Η κοινωνική οικονομία αντιπροσωπεύει μεταξύ 7% και 8% του ΑΕΠ και απασχολεί έναν στους δέκα εργαζόμενους. Για αυτούς, όπως και για τον υπόλοιπο ελληνικό πληθυσμό, η στέγαση είναι μία από τις σημαντικότερες προτεραιότητες. Πώς αντιμετωπίζουν οι επιχειρήσεις της κοινωνικής οικονομίας το ζήτημα της κοινωνικής στέγασης; Ποιες είναι οι συγκεκριμένες απαντήσεις;
Αναμφισβήτητα, η απόσυρση του κράτους από τη στεγαστική βοήθεια συμβαδίζει με την απότομη απόσυρση της βοήθειας για φοροαπαλλαγές που χορηγήθηκε τα τελευταία χρόνια σε ιδιώτες για τη στήριξη των επενδύσεων μίσθωσης σε νέες κατοικίες. Οι κρατικές ενισχύσεις σε ιδιώτες που αντικαθιστούν τα νομικά πρόσωπα με την ανάπτυξη της ενδιάμεσης μίσθωσης κατοικιών έχουν πράγματι εγκαταλειφθεί, μόνο και μόνο για λόγους οικονομικής κρίσης και τραπεζικής εκμετάλλευσης.
Σήμερα, πολλοί επενδυτές που έχουν εγκαταλείψει τον κόσμο των στεγαστικών κατοικιών επενδύσουν σε μετοχές, ομόλογα ή εταιρικά ακίνητα. Η ιδέα ενός οργανισμού κοινωνικής στέγασης που σέβεται τα Πρότυπα κοινωνικής ευθύνης (SRI) είναι πιο ώριμη από ποτέ. Η είσοδος των τραπεζών και η καταστροφή του εργατικού οργανισμού κατοικίας πρέπει να αντικατασταθεί από την Κοινωνική παροχή κατοικίας όπου θα προσφέρει στέγαση σε οικογένειες που έχασαν την πρώτη κατοικία του κατά την χρηματοοικονομική κρίση.
Κρίνεται η ίδρυση ενός δημοφιλούς σχέδιο αποταμίευσης σε συλλογικά ακίνητα, που θα αναπτυχθεί σε συνεργασία με σημαντικούς παράγοντες του κόσμου των κοινωνικών ιδιοκτητών και των συλλεκτών, λόγω έλλειψης έγκρισης από τις δημόσιες αρχές. Η σκέψη σχετικά με αυτό το κοινωνικό προϊόν στοχεύει να υπερβεί τα όρια της στεγαστικής αγοράς. Το πρώτο από αυτά τα όρια είναι η διάρκεια. Ο επενδυτικός ορίζοντας ενός ατόμου είναι πράγματι πέντε, δέκα ή δεκαπέντε χρόνια.
Ωστόσο, μια τέτοια πρόταση δεν μπορεί να αποτελέσει εναλλακτική λύση στη χρηματοδότηση της παραδοσιακής κοινωνικής κατοικίας, αλλά πρέπει να θεωρηθεί ως συμπλήρωμα και ευκαιρία να διασχίσει τον κόσμο της κοινωνικής οικονομίας και της κοινωνικής ιδιοκτησίας.
