Πάει καιρὸς ποὺ πήρα την απόφαση νὰ κρατηθώ έξω ἀπὸ τὰ πολιτικὰ του τόπου. Προσπάθησα άλλοτε νὰ τὸ εξηγήσω. Αυτὸ δὲ σημαίνει διόλου πὼς μου είναι αδιάφορη ἡ πολιτικὴ ζωή μας. Έτσι, απὸ τὰ χρόνια εκείνα, ως τώρα τελευταία, έπαψα κατὰ κανόνα νὰ αγγίζω τέτοια θέματα· εξάλλου τὰ όσα δημοσίεψα ὡς τὶς αρχὲς του 1967 καὶ ἡ κατοπινὴ στάση μου – δὲν έχω δημοσιέψει τίποτα στὴν Έλλάδα απὸ τότε ποὺ φιμώθηκε ἡ ελευθερία – έδειχναν, μου φαίνεται, αρκετὰ καθαρὰ τὴ σκέψη μου.
Μολαταύτα, μήνες τώρα, αισθάνομαι μέσα μου καὶ γύρω μου, ὁλοένα πιὸ επιτακτικά, τὸ χρέος νὰ πω ένα λόγο γιὰ τὴ σημερινὴ κατάστασή μας. Μὲ όλη τὴ δυνατὴ συντομία, νὰ τί θὰ έλεγα:
Κλείνουν δυὸ χρόνια ποὺ μας έχει επιβληθεί ένα καθεστὼς ολωσδιόλου αντίθετο μὲ τὰ ιδεώδη γιὰ τὰ οποία πολέμησε ὁ κόσμος μας καὶ τόσο περίλαμπρα ὁ λαός μας στὸν τελευταίο παγκόσμιο πόλεμο. Είναι μία κατάσταση υποχρεωτικής νάρκης, όπου όσες πνευματικὲς αξίες κατορθώσαμε νὰ κρατήσουμε ζωντανές, μὲ πόνους καὶ μὲ κόπους, πάνε κι αυτὲς νὰ καταποντιστοῦν μέσα στὰ ελώδη στεκούμενα νερά. Δὲ θὰ μου ήταν δύσκολο νὰ καταλάβω πως τέτοιες ζημιὲς δὲ λογαριάζουν πάρα πολὺ γιὰ ορισμένους ανθρώπους.
Δυστυχώς δὲν πρόκειται μόνον γι᾿ αὐτὸ τὸν κίνδυνο. Όλοι πιὰ τὸ διδάχτηκαν καὶ τὸ ξέρουν πὼς στὶς δικτατορικὲς καταστάσεις ἡ ἀρχὴ μπορεῖ νὰ μοιάζει εύκολη, όμως ἡ τραγωδία περιμένει αναπότρεπτη στὸ τέλος. Τὸ δράμα αὐτού τοῦ τέλους μας βασανίζει, συνειδητὰ ή ἀσυνείδητα, όπως στοὺς παμπάλαιους χοροὺς τοῦ Αἰσχύλου. Όσο μένει ἡ ανωμαλία, τόσο προχωρεί τὸ κακό.
Είμαι ένας άνθρωπος χωρὶς κανέναν απολύτως πολιτικὸ δεσμὸ καί, μπορῶ νὰ τὸ πω, μιλώ χωρὶς φόβο καὶ χωρὶς πάθος. Βλέπω μπροστά μου τὸν γκρεμὸ όπου μας ὁδηγεί η καταπίεση ποὺ κάλυψε τὸν τόπο. Αυτὴ ἡ ανωμαλία πρέπει νὰ σταματήσει. Είναι εθνικὴ επιταγή.
Τώρα ξαναγυρίζω στὴ σιωπή μου. Παρακαλώ τὸ Θεὸ νὰ μὴ μὲ φέρει άλλη φορὰ σὲ παρόμοια ανάγκη νὰ ξαναμιλήσω.
Originally posted 2018-04-21 17:15:10.
