ΦΙΛΟΔΟΞΙΑ της στήλης Ευρωπολιτικά είναι να εξετάζει και να αναλύει θέματα ευρωπαϊκής επικαιρότητας που έχουν αντίκτυπο στην Ελλάδα. Θέματα πολιτικού, οικονομικού και κοινωνικού ενδιαφέροντος. Πώς βρίσκει άραγε η πρεμιέρα μας την Ευρώπη;
ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ έκτακτη πρόκληση για την Ευρωπαϊκή Ένωση είναι αδιαμφισβήτητα η Καταλονία. Το ζήτημα της καταλονικής αυτονομίας διχάζει την Ισπανία ακόμη και τους ίδιους τους θιασώτες του «ναι», δεδομένου ότι το μόνο σχεδόν που τους ενώνει είναι η απέχθειά τους προς τη Μαδρίτη. Το ερώτημα είναι αν το καταλονικό ζήτημα μπορεί όντως να επιφέρει ρήγματα στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Φυσικά: ο μεγαλύτερος κίνδυνος είναι να προκαλέσει ντόμινο ξυπνώντας άλλες παλιές τοπικές-εθνοτικές βεντέτες. Ήδη στην Ιταλία οι περιφέρειες της Λομβαρδίας και του Βένετο διενήργησαν δημοψήφισμα με το αίτημα για περισσότερη αυτονομία να κερδίζει ποσοστό 95%. Παρόμοιες περιπτώσεις είναι η Κορσική στη Γαλλία, η Σκωτία στο Ηνωμένο Βασίλειο, οι Φλαμανδοί και οι Βαλλόνοι στο Βέλγιο και οι Βάσκοι στην Ισπανία. Σίγουρα η ΕΕ δε θα ήθελε να αντιμετωπίσει και τον κίνδυνο της διάσπασης της Ευρώπης σε μικρότερα ανεξάρτητα κράτη, μέσα στα άλλα προβλήματα που έχει.
ΤΟ μεγαλύτερο πρόβλημα της Ευρώπης βέβαια συνεχίζει να είναι η λιτότητα και οι αναποτελεσματικές πολιτικές της Ένωσης για την καταπολέμησή της. «Η Γερμανική επιμονή στη λιτότητα θα διαλύσει την Ευρωπαϊκή Ένωση», επισημαίνει σε άρθρο του στο Spegiel on line ο Γκέοργκ Ντιτς. Σύμφωνα με τον Γερμανό αρθρογράφο, στην Καγγελάριο Μέρκελ δίνεται η ιστορική ευκαιρία να δράσει, ενώ θεωρεί τον Εμανουέλ Μακρόν ως τον «τελευταίο επιζόντα στην Ευρώπη». Αν τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε διαδεχθεί τελικά ο πρόεδρος του Φιλελεύθερου Κόμματος της Γερμανίας (FDP) Κρίστιαν Λίντνερ , τα πράγματα δε θα είναι ρόδινα για τις χώρες που έχουν πληγεί από τη λιτότητα, μιας και το κόμμα του έχει απορρίψει την ανακατανομή των δημοσίων πόρων μέσω ενός ευρωπαϊκού προϋπολογισμού. Από την άλλη πλευρά, η έμφαση που δίνει ο Λίντνερ στις δομικές μεταρρυθμίσεις ίσως να βοηθήσει την Ελλάδα σε βάθος χρόνου. Το μόνο σίγουρο είναι ότι Γαλλία και Γερμανία θα πρέπει να βρουν ένα τρόπο να συνεργαστούν και η δεύτερη θα πρέπει να επιλέξει μια εναλλακτική στρατηγική δεδομένου ότι η επιμονή στη δημοσιονομική πειθαρχία ως μόνο συστατικό οδήγησε στην αποτυχία της συνταγής.
ΤΕΛΟΣ, αλλά όχι τελευταίο είναι το μεταναστευτικό-προσφυγικό, ένα ζήτημα που θα απασχολήσει την ΕΕ για πολλά χρόνια ακόμη. Πέρα από τις βραχυπρόθεσμες πολιτικές και την ελάφρυνση των χωρών υποδοχής, η Ευρωπαϊκή Ένωση καλείται να επαναπροσδιορίσει θεσμικά τον όρο της ένταξης με στόχο την κοινωνική αφομοίωση των εν κινήσει πληθυσμών.
