Υφίσταται ευρεία πολιτική συναίνεση σε ένα μεγάλο μέρος των Ελλήνων πολιτών, για τους οποίους οι πατριωτικές ευαισθησίες είναι καθοριστικό συστατικό του αυτοκαθορισμού τους. Οι περισσότεροι από τους δεξιούς και οι περισσότεροι από τους αριστερούς προτείνουν την εθνική ανεξαρτησία υπεράνω άλλων πολιτικών μεταβλητών. Χαρακτηρίζονται από μια εκλογική απαρέσκεια και πολιτική καχυποψία για το ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα και τη Νέα Δημοκρατία του Κυριάκου Μητσοτάκη: έτσι εξηγείται το δημοσκοπικό βάραθρο με το οποίο φλερτάρει ο κύριος Τσίπρας και το αντίστοιχο δημοσκοπικό ταβάνι που δε λέει να φύγει απ’ το δρόμο του κυρίου Μητσοτάκη. Δεξιοί κι αριστεροί θέλουν πολιτικούς αυτόνομους από τον ξένο έλεγχο και πολιτικές με βάση μια προσωποπαγή, ηγετική, οραματική βούληση, όπως στην περίπτωση του Κωνσταντίνου Καραμανλή και του Ανδρέα Παπανδρέου.
Ελέω Ομπάμα – Στην φυλακή του Μνημονίου
Ο κύριος Τσίπρας βρήκε το δρόμο για την πρωθυπουργία ανοικτό και χωρίς αγκάθια, στον ίδιο βαθμό που ο κύριος Μητσοτάκης επιβλήθηκε στη Νέα Δημοκρατία με κινηματογραφικού τύπου ανατροπή των ισορροπιών, χάρη σε ένα διεθνικό πολιτικό πλαίσιο που υπερβαίνει τον έλεγχό τους. Η πολιτική τους εγκαθίδρυση επιτεύχθηκε την εποχή που πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής ήταν ο Μπάρακ Ομπάμα. Και η πολιτική τους διαδρομή περιλαμβάνεται ως ένα μικρό μόνον κεφάλαιο στην ιστορικών διαστάσεων καταστροφή που ακολουθεί την υπαγωγή της πατρίδας μας στον έλεγχο των ξένων, με το Μνημόνιο του 2010.
Αυτό που έκανε τον κύριο Τσίπρα να φαντάζει ξεχωριστός, τόσο στους εύπιστους όσο και στους δύσπιστους, ήταν η ευχή και ο φόβος πως “από μικρό κι από τρελό, μαθαίνεις την αλήθεια”: αναμφισβήτητα νέος και άφθαρτος και επιδέξια αυτόνομος στον αντιμνημονιακό πατριωτισμό. Ο κύριος Τσίπρας πτόησε καθοριστικά την ομάδα της Νέας Δημοκρατίας στα τέλη του 2014 και στην αρχή του 2015, όπως κατατρομοκράτησε το αμετανόητο ΠΑΣΟΚ. Αντιμετώπιζαν με φρίκη το ενδεχόμενο να επιτύχει μετριασμό ή και ριζική αναμόρφωση του ξένου ελέγχου. Δε θα μπορούσαν να σταθούν πουθενά, σε μια τέτοια περίπτωση. Η ρετσινιά της πολιτικής ανικανότητας θα ήταν το μικρότερο κακό σε σχέση με την υποψία μιας πατριωτικής δειλίας. Και η γραμμή ανάμεσα στο παλιό και το καινούριο θα είχε χαραχθεί ανεξίτηλη στη σύγχρονη πολιτική ιστορία του τόπου μας.
Εν τέλει, ο στρατηγικός στόχος του κυρίου Τσίπρα να εξορίσει τη Νέα Δημοκρατία στο μαύρο μνημονιακό παρελθόν, να ταυτίσει τον Κυριάκο Μητσοτάκη, με τον Αντώνη Σαμαρά και τον Αντώνη Σαμαρά με τον Γιώργο Παπανδρέου, ανατράπηκε δραματικά. Σήμερα, ο κύριος Τσίπρας κινδυνεύει να ενταχθεί ανεπίστρεπτα στο ίδιο κάδρο με τον Γιώργο Παπανδρέου.
Ο κύριος Μητσοτάκης ευνοήθηκε από την καταστροφική πολιτική του πρωθυπουργού Τσίπρα το 2015. Θυσιάζοντας τα ελληνικά συμφέροντα και τα χρήματα των Ελλήνων, ο κύριος Τσίπρας αποπειράθηκε να εκβιάσει την πολιτική του υπερίσχυση έναντι των ξένων. Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης αναβιβάστηκε σε πόλο θεσμικότητας, σταθερότητας και νοικοκυροσύνης, οι οποίες πολύ νωρίς εμφανίστηκαν ως προτεραιότητες στη δημόσια σφαίρα. Όμως, τώρα που η εικόνα του ΣΥΡΙΖΑ στην Κυβέρνηση είναι πια μια απο-γοητευτική σύμβαση της καθημερινότητας, ο κύριος Μητσοτάκης έρχεται επιτέλους αντιμέτωπος με την ίδια πρόκληση που βρήκε μπροστά του ο πρωθυπουργός και η οποία τον έλιωσε στο πέρασμά της: ευρεία πλειοψηφία στις εκλογές σημαίνει ευρεία πλειοψηφία στην κοινωνία.
Κοινωνία είναι τα νοικοκυριά – Ο πολύς λαός είναι ένα
Σήμερα, στην τετραπληγική Ελλάδα μας, κοινωνία είναι τα νοικοκυριά. Η μεσαία τάξη που χρηματοδοτήθηκε από το ΠΑΣΟΚ με χρέωση των επομένων γενεών διαλύθηκε, διώκεται και κλείνει εισιτήρια για το εξωτερικό. Η χώρα ομοιάζει αυξανόμενα με την μετεμφυλιακή της ανάμνηση: δεξιοί και αριστεροί νοικοκυραίοι απομακρύνονται από την κομματική αρένα και αναζητούν εθνικές ταυτίσεις, με τους ξένους να συγκρούονται για την νομή της οικονομικής της προίκας. Το κομματικό παιχνίδι θα καθοριστεί από το λαϊκό στοιχείο, χαρακτηριστικά του οποίου είναι η οικογενειακή δομή της καθημερινής ζωής, οι πολιτικές πεποιθήσεις που αποθεώνουν την εθνική αξιοπρέπεια, η απαίτηση για ελευθερία και απουσία καταναγκασμών στον δημόσιο βίο και το ιδανικό της νοικοκυροσύνης έναντι της υπερφίαλης πλεονεξίας. Σ’ αυτά, δεξιοί κι αριστεροί είναι ένα.
Originally posted 2017-11-05 07:55:47.
