Τον Νοέμβριο του 1973, φοιτητές και πολίτες που τους είχε επιτραπεί να καταλάβουν το Πολυτεχνείο από τον Φεβρουάριο της ίδιας χρονιάς, εκδιώχθηκαν βίαια από αυτό με την αποτυπωμένη στο συλλογικό βλέμμα εφόρμηση του τεθωρακισμένου οχήματος στην κλειδωμένη πύλη του.
Διαμαρτύρονταν ενάντια στο δικτατορικό καθεστώς, που είχε επιβληθεί στην χώρα τον Απρίλιο του 1967, είχε καταλύσει το Σύνταγμα και είχε πρόσφατα επέμβει για να ελέγξει την πολιτική δραστηριότητα στο ακαδημαϊκό περιβάλλον. Η εξέγερση κατεστάλη βιαίως και κηρύχθηκε πάλι στρατιωτικός νόμος.
“Η καταστολή της εξέγερσης ήταν αιματηρή. Το γεγονός ότι δεν σημειώθηκαν θάνατοι εντός του Πολυτεχνείου δεν αναιρεί την πολιτική και ιστορική βαρύτητα των γεγονότων. Οι στρατιωτικές δυνάμεις χρησιμοποίησαν πραγματικά πυρά και δεκάδες σκοτώθηκαν τη 17η Νοεμβρίου και τις επόμενες ημέρες, όταν στρατιωτικές περίπολοι πυροβολούσαν για εκφοβισμό κυρίως στον αέρα” (Σ. Ριζάς, Η ελληνική πολιτική μετά τον εμφύλιο πόλεμο. Σελ. 473).
Γνωρίζουμε πέραν πάσης αμφιβολίας ότι ο Πρωθυπουργός Σπυρίδων Μαρκεζίνης και ο de facto δικτάτορας, Πρόεδρος της Δημοκρατίας Γεώργιος Παπαδόπουλος, καθώς και όλοι οι συμμετέχοντες στη σχετική σύσκεψη πριν την επέμβαση ούτε διανοούνταν, ούτε επιθυμούσαν, ούτε σχεδίασαν, ούτε υλοποίησαν σχέδιο αιματηρής ή ακόμα χειρότερα θανατηφόρας καταστολής. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως οι οδηγίες τους υλοποιήθηκαν απ’ όλα τα μέλη των ενόπλων σωμάτων κατά γράμμα: οι εγκάθετοι του Ιωαννίδη ήθελαν να πέσει ο Παπαδόπουλος και οι όποιοι νεκροί από πυροβολισμούς στον αέρα αρκούσαν για να δημιουργήσουν την αναγκαία περίσταση.
Οι ελεύθεροι σκοπευτές ήταν ξένοι.
Αμφότεροι, Ιωαννίδης και ξένοι, επιθυμούσαν και επέτυχαν την ακύρωση των επερχόμενων εκλογών, στις οποίες προβλεπόταν ο Γεώργιος Παπαδόπουλος να εκλεγεί με τεράστια πλειοψηφία: “Θα κυβερνάει για τα επόμενα 35 χρόνια” προέβλεπαν οι Βρετανοί διπλωμάτες στα τηλεγραφήματά τους προς το Υπουργείο Εξωτερικών της πατρίδας τους.
Η αλήθεια του Πολυτεχνείου δεν είναι η ιατροδικαστική τεκμηρίωση μιας σειράς από σκοτεινές υποθέσεις που ενδεχομένως και να συνδέονται. Είναι πως η εξουσία απαιτεί νομιμοποίηση τόσο όσο χρειάζεται και νομιμότητα. Προσπαθώντας να πούμε πως ο Γεώργιος Παπαδόπουλος ήταν αιμοσταγής ή διεφθαρμένος, κτυπούμε το κεφάλι μας στον τοίχο της ιστορικής αλήθειας.
Λίγοι συμμετέχουμε ειλικρινά στον δημόσιο διάλογο. Οι περισσότεροι έχουν ανασφάλεια μήπως πουν κάτι απρεπές και υστεροβουλία μήπως δώσουν λαβή στους αντιπάλους τους για να τους ενοχοποιήσουν. Έτσι, επιτρέπουμε σε χυδαίους μύθους να διαδίδονται και επ αυτών να κτίζεται η συλλογική ασυνειδησία των νεοτέρων γενεών: θα ήταν καλύτερα να καταργηθεί η επέτειος του Πολυτεχνείου – το μόνο που συνέβει τότε ήταν να επιβάλει δικτατορία ο Ιωαννίδης, ανατρέποντας τον Γεώργιο Παπαδόπουλο και την πορεία προς την δημοκρατία.
Η επιβολή της δικτατορίας του 1967 και της μεταπολίτευσης του 1974 είναι μνημεία απαξίωσης της πολιτειακής νομιμότητας: στρατιωτικοί ανέτρεψαν το πολίτευμα και έδιωξαν τον νόμιμο Βασιλέα – στρατιωτικοί κάλεσαν αυθαιρέτως τον Καραμανλή και όχι τον νόμιμο αρχηγό του κράτους, τον Βασιλέα Κωνσταντίνο II.
Οι Έλληνες πολιτικοί, υπηρεσιακοί παράγοντες και πολίτες δεν ήταν και παραμένουν να μην είναι όσο πιστοί οφείλουν προς το πολίτευμα. Αυτή είναι η ενοχλητική αλήθεια του Πολυτεχνείου.
Originally posted 2017-11-17 11:30:23.
