Το φλερτ μεταξύ των κυβερνήσεων Ισπανίας και Τουρκίας εξελίσσεται σε αρραβώνα, με προίκα μπόλικες «made in Espagna» πωλήσεις εξοπλιστικών προγραμμάτων και εξαγωγής στρατιωτικής τεχνολογίας στην πολεμοχαρή Τουρκία. Το φέσι που φόρεσε η κυβέρνηση του τάχα και «σοσιαλιστή» κ. Πέδρο Σάντσεθ δεν πρέπει να εκπλήσσει κανέναν, αφού έχει δώσει πολλές ενδείξεις φιλοτουρκισμού. Όταν η Ελλάς υφίστατο κανονικό υβριδικό πόλεμο από την Άγκυρα το 2020 (Έβρος, βόλτες τουρκικών ερευνητικών σκαφών και φρεγατών στο Αιγαίο εις αναζήτηση και υφαρπαγή υδρογονανθράκων), η Ισπανία φρόντισε να παραταχθεί με την Γερμανία και να προβάλλει σθεναρή αντίδραση στο αίτημα επιβολής κυρώσεων εκ μέρους της Ευρωπαϊκής Ένωσης απέναντι στην Τουρκία.
Εν τω μεταξύ, από την στιγμή που η Ισπανία θέτει τα προσωπικά της συμφέροντα υπεράνω της κοινής άμυνας και εδαφικής ακεραιότητας της ΕΕ, οφείλουμε να αναρωτηθούμε δημοσίως για τον ρόλο που παίζει και ο Ισπανός πολιτικός κ. Ζοζέπ Μπορέλ, υπουργός εξωτερικών της ΕΕ. Παρά τις σχετικές αποφάσεις των συνόδων κορυφής, ο ίδιος δρα παρελκυστικά, αρνούμενος πεισματικά να προβεί σε προτάσεις κυρώσεων που θα ταρακουνήσουν την Τουρκία, υποχρεώνοντάς την να εγκαταλείψει τον επικίνδυνο και διαρκώς αυξανόμενο επεκτατισμό της. Κάποια στιγμή, θα πρέπει να τεθεί επί τάπητος το ερώτημα εάν ο κ. Μπορέλ ενεργεί ως αξιωματούχος της ΕΕ ή πλασιέ της Ισπανίας;
Ο Ερντογάν παίζει τους Ευρωπαίους μπεγλέρι
Πάντως, όσο εκνευρισμό και να προκαλεί η στάση της Μαδρίτης, η οποία υποτίθεται ότι είναι εταίρος της Ελλάδος αλλά ενεργεί περισσότερο σαν κοινή εταίρα, οφείλουμε να παραδεχθούμε την πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική του Τούρκου προέδρου κ. Ερντογάν, ο οποίος δεν το βάζει κάτω με τίποτε. Ακόμη και με την τουρκική λίρα να βρίσκεται (για άλλη μια φορά) στα βάραθρα, ο ίδιος ονειρεύεται να αποκτήσει ισπανικά αεροπλανοφόρα και άλλα όπλα, πατώντας πόδι στην Ιβηρική χερσόνησο και αποκτώντας έτσι άλλο ένα εξαρτώμενο κράτος πρόθυμο να διασπάσει την ενότητα στην ΕΕ. Μαζί με τους εξοπλισμούς, έχει προσελκύσει και το ενδιαφέρον ισπανικών χρηματοπιστωτικών οργανισμών και τραπεζών, οι οποίες προβαίνουν σε επενδύσεις και εξαγορές τουρκικών εταιρειών, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την εξασφάλιση πολύτιμου ρευστού τώρα που στενεύουν τα οικονομικά της Τουρκίας.
Εν τω μεταξύ, η Τουρκία κατάφερε και αναστάτωσε όλη την Ευρώπη με την εξαγωγή λαθρομεταναστών διαμέσου Λευκορωσίας. Και επειδή οι Πολωνοί δεν αστειεύονται, ούτε αρκούνται να κάνουν τους μεσάζοντες των ΜΚΟ όπως κάποιους ελληνώνυμους πολιτικούς, το πιθανότερο είναι ότι θα εξασφαλίσει ο κ. Ερντογάν νέα κονδύλια για την χώρα του, προς ενίσχυση της παραπαίουσας οικονομίας της, καθώς και μια άτυπη συναίνεση να κλείσει η στρόφιγγα προς βορρά και να αρκεστεί στην παράνομη διακίνηση μέσω Ελλάδος, η οποία δεν αντιδρά ουσιαστικά, μην τυχόν και την κακοχαρακτηρίσουν οι Ευρωπαίοι εταίροι της.
Στα Βαλκάνια, η Άγκυρα προσπαθεί να περικυκλώσει την Ελλάδα, συνάπτοντας αμυντικές συμφωνίες με τα Σκόπια και την Αλβανία. Οι δυο αυτές χώρες, που τόσο στηρίζει η Ελλάς στην προσπάθεια τους να ενταχθούν στην ΕΕ, εξακολουθούν και διατυπώνουν αλυτρωτικές θέσεις εις βάρος της χώρας μας. Ακόμη και τώρα, η Αλβανία, που έχει καταπατήσει βάναυσα τα δικαιώματα της επισήμως αναγνωρισμένης ελληνικής μειονότητας στην Βόρεια Ήπειρο, διακινεί ανθελληνική προπαγάνδα υπέρ των Τσάμηδων, εξευτελίζοντας την ελληνική κυβέρνηση και την πολιτική της.
Σταθερά προσηλωμένος στο όραμά του ο «σουλτάνος»
Μπορεί, βέβαια, τα πολλά παράλληλα μέτωπα που έχει ανοίξει ο κ Ερντογάν να αποτελέσουν και την αιτία της τελικής πτώσης του, αφού δεν μοιάζει να αναγνωρίζει τα όρια της χώρας του, όμως δεν μπορεί κανείς παρά να εντυπωσιάζεται από τις συνεχείς προσπάθειές του να πετύχει τους στόχους που έχει θέσει για να μετατρέψει την χώρα του σε ηγεμονική δύναμη της σημαντικής γεωστρατηγικής περιφέρειας της Μεσογείου, Μέσης Ανατολής και Καυκάσου. Αντί να εξασφαλίσει το τομάρι του, αγωνίζεται, ακόμη και με κίνδυνο την ζωή του, για το όραμά του.
Μπορεί ο κ. Ερντογάν να είναι ένας μεγαλομανής δικτάτορας που ίσως βρίσκεται σε παράκρουση. Αλλά είναι απορίας άξιο ότι εδώ και πολλά χρόνια τα ΜΜΕ και οι αναλυτές προδικάζουν το πολιτικό του τέλος και όμως καταφέρνει συνεχώς να τους διαψεύδει. Παρακολουθούμε συνεχώς δημοσιεύματα που προαναγγέλλουν την χρεωκοπία της Τουρκίας και την διάλυση της λίρας, αλλά παρά τις όποιες απώλειες, η χώρα αυτή εξακολουθεί να κλείνει συμφωνίες και να επιβάλλει τις πολιτικές της, τόσο δια της στρατιωτικής, όσο και δια της ήπιας ισχύος.
Και όλα αυτά συμβαίνουν παρά το γεγονός ότι ο κ. Ερντογάν έχει προκαλέσει μείζονες διπλωματικές κρίσεις με την συμπεριφορά του! Εν τούτοις, οι δηλώσεις στήριξης από κάτι τύπους σαν τους κ.κ. Σάντσεθ, Μπορέλ, τον ΓΓ του ΝΑΤΟ κ. Στόλτενμπεργκ, τον ΓΓ του ΟΗΕ κ. Γκουτιέρες, την διαχρονικά τουρκόφιλη Γερμανία και εσχάτως τον γιο του πρώην Λίβυου ηγέτη (και φερόμενου ως εκπαιδευμένου στην Ελλάδα!) Μουαμάρ Καντάφι πέφτουν βροχή.
Ο διάδοχος του Ερντογάν θα προξενήσει χειρότερους πονοκεφάλους για την Αθήνα
Απορεί κανείς τι ακριβώς θα συνέβαινε εάν ο κ. Ερντογάν ήταν λίγο πιο διπλωμάτης ή εάν βρισκόταν άλλο πρόσωπο στην εξουσία αντ’ αυτού. Πολύ πιθανόν, τα πράγματα θα ήταν ακόμη χειρότερα για την Ελλάδα, διότι τα αντιδυτικά ξεσπάσματα του κ. Ερντογάν δεν θα είχαν απομακρύνει τόσο την Άγκυρα από τους παραδοσιακούς της συμμάχους, οι οποίοι εξακολουθούν να ελπίζουν ότι θα επιστρέψει μια μέρα στο δυτικό μαντρί. Οπότε, φτάνουμε στο σημείο να αναρωτιόμαστε σοβαρά αν η παραμονή του κ. Ερντογάν στην εξουσία συμφέρει τελικά την Ελλάδα!
Πάντως, η Τουρκία δεν έγινε ξαφνικά άσωτη. Το κράτος αυτό, όπως δήλωνε ο αείμνηστος καθηγητής Νεοκλής Σαρρής, δεν έχει ιστορία, αλλά ποινικό μητρώο! Ο διάδοχος του κ. Ερντογάν θα κάνει τα ίδια που κάνει ο σημερινός πρόεδρος και ίσως χειρότερα. Το ζητούμενο απλά θα είναι αν θα τα κάνει με πιο κομψό τρόπο…
Μπροστά σε αυτή την πραγματικότητα, η Ελλάς εξακολουθεί να περιμένει βοήθεια από μιαν ΕΕ, όπου το παιγνίδι είναι εμφανώς σικέ. Εάν η Αθήνα δεν διδαχθεί από νεώτερα κράτη-μέλη (που εισήλθαν φτωχότερες και πιο αδύναμες, αλλά αξιοποίησαν τις ιστορικές ευκαιρίες που τους δόθηκαν και τελικά βρίσκονται σε καλύτερη θέση σήμερα), θα είναι μονίμως η ριγμένη, η σταχτοπούτα της ΕΕ που περιμένει έναν πρίγκιπα από τις Βρυξέλλες που δεν πρόκειται να έλθει ποτέ.
Όποιος αναζητεί τον ρόλο του υποψήφιου θύματος τελικά τον βρίσκει
Η Αθήνα πρέπει να βρει τα απαραίτητα αντίβαρα για να δυσκολέψει τις ζωές λυκόφιλων εταίρων όπως η Ισπανία και υστερόβουλων γειτόνων, ώστε να δεχθούν πιέσεις να συμμορφωθούν με την λεγόμενη ευρωπαϊκή αλληλεγγύη. Παράλληλα, θα πρέπει να εμβαθύνει τις διμερείς τις σχέσεις με χώρες όπως η Γαλλία και να προωθεί τα συμφέροντά της μέσα από μια πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική.
Η κρατούσα άποψη ότι κάνοντας το κορόιδο για χατίρι των συμφερόντων των μεγάλων δυνάμεων για να εξασφαλίσεις την ευμένειά τους αποδεικνύεται πέραν πάσης αμφιβολίας λανθασμένη. Απλώς βγάζεις την φήμη του «εύκολου» και εθίζεις τους συμμάχους σου στην υποχωρητικότητά σου. Και όταν μια σχέση είναι μονομερής και υπάρχει έλλειψη σεβασμού, συνήθως φταίνε οι δύο, αφού κάποιοι τελικά αναζητούν το ρόλο του θύματος.
