Η επέτειος της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο, η οποία γέννησε την τραγωδία που εξακολουθεί να υφίσταται η Μεγαλόνησος εδώ και 44 χρόνια μάς προσφέρει μιαν οπτική βάσει της οποίας οφείλουμε να αξιολογήσουμε τις πρόσφατες κατευθύνσεις της εξωτερικής πολιτικής που ασκείται από την Ελλάδα. Για λόγους που δεν έχουν ακόμη πλήρως καταστεί σαφείς, ο νυν υπουργός εξωτερικών, πιστός στο χούι της κυβέρνησής όπου ανήκει, πραγματοποίησε μια μεγαλοπρεπή «κωλοτούμπα», η οποία μπορεί να οδηγήσει την Ελλάδα σε νέες μεγάλες περιπέτειες.
Από σημαίνουσα εξαίρεση μιας κυβέρνησης που πλειοδοτεί σε εθνομηδενισμό και διεθνιστικές πομφόλυγες που αποτελούν βούτηρο στο ψωμί των ισχυρών κρατών, κατέστη επίδοξος «κηδειάς» του Μακεδονικού Ελληνισμού, παραχωρώντας πρωτοφανή δικαιώματα στο γειτονικό κρατίδιο των Σκοπίων στην χρήση του όρου Μακεδόνας και μακεδονικός/ή.
Ενώ πρωτοστάτησε πέρυσι στην υπεράσπιση της Κύπρου από την αλλοπρόσαλλη πολιτική Αναστασιάδη στις συνομιλίες στο Κραν-Μοντανά και τις θρασύτητες διεκδικήσεις των Τούρκων, έκανε φέτος κι αυτός την κυβίστησή του στο Μακεδονικό, οδηγώντας την Ελλάδα σε εξαιρετική δυσμενή διπλωματική θέση. Πλέον, για να διασωθεί από την γεωπολιτικήγ μέγγενη στην οποία οδηγήθηκε, η Ελλάδα έχει ανάγκη την βοήθεια των λαών των Σκοπίων να καταψηφίσουν την συμφωνία, για να μην χρεωθεί η ίδια με το ναυάγιο σε περίπτωση που οι εχέφρονες πολιτικές και πολιτειακές δυνάμεις του τόπου καταφέρουν να διαφυλάξουν τον Μακεδονικό Ελληνισμό από την αβελτηρία και τις ιδεολογικές αγκυλώσεις της κυβέρνησης Τσίπρα.
Όπως και να’χει πάντως, η υπεράσπιση των ζωτικών συμφερόντων της Ελλάδας προέχει έναντι οποιουδήποτε διεθνούς «προξενιού» για την διασφάλιση κομματικών συμφερόντων. Ο χαρακτηριστικός αντιαμερικανισμός του ΣΥΡΙΖΑ εξαλείφθηκε, έχοντας διασκεδαστεί από την πιο φιλοαμερικανική κυβέρνηση των τελευταίων δεκαετιών. Ο κ. Κοτζιάς, που κράδανε το διπλωματικό του σπαθί άμα τη αναλήψει των καθηκόντων του το 2015 υπέρ μιας πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής, απειλώντας την ΕΕ με καταψήφιση του εμπάργκο κατά της Ρωσίας, έφτασε στο σημείο να απελαύνει Ρώσους διπλωμάτες και να οδηγεί τις σχέσεις της Αθήνας με την Μόσχα σε πρωτοφανή για την μετασοβιετική περίοδο κρίση.
Οι ισχυροί πάντα θα πιέζουν τους αδύναμους όσο επιτρέπουν οι τελευταίοι
Ο Ελληνισμός, που ζει και επιβιώνει επί αιώνες σε μια δύσκολη γειτονιά, όπου διεξάγεται παραδοσιακά και μάχη μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων για τον έλεγχο της περιοχής, ίσως έχασε τα περισσότερα όταν επιδείκνυε τυφλή υποταγή και έκανε όλα τα χατίρια του ξένου παράγοντα. Σε μιαν ετεροβαρή σχέση, η τάση προς εκμετάλλευση και επιβολή της θέλησης του ισχυρού στον αδύναμο είναι πάντα έκδηλη. Άλλωστε μας το θυμίζει ο Θουκυδίδης στον διάλογο των Μηλίων όταν γράφει «δυνατά δε οι προύχοντες πράσσουσι και οι ασθενείς ξυγχωρούσιν».
Η Κύπρος χάθηκε από ένα καθεστώς το οποίο ήταν κυριολεκτικά υποχείριο των Αμερικανών. Επίσης, το όνειρο της Ένωσης χάθηκε παρόλο που η Ελλάδα έχυσε αίμα (εμφύλιος, πόλεμος της Κορέας) και δεν διεκδίκησε εδαφικές και οικονομικές αποζημιώσεις μετά τον Β´ ΠΠ. Υπάρχει μια διακριτή διαφορά από το να είναι κάποιος συνεργάσιμος και εποικοδομητικός σύμμαχος και το να είναι ενδοτικός. Στην τελευταία περίπτωση, ο ενδοτισμός καθίσταται συνήθεια και παγιώνεται και μόλις επιχειρηθεί μια εξισορρόπηση, η ευνοημένη πλευρά το εκλαμβάνει σχεδόν εχθρικά, με τις γνωστές συνέπειες.
Γι’αυτό χρειάζεται μεγάλη προσοχή και έναν επιτελικό σχεδιασμό που θα διαπνέεται από μακροπρόθεσμους στόχους στην άσκηση εξωτερικής πολιτικής. Η παραχώρηση ζωτικών συμφερόντων υπέρ της οικονομικής διευκόλυνσης ή εύνοιας κομματικών και εκλογικών συμφερόντων πληρώνεται ακριβά.
Η σύσφιξη των σχέσεων Ελλάδας και ΗΠΑ αποτελεί θετική εξέλιξη και ζητούμενο στην αναβάθμιση της ελληνικής γεωστρατηγικής αξίας, αλλά όχι σε βάρος των συμφερόντων του ελληνικού λαού και κράτους. Η ξαφνική ψύχρανση των σχέσεων της Αθήνας με την Μόσχα επειδή η τελευταία αντιτίθεται στο Σύμφωνο των Πρεσπών δεν προσφέρει κανένα όφελος. Μόνο προβλήματα μπορεί να δημιουργήσει.
Η κάθε μεγάλη δύναμη πίεζε και θα πιέζει την Ελλάδα προς την κατεύθυνση που θέλει εκείνη. Επαφίεται στον ελληνικό λαό να τηρήσει κάποιες κόκκινες γραμμές. Όσοι κινδυνολογούν ότι μια αντίδραση στην προβληματική Συμφωνία των Πρεσπών θα επισύρει τιμωρίες εις βάρος της Ελλάδας δεν έχουν παρά να παραδειγματιστούν από την στάση του τότε Κυπρίου Προέδρου Τάσσου Παπαδόπουλου, που ζήτησε από τον λαό του να καταψηφίσει την αυτοκτονική λύση Ανάν. Και τότε, παρά την κινδυνολογία διαφόρων «περισπούδαστων επαϊόντων» στην Ελλάδα και Κύπρο, η Κύπρος τους διέψευσε και τελικά εντάχθηκε τόσο στην ΕΕ, όσο και στην ΟΝΕ.
Το γεγονός ότι ο ξένος παράγοντας προσπαθεί να επαναφέρει το Σχέδιο Ανάν με κάθε τρόπο αποτελεί άλλη μια προειδοποίηση ότι μετά την Συμφωνία των Πρεσπών, έπονται έτερες απειλές εις βάρος της ελληνικότητας της Μακεδονίας.
Είπαμε, οι προύχοντες πράσσουσι και οι ασθενείς συγχωρούσιν… μέχρι εκεί που επιτρέπει η αδυναμία τους. Ας μην έχουν πολιτικοί και προπαντώς πολίτες αυταπάτες και ας τηρούν τις κόκκινες γραμμές όσο γίνεται, διότι κανείς δεν ωφελήθηκε από τον ενδοτισμό.
