“Η χώρα διήρχετο μια κρίση αναζητούσα διέξοδον εξ ενός πολιτικού αδιεξόδου εις το οποίο είχε εισέλθει. Από μακρού χρόνου, η αδυναμία της συνεννοήσεως μεταξύ των υπευθύνων πολιτικών παραγόντων της χώρας, παρά πάσαν επίκληση του ανωτάτου άρχοντα της χώρας είχε περιαγάγει τη χώρα εις αδιέξοδον. Ουδείς εκ των πολιτικών αρχηγών ανελάμβανε να βοηθήσει των ανώτατον άρχοντα για να αναζητήσει λύση εντός των συνταγματικών πλαισίων της ανευθυνότητος του δια να βγάλει τη χώρα από το αδιέξοδο. Η κατάστασις αυτή προστιθεμένη εις μιαν αναρχική αντίληψη, η οποία είχε επιβληθεί σχεδόν εις όλα τα άτομα της κοινωνίας είχε δημιουργήσει τον έσχατον κίνδυνο να αλωθεί η χώρα από τον κομμουνισμόν. Οι Έλληνες και κατά ιστορική παράδοση αλλά και κατά τη βασική κοινωνική αντίληψη και αγωγή δεν είναι ποτέ ευεπίφοροι προς τον κομμουνισμό. Διότι ο κομμουνισμός δεν δύναται να έχει ουδέν σημείο κοινόν με τον ελληνοχριστιανισμόν που αποτελεί τη βάση της διαπαιδαγωγήσεως των Ελλήνων κατά τον δρόμο της ιστορίας. Προ αυτής της καταστάσεως ο Εθνικός στρατός αι ενποπλαι δυναμεις της χώρας, η μόνη ουδετέρα εις τον χώρο του πολιτικού κατασπαραγμού, έκρινε ότι όφειλε να παρέμβει για να αποτρέψει τον δρόμο προς τον κρημνόν”.
Originally posted 2018-04-21 00:31:24.
