Η γλώσσα αποτελεί το επικοινωνιακό μέσο ενός λαού και την ικανότητα του να αποδίδει υψηλές ιδέες, βαθυστόχαστες έννοιες και πηγαία συναισθήματα στην ομιλία του με τους ομοεθνείς του. Η θρησκεία αποτελεί τον κώδικα αξιών και την Ιδέα περί θείου σύμφωνα πάντα με το πολιτιστικό επίπεδο του λαού και την φυλετική τους αντίληψη. Κάθε φυλή πάνω στη γη ομιλεί την δική της γλώσσα. Κάποιες παραμένουν σε νηπιακό στάδιο, όπως αυτές των φυλών της Αφρικής, κάποιες διανύουν ακόμη μια περίοδο νεότητας, όπως οι λατινικές, κι άλλες έχουν ενηλικιωθεί φτάνοντας σε υψηλά επίπεδα απόδοσης νοημάτων και εννοιών, όπως η ελληνική. Κάθε λαός στην οικουμένη έχει επινοήσει μια θρησκεία για την εύρυθμη λειτουργία της κοινωνίας του και επιδιώκοντας να δώσει ένα μεταφυσικό υπόβαθρο στις μεταφυσικές ανησυχίες των ανθρώπων και στα πανάρχαια ερωτήματα του περί καταγωγής του ανθρώπου και περί του προορισμού του.
Σαφώς, όπως όλες οι γλώσσες δεν διαθέτουν την ίδια δυναμική, την ίδια εμβρίθεια και την ίδια αποδοτικότητα, έτσι και οι θρησκείες δεν διαθέτουν όλες το ίδιο εύρος απαντήσεων στα ερωτήματα των ανθρώπων, το ίδιο θεολογικό βάθος και το ίδιο ήθος στη θρησκευτική ζωή της κοινωνίας. Άλλες είναι πιο γήινες ή κοσμικές θα λέγαμε, όπως ο Ιουδαϊσμός και ο Ισλαμισμός σύμφωνα με τον Ρώσο χριστιανό φιλόσοφο και διανοητή, Νικολάι Μπεργιάντεφ (1), άλλες παραμένουν πιο μεταφυσικές και παγανιστικές, όπως ο Ινδουισμός και ο Βουδισμός, κι άλλες πιο αποκαλυπτικές και βιωματικές, όπως η Ορθοδοξία όπου αποτελεί την εξαίρεση στο σύνολο των θρησκειών επί της γης.
Επομένως, η γλώσσα και η θρησκεία αποτελούν δυο καθοριστικές πνευματικές πτυχές του εκάστοτε έθνους και πολιτισμού για την πολιτιστική του διαφοροποίηση και την εθνική του υπόσταση. Παρ’ όλο που αυτό που καθορίζει την γέννηση και την ανάπτυξη ενός ζωντανού οργανισμού είναι το αίμα του, το DNA, τα κύτταρα του, στα οποία βρίσκονται κωδικοποιημένα όλες οι αναμνήσεις, τα συναισθήματα, οι ικανότητες, οι αρετές και οι αδυναμίες κάθε οργανισμού, είτε ανθρώπινου, είτε εθνικού συλλογικού, κανένας δεν έχει πρόσβαση σε αυτή την περιοχή παρά μόνο η επιστήμη, οι μικροβιολόγοι και οι γενετιστές. Και επειδή κάθε άνθρωπος έρχεται πρωτίστως σε επαφή με έναν άλλον άνθρωπο μέσω της γλώσσας και αντιλαμβάνεται μέσω αυτής τον εσωτερικό κόσμο του συνομιλητή του, τις ιδέες του, τις αξίες του και την θρησκευτική του αντίληψη για τον κόσμο, τον άνθρωπο και τον Θεό κι όχι μέσω κάποιας αιματολογικής εξετάσεως, αυτός είναι και ο βασικός λόγος όπου οι άνθρωποι κρίνουν και κατηγοριοποιούν έναν συνάνθρωπο τους ανάλογα με την γλώσσα έκφρασης του και τις θρησκευτικές του πεποιθήσεις.
Το εγκληματικό ερώτημα που έθεσε ο Κεμάλ Ατατούρκ στους Έλληνες του Πόντου όταν δεν θέλησαν να εγκαταλείψουν τα πάτρια εδάφη τους ήταν το εξής: ‘’ Ή γλώσσα ή θρησκεία’’ . Γνωρίζοντας την συνεκτική αξία της γλώσσας και την ηθικοπλαστική δύναμη της θρησκείας έθεσε το ερώτημα αυτό στους Έλληνες της περιοχής προσπαθώντας σε βάθος χρόνου ή να τους εκτουρκίσει αν υιοθετήσουν την γλώσσα ή να τους εξισλαμίσει αν ασπαστούν το Ισλάμ. Σε κάθε περίπτωση ο Ελληνισμός του Πόντου θα είχε απολέσει ένα από τα δύο σημαντικά στοιχεία της πολιτιστικής του ταυτότητας κι αν ακόμα δεν είχε αφομοιωθεί τελείως, θα είχε περιέλθει σε σύγχυση όσον αφορά την αντίθεση γλώσσας και θρησκείας με την μητρόπολη.
Αυτό ακριβώς το παράδειγμα ακολουθούν και οι μέντορες της χειραγώγησης και οι ρυθμιστές των νέων κανόνων ζωής και πίστεως στην εποχή μας.
Η Γλώσσα της Πολιτικής Ορθότητας
Στην σύγχρονη εποχή τα κέντρα εξουσίας, διάφορα ‘’μη κερδοσκοπικά’’ ιδρύματα και οι επιστήμονες της ανθρώπινης συμπεριφοράς και της κοινωνιολογίας μέσω εκατοντάδων μελετών και ερευνών μετά από χρηματική χορηγία των πρώτων και ιδεολογική προώθηση των δεύτερων έχουν τελειοποιήσει σε μεγάλο βαθμό τον συστηματικό τρόπο χειραγώγησης του ανθρώπινου χαρακτήρα, της αλλοίωσης της προσωπικότητας του και την πλύση του εγκεφάλου του μετατρέποντας το όπως οι ίδιοι επιθυμούν να σκέφτεται.
Επομένως, ορισμοί, έννοιες, ιδέες, λέξεις, με πανάρχαια προέλευση και πολλών χιλιετιών σημασία και ουσία αποκτούν αρνητικό πρόσημο μετά τις ‘’μεταρρυθμίσεις’’ των σύγχρονων ‘’γλωσσολόγων’’ που αποφάσισαν σε κάποια κλειστή επιτροπή πως θα πρέπει να ομιλούμε. Έτσι, η ρήση του Αντισθένη πως ‘’Αρχή των πάντων, η των ονομάτων επίσκεψις’’ και η σημασιολογία και η ουσία των λέξεων, οι οποίες κρύβονται μέσα τους εγγενώς κι όχι από ανθρώπινη αυθαιρεσία ή από νομική απάτη όπως διαπραγματεύεται και ο μέγας Έλλην φιλόσοφος, Πλάτων (2) στο έργο του περί των ονομάτων ‘’Κρατύλος’’ (αυτός που κρατεί την ύλη) αποκτούν μια καταδικαστική κατάληξη και μόνο στο άκουσμα πλέον κάποιων λέξεων που πριν δεκαετίες χρησιμοποιούνταν ευρέως στη καθημερινότητα των πολιτών. Όπως είχε δηλώσει και ο εθνικός μας ποιητής, Αριστοτέλης Βαλαωρίτης μέσα στη βουλή όταν ρωτήθηκε για το γλωσσικό ζήτημα, ‘’Δεν υπάρχουν χυδαίες γλώσσες παρά μόνο χυδαία μυαλά’’.
Πλέον οδηγούμαστε σε μια τεχνητή χυδαία γλώσσα η οποία δημιουργήθηκε από τα μυαλά χυδαίων ανθρώπων κι όχι από την καρδιά ενός λαού.
Ένα εξαίρετο παράδειγμα από την Ιταλίδα ανθρωπολόγο, Ida Magli για την κατάργηση των εννοιών και των αισθημάτων είναι ικανό να μας δώσει να καταλάβουμε το μέγεθος της υποκρισίας της παγκόσμιας ελίτ και του κινδύνου που εμπεριέχεται εντός του νέου ‘’ανθρωπιστικού’’ τους λεξιλογίου:
‘’Εκείνο το άτομο μυρίζει άσχημα. Ναι, αλλά δεν μπορούμε να το πούμε, οπότε η φράση πρέπει να σβηστεί την στιγμή που γεννιέται εγκεφαλικά, παρόλο που το οσφρητικό μήνυμα έφθασε στον εγκέφαλο μας και είναι ξεκάθαρο. Το αποτέλεσμα θα είναι ότι εμείς θα νιώθουμε ενοχή για μια αντίληψη της πραγματικότητας, θα αισθανθούμε απογοητευμένοι γιατί είμαστε μόνοι με αυτήν την επίγνωση που αποσιωπήθηκε με την βία και ταυτόχρονα, το άτομο που μυρίζει άσχημα θα συνεχίσει να μην πλένεται καταλήγοντας να βρωμίσει μια ολόκληρη κοινωνία που τώρα πλέον θα έχει παρατηθεί.’’
Ο τρομοκράτης γίνεται ‘’λαϊκός’’ αγωνιστής, ο κίναιδος γίνεται ομοφυλόφιλος ώστε να είναι πιο εύηχο, η ανωμαλία ονομάζεται διαφορετικότητα, ο μισάνθρωπος αποκτάει ταυτότητα ζωόφιλου, ο πατριώτης δυσφημίζεται ως ακροδεξιός και ο εθνικιστής ως φασίστας, η δειλία βαπτίζεται ως σωφροσύνη και η παραίτηση ως συνύπαρξη. Κι όπως έλεγε και ο Θουκυδίδης (3) για τα εγκλήματα των δημοκρατικών της τότε εποχής, ‘’Και μέχρι και τις έννοιες των λέξεων άλλαζαν ώστε να δικαιολογούν τις πράξεις τους’.
Η γλώσσα αποτελεί το δημιουργικό πολιτιστικό στοιχείο για την κατανόηση υψηλών ιδανικών και την έκφραση πηγαίων συναισθημάτων. Όταν ο άνθρωπος δεν μπορεί να σκεφτεί ελεύθερα κι όταν δεν μπορεί να αντιληφθεί νοερά και ορθά μια ιδέα, μια κατάσταση, ένα βίωμα, δεν μπορεί ο εγκέφαλος του να στείλει στην καρδιά του το κατάλληλο και σωστό συναίσθημα, επομένως αυτό δεν θα μπορέσει ποτέ να μετατραπεί σε πράξη ζωής και σε συνειδητοποιημένη συμπεριφορά, μιας και η ψυχολογική προσέγγιση της ανθρώπινης συμπεριφοράς και της διαχείρισης των συναισθημάτων είναι πως πρώτα δημιουργούνται οι σκέψεις, μετά τα συναισθήματα μέσω των σκέψεων και τέλος αυτές γίνονται πράξεις και συμπεριφορές.
Όπως αναφέρει και ο Νικόλαος Πολίτης (4) για το κόψιμο των γλωσσών στο Μελεχουμπί Καππαδοκίας:
‘’Λέγουν λοιπόν εκεί πέρα στη Καππαδοκία πως όταν ο βασιλιάς της Περσίας κατάκτησε τη χώρα τους, θέλησε να ξεριζώσει τη χριστιανική θρησκεία. Γρήγορα κατάλαβε όμως ότι δεν θα το κατάφερνε αν δεν ξερίζωνε πρώτα την ελληνική γλώσσα που μιλούσαν οι κάτοικοι. Έπρεπε πρώτα να ξεμάθουν τα ελληνικά και ύστερα να ξεμάθουν τον Χριστό. Διέταξε λοιπόν και έκοψαν τις γλώσσες όλων των παιδιών! Εμεγάλωσεν αυτή η βουβή γενιά και η επόμενη γενιά άρχισε να μιλάει τη γλώσσα αυτωνών που τους σκλάβωσαν. Έτσι έγιναν κι αυτοί σκλάβοι. Μονάχα τη γλώσσα των παιδιών των δικών μας, εδώ στο Μελεχουμπί δεν έκοψαν γιατί μας ξέχασαν και τους γλιτώσαμε. Γι’ αυτό λοιπόν εμείς εδώ επειδή δεν μας έκοψαν τη γλώσσα , φυλάξαμε τη γλώσσα μας και τη θρησκεία μας και μιλάμε σήμερα ελληνικά ενώ όλοι οι άλλοι γύρω μας μιλάνε τουρκικά’’.
Το σχέδιο της Νέας Τάξης Πραγμάτων είναι πασιφανές σε αυτούς που ξέρουν να ερμηνεύουν τα φαινόμενα και τα γεγονότα και αντιλαμβάνονται την ιδιαίτερη ‘’γλώσσα’’ που μιλούν οι ελίτ του κόσμου. Ακολουθούν το παράδειγμα του Πέρση βασιλιά ώστε να αποκόψουν τους λαούς από τις εθνικές τους γλώσσες και να πάψουν να σκέφτονται εθνικά και τοπικά για να απορροφηθούν στο παγκόσμιο γλωσσικό, οικονομικό, πολιτικό και θρησκευτικό σύστημα που ετοιμάζουν και αυτοί θα είναι οι απόλυτοι δυνάστες. Με την μόνη διαφορά πως τώρα δεν κόβουν γλώσσες κυριολεκτικά, αλλά ποινικοποιούν τις γλώσσες των άλλων που δεν συμπλέουν με τα συμφέροντα τους και υποβιβάζουν τον γλωσσικό πλούτο των λαών για να φτηνύνουν το πνεύμα τους και να μειωθούν τα αμυντικά τους αντανακλαστικά για την ευκολότερη καθυπόταξη τους.
Η Θρησκευτικότητα της Σύγχρονης Ιδεολογίας
Ο άνθρωπος όσο κι αν προσπάθησαν οι Διαφωτιστές, οι υλιστές και οι ‘’προοδευτικοί’’ φιλόσοφοι να τον παρουσιάσουν σαν ένα ον το οποίο ζει στο φυσικό κόσμο αποσυνδεδεμένο από το υπόλοιπο σύμπαν και έχοντας την δική του αυτόνομη ζωή αποκομμένη από τον Δημιουργό πατέρα του παρέβλεψαν το γεγονός πως η ανθρώπινη συνείδηση είναι εκ γεννηθείς συνδεδεμένη με έναν αόρατο αγωγό, ο οποίος συνειδητά ή και υποσυνείδητα δεν μας επιτρέπει να απαρνηθούμε τελείως τον κοινό μας Πατέρα αλλά μόνο να Του αλλάζουμε ονόματα και προσωνύμια ανάλογα την εκάστοτε εποχή.
Ο άνθρωπος είναι εκτός από πολιτικό-κοινωνικό ζώον κατά Αριστοτέλη (5) είναι θρησκευτικό ζώον κατά τα λεγόμενα των Αγίων Πατέρων αλλά και σύγχρονων φιλοσόφων π.χ. του Νικολάι Μπερντάγιεφ (6).
Από τη στιγμή που έπεσε από τον Παράδεισο, αναζητεί τον παράδεισο του επί της γης. Από την στιγμή που ο Θεός του έδειξε τον δρόμο της εξόδου, αναζητεί τον δρόμο της επιστροφής. Από την στιγμή που ο Όφις τον εξαπάτησε, συνεχίζει να ρίχνει το φταίξιμο στους άλλους για τα δικά του μοιραία λάθη και τις δικές του τραγικές επιλογές.
Επομένως, ο άνθρωπος όσο θα παραμένει εξόριστος στο φυσικό κόσμο θα προσπαθεί πάντοτε με τον δικό του μοναδικό τρόπο, με τα πολιτιστικά του ήθη και έθιμα, σύμφωνα πάντα με την δική του κουλτούρα και ιδιοσυγκρασία να έρθει σε επαφή με το θείο, με κάτι ανώτερο του, να βρει απαντήσεις για την παρουσία του στη γη και για τον σκοπό του πάνω σε αυτή και για να καλύψει τις μεταφυσικές του ανησυχίες και απορίες.
Πάνω σε αυτή ακριβώς την βαθιά ακατανόητη για μερικούς ανθρώπινη ανάγκη έρχεται να πατήσει και να δημιουργήσει τον νέο της μύθο η Νέα Τάξη σαν άλλος όφις που προσπαθεί για δεύτερη φορά να εξαπατήσει την ανθρωπότητα.
Μόνο που τώρα ο Θεός δεν είναι ένα κακό αφεντικό, ένας εγωιστής άρχων που θέλει τον Αδάμ και την Εύα να μην γνωρίσουν την απόλυτη γνώση του καλού και του κακού αλλά ένας θεός, απρόσωπος, συγκαταβατικός, ανοιχτός προς σε όλους και για όλα και ο οποίος είναι και λίγο απ’ όλα. Ένας θεός κατά παραγγελία δηλαδή. Όπως τα αρχαία χρόνια οι λαοί έπλασαν τους δικούς τους θεούς, τα είδωλα τους με βάση τα στοιχεία της φύσης και τα φαινόμενα της, στη σύγχρονη εποχή θα κληθούμε να πλάσουμε τον δικό μας θεό με τα υλικά της αρεσκείας μας και της επιθυμίας μας. Μόνο που θα επιβληθεί και πάλι από πάνω κι όχι από κάποιον λαό ή από κάποια θέσφατη αλήθεια ή από κάποια νέα αποκάλυψη.
Η δικαιολογία αυτή τη φορά είναι πως οι θρησκείες διχάζουν την ανθρωπότητα και προκαλούν πολέμους μεταξύ τους. Πόση υποκρισία μπορεί να κρύβει αυτή η πρόταση! Τα συμφέροντα των κρατών δεν προκαλούν; Οι ιδεολογίες των τελευταίων δεκαετιών δεν στοίχησαν λίτρα αίματος; Οι τράπεζες και τα μυστικά κέντρα εξουσίας δεν αιματοκυλούν τον πλανήτη για να ελέγξουν όλες τις πλουτοπαραγωγικές πηγές των εθνών;
Ακόμα κι αν δεχόμασταν μια τέτοια κατηγορία, αυτό δεν ισχύει για όλες τις θρησκείες, κι όχι στον ίδιο βαθμό. Ο ινδουισμός δεν επιβαρύνεται με τα ίδια εγκλήματα όπως ο ισλαμισμός. Μια συζήτηση με έναν Ινδό θα σας πείσει για το πώς ο Ινδός της δυτικής Ινδίας όταν αλλαξοπίστησε κι έγινε μουσουλμάνος πως μίσησε θανάσιμα τον μέχρι τότε συμπατριώτη του. Το ίδιο και η Ορθοδοξία, η οποία δεν είναι μια θρησκεία με έναν κοινό κώδικα κανόνων και εθίμων για την ενοποίηση ενός λαού αλλά η Αλήθεια του Τριαδικού Θεού μας με συγκροτημένη Ανθρωπολογία, Κοινωνιολογία, Θεολογία, Χριστολογία και Εσχατολογία σε αντίθεση με τον Προτεσταντισμό, ο οποίος υπήρξε ένα θρησκευτικό κίνημα κατά της παπικής εξουσίας και του καθολικού αυταρχισμού.
Η Νέα Θρησκεία της Νέας Τάξης δεν πρόκειται να έχει φιλοσοφικό βάθος, μεταφυσικό υπόβαθρο, αποκαλυπτικό λόγο και ακλόνητη αλήθεια εντός της.
Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο επιβάλλεται μέσω της αλλαγής της γλώσσας, της νοοτροπίας, της συμπεριφοράς, της μόδας και της υλικοτεχνικής ‘’προόδου’’ στους λαούς της Οικουμένης. (7)
Η Νέα Θρησκεία είναι η ιδεολογία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, των δικαιωμάτων των ζώων και της οικολογικής συνείδησης. Μετατόπιση της συμπαντικής αναζήτησης και της ουράνιας πολιτείας σε έναν επίγειο παράδεισο και σε κοσμικό φρόνημα.
Ανθρωποποίηση του Θεού και θεοποίηση του Ανθρώπου. Ισότητα ανθρώπων και ζώων κι όχι ο Άνθρωπος ως η κορωνίδα της θεϊκής δημιουργίας και κατ’ εικόνα και κατ’ ομοίωση με τον Θεό. Όχι στη σωτηρία της ψυχής του αλλά στη διατήρηση της ύπαρξης του με οποιοδήποτε τρόπο στο σημερινό κόσμο.
Οι ‘’ιδεολόγοι’’ της Νέας Εποχής δεν είναι παρά οι Ιεροεξεταστές της μεσαιωνικής εποχής. Έτοιμοι να κάψουν στη πυρά οποιοδήποτε βιβλίο αντίκειται στις υλιστικές τους και κοσμικές τους θεωρίες. Έτοιμοι να λοιδορήσουν οποιοδήποτε παραμένει ‘’άπιστος’’ στα μάτια τους και προσηλωμένος στις παλαιές αρχές και παραδόσεις. Έτοιμοι να τον δώσουν στεγνά στις αστυνομικές αρχές της Νέας Κυβέρνησης διότι δεν συμμορφώνεται με τις νέες διατάξεις του κράτους και με το νέο θεσμικό ‘’δίκαιο’’.
Ο μεγάλος Ρώσος λογοτέχνης και συγγραφέας, Φιοντόρ Ντοστογιέφκσι (8) έλεγε:
‘’Όπου δεν υπάρχει θεός, όλα επιτρέπονται!!!’’
Από την στιγμή που ο άνθρωπος θα τοποθετήσει τον Θεό του στο ίδιο βάθρο με τον εαυτό του και θα αντικαταστήσει την πίστη του σε κάτι ανώτερο από αυτόν με κάτι παρόμοιο με αυτόν, τότε θα αναγκαστεί να μετατρέψει σε θρησκεία τον ανθρωπισμό του αποβάλλοντας του όλα τα θεϊκά και μοναδικά στοιχεία που το περικλείουν, απογυμνώνοντας τον και αφήνοντας τον πνευματικά γυμνό και ψυχικά ερημωμένο ζώντας σε ένα περιβάλλον υψηλών υλικοτεχνικών δομών και ανυπέρβλητης τεχνολογίας με αυστηρούς όμως περιορισμούς στον τρόπο έκφρασης, δημιουργίας, συναισθημάτων και παντελής έλλειψης ειλικρινής ζωής και ευτυχίας.
Σε ένα κόσμο όπου πολλοί δεν θα θέλαμε να ζούσαμε χωρίς να μιλάμε ‘’την γλώσσα που μας έδωσαν ελληνική…’’ που λέει και ο ποιητής μας, Νικηφόρος Βρεττάκος και χωρίς την πίστη μας στον Τριαδικό Θεό μας που μας προέτρεπε και ο Κοσμάς ο Αιτωλός να μην εγκαταλείψουμε διότι θα τουρκέψουμε ή θα φραγκέψουμε.
Τώρα κινδυνεύουμε να φραγκέψουμε γλωσσικά, να τουρκέψουμε εθιμικά, να απανθρωποιηθούμε πνευματικά και να αποχριστιανοποιηθούμε ψυχικά μετατρέποντας μας σταδιακά σε μαζικούς καταναλωτές, χρήστες των πανάκριβων παροχών τους, ιδεολογικά όντα στα χέρια των παγκόσμιων εξουσιαστών και φρόνιμους και υπάκουους κοσμοπολίτες.
Σχετική Βιβλιογραφία:
1. H Aξία του Χριστιανισμού και η Απαξία των Χριστιανών – Νικολάι Μπεργιάντεφ
2. Κρατύλος – Πλάτων Εκδόσεις Gutenberg
3. Θουκυδίδη Ιστορία Εκδόσεις ΠΟΛΙΣ
4. Mελέτες για τον Βίο του Νεώτερου Ελληνισμού – Νικόλαος Πολίτης
5. Πολιτικά – Αριστοτέλης Εκδόσεις ΚΑΚΤΟΣ
6. Οι Πηγές και το Νόημα του Ρωσικού Κομμουνισμού – Νικολάι Μπεργιάντεφ
7. Νέα Εποχή, Εξέλιξη ή Χειραγώγηση – Βαρβιτσιώτη Δάφνη
8. Αδελφοί Καραμαζώφ – Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι
Originally posted 2019-10-12 13:27:08.
