Το σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπη, με τον επιβεβαιωμένο αριθμό των νεκρών να πλησιάζει τα 60 μέχρι στιγμής, μπορεί να συνέβη επί κυβερνήσεως Μητσοτάκη, αλλά όλα τα κοινοβουλευτικά κόμματα έχουν ένα μερίδιο ευθύνης. Η πολύχρονη παράβλεψη καραμπινάτων προβλημάτων που σχετίζονται με το εθνικό σιδηροδρομικό δίκτυο και τις υποδομές του αφορά και σε προηγούμενες κυβερνήσεις, περιλαμβάνοντας ομού (κεντρο)αριστερά και (κεντρο)δεξιά κόμματα. Ακόμη και αυτά που δεν συμμετείχαν άμεσα στην διακυβέρνηση της χώρας αλλά ασκούν σημαντική επιρροή διαμέσου του συνδικαλισμού φέρουν το ανάλογο μερίδιο ευθύνης για το τραγικό αυτό δυστύχημα, που μπορούσε και έπρεπε να είχε αποφευχθεί.
Δυστυχώς, και την στιγμή αυτή, που το έθνος πενθεί για τους αδικοχαμένους νέους και τις νέες τους, η κομματοκρατία ξεπροβάλλει ξεδιάντροπα την κεφαλή της, σαν τους γύπες που τριγυρνούν πάνω από τα πτώματα ψάχνοντας τροφή. Τα τηλεοπτικά κανάλια και άλλα ΜΜΕ καλύπτουν το θλιβερό αυτό συμβάν αδιάκοπα, αλλά προσφέρουν δυσανάλογα μεγάλο τηλεοπτικό χρόνο σε πολιτικούς πράκτορες που θα έπρεπε τώρα να τρέχουν άρον άρον να κρυφτούν και όχι να λιθοβολούν αλλήλους, διότι είναι προφανές ότι ουδείς εξ αυτών είναι αναμάρτητος. Ιδανικά, η κοινωνία θα έπρεπε να εγκύψει επάνω στις οικογένειες των θυμάτων και σε όσους προειδοποίησαν υπεύθυνα για τους επικρεμαμένους κινδύνους, αλλά δυστυχώς δεν εισακούστηκαν. Να δώσει βάση στις φωνές αξίων συμπολιτών μας με γνώσεις, που δεν διαθέτουν τις πολιτικές διασυνδέσεις και την στήριξη των ΜΜΕ για να διαδοθεί επαρκώς το μήνυμά τους, αλλά που θα μπορούσαν να συμβάλλουν στην δημιουργία ενός σαρωτικού κύματος μεταρρυθμίσεων εάν κάπως μπορούσαν να εξασφαλίσουν μια θέση στον δημόσιο διάλογο και την διαλεκτική.
Η κομματοκρατία αποβαίνει επί το φονικώτερο
Ίσως να ακούγεται η ευχή αυτή υπερβολικά ιδεαλιστική, αλλά μοιάζει επιβεβλημένη όταν συγκρίνεται με το εναλλακτικό σενάριο της διατήρησης του ισχύοντος συστήματος της κομματοκρατίας ως έχει, το οποίο αποδεικνύεται οσημέραι φονικότατο για τους πολίτες. Η συχνότητα των καταστροφών που ενσκήπτουν στην χώρα μας, με τρομακτικά υψηλό αριθμό θυμάτων, έχει αυξηθεί αισθητά. Τις δύο τελευταίες δεκαετίες, η Ελλάδα έχει κάνει διεθνή πρωτοσέλιδα για όλους τους λάθος λόγους εξαιτίας φονικών φυσικών καταστροφών όπως δασικές πυρκαγιές και πλημμύρες ή δυστυχήματα όπως η κατά μέτωπον σύγκρουση των δύο τρένων στα Τέμπη. Αν συνοπολογιστεί ο θλιβερός αυτός απολογισμός με τα επίχειρα των ιδιοτελών και ανεύθυνων πολιτικών του πρόσφατου παρελθόντος, όπως οι παράλογες οριζόντιες περικοπές που εφαρμόστηκαν στα χρόνια των μνημονίων, που συνδέονται άμεσα με την δραματική αύξηση του ποσοστού αυτοκτονιών ενός λαού βυθισμένου στην οικονομική εξαθλίωση και την απελπισία ή οι περιπτώσεις ασθενών που χάθηκαν άδικα εξαιτίας ενός συστήματος υγείας με χρόνιες ελλείψεις που αμελούνται συστηματικά, το κατηγορητήριο που σχηματίζεται εναντίον της ισχύουσας κομματοκρατικής κατάστασης στην Ελλάδα διευρύνεται συνεχώς.
Μια από τα πιο εξοργιστικές αδικίες που διαπράττει το ελλαδικό κράτος είναι ότι συμπεριφέρεται στον εκάστοτε πολίτη με αυστηρότητα και τιμωρητική διάθεση όποτε αδυνατεί να ανταποκριθεί στις παράλογες γραφειοκρατικές απαιτήσεις του, ενώ παράλληλα επιδεικνύει «μεγάθυμη» ελαστικότητα και διάθεση συμβιβασμού απέναντι στα οργανωμένα συμφέροντα. Για παράδειγμα, οι κρατικοί και ιδιωτικοί φορείς υπεύθυνοι για τον σιδηρόδρομο θα έπρεπε να είχαν υποχρεωθεί να αναβαθμίσουν το δίκτυο προ ετών και να ακολουθήσουν αυστηρά πρωτόκολλα ασφάλειας. Από την άλλη, τα εμπόδια που εγείρει ο κρατικός μηχανισμός στις καθημερινές συναλλαγές των πολιτών αποδεικνύονται ενίοτε τόσο αξεπέραστα που η δωροδοκία μοιάζει να είναι μονόδρομος. Στην ουσία, η δυσλειτουργικότητα του κράτους τροφοδοτεί την διαπλοκή και την διαφθορά. Αυτό δεν σημαίνει ότι παρόμοια φαινόμενα δεν υπάρχουν και αλλού. Όμως, στην Ελλάδα, ο κανόνας μοιάζει να είναι ότι πρέπει πρώτα να συμβεί τοι μοιραίο για να γίνουν επιτέλους μεταρρυθμίσεις.
Μεταρρυθμίσεις, τομές και δημοκρατία
Όταν καταλαγιάσουν τα πράγματα, η ιστορία μάς λέει ότι η κομματοκρατία θα επανέλθει και πάλι στο προσκήνιο. Οι υποψήφιοι θα διεκδικήσουν την επανεκλογή τους με κούφιες υποσχέσεις, παρόλες για την υποτιθέμενη διαχειριστική τους υπεροχή, και την αγερωχία που πηγάζει από την σιγουριά ότι η δομή του πολιτικού συστήματος θα τους επιτρέψει να εκλεγούν και πάλι παρά την γραφειοκρατική και κομματική απραξία που αντιπροσωπεύουν. Ασφαλώς, υπολογίζουν ότι ο μέσος Έλληνας ψηφοφόρος δεν έχει άλλη επιλογή από το «σκάσει και να κολυμπήσει».
Οι πραγματικές μεταρρυθμίσεις απαιτούν τολμηρές αλλαγές στο ισχύον πολιτικό σύστημα, που θα μπορέσουν να εξουδετερώσουν ενδημικά προβλήματα. Πρόκειται για αλλαγές όπως η πραγματική διάκριση των εξουσιών, η αναβάθμιση του θεσμού του Προέδρου της Δημοκρατίας, που κατάντησε ένα εντελώς συμβολικό αξίωμα, ώστε να λειτουργεί ως αντίβαρο στην ιδιοτέλεια της κομματοκρατίας, καθώς και σαρωτικές μεταρρυθμίσεις στον διοικητικό κώδικα.
Παρόλο που οι περισσότεροι Έλληνες πολίτες του εξωτερικού έχουν αποκλειστεί τεχνηέντως από την εκλογική διαδικασία, ακριβώς επειδή δεν είναι δέσμιοι της ευνοιοκρατίας και της διαπλοκής και δεν εξαρτώνται από οργανωμένα συμφέροντα, θα μπορούσαν να προσφέρουν σπουδαίες υπηρεσίες στο Έθνος κάνοντας αυτή την δημόσια έκκληση για τον επανασχεδιασμό του κράτους σημαία τους και αναδεικνύοντας λύσεις για τα χρόνια προβλήματα που το ταλανίζουν. Αν σωθεί έστω και μία ζωή από μελλοντικές καταστροφές και δυστυχήματα, θα αξίζει τον κόπο. Και ποιος ξέρει, μπορεί να δημιουργηθεί και η απαιτούμενη φορά ώστε να αποκαλυφθεί το εκλογικό «μαγείρεμα» των κομμάτων που αντιτίθενται στο δικαίωμα ψήφου για όλους τους Έλληνες πολίτες του εξωτερικού και να προσφερθεί έτσι μια πολύτιμη υπηρεσία στην Δημοκρατία.
