Όπως είναι γνωστό, η Ελλάδα μεταξύ άλλων χαρακτηρίζεται από την ύπαρξη πολλών νόμων – που όμως δεν εφαρμόζονται – και από την ευκολία με την οποία διχάζεται η κοινή γνώμη. Τα δύο αυτά χαρακτηριστικά είναι εμφανή στο δημόσιο λόγο με την πρόσφατη εφαρμογή του αντικαπνιστικού νόμου.
Η απαγόρευση του καπνίσματος σε κλειστούς χώρους υφίσταται νομικά εδώ και καιρό, ωστόσο ελλείψει ελέγχων και λόγω διστακτικότητας των δημοτικών αρχών – υπολογίζοντας το εκλογικό κόστος από τους δυσαρεστημένους μαγαζάτορες και καπνιστές πελάτες – ο νόμος δεν εφαρμόστηκε κατ’ουσίαν ποτέ. Εδώ και χρόνια οι μη καπνιστές υποχρεούνται να εισπνέουν τον καπνό των καπνιστών επιβαρύνοντας την υγεία τους.
Μετά την πρόσφατη απόφαση μερικών δήμων – μεταξύ των οποίων βρίσκονται ο δήμος Τρικκαίων και ο δήμος Κοζάνης – να εφαρμόσουν πλήρως το νόμο, εντατικοποιώντας τους ελέγχους και επιβάλλοντας πρόστιμα σε πολίτες και επιχειρήσεις, ξέσπασε θύελλα αντιδράσεων τόσο από την πλευρά των καπνιστών, όσο και από την πλευρά των αντικαπνιστών. Οι δεύτεροι σε πολλές περιπτώσεις έχουν συστήσει”ομάδες περιφρούρησης” προσπαθώντας να διασφαλίσουν την εφαρμογή του νόμου.
Τα επιχειρήματα των αντικαπνιστών είναι ακλόνητα. Διεκδικούν ένα υγιές περιβάλλον, που δικαιούνται μάλιστα και σύμφωνα με το νόμο, ώστε να μπορούν να απολαμβάνουν τον καθαρό αέρα που τους αξίζει. Εξάλλου, αυτό συμβαίνει εδώ και χρόνια σε όλες τις πολιτισμένες χώρες. Από την άλλη πλευρά διατυπώνονται έντονες ενστάσεις από καπνιστές και ιδιοκτήτες καταστημάτων. Οι πρώτοι κάνουν λόγο για δικαίωμα στο κάπνισμα, εφόσον μάλιστα πωλείται και φορολογείται νόμιμα, ενώ οι δεύτεροι αναφέρουν πως η εφαρμογή του νόμου έχει καταστρέψει τα μαγαζιά τους καθώς οι περισσότεροι πελάτες τους είναι ταυτόχρονα και καπνιστές και ζητούν να υπάρξουν ειδικές άδειες, είτε για χώρους καπνιζόντων είτε για καταστήματα καπνιστών.
Είναι γενική αλήθεια πως το κάπνισμα κάνει κακό και εξαιτίας του έχουν χαθεί εκατομμύρια άνθρωποι στον κόσμο. Η νικοτίνη είναι μια εξαιρετικά εθιστική ουσία που συγκρίνεται σε εθιστικότητα με σκληρά ναρκωτικά, όπως η ηρωίνη. Δεν υπάρχει αμφιβολία πως το κάπνισμα δεν θα έπρεπε να υπάρχει και πολύ περισσότερο να επιτρέπεται από υπεύθυνα και ώριμα κράτη μέσω της φορολόγησης. Ωστόσο μία ακόμη γενική αλήθεια είναι πως οριζόντια μέτρα και απαγορεύσεις μάλλον προκαλούν τα αντίθετα αποτελέσματα από αυτά που επιδιώκουν. Χαρακτηριστική είναι η ποτοαπαγόρευση στην Αμερική αλλά και η διάδοση της χρήσης της πατάτας, που την περίοδο της πρώτης εισαγωγής της λέγεται πως ο Ιωάννης Καποδίστριας αναγκάστηκε να κάνει πως την απαγορεύει για να διαδοθεί.
Χρέος της Κυβέρνησης και της πολιτείας είναι η βαθιά και αναλυτική ενημέρωση των πολιτών. Ένας καλά ενημερωμένος πολίτης, που αποτελεί ιερό πρόσωπο στην Δημοκρατία έχει το δικαίωμα να αποφασίσει για τη ζωή του, όχι όμως και για τις ζωές των άλλων. Συνεπώς, θα έπρεπε το κάπνισμα να απαγορεύεται σε όλους τους δημόσιους χώρους και να επιτρέπεται μόνο σε συγκεκριμένους ιδιωτικούς. Σε αυτούς θα πρέπει να διασφαλίζεται η απαγόρευση εισόδου ανηλίκων και ευπαθών ομάδων και να επιβάλλεται υψηλή φορολογία ικανή να αντιμετωπίσει την αυξημένου κόστους φαρμακευτική δαπάνη που απαιτείται για την αντιμετώπιση των ασθενειών που προκαλούνται από το κάπνισμα. Το ίδιο θα πρέπει να ισχύει και στη φορολογία του καπνού, καθώς και στη δραστηριότητα των επιχειρήσεων που σχετίζονται με την παραγωγή, τη διακίνηση και την πώληση του καπνού.
Κλείνοντας αυτονόητη οφείλει να είναι και η απαγόρευση της χρήσης καπνού ακόμη και σε ιδιωτικούς χώρους, που μοιράζονται καπνιστές με μη καπνιστές και μικρά παιδιά, όπως για παράδειγμα στην οικογενειακή στέγη. Τα παραπάνω δεν θα εφαρμοστούν ποτέ στην “Μπανανία”, δυστυχώς.
Originally posted 2018-03-01 16:24:02.
