Τις τελευταίες μέρες γίναμε όλοι μάρτυρες και θεατές ενός θρίλερ που διεξήχθη στου Ζωγράφου με την υπόθεση ενός κακοποιημένου βρέφους, μόλις 11 μηνών το οποίο στην συνέχεια εξελίχθηκε σε φαρσοκωμωδία.
Στην αρχή της υποθέσεως έχουμε ένα βρέφος να έχει υποστεί ένα βίαιο πρωκτικό τραυματισμό, πρωτόγνωρο για τα ελληνικά δεδομένα και για την μακροχρόνια εμπειρία των ιατροδικαστών, σύμφωνα πάντα και με την πρώτη ανακοίνωση της ιατροδικαστικής αρχής της χώρας. Κατηγορούμενοι βρέθηκαν να είναι οι δυο γονείς του παιδιού από την Συρία (ας το πιστέψουμε) και ένα άλλο ζευγάρι το οποίο κατοικούσε μαζί τους σε μισθωμένο διαμέρισμα από κάποια ΜΚΟ ή από την κυβέρνηση.
Στην συνέχεια, ο ιατροδικαστής άλλαξε το ιατρικό πόρισμα σε μη σεξουαλική κακοποίηση του παιδιού και μη διατάραξη του παρθενικού υμένα αλλά απλώς σε κακοποίηση του από αμβλύ αντικείμενο. Το αντικείμενο αυτό φέρεται να είναι ένα κλύσμα 5 χιλιοστών που χορηγούσαν οι γονείς στο άτυχο κορίτσι διότι αρνιόταν να φάει και είχε κρίσεις επιληψίας σύμφωνα πάντα με τις δηλώσεις των γονέων.
Δεν γνωρίζω πως ένας ιατροδικαστής μπορεί να επιβάλλει τόσο βαριά κατηγορία όπως αυτή του βιασμού ενός κοριτσιού από τον πατέρα του ή και άλλο πρόσωπο χωρίς να έχει αδιάψευστα στοιχεία για αυτή τη αποκρουστική πράξη!
Επίσης, δεν μπορώ να συνειδητοποιήσω πως ένας επαγγελματίας και ορκισμένος ιατρός θα μπορούσε να κάνει τόσο μεγάλο λάθος και να έχει τόση μεγάλη απόκλιση από την προηγούμενη του διερεύνηση ή να άλλαζε το πόρισμα του λόγω ασφυκτικών πολιτικών πιέσεων και ‘’ανθρωπιστικών’’ απειλών από οργανώσεις και φορείς που λυμαίνονται τον τόπο και έχουν μετατρέψει το μεταναστευτικό σε νέο εμπόριο ζωών και ψυχών.
Το ζήτημα ασφαλώς, πήρε πολιτικές διαστάσεις και ιδεολογικές αποχρώσεις με τους φιλομεταναστευτικούς να αφηνιάζουν και στην ιδέα πως κάποιος τόλμησε να κατηγορήσει μετανάστη ή πρόσφυγα (μιας και βάση της ιδιότητας τους έχουν το αθώο της υπόθεσης), να κατηγορούν τους Έλληνες και τις αρχές για ρατσισμό και φασιστική συμπεριφορά επειδή τα στοιχεία μαρτυρούσαν πως το νεογέννητο κορίτσι είχε παραβιαστεί από τον πρωκτό και να ισχυρίζονται χωρίς να έχουν πρόσβαση σε αυτά ότι δεν έγινε έτσι.
Από την άλλη, έχουμε τους αντιμεταναστευτικούς και όλους τους Έλληνες που έχουν αηδιάσει με την ασταμάτητη ροή προσέλευσης τριτοκοσμικών στοιχείων στις γειτονιές τους, στις πόλεις και στα νησιά τους και με τις επανειλημμένες ταραχές τις οποίες προκαλούν, να αποζητούν την αφορμή η οποία ξεχειλίζει το ποτήρι της υπομονής.
Ως λαός θα μπορούσαμε και μπορέσαμε να αντέξουμε καμένες εκτάσεις γης, λεηλασίες σε πόλεις και χωριά, βεβηλώσεις ιερών και βωμών, χλεύη και συκοφαντίες για τον χαρακτήρα και την νοοτροπία μας, πόλεμο για την ελληνικότητα μας και την παράδοση μας, αλλά τον βιασμό ενός παιδιού δίπλα στο σπίτι μας ως κάτι φυσικό και αναπόφευκτο προερχόμενο από μια διαφορετική κουλτούρα (κουλτούρα βίας θα το λέγαμε) δεν θα μπορούσαμε να το ανεχτούμε.
Κάπου εδώ όμως ξεκινάει και ο βιασμός της ελληνικής κοινωνίας….
Όχι, ο σωματικός αλλά ο ψυχικός, όπου είναι κι ο χειρότερος. Ο σωματικός πόνος βιώνεται μια φορά την στιγμή του τραύματος, ο ψυχικός όμως βιώνεται καθ’ όλη τη διάρκεια του ανθρώπου καθότι ο ανθρώπινος νους έχει την δύναμη να τον επαναφέρει σε συναισθηματικό επίπεδο με αποτέλεσμα να τον βιώνει όπως τον βίωσε την πρώτη στιγμή.
Ένα παιδί, ένας άνθρωπος, μια γυναίκα, όταν βιάζονται, δεν μπορούν να είναι ποτέ ξανά τα ίδια αθώα πλάσματα του Θεού που ήταν στην αρχή. Δεν μπορούν να νιώσουν ποτέ ξανά άνετα, ελεύθερα και οικεία σε άλλον άνθρωπο, ιδίως ανδρικού φύλου. Δεν μπορούν να αγαπήσουν, να ερωτευτούν και να απολαύσουν τον σαρκικό έρωτα όπως και θα έπρεπε μετά από μια οδυνηρή και τραυματική εμπειρία. Επομένως, μιλάμε για μια βιασμένη ψυχή κι απλώς ένα σώμα.
Γι’ αυτό και η κατηγορία του βιασμού θα έπρεπε να είναι σκληρή και αδυσώπητη.
Όσο είναι ιδιαίτερα ευαισθητοποιημένοι για το θέμα του βιασμού ή έχουν το χάρισμα της συναίσθησης του συνανθρώπου ή απλούστατα έχουν παιδιά και ιδίως κόρες, μπορούν να κατανοήσουν κάθε γραμμή που διαβάζουν πως η μόνη δίκαιη λύση θα ήταν το κόψιμο του ‘’αμβλέος αντικειμένου’’ που φέρει ο επίδοξος βιαστής πάνω του.
Ότι ισχύει για την ψυχή ενός ανθρώπου, ισχύει σε μεγαλύτερο βαθμό διότι παίρνει κι άλλες διαστάσεις, και για την ψυχή ενός λαού. Δυστυχώς, ως λαός έχουμε βιαστεί. Όχι, από αμβλύ αντικείμενο αλλά από πνευματικό δηλητήριο, από την προπαγάνδα δεκαετιών που μόλυνε τα εγκεφαλικά μας κύτταρα και αλλοίωσε τον ψυχισμό μας και από την ψυχική ασθένεια του φιλοτομαρισμού και του αντικοινωνισμού.
Από την μία, έχουμε τους αυτοπροσδιορισμένους ‘’αντιφασίστες’’ και ‘’αντιρατσιστές’’ που τείνουν να είναι τελικώς αυτό ακριβώς που απεχθάνονται, να υποστηρίζουν ανοικτά τον κάθε μετανάστη και πρόσφυγα, μόνο και μόνο επειδή είναι τέτοιος, αδιαφορώντας για το ήθος του, την κουλτούρα του, τις πεποιθήσεις του και τις πράξεις, και να δηλώνουν ανερυθρίαστα στα social media πως δεν πρέπει να δημοσιεύονται τέτοιες ειδήσεις ακόμη κι αν είναι αληθή διότι δίνουν τροφή στους ‘’φασίστες’’ και στους ‘’ρατσιστές’’. Όμως, ο κακόμοιρος ξεχνά πως η αλήθεια τρέφεται μόνη της και δεν χρειάζεται ψευδείς ειδήσεις, ούτε στημένα σκηνικά.
Από την άλλη μεριά, έχουμε τους Έλληνες, τους νοικοκυραίους, τους απλούς πολίτες, δεν μας απασχολεί η ιδεολογία τους ή η αγάπη τους για την πατρίδα τη συγκεκριμένη στιγμή, σημασία έχει η μορφή του ειδεχθούς εγκλήματος και η παραδειγματική τιμωρία του εγκληματία. Ο βιαστής κρίνεται με βάση την πρόθεση του και τη πράξη του κι όχι τη φυλή του, την θρησκεία του και την κουλτούρα του. Ο βιασμός, όπως και το κεφάλαιο και η τρομοκρατία, δεν αναγνωρίζουν σύνορα. Και δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι αυτά τα τρία, παγκόσμιο κεφάλαιο, τρομοκρατία (ψυχολογική και κοινωνική) και βιασμός (ψυχικός και σωματικός) συνδέονται άμεσα και έντεχνα.
Οι Έλληνες έχουν βιαστεί και έχει δημιουργηθεί μέσα τους ένα φοβικό σύνδρομο απέναντι στον μεγάλο τους βιαστή και κακοδιαχειριστή, την ελληνική κυβέρνηση και τα φερέφωνα της. Ο ελληνικός λαός δεν έχει την ίδια τιμή ως έθνος και την ίδια αξία ως κοινωνία, την οποία είχε την δεκαετία του 60’, όπου θα συνέλαβε ο ίδιος τους εγκληματίες και θα τους κρεμούσε στην κεντρική πλατεία. Δεν έχει την ίδια τιμή και αξία με την κοινωνία του 70’, όπου θα περικύκλωνε την περιοχή και θα απαιτούσε την παραδειγματική τιμωρία από τις αστυνομικές αρχές. Δεν έχει καμία σχέση ούτε με τον λαό της δεκαετίας του 80’ και του 90’, παρότι τότε ισχυροποιήθηκε ο ψυχικός μας βιασμός και έλαβε και ανέσεις για να τον απολαμβάνουμε καλύτερα.
Ο Ελληνισμός που γνώριζα και που έμαθα, δεν ζητούσε ειρηνικά και δεν διαμαρτυρόταν αγόγγυστα με μοναδικό γνώρισμα και παθολογική φοβία μην του κολλήσουν κάποια ανεπιθύμητη ταμπέλα, το δίκαιο του, το σωστό και το καλό του τόπου. Δεν διαπραγματευόταν με τον βιαστή του, τον τρόπο βιασμού και τις συγκυρίες, αν θα του κάνει πρώτα το τραπέζι και θα του ανάψει κεριά ή αν θα είναι βίαιος και ακαριαίος! Δεν παρακαλούσε τους ‘’εγκληματίες ειρήνης’’ * να του φέρουν ειρήνη και ευημερία στον τόπο πουλώντας τιμή και αξίες.
Ο Ελληνισμός που εγώ γνωρίζω, από τα αρχαία χρόνια μέχρι τα χρόνια της εθνικής αντίστασης, εκτελεί τους προδότες, τιμωρεί τους μαυραγορίτες (έμψυχου και άψυχου εμπορίου) και κρεμάει τους βιαστές του!
* https://geoparatirisy.com – ”Τι είναι ο Εγκληματίας Ειρήνης;”
Originally posted 2020-02-20 16:32:38.
