Προσεταιρίσθη τους καλλίτερους εκ των νέων πολιτικών και δη τον Δημητρακόπουλον, νομομαθή ο οποίος κατά γενικήν ομολογίαν άφισεν εποχήν εις την οργάνωσιν και διεύθυνσιν της Δικαιοσύνης, τον Δεμερτζήν επίσης νομομαθή, τον Στράτον ευφυέστατον αλλ΄εμπαθή πολιτικόν, τον Ζαβιτσιάνον, τον γνωστόν από την λαμπράν εις τον Μακεδονικόν αγώνα δράσιν του, Λάμπρον Κορομηλάν κλπ.
Το περίεργον όμως ή μάλλον το χαρακτηριστικόν είναι ότι εντός 1-2 ετών όλοι αυτοί απεμακρύνθησαν ή μετεβλήθησαν εις εχθρούς του, όπως και όλοι οι κατόπιν υπ΄αυτού αναδειχθέντες και επί μακρά έτη συνεργάται του Μιχαλακόπουλος, Καφαντάρης, Παπαναστασίου εις ιδιαιτέρας συνομιλίας δν έπαυσαν ποτέ εκφραζόμενοι με ασυνήθη πικρίαν περί του χαρακτήρος του Βενιζέλου.
Δεν υπάρχει δυστυχώς παράδειγμα ανθρώπου αξίας ο οποίος να του έμεινεν απ΄αρχής έως τέλους πιστός ως συνέβη με τον Τρικούπην του οποίου οι επίλεκτοι συνεργάται έμειναν μέχρι τέλους και μετά θάνατον ακόμη πιστοί και θαυμαστοί, ως ο Σ. Δραγούμης, ο Γ. Θεοτόκης, ο Σκουλούδης. Αυτό οφείλεται εις τον χαρακτήρα του ενδιαφερόμενον και εκτιμώντα τους φίλους του μόνον όταν του ήσαν δουλικώς υποτεταγμένοι και απορρίπτονα ευκλόλως αυτούς άμα ενόμιζεν ότι έπαυον να του είναι τοιούτοι. Αγαπώντα εκείνους οι οποίοι δεν του έλεγαν ποτέ όχι, αλλά τον εκολάκευον.
Βαθμηδόν κατήντησε να φρονή ότι εις όλα έχει γνώμην και ορθήν, ως π.χ. πολλάκις συνέβη με τα στρατιωτικά και ηγανάκτει πώς είναι δυνατόν ένας κοινός θνητός να νομίζει ότι γνωρίζει κάτι καλλίτερα απ΄αυτόν και του προβάλη αντιρρήσεις.
Η τάσις του αυτή τον έφερε και εις άλλο άτοπον. Να ακολουθή τας εισηγήσεις των μάλλον επιτηδείων και να αλλάζη συχνά γνώμας, ως συνέβη πολλάκις με ζητήματα ιδίως οικονομικά και με εκλογικά συστήματα, όταν τον έπειθαν ότι το εν ή το άλλο σύστημα του ήτο προσωπικώς ή κομματικώς ευνοϊκόν.
Άλλο κακόν που ανέπτυξεν ιδίως από την εποχήν της Εθνικής Αμύνης ήτο να έχη κομματικούς φίλους εις τον στρατόν και να μη διστάζη να τους χρησιμοποιή έστω και με κλονισμόν της πειθαρχίας.
Την πειθαρχίαν ως απαραίτητον αρετήν και βάσιν παντός στρατού δεν την εννόησε ποτέ ο Βενιζέλος παρά μόνον όταν ο ίδιος εκυβέρνα και προς το άτομόν του ισχύουσαν.δι΄αυτό και την εποχήν του κινήματος ευρίσκετο εις αλληλογραφίαν με τον λοχαγόν τότε Κονδύλην και τη εισηγήσει αυτού, επιζητούντος την προαγωγήν υπαξιωματικών τινών παρά τον πρόσφατον νόμον, δριμύτατα, ως προσωπικώς έγινα μάρτυς, επετίμησεν όλους τους ιεραρχικώς προϊσταμένους Υπουργόν, Αρχηγόν επιτελείου, Διοικητήν σώματος στρατού, διότι δεν έκαμαν το χατήρι του φίλου του λοχαγού, έστω και παρά τον νόμον. Τα έτη 1917-1920 άφισε τα του στρατού και ιδία το τόσον σοβαρόν τότε ζήτημα των αξιωματικών των μη προσχωρησάντων εις το κίνημα, εις την διάθεσιν των εμπαθεστέρων φίλων του Παγκάλου ιδίως και Οθωναίου, δημιουργησάντων εχθρότητα των αξιωματικών τούτων προ το καθεστώς.
Απόσπασμα από το έργο: Αλέξανδρος Μαζαράκης Αινιάν | Απομνημονεύματα. Πρώτη Έκδοση: 1948. Εκδόσεις Ελληνική Πρωτοπορία, 2018. Σελ. 685. Αποκλειστικά διαθέσιμο στο www.grecobooks.com
Originally posted 2019-09-08 12:34:08.
