Προτείνω να οργανώσουμε μια μικρή επανάσταση στον άξονα «εκπαίδευση – απασχόληση – επιχειρηματικότητα». Γνωρίζουμε ήδη πως το θέμα με την απασχολησιμότητα των νέων μπερδεύεται κάπου εκεί στο πανεπιστήμιο και οι ειδικοί μας μιλούν για κακή σύνδεση της εκπαίδευσης με την αγορά εργασίας. Ο πολύς κόσμος καταλαβαίνει πως τα ελληνικά πανεπιστήμια δεν έχουν καλές επιδόσεις στο να βοηθήσουν τους φοιτητές να βρουν δουλειά και πως η επιχειρηματική παιδεία και πρακτική είναι απόβλητη. Μαζί με όλες τις άλλες ανεπάρκειες και στρεβλώσεις καταλήξαμε πάλι να έχουμε διαθέσιμα κοντά είκοσι (20) δισεκατομμύρια ευρώ από το νέο ΕΣΠΑ και εμείς να φλερτάρουμε με τη γενικευμένη φτώχεια.
Αν είναι να ξεμπερδέψουμε το κουβάρι, πρέπει πρώτα να δούμε πού κάνει κόμπο. Το μπέρδεμα είναι στα πανεπιστήμια. Έχουν χάσει προ πολλού την κοινωνική και αναπτυξιακή τους λειτουργία και κατά κύριο λόγο απλώς διεκπεραιώνουν δύο μονάχα εργασίες: την τυπική εξεταστική διαδικασία για την απόδοση βαθμών και την σωρηδόν παραγωγή μελλοντικών ανέργων με πτυχίο και την αναπαραγωγή της κομματικής αλητείας και των πρακτικών της.
Τώρα, δυο κουβέντες για γι αυτή την περίφημη κοινωνική και αναπτυξιακή λειτουργία των πανεπιστημίων. Όταν περνάει κανείς απ έξω από το Αριστοτέλειο, ας πούμε, βλέπει βρώμικους μαντρότοιχους κτισμένους από πλιθιά και αλλού κακάσχημες σιδερόφρακτες περιμέτρους με συρματόπλεγμα. Από πλευράς αισθητικής του περιβάλλοντος χώρου και έλλειψης συντελεστή κοινωνικής αρχιτεκτονικής, τα ελληνικά πανεπιστήμια συναγωνίζονται με ζήλο τα στρατόπεδά μας. Αυτή η κατάφωρα προσβλητική αισθητική βαρύνει τη διοίκηση των πανεπιστημίων, την πανεπιστημιακή κοινότητα και όλους εμάς που το ανεχόμαστε.
Λοιπόν, στη Θεσσαλονίκη, όταν περπατάς έξω από το Αριστοτέλειο, έχεις ένα μέτρο πεζοδρόμιο για να χωρέσεις μαζί με τους εκατοντάδες άλλους διαβάτες και φοιτητές και να μη σε πατήσουν τα αμάξια. Μέσα από το φράχτη, τους κινδύνους και τη βρωμιά που κουβαλάει, είναι το γκαζόν. Το ελληνικό πανεπιστήμιο κάνει ότι μπορεί για να κρατήσει τον κόσμο απ έξω.
Στο στρατό, μας είχαν μάθει πως τα στρατόπεδα έχουν φράχτες όχι για να μη βγαίνουν οι στρατιώτες. Οι Έλληνες στρατιώτες και στρατιωτικοί έχουν αξιοπρέπεια και βγαίνουν από την πύλη με την υπογραφή και το κούτελό τους ψηλά όποτε το επιθυμούν και αναλαμβάνοντας την ευθύνη που δικαιούνται (ο στρατός είναι δικαίωμα των πολιτών και τιμή τους).
Στο ελληνικό πανεπιστήμιο έχουμε το φράχτη για να μη μπαίνουν οι άνθρωποι και πατήσουν το γκαζόν; Μήπως περιφράξαμε το χώρο για να μη μπαίνουν (όλοι) οι άλλοι και χαλάσουν το μονοπώλιο της κομματικής αλητείας; Πότε θα ανοίξουν τα ελληνικά πανεπιστήμια στην κοινωνία; «Αυτοδιοίκητα» δε σημαίνει πως είναι ιδιοκτησία των δασκάλων ή των φοιτητικών μειοψηφιών. Τα ελληνικά πανεπιστήμια ανήκουν στο έθνος, δηλαδή σε όλους μας, καθώς και σε αυτούς που πέρασαν πριν από μας και σε αυτούς που θα έρθουν – και στις τρεις γενιές της ελληνικής κοινωνίας.
Θέλουμε τα πανεπιστήμια πίσω.
Originally posted 2018-02-28 11:09:37.
