περιφέρειας) που λειτουργούν με το αίμα των γερασμένων και κουρασμένων επιμελητών. Το όνειρο του εύπορου νοσοκομειακού ιατρού που δύναται να συντηρεί μια υγιή καθημερινότητα έχει γκρεμιστεί και δεν πρόκειται σύντομα να ξαναχτιστεί.
Η δουλειά του ειδικευόμενου στη χώρα είναι, πιθανά, από τις σκληρότερες που μπορεί να διαλέξει κανείς, ειδικά αν συγκριθεί με τις συνθήκες στην αναπτυγμένη Ευρώπη. Η σύμβαση εργασίας που καλούνται να υπογράψουν δεν περιλαμβάνει ανώτερο όριο εργατικών ωρών, αλλά ούτε λαμβάνει υπόψιν τις ανάγκες και τις δυνάμεις των εργαζόμενων. Καταλήγουν, λοιπόν, να απασχολούνται ακόμα και παραπάνω από 260 ώρες μηνιαίως, και αρκετές φορές σε βάρδιες των 35 ωρών. Το αντίκρυσμα; 5,5 ευρώ την ώρα μαζί με τις εφημερίες. «Τρεχάτε ποδαράκια μου!»
Φυσικά, ακόμα και το προαναφερθέν βασανιστήριο θα ήταν αποδεκτό στην περίπτωση που το μέλλον υποσχόταν έστω και την ελάχιστη βελτίωση. Αντιθέτως, με το πάγωμα των προσλήψεων, την ραγδαία αύξηση των περιορισμένου χρόνου συμβάσεων και το συνεχώς αυξανόμενο φόρτο εργασίας, μόνο επιδείνωση διαφαίνεται. Σήμερα, οι ειδικοί γιατροί πληρώνονται λιγότερα από τους ειδικευόμενους και ακόμα και οι διευθυντές απέχουν από τους δεύτερους μερικά εκατοστάρικα. Στο πλαίσιο της μηδενικής εξέλιξης, καμία φιλοδοξία δεν μπορεί να ευδοκιμήσει. Κανείς δεν σπούδασε ιατρική για να ξεψυχά στα νοσοκομεία, και να τον κάνουν να νιώθει άλλοτε μάρτυρας και άλλοτε ήρωας.
Στην αντίπερα όχθη του Δυτικού κόσμου, οι γιατροί δεν αντιμετωπίζονται ως εργαλεία και η ποιότητα ζωής τους έχει σημασία για τους εργοδότες. Εκεί, μόνο με τις 7 μηνιαίες εφημερίες φτάνει κανείς το συνολικό μισθό που θα έπαιρνε στην Ελλάδα. Απαγορεύεται, επιπλέον ρητά, να εργάζονται πέραν του εικοσιτετραώρου ή, συχνά, και του δωδεκαώρου. Στις περισσότερες χώρες η μισθολογική ανέλιξη αποτελεί σημαντικό δέλεαρ, με το μισθό να διπλασιάζεται με την ολοκλήρωση της εκπαίδευσης. Φυσικά, ορθή κεντρική οργάνωση με ισχυρή πρωτοβάθμια και ιδιωτική υγεία και η καλύτερη ποιότητα ζωής των πολιτών γενικά, δεν επιτρέπει να δημιουργούνται οι γνωστές σε μας εικόνες χάους στα νοσοκομεία.
Πριν ολοκληρώσει ένα γιατρός τις σπουδές του στην Ελλάδα, έχει επισκεφθεί αρκετές εκθέσεις εισαγωγής που τα παραπάνω του γίνονται ξεκάθαρα, και αν το επιθυμεί, μπορεί να έχει εξασφαλισμένη θέση την επόμενη της ορκωμοσίας του. Αγγλία, Γερμανία, Σουηδία, Δανία και πολλές ακόμα πλούσιες χώρες δεν τους αφήνουν ανενόχλητους, γνωστοποιώντας τις προθέσεις τους και τις δυνατότητες που προσφέρουν. «Γιατί όχι;» σκέφτεται η πλειοψηφία των αποφοίτων, και το ερώτημα εύκολα μένει αναπάντητο. Το δίλημμα είναι: γκρεμός ή χλίδα;
Καταντήσαμε εργοστάσιο παραγωγής ιατρών και το φαινόμενο όλο και εντείνεται. Τα ξεπεσμένα ελληνικά νοσοκομεία, αδυνατούν να προσφέρουν επαρκή εκπαίδευση ή την κατάλληλη ανταμοιβή. Η μείωση της δαπάνης για την Υγεία αφήνει τα νοσοκομεία μας έρμαια της αθλιότητας και πίσω από τον ρου της τεχνολογικής και επιστημονικής εξέλιξης. Οι εναπομείναντες καλούνται να βγάλουν το φίδι από την τρύπα. Αν συνεχίσουμε με αυτό τον ρυθμό, σύντομα τα νοσοκομεία μας θα θυμίζουν αποθήκες ψυχών. Των ψυχών τόσο των υποθεραπευόμενων, όσο και των εργαζόμενων σε αυτά-των λίγων και καταϊδρωμένων. Η υγεία δεν είναι παιχνίδι, και οι γιατροί δεν είναι ανόητοι να γίνονται στρατιωτάκια. Άμεσες αλλαγές ή θα μας φάει το σαράκι.
Originally posted 2018-03-12 17:54:59.
