Οι νεκροί είναι αγαθοί. Δεν επεμβαίνουν συνήθως στη ζωή μας και μας βοηθούν να τους λησμονούμε. Οι Έλληνες άρα είναι αγαθοί; Χάνουν την Ευρώπη – μια Ευρώπη που αγωνιά αλλά και οραματίζεται, μια Ευρώπη που προοδεύει. Χάνοντας την Ευρώπη, χάνουμε τους νέους μας, που προτιμούν την εύφορη ήπειρο, από το κατάξερο και απομακρυνόμενο νησί.
Είχαμε την ύφεση. Τώρα τσιμέντωσε και η απουσία 600.000 νέων από την πατρίδα μας. Θα χρειαστεί διπλή προσπάθεια για να ξαναφτιάξουμε την Ελλάδα. Το μεγάλο στοίχημα είναι να κρατηθούν οι επιχειρήσεις, να έχουμε επενδύσεις, να συντηρούμε και να αυξάνουμε τις θέσεις εργασίας: να δώσουμε δουλειά στους ανέργους και μια καλύτερη προοπτική ζωής για όλους, εδώ, στον τόπο μας.
Γιατί η λέξη ανάπτυξη σέρνει με κόπο τα πόδια της και τα μάτια της απόμειναν χωρίς λάμψη; Ξέρουμε να διοικήσουμε την οικονομία μας; Ξέρουμε να διοικήσουμε την κοινωνία μας; Ο ξένος έλεγχος που επιβλήθηκε στα κεφάλια μας με το Μνημόνιο είναι μια βολική υπεκφυγή για την απουσία στοχαστικής διοίκησης στην Ελλάδα.
Ευρώπη σημαίνει επένδυση στους ανθρώπους, βελτίωση των ευκαιριών απασχόλησης και δημιουργία νέων, ευέλικτων επιχειρήσεων. Χωρίς ευκαιρίες επιχειρηματικού πειραματισμού, από πού θέλουμε να προκύψει η προκοπή; Αν παραλλάξουμε τα λόγια του Ιωσήφ Στάλιν, μπορούμε να πούμε με σιγουριά ότι μια πτώχευση επιχείρησης είναι οικονομική τραγωδία, αλλά ένα εκατομμύριο πτωχεύσεις είναι στατιστική.
