Ο χώρος που διαβιούμε καθορίζει και καθορίζεται από τον εκάστοτε χρήστη, σε βαθμό τέτοιο που να είναι δυσδιάκριτα τα όρια της ενεργητικής ή παθητικής επίπτωσης από αυτόν και προς αυτόν: αν μπορούμε καν να θέσουμε τέτοιο ζήτημα. Αναμφίβολα, μπορούμε να δεχτούμε ότι η δημιουργία στέγης αποτέλεσε ανάγκη και όχι επιλογή για τον άνθρωπο, για λόγους προστασίας από τις καιρικές συνθήκες αλλά και κινδύνους από τον φυσικό περίγυρο. Ως εδώ, αντιλαμβανόμαστε την αξία της στέγης υπό την μορφή της οικίας, με όρους λειτουργικούς.
Σε περισσότερο οργανωμένες κοινωνίες, βρίσκουμε την ανάγκη για κατασκευή μεγαλύτερων κτιρίων κατάλληλων για κοινωνικές συνεστιάσεις και δρώμενα. Η ανάγκη για καλαισθησία ίσως είναι σύγχρονη της ανάγκης για προστασία ή λιτή χρήση. Πάντως, έγινε συντελεστής που δύσκολα μπορεί να αποκωδικοποιηθεί, χωρίς να πληγεί η ίδια η ταυτότητα του ανθρώπου και της κοινωνίας που τον ανέδειξαν. Η αξιοποίηση νέων υλικών άρχισε να προσφέρει μεγαλύτερη ευελιξία τοσο στα λειτουργικά, όσο και στα στοχαστικά χαρακτηριστικά των κτιρίων.
Η καθοριστική σημασία των τυποποιημένων αποστάσεων που καθορίζουν τους κατά Neufert κανόνες άνεσης του χρήστη ξεδιπλώνεται στο βιβλίο του “Οικοδομική και Αρχιτεκτονική σύνθεση”. Πώς θα ήταν η καθημερινότητα μας αν συμπιέζαμε τα όρια άνεσης ή ακόμη αν πειραματιζόμασταν μεταξύ της χρήσης φυσικού, τεχνητού, θερμού ή ψυχρού φωτισμού; Οι σωματικές διαστάσεις, οι αποστάσεις και τα ορόσημα, το φώς – η ποικιλία των στοιχείων που απομονώνουμε ως διακριτά δείχνει πως τα ερωτήματα έχουν ανεξάντλητο διαλογικό βάθος.
Τα παραπάνω αγγίζουν επιδερμικά την ουσία της αρχιτεκτονικής, γίνεται όμως αντιληπτο το σε ποιόν βαθμό αυτή διαδραματίζει θεμελιώδη ρόλο στην καθημερινότητα των ανθρώπων συμβάλλοντας ή όχι στην ανάδειξη πτυχών του εαυτού και της ταυτότητας μέσα από την έκφραση.
Σε τί βαθμό όμως η αρχιτεκτονική είναι αναγκαία για τον άνθρωπο, έχοντας ως γνώμονα τη χρήση και την χρηστικότητα, εστιάζοντας για παράδειγμα στην κατασκευή ενός μεγάρου μουσικής όπου η ακουστική είναι το κύριο μέλημα; Γατί να πρέπει να δώσουμε έμφαση στην όψη του, εφόσον αυτή εκφεύγει του κυρίου σκοπού της δημιουργίας του; Αν το μάτι τρέφεται από την όψη και το σώμα από τη λειτουργικότητα των χώρων, τότε αυτό θα μπορούσε να αποτελεί τον ορισμό της αρχιτεκτονικής με τον πιο λιτό και συνάμα περιεκτικό τρόπο. Ο Ελβετός αρχιτέκτονας Charles Edouard Jeanneret Gris γνωστός ως Le Corbusier έγραψε: «τα υλικά για την οικοδόμηση μιας πόλης είναι ο ουρανός, ο χώρος, τα δέντρα, το ατσάλι και το τσιμέντο – με αυτή τη σειρά και ιεράρχηση».
Originally posted 2017-11-21 10:25:56.
