Οι διεθνείς εξελίξεις στο ουκρανικό μέτωπο φανερώνουν την συντελούμενη δομική αλλαγή στην αρχιτεκτονική της ευρωπαϊκής άμυνας και ασφάλειας. Η Γερμανία μοιάζει να χάνει την προνομιακή της θέση ως εν δυνάμει ηγεμόνας της Γηραιάς Ηπείρου, ενώ το γενικό πρόσταγμα επανέρχεται στις ΗΠΑ, συνεπικουρούμενες από τα άγαν φιλοαμερικανικά ευρωπαϊκά κράτη-μέλη του ΝΑΤΟ (προερχόμενα κυρίως από την Ανατολική Ευρώπη), τα οποία ενεργούν ως αντίκλητοι και αντιπρόσωποι (γράφε φερέφωνα) της Ουάσιγκτον.
Είθισται η παράδοση-παραλαβή της εξουσίας να πραγματοποιείται και συμβολικά, ώστε να κατανοήσει καλύτερα ο κόσμος την πραγματοποιηθείσα αλλαγή. Αυτή η διαδοχή επισφραγίζεται με αισθητές αλλαγές στο ύφος και τον τρόπο επικοινωνίας των βασικών παικτών.
Ίσως, πουθενά αλλού στην δημόσια σφαίρα δεν αποτυπώνεται η αλλαγή αυτή πιο γλαφυρά από την γλώσσα της διπλωματίας…ή μάλλον την έλλειψη αυτής.
Κήνσορες, πραίτορες και ανθύπατοι
Ο κυνισμός και ενίοτε η ιταμότητα είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα των πρεσβευτών των Μεγάλων Δυνάμεων. Ακόμη και αν πρόκειται για ανθρώπους – κατά τα άλλα – ηπίων τόνων, η δημόσια εικόνα και συμπεριφορά τους διαμορφώνεται έτσι ώστε να καταστεί σαφές το είδος σχέσης που οι εκάστοτε ηγέτιδες δυνάμεις επιθυμούν να επιβάλλουν στις πιο αδύναμες χώρες.
Για παράδειγμα, στην Ελλάδα είναι γνωστό ότι κάθε ουσιαστική πολιτική κίνηση, από την διαμόρφωση της εξωτερικής ή οικονομική πολιτικής έως τον διορισμό ενός δευτεροκλασάτου υπουργού, πρέπει να εγκριθεί και «ευλογηθεί» από τον Αμερικανό πρέσβη, ο οποίος λειτουργεί περίπου ως κήνσορας. Εννοείται ότι σε περίπτωση επίσκεψης Αμερικανού αξιωματούχου υψηλότερης βαθμίδας, το συγκεκριμένο πρόσωπο γίνεται δεκτός ως ανθύπατος ή πραίτορας.
Αρκεί να θυμηθεί κανείς το απαράδεκτο ύφος των χαρτογιακάδων των Βρυξελλών και του ΔΝΤ, εκείνου του αχώνευτου Ολλανδού με το λειψό πτυχίο που έκανε τον επικεφαλής του Eurogroup και φυσικά της παλιανθρωπιάς του αχαρακτήριστου κ. Σόιμπλε για να βεβαιωθεί για του λόγου το αληθές.
Πόθεν πηγάζει το θράσος της εμπερίστατης Ουκρανίας;
Άρα, δεν πρέπει να προξενεί εντύπωση η ιδιάζουσα συμπεριφορά του Ουκρανού πρέσβη στο Βερολίνο, ο οποίος κατέφυγε σε πρωτοφανείς, για την γλώσσα της διπλωματίας, προσβολές εις βάρος του Γερμανού προέδρου, χαρακτηρίζοντάς τον ρωσόφιλο, του καγκελαρίου της χώρας, χαρακτηρίζοντας τον «προσβεβλημένο λουκάνικο»(!) και του προέδρου της γερμανικής επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων, τον οποίο αποκάλεσε «μα…α».
Η συγκεκριμένη συμπεριφορά δεν προσιδιάζει σε εκείνη ενός διπλωμάτη η χώρα του οποίου δέχεται δριμύτατη επίθεση και αναγκάζεται να βγει στην γύρα για να ζητήσει βοήθεια για να σώσει την πατρίδα του.
Τα λόγια του εθνικού μας ποιητή θυμίζουν διαρκώς τις δυσκολίες που καλείται να αντιμετωπίσει ένας άνθρωπος όταν πολεμάει σε έναν άνισο αγώνα υπέρ της ελευθερίας της πατρίδας του: «Μοναχή το δρόμο επήρες, εξανάλθες μοναχή· δεν είν’ εύκολες οι θύρες, εάν η χρεία τες κουρταλεί. Άλλος σού έκλαψε εις τα στήθια, αλλ’ ανάσασιν καμιά· άλλος σού έταξε βοήθεια και σε γέλασε φρικτά».
Στην Ελλάδα ακούμε συνεχώς για τις λεπτές ισορροπίες που πρέπει σώνει και καλά να διατηρηθούν στις διεθνείς σχέσεις, ώστε η χώρα να εξασφαλίζει την στήριξη των συμμάχων της στο μέγιστο βαθμό. Βάσει αυτής της λογικής, η Ελλάς καταπίνει ακατάπαυστα σωρεία αδικιών και αφήνει να παραμερίζεται το δίκιο της κατ’ επανάληψη (οφειλόμενες γερμανικές αποζημιώσεις για τις ναζιστικές θηριωδίες, επέκταση των εθνικών χωρικών υδάτων στα 12 ν.μ. όπως ορίζει ο διεθνής νόμος της θάλασσας, κτλ.) με την δικαιολογία ότι πρέπει να κάνει υποχωρήσεις, να μην «προκαλεί» και να πηγαίνει με τα νερά των συμμάχων της για να προστατεύει την εδαφική της ακεραιότητα.
Οι Ουκρανοί, οι οποίοι αντιμετωπίζουν την Ρωσία, μια χώρα πολύ πιο δυνατή από την Τουρκία, ακολουθούν μιαν εντελώς διαφορετική λογική, φτάνοντας σε σημείο να προσβάλουν πολλούς συμμάχους τους και όμως… τα χρήματα και ο βαρύς οπλισμός κατευθύνονται προς το Κίεβο ασταμάτητα, την ίδια στιγμή που η στρόφιγγα του φυσικού αερίου, που τόσο χρειάζεται η ενεργοβόρα και απολύτως εξαρτημένη από το ρωσικό πετρέλαιο και αέριο Ευρώπη, κλείνει όλο και περισσότερο, με απόφαση Ζελένσκι, οξύνοντας το πρόβλημα για ολόκληρη την Γηραιά Ήπειρο!
Όταν έχεις τις πλάτες μιας υπερδύναμης όπως οι ΗΠΑ, κινείσαι προφανώς με άλλον αέρα! Φυσικά, ο χρόνος θα δείξει αν οι αποφάσεις της κυβέρνησης Ζελένσκι ήταν όντως πατριωτικές και ελήφθησαν με γνώμονα τα συμφέροντα του ουκρανικού λαού ή απλά προσέφεραν κορμιά για μακέλεμα και πιόνια προς θυσία στην παγκόσμια παρτίδα σκακιού που παίζεται μεταξύ των υπερδυνάμεων.
Η ΕΕ στο ρελαντί, οι λαοί της Ευρώπης στην μέγγενη
Όλα λοιπόν δείχνουν ότι οι χώρες της ΕΕ έχουν αποφασίσει να καταθέσουν τα όπλα πριν καν τα σηκώσουν και να ακολουθήσουν κατά γράμμα τις οδηγίες των ΗΠΑ, παρόλο που η αμερικανική στρατηγική βασίζεται στην θυσία της Ευρώπης για την πρόκληση στρατηγικού πλήγματος εις βάρος της Ρωσίας.
Οι Ευρωπαίοι πολίτες βρίσκονται ήδη απέναντι σε σοβαρές δοκιμασίες που σίγουρα δεν είχαν ξαναζήσει μετά την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού και του Σιδηρούντος Παραπετάσματος, ενδεχομένως τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Οι (μαυραγορίτικης πρακτικής) εξωφρενικές τιμές που επιβάλλουν οι πάροχοι ενέργειας απειλούν να συνθλίψουν νοικοκυριά, ή ακόμη και κοινωνίες ολόκληρες. Η κατάσταση είναι ιδιαιτέρως δύσκολη για μικρές χώρες, όπως η Ελλάς, που βιώνει ήδη μια παρατεταμένη κρίση και όπου οι αδικίες και οι ανισότητες είναι ακόμη πιο εξόφθαλμές.
Το γεγονός που δεν έχει βρεθεί εισαγγελέας για να ερευνήσει τις ληστρικές και καταχρηστικές «ρήτρες αναπροσαρμογής» των εγχωρίων μαυραγοριτών αποτελεί μελανό σημείο για την ιστορία της τάχα και ελεύθερης Ελληνικής Δημοκρατίας. Το ίδιο ισχύει για τον παράλογο ΕΦΚΑ, ο οποίος επιβάλλεται σήμερα λωποδύτικα επί της τιμής του πετρελαίου, χωρίς να οδηγεί αυτομάτως στην πτώση της κυβέρνησης ή να προκαλεί παλλαϊκή απαίτηση για άμεση κατάργηση αυτού του μέτρου φτωχοποίησης.
Οσονούπω, η έλλειψη καυσίμων και ενέργειας θα αρχίζει να επηρεάζει την καθημερινότητα ποικιλοτρόπως. Ήδη ακούμε για μερική επιστροφή στην τηλεργασία ή για περιορισμούς κυκλοφορίας των ΙΧ.
Η απειλή της επισιτιστικής κρίσης μοιάζει να πλησιάζει όλο και πιο κοντά με την μέρα. Ίσως στο εγγύς μέλλον ενδέχεται να αντικρίσουμε και την εισαγωγή κουπονιών σίτισης…
Για να μείνει ζωντανή η ελπίδα, αναζητήστε την πρόνοια
Και κάπως έτσι, πορεύεται η ανθρωπότητα, και μαζί της φυσικά και η μικρή αυτή φλούδα γης που λέγεται Ελλάς, ανατρέποντας τα πάντα και επιβάλλοντας αυστηρότατα και ενίοτε άδικα μέτρα για έναν αγνώστου προελεύσεως λοιμό, καθ’ ην στιγμή δείχνει να αδιαφορεί πλήρως για τον ερχόμενο λιμό!
Ίσως και αυτό ανάγεται στην σφαίρα της συμβολικής, για να φανερωθεί εναργώς ότι η ανθρώπινη ζωή τελικά έχει ελάχιστη αξία για τους ηγέτες και βουληφόρους… αν δεν πρόκειται να οδηγήσει σε τρελά υπερκέρδη για συγκεκριμένες βιομηχανίες.
Διαφορετικά, δεν εξηγείται γιατί εξακολουθούν διάφορες χώρες, με πρώτη και καλύτερη την Ελλάδα, να τηρούν πιστά και πειθήνια τις οδηγίες προς ναυτιλλομένους που εκδίδουν οι υπερδυνάμεις, όταν είναι φανερό ότι οι ναυλωτές έχουν αποφασίσει να ρίξουν το πλοίο στα βράχια για να κερδίσουν παχυλές αποζημιώσεις από την ασφαλιστική…
Εν κατακλείδι, είναι καλό πράγμα η ελπίδα, αλλά τελικά και αυτή πεθαίνει… Για να έχει η ελπίδα μια πιθανότητα επιβίωσης, χρειάζεται και η πρόνοια. Οι έννοιες αυτές είναι αλληλένδετες, δεν αποκλείει η μία την άλλη.
