Σύμφωνα με τις πρώτες ενδείξεις, η νέα κυβέρνηση μοιάζει να θέλει να ενισχύσει την σχέση της με την Ελληνική Διασπορά, προσβλέποντας, προφανώς, στην αξιοποίηση της πολυποίκιλης δυναμικότητας που διαθέτει ο Ελληνισμός του εξωτερικού. Η υπόσχεση για την ρύθμιση του θέματος των εκλογικών δικαιωμάτων των Ελλήνων πολιτών που ζουν εκτός συνόρων και η ανάθεση του χαρτοφυλακίου για τον Απόδημο Ελληνισμό σε ομογενή σαφώς και κινούνται προς αυτήν την κατεύθυνση. Από την στιγμή, βέβαια, που η κυβέρνηση πράξει το αυτονόητο και δώσει την ευκαιρία στους ολοένα και αυξανόμενους Έλληνες που ζουν στην Διασπορά να ασκήσουν τα εκλογικά δικαιώματά τους από τον τόπο της διαμονής τους, η μπάλα θα βρίσκεται στα χέρια των αποδήμων και η επιτυχής ολοκλήρωση της σωστής αυτής κυβερνητικής πρωτοβουλίας για την πιο ενεργή συμμετοχή τους στα κοιντά θα εξαρτάται από την ανάπτυξη των κατάλληλων μηχανισμών στις κοινότητές μας στο εξωτερικό.
Αφήνοντας πίσω τα ευχολόγια και τις αβροφροσύνες και μπαίνοντας στην ουσία των πραγμάτων, είναι πασίδηλο ότι μια σχέση πρέπει να βασίζεται στην ισότητα και αμοιβαιότητα για να διατηρείται υγιής. Με γνώμονα την προσωπική ετερότητα που προσκομίζει ο καθένας, καθιστώντας τον/την ανεπανάληπτο και μοναδικό, πρέπει να αναρωτηθεί η κάθε πλευρά τι ακριβώς πρόκειται να φέρει στο τραπέζι, για να το εμπλουτίσει. Τα δικαιώματα συνήθως συνοδεύονται από υποχρεώσεις.
Αυτό το ερώτημα το βιώνει η σημερινή Ελλάδα με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Όταν η ταχύτητα της πρόσληψης των οθνείων ξεπερνά την εξαγωγή εντοπίων στοιχείων, αρχίζουμε και ζούμε μια σχέση ετεροβαρή και άρα άνιση. Τα αποτελέσματα είναι γνωστά. Ο μεταπρατισμός κυριαρχεί, ενώ η δυνατότητα της διαμόρφωσης, πολλώ δε μάλλον εξαγωγής, μιας ιδιαζόντως ελληνικής προσέγγισης του σύγχρονου κόσμου και των προκλήσεων του 21ου αιώνα μειώνεται σε απόλυτη αναλογία με την πτώση του εθνικού γοήτρου και την αυτοπεποίθηση του λαού. Όσο η Ελλάδα επιμένει να χάσκει προς τα ξένα και να αντιγράφει οτιδήποτε το ξένο και εισαγόμενο, τόσο οι «εταίροι» της θα εξακολουθούν να της φέρονται βάναυσα, σαν μια παραδουλεύτρα, διότι απουσιάζει η ξεχωριστή και μοναδική προσφορά της.
Αν η Ελλάδα ανήκει στην Ευρώπη, ισχύει και το αντίθετο;
Τις τελευταίες εβδομάδες, ακούσαμε πολλά για το βιβλίο «Η Τελευταία Μπλόφα» και το πόσο κοντά έφτασε η Ελλάδα στο να αποβληθεί από την ευρωζώνη. Υπήρχαν, άραγε, πέρα από την πλήρη συνθηκολόγηση της κυβέρνησης και αποδοχής πρωτοφανών σε σκληρότητα μέτρα για να σωθούν οι ευρωπαϊκές τράπεζες, σοβαροί λόγοι που θα μπορούσαν να εμποδίσουν ένα Grexit; Η στην ακόμη πιο ακραία περίπτωση της αποχώρησης της Ελλάδας από την ΕΕ, θα υψώνονταν άραγε κάποιες φωνές στο εξωτερικό υπέρ της παραμονής της χώρας, διότι θα υπήρχε μια έστω ενδόμυχη αναγνώριση ότι η Ευρώπη χωρίς την Ελλάδα θα ήταν κάτι το ατελές;
Εάν η απάντηση στα ερωτήματα αυτά είναι αρνητική, τότε σίγουρα υπάρχουν πολλά που πρέπει να γίνουν για την καλλιέργεια των σχέσεων της Ελλάδας με τις υπόλοιπες χώρες της ΕΕ και την κατάλληλη προβολή της εικόνας της. Σίγουρα πρέπει να ανακαλύψει και να μεταδόσει κάποιες πτυχές της κοσμοθεωρίας της, η οποία έφτασαν κάποτε να διαμορφώνει οικουμενικές αξίες και να απασχολεί, ακόμη και σήμερα, πολλούς ερευνητές αλλά και ανθρώπους ανά την υφήλιο. Είτε μιλάμε για την αρχαιότητα, είτε για το Βυζάντιο ή ακόμη και για την νεώτερη Ελλάδα, το βέβαιο είναι ότι δεν γίνεται να συνεχισθεί το υπερβολικό αυτό έλλειμμα στο «εμπορικό» ισοζύγιο πολιτισμικών αξιών.
Κάτι παρόμοιο συμβαίνει μεταξύ ομογένειας και Ελλάδας. Είναι γνωστό, άλλωστε, ότι όταν η Ελλάδα πάσχει, τα συμπτώματα εξαπλώνονται στον όπου γης ελληνισμό. Το τελευταίο πράγμα που χρειάζεται ο οικουμενικός Ελληνισμός είναι μια κομματικοποίηση της Διασποράς και την εξάπλωση του νοσηρού φαινομένου των πελατειακών σχέσεων. Τα προβλήματα που ταλανίζουν την Διασπορά είναι γνωστά και αρκετά. Είναι πολύ σημαντικό να μην καπελωθεί η νέα αυτή προσπάθεια από πρόσωπα που είναι μεν γνωστά και έχουν προσβάσεις σε κέντρα αποφάσεων, αλλά παράλληλα δεν μπόρεσαν να αξιοποιήσουν, έως σήμερα, τα προτερήματα που τους δόθηκαν για να συμβάλλουν στην επίλυση καίριων προβλημάτων ζωτικής σημασίας.
Αξιοκρατία, όχι δημόσιες σχέσεις στις σχέσεις με την Ελληνική Διασπορά
Δηλαδή, άτομα που προτίμησαν την αυτοπροβολή εις βάρος της ομαδικής εργασίας ή απέφυγαν να «σπάσουν αυγά» για να μην δυσαρεστήσουν προηγούμενες κυβερνήσεις ή εξουσίες δεν θα πρέπει να συνεχίζουν να έχουν τον πρώτο λόγο στα κοινά. Η ανάγκη αυτή δεν υπαγορεύεται από κάποια τιμωρητική διάθεση, αλλά για να προστατευθεί ο Ελληνισμός από φαινόμενα όπως αυτά των περασμένων ετών, με γλύφτες και παλιάτσους που άλλαζαν κόμματα και χρώματα για να παραμείνουν στον υπουργικό θώκο ή την βουλευτική έδρα και να διαφεντεύουν τις τύχες του δύσμοιρου Ελληνισμού.
Τώρα που το Ελλαδικό κράτος μοιάζει να θέλει να αναβαθμίσει την Ομογένεια, ας ξεκινήσει πρώτα με μια βαθειά ενδοσκόπηση και ας αναμετρηθεί με τις προκλήσεις που απειλούν την συνοχή και το μέλλον της, με πρώτες και κυριότερες το μείζον θέμα της ελληνικής παιδείας και της αυτόνομης κοινοτικής οργάνωσης.
Η περίπτωση του ομογενούς ναυάρχου ε.α. των ΗΠΑ Τζέιμς Σταυρίδη ας σταθεί παράδειγμα προς αποφυγή. Ο τιμηθείς και προβληθείς από διάφορους ομογενειακούς φορείς βγήκε πρόσφατα στο μεγάλο ειδησεογραφικό κανάλι Bloomberg για να εκθειάσει την Τουρκία, υποστηρίζοντας ότι η αγορά των S-400 δεν θα πρέπει να επηρεάσει αρνητικά τις σχέσεις της με τις ΗΠΑ. Το χειρότερο είναι ότι οι δηλώσεις αυτές έγιναν επάνω στην θλιβερή επέτειο της εισβολής του Αττίλα, για την διαιώνιση της οποίας ο ναύαρχος δεν βρήκε να πει λέξη. Θα υπάρξει κάποια αντίδραση από την επίσημη ομογένεια; Θα τολμήσει κάποια οργάνωση να του ζητήσει να ανασκευάσει τις δηλώσεις του;
Προσοχή, λοιπόν, στην άκριτη προβολή ελληνονύμων που διαθέτουν μεν ατομικά αξιώματα και στις πολλές φανφάρες και επιστροφή στην συλλογική αντιμετώπιση των προβλημάτων του Ελληνισμού εντός και εκτός εθνικών συνόρων. Μόνον έτσι θα αναδείξουμε τις λύσεις που χρειάζονται για μια αμοιβαία επωφελής συμμετοχή στα κοινά.
Originally posted 2019-07-23 10:09:53.
