Η αποξένωση των ανθρώπων από τους άλλους και από τον ίδιο τους τον εαυτό είναι το σημαδι του σύγχρονου καιρού μας. Δυσκολευόμαστε όλο και περισσότερο να συνάψουμε και να διατηρήσουμε σχέσεις στενής, σταθερής και ειλικρινούς φιλίας, συμβίωσης, γάμου και τεκνοποιίας. Υποτίθεται πως ζούμε σε φιλελεύθερες κοινωνίες, όπου αντασταλτικοί παράγοντες, περιορισμοί και απαγορεύσεις τείνουν να εκλείψουν: οι παλιότερες κοινωνικές διακρίσεις με βάση το θρήσκευμα, την εθνικότητα ή την οικονομική κατάσταση φαίνονται να υποχωρούν. Κι όμως, η κοινωνική μας πραγματικότητα δείχνει κουρελιασμένη στην εσωστρέφεια και την μοναξιά.
Αλλού στον κόσμο, αλλά και στην Ελλάδα πριν το Μνημόνιο, είχαμε το δηλητήριο της υπερεργασίας: έντονοι ρυθμοί και πολλές ώρες δουλειάς εκμηδενίζουν την δυνατότητα άφεσης και συγκέντρωσης στους συνανθρώπους, με το συμπεριφορικό υπόβαθρο της διάθεσης για επικοινωνία, συγκίνηση, διασκέδαση, ψυχαγωγία και δέσιμο να αποσαθρώνεται. Τον καιρό μας, τον καιρό της φθοράς, της απραξίας, της οικονομικής εξαθλίωσης, της επισφάλειας και της επαγγελματικής σήψης, η ίδια η φιλική συνθήκη μεσολαβείται από τον προσωπικό ανταγωνισμό για επιβίωση και τον φόβο του επωμισμού των προβλημάτων των άλλων.
Ηθικές αξίες, όπως η ειλικρίνεια και ο σεβασμός, απαξιώνονται συστηματικά ως παρωχημένες. Η απαξίωση της μοναδικότητας των δύο ανθρωπίνων φύλων είναι προϊόν μιας γιγαντιαίας και επίμονης επένδυσης ενάντια στην φύση και υπέρ ενός σύγχρονου καταναλωτισμού: οι κοινωνικοί φαινότυποι των ανθρώπων υποτάσσονται στην διαθλαστική επεξεργασία των μεγάλων βιομηχανιών της ευμάρειας και του περιεχομένου. Η συνεχής χρήση των νέων ψηφιακών συσκευών και των μέσων δικτύωσης στην καθημερινότητα και στον χώρο εργασίας είναι έντονη, λειτουργώντας αποχαυνωτικά, αποδιοργανωτικά, καταργώντας κάθε επαφή και διάλογο με τον συνάνθρωπο: οι αγορές εξασφαλίζουν πελάτες, αλλά οι κοινωνίες των ανθρώπων ξεραίνονται και αναπόφευκτα θα στερέψουν.
Η ανθρωποκεντρική αγωγή λείπει, δέχεται επίθεση και έχει ισχυρούς εχθρούς.
Originally posted 2018-05-11 18:13:41.
