Βράδυ της 10ης Ιουλίου, Χαλκιδική.
Ώρα μηδέν για τους κατοίκους της.
Όταν πρόκειται για κάποιο φυσικό φαινόμενο, όπως είναι μια καταιγίδα, γνωρίζεις καλά πως είναι κάτι που μπορεί να συμβεί άνα πάσα στιγμή. Έτσι είναι η φύση, απρόβλεπτη. Όταν όμως βρίσκεσαι στη δυσάρεστη θέση να βιώσεις αυτό που συνέβει εκείνο το βράδυ τότε η πραγματικότητα μοιάζει βγαλμένη από ταινία τρόμου.
Το να παλεύεις να σώσεις τον εαυτό σου, τη ζωή των παιδιών σου και των συνανθρώπων σου όταν λίγο νωρίτερα έκανες αμέριμνος την βόλτα σου, σε κάνει το λιγότερο ευγνώμων για το κάθε πολύτιμο λεπτό της ύπαρξής σου.
Το να χάνεις ανθρώπους που αγαπάς μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα από ένα τέτοιο φαινόμενο σε κάνει να αναιρείς όλα όσα πίστευες μέχρι χθες. Άνθρωποι γεμάτοι απόγνωση, μπροστά στο κακό που τους βρήκε. Άνθρωποι που όμως έγιναν ένα, ο ένας δίπλα στον άλλον, μια γροθιά. Πολλοί οι γενναίοι που αψηφώντας τον μανιασμένο αέρα προσπαθούσαν να προστατέψουν άλλους. Στέγες, καταστήματα, περιουσίες, συντρίμμια, εικόνα που μόνο θλίψη προξενούσε. Η πρώτη σκέψη όλων «έφθασε το τέλος του κόσμου» και πώς να μην περνούσε από το μυαλό όλων αυτή η σκέψη; Λίγα λεπτά πριν όλα έδειχναν τόσο όμορφα. Η βοή, η μαυρίλα και ο απίστευτος αέρας πέρασε και σκόρπισε τον τρόμο και έπειτα τον πανικό. Σκόρπισε τον θάνατο. Επτά νεκροί και δεκάδες τραυματίες. Σχεδόν ολόκληρη η Χαλκιδική βυθισμένη στο σκοτάδι, η αγωνία και ο φόβος των κατοίκων εξακολουθούσε να υπάρχει. Ο τρόμος μην επαναληφθεί στο μυαλό όλων. Ποιός μπορεί να τα «βάλει» με τη φύση;
Η άμεση κινητοποίηση των τοπικών φορέων ήταν απίστευτη και η βοήθεια τους πολύτιμη. Η ζωή τελικά δεν είναι δεδομένη. Η φύση δεν υπολογίζει ζωές και περιουσίες. Η φύση είναι ζωντανή και αντιδρά μπροστά σε κάθε ερέθισμα. Να ‘ναι η κακοποίηση της γης από μέρους μας ή μήπως αυτά τα φαινόμενα συνέβαιναν και αιώνες πριν; Ανατρέχοντας στο παρελθόν διαπιστώνουμε πως τέτοια φαινόμενα υπήρξαν και τότε κι ακόμη πιο καταστροφικά. Η φύση δεν εκδικείται, δεν θέλει να σπείρει το κακό. Η φύση «κινείται» και έχει τα ξεσπάσματά της. Η γη, ο αέρας, η βροχή, το χαλάζι, είναι η ζωή που τρέχει δίχως σταματημό.
Μια εβδομάδα μετά η Χαλκιδική ξαναγεννιέται από τις στάχτες της και σηκώνει κεφάλι. Με απίστευτο κουράγιο και δυνάμεις, οι κάτοικοί της κατάφεραν να ζωντανέψουν ξανά τα καταστήματά τους, τα σπίτια τους, τις ζωές τους. Ας ελπίσουμε πως θα υπάρξει άμεση λύση και βοήθεια στους πληγέντες που έχουν ακόμη τεράστια ανάγκη όπως σε εκείνους που τα σπίτια τους καταστράφηκαν ολοσχερώς, στους αγρότες που έμειναν δίχως δουλειά.
Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ εκείνους που έχασαν τους δικούς τους ανθρώπους. Τα πρόσωπά τους. Μια τεράστια θλίψη και πόνος θα τους ακολουθεί για πάντα καθώς επίσης και ένα τεράστιο «γιατί;». Γιατί τη λάθος στιγμή στο λάθος μέρος; Μαζί με εκείνους και όλοι εμείς που ζήσαμε τον τρόμο που ποτέ δεν θα ξεχάσουμε. Ένα κομμάτι της ψυχής μας γκρεμίστηκε μα γίναμε όλοι μας λιγάκι πιο δυνατοί…
Originally posted 2019-07-19 16:19:22.
