Αυτές τις μέρες, που τιμά το Έθνος την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου – το μεγάλο ΟΧΙ που η τότε φτωχή και αδύναμη Ελλάς βροντοφώναξε στον επίδοξο κατακτητή – σημειώνοντας την πρώτη νίκη έναντι των δυνάμεων του Άξονα στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο κι εμπνέοντας έναν ολόκληρο πλανήτη, οφείλουμε όσοι θέλουμε να καλούμαστε απόγονοι των γενναίων αυτών μαχητών να αναλογιστούμε την σημασία της διαχείρισης της τεράστιας αυτής κληρονομιάς. Έχουν γραφεί τόσα για την σημασία αυτής της τόσο σπουδαίας εθνικής επετείου, ενός συγχρόνου έπους που ανέδειξε την ιστορική συνέχεια της ιεράρχησης αξιών του λαού μας και την αγάπη του για την ελευθερία, όμως αναπόφευκτα η απεικόνιση του μεγαλείου της συλλογικής αυτής πράξης θα είναι πάντα αμυδρή εάν περιορίζεται μόνο στα λόγια. Διότι, όπως σημειώνει ο Βασίλειος Γ. Κουτσούγερας στο εξαιρετικό κείμενό του «Έργω τας Τιμάς», εάν το ᾽21 χάρισε στους σκλαβωμένους Έλληνες την πείρα της απόκτησης της πολυπόθητης ελευθερίας, το ᾽40 τους χάρισε την πείρα της συντήρησης αυτής της ελευθερίας.
Δεδομένου ότι η «τιμή των υψηλών έργων είναι η διάρκειά» τους, όπως σημειώνει ο ίδιος, τότε το παρόν και όσοι το αποτελούν πρέπει να αναδεικνύονται εφάμιλλοι του παρελθόντος και έτοιμοι να αναμετρηθούν με το έργο που τους κληροδοτήθηκε. Το ᾽40 δεν είναι μόνο αιτία να μνημονεύσουμε έναν αναπάντεχο εθνικό, ίσως και παγκόσμιο, θρίαμβο και να αποτίσουμε φόρο τιμής στους πολεμιστές που κατέγραψαν σαν λαμπερό άστρο στον ουράνιο θόλο της ιστορίας άλλο ένα ελληνικό ανδραγάθημα. Είναι κανόνας τον οποίο οφείλουμε να ακολουθήσουμε και δρομοδείκτης στην δική μας ιστορική πορεία, η οποία μας καλεί συνεχώς να υπερασπιζόμαστε το θεοτίμητο δώρο της ελευθερίας.
Εμφορούμενοι από ένα τέτοιο κριτικό πνεύμα, οφείλουμε να ζυγίζουμε τόσο το δικό μας μπόι, όσο κι αυτό των αρχηγών-εξουσιαστών μας. Αλήθεια, τολμάει κανείς να φανταστεί με ποια μελανά χρώματα θα μας έγραφε η ιστορία εάν αντιμετωπίζαμε το τελεσίγραφο του δικτάτορα Μουσολίνι με την σημερινή ψοφιοσύνη των πολιτικών μας αρχηγών και των διαμορφωτών της κοινής γνώμης; Η σύγχρονη πολιτική της κακομοιριάς και έλλειψη στρατηγικής είναι τόσο διάχυτη που επηρεάζει πολλούς εξ ημών, οι οποίοι σε στιγμές αδυναμίας υποκύπτουμε προσωρινά στα ψεύτικα διλλήματα που θέτουν ή τις ψυχολογικές παγίδες που στήνουν οι κατασκευασμένοι αρχηγοί του κομματικού σωλήνα και της οθόνης και δεν πιέζουμε όσο θα έπρεπε για να υπερασπιστούμε το πολύτιμο αγαθό της ελευθερίας.
Η ψηφιοσύνη των σύγχρονων πολιτικών της Ελλάδας
Αλήθεια, πόσοι από τους αρχηγούς που κυβέρνησαν την μεταπολεμική Ελλάδα ή τους βουλευτές που ψηφίζουν νομοσχέδια χωρίς καν να τα διαβάζουν, πολλώ δε μάλλον χωρίς να λογοδοτούν στους ψηφοφόρους για τις αποφάσεις τους, θα είχαν το θάρρος να αρνηθούν το τελεσίγραφο του «Ντούτσε»; Και πόσοι στην συνέχεια θα πολεμούσαν κόντρα στον «Φύρερ», ακόμη και με γεωπονικά εργαλεία εν ανάγκη, φυλάγοντας σύγχρονες Θερμοπύλες; Πόσοι από τους βουλευτές που ψήφισαν πρόθυμα «ναι σε όλα» σε όλους τους ντροπιαστικούς όρους των μνημονίων και που ετοιμάζονται ολοπρόθυμα να ψηφίσουν «ναι» στο προσύμφωνο των Πρεσπών για να πάρουν τα εύσημα από τον «θείο Σαμ» και την «νονά Άνγκελα» – ίσως και κανένα μπαξίσι, σαν τους σκοπιανούς συναδέλφους τους(;) – μοιάζουν να διαθέτουν έστω μια τόση δα σταλιά από την γενναιότητα και το πνεύμα αυτοθυσίας όλων εκείνων των ηρώων που παρατάχθηκαν κόντρα στον σύγχρονο και πολυπληθής στρατό του Μουσολίνι με γαϊδουράκια και λιγοστά όπλα, ψάλλοντας «Τη Υπερμάχω» με το χαμόγελο στα χείλη;
Σήμερα όλα αντιστράφηκαν. Στην θέση της αυτοθυσίας μπήκε η φυγοπονία, στην θέση του ηρωισμού ο μηδενισμός, και αντί του κοινού αγαθού της πατρίδας, προτάχθηκαν κομματικά και ιδιοτελή συμφέροντα που στρέφονται κόντρα σε κάθε βασική έννοια του Ελληνισμού… και κάπως έτσι, φθάσαμε στην σημερινή κατάντια, βολεμένοι στον ρόλο να αυτομαστιγωνόμαστε για να εξυπηρετούμε τα συμφέροντα των ξένων, να εκχωρούμε κυριαρχικά δικαιώματα και να απεμπολούμε την ιστορία και ταυτότητά μας δρομολογώντας τα σχέδια του Σόρος και κάποιων γιαλαντζί αριστερών που οι γνήσιοι παλιοί πατριώτες, αριστεροί ή δεξιοί αδιάφορο, θα είχαν αποβάλει μετά βδελυγμίας, κυρίως για τον οπορτουνισμό τους που δεν γνωρίζει ούτε πατρίδα, ούτε λόγο, παρά μόνο προσωπική φιλοδοξία.
Να εκδηλώνονται οι τιμές με έργα
Το πιθανότερο είναι ότι εάν θα δεχόταν οι κυβερνώντες που μας οδήγησαν ως εδώ το ίδιο προκλητικό τηλεγράφημα από τον Μουσολίνι, θα άνοιγαν διάπλατα τα σύνορα της χώρας στον προελαύνοντα ιταλικό στρατό, επικαλούμενοι την εύθραυστη οικονομική κατάσταση της χώρας, το πλασματικό των γεωγραφικών συνόρων, τον ζωτικό χώρο των κατακτητών μας, που έχουν «δικαιώματα», το γεγονός ότι άκουσαν κάποιον στρατιώτη να ψελλίζει ακροδεξιά συνθήματα, άρα όλη η αμυντική γραμμή της χώρας είναι προβοκάτσια των ακραίων στοιχείων, κτλ.
Ευτυχώς, όμως, η ιστορία διδάσκει – ακόμη – σε πείσμα των εθνομηδενιστών ότι οι Έλληνες μεγαλούργησαν και απόκτησαν πάλι οικουμενικό βεληνεκές. Την 28η Οκτωβρίου, οι κληρονόμοι του σταθμού αυτού στην νεώτερη ελληνική ιστορία, ας θυμηθούν την τεράστια δύναμη που εμπεριέχει η λέξη ΟΧΙ. Ας κάνουμε το καθήκον μας και ας βροντοφωνάξουμε ΟΧΙ σε όσους σχεδιάζουν την παράδοση των ιερών και οσίων των Ελλήνων.
Όσο δυνατός να μοιάζει ο εχθρός και όσο αντίξοες οι συνθήκες, η επέτειος της 28ης Οκτωβρίου μας διδάσκει ότι οι αδύναμοι μπορεί να αντισταθούν στους ισχυρούς και να ανατρέψουν τα σχέδιά τους. Έστω κι αν οι πλειοψηφία των 300 που διαφεντεύουν τις τύχες της χώρας δεν φερθεί με εντιμότητα, ας γράψει πάλι η ιστορία ότι οι πλειονότητα του λαού, ως Έλληνες, πολέμησαν σαν ήρωες, πιστοί στην ιστορία και τις παραδόσεις των!
