Τα όσα τραγελαφικά συμβαίνουν με την άρνηση παροχής της οφειλόμενης αλληλεγγύης από την Ευρωπαϊκή Ένωση στα κράτη-μέλη Ελλάδα και Κύπρο δεν έχουν προηγούμενο. Στην ουσία, η ίδια η ΕΕ, υπό την επίσημη προεδρία της Γερμανίας αυτό το εξάμηνο και την ανεπίσημη ολοκληρωτική ηγεμονία της εδώ και δύο δεκαετίες, αφ’ ότου ανέτειλε η καταστροφική εποχή της ευρωζώνης, αυτοκαταργείται και πριονίζει το κλαδί στο οποίο κάθονται τα μέλη της. Η επίσημη έξοδος της Μ. Βρετανίας από την ΕΕ στις αρχές του έτους και η διαφαινόμενη ανεπιτυχής κατάληξη των συνομιλιών μεταξύ Λονδίνου και Βρυξελλών για την νέα εμπορική συμφωνία που θα διέπει τις οικονομικές σχέσεις τους επιβεβαιώνει στην πράξη τα όσα με πεισματική επιμονή διανοητικής δυσλειτουργικότητας επιμένουν να αγνοούν τα πλείστα συστημικά κόμματα των Αθηνών και της Λευκωσίας, αλλά και τα εξαρτώμενα από αυτά ΜΜΕ.
Η Τουρκία μπορεί να αποτελεί τον αιώνιο εχθρό του Ελληνισμού, αλλά είναι αμφίβολο εάν, από την επαύριο της Μικρασιατικής Καταστροφής και εντεύθεν, έχει βρεθεί κράτος που να έχει προξενήσει μεγαλύτερη ζημιά στον Ελληνισμό από την Γερμανία. Ειδικά μέσα στις δύο πρώτες δεκαετίες του 21ου αιώνα, η επάνοδος της γερμανικής κυριαρχίας στην Ευρώπη έχει σηματοδοτήσει την απαρχή νέων δεινών για τον συγκροτημένο σε κρατικές οντότητες Ελληνισμό, με την οργανωμένη φτωχοποίησή του, την προωθούμενη πληθυσμιακή αλλοίωσή του και όπως φαίνεται, τον σχεδιαζόμενο εδαφικό ακρωτηριασμό του. Το πλέον λυπηρό είναι ότι μπροστά στον νέο αυτό υπαρξιακό κίνδυνο, οι κυβερνήσεις των τελευταίων ετών όχι μόνο δεν αντιστέκονται και εκπονούν κάποιο σχέδιο άμυνας, αλλά συνεργάζονται πειθήνια, εξυπηρετώντας τα γερμανικά σχέδια σε όλες τις εκφάνσεις τους, με ανταλλαγή την παραμονή τους στην διαχειριστική εξουσία του «φέουδου».
Η υποχωρητικότητα έχει τα όρια της
Σε άλλες εποχές οι κυβερνήσεις αυτές θα είχαν χαρακτηρισθεί δοτές και κατοχικές, τα μέλη και οι συνεργάτες τους θα είχαν εξοστρακισθεί και θα καλλιεργείτο τουλάχιστον στην λαϊκή συνείδηση η αντίληψη ότι το κράτος τελεί υπό ξένη κατοχή και οι πληροφορίες που μεταδίδονται από τα μέσα ενημέρωσης και συνεργαζόμενους με το κράτος φορείς αποτελούν ένα είδος προπαγάνδας, το οποίο δεν πρέπει να γίνει πιστευτό και αποδεκτό από τους πολίτες. Έτσι, μπορεί μεν ο λαός να βρισκόταν υπό οικονομική κατοχή, αλλά τουλάχιστον η πολιτική και πνευματική του συνείδηση θα παρέμειναν ελεύθερες, επιτρέποντας την διοργάνωση κάποιας στοιχειώδους αντίστασης στον υφέρποντα ολοκληρωτισμό και την προσμονή της ευκαιρίας να διεκδικήσει πάλι την ελευθερία του, στον βαθμό τουλάχιστον που επιτρέπουν οι σύγχρονες συνθήκες της πολιτικής οργάνωσης.
Με την συνεχόμενη άρνηση των Ευρωπαίων εταίρων της Ελλάδος και Κύπρου να επιβάλουν, έστω και συμβολικές, κυρώσεις επί της Τουρκίας για την παραβίαση των κυριαρχικών δικαιωμάτων των χωρών-μελών αυτών, στην ουσία απλά οξύνουν το πρόβλημα, επιβεβαιώνοντας το προνόμιο της ατιμωρησίας που αισθάνονται ότι απολαμβάνουν οι Τούρκοι. Βλέποντας την απροθυμία τους να υπερασπιστούν τα πιο αδύναμα μέλη τους, η όρεξη του νεοοθωμανού σουλτάνου-γενίτσαρου(;) (φημολογείται ότι ο παππούς τους λεγόταν Μίμης Μπεκάτογλου και πολέμησε με τους Πόντιους εναντίον των Τούρκων) ανοίγει όλο και περισσότερο. Η δε περιβόητη στροφή της Ελλάδος στον πλέον ένθερμο υποστηρικτή της ευρωπαϊκής πορείας της Τουρκίας, την στιγμή που κατέχει την μισή Κύπρο και παραβιάζει των εναέριο και θαλάσσιο χώρο τόσο της Ελλάδος όσο και της Κύπρου, γκριζάροντας ολόκληρες περιοχές, έχει αποδειχθεί εντελώς άχρηστη.
Ούτε τα προσχήματα δεν τηρούνται με την μη χρήση του δικαιώματος βέτο
Δυστυχώς, μπροστά στις εμμονές και τα συμφέροντα των «συμμάχων» τους, η Αθήνα και Λευκωσία επιστρέφουν μονίμως άπραγοι από τις αλλεπάλληλές συνόδους κορυφής και τα συμβούλια των Βρυξελλών. Την στιγμή που άλλες χώρες δεν δίστασαν να θέσουν βέτο για πολύ μικρότερα ζητήματα, καθυστερώντας ολόκληρες διαδικασίες που αφορούσαν πολλές χώρες, η Αθήνα και Λευκωσία ωχριούν μπροστά στην πρόκληση να ασκήσουν το δικαίωμα βέτο για ζωτικής σημασίας ζήτημα που αφορά στην ίδια τους την άμυνα! Τουλάχιστον, ας προστάτευαν την αξιοπρέπεια των χωρών και πολιτών τους απέχοντας από τα στημένα αυτά συμβούλια ή παραχωρώντας την εκπροσώπησή τους σε τρίτη χώρα, π.χ. την Γαλλία. Τουλάχιστον έτσι η θα απεφεύγετο το φιάσκο, αφού η απειλή της αρνησικυρίας δεν θα είχε «καεί» ακόμη.
Αντιθέτως, κάνοντας πίσω σε ακόμη ένα ευρωπαϊκό συμβούλιο και υπακούοντας στις γερμανικές πιέσεις για μη επιβολή κυρώσεων, η ελληνική κυβέρνηση αναγκάστηκε να αποδεχθεί ότι το δικαίωμα επέκτασης των χωρικών υδάτων στα 12 ν.μ. στο ανατολικό Αιγαίο δεν πρόκειται να υπερασπιστεί. Ήδη ακούστηκαν δια υπουργικά χείλη ότι η «κόκκινη γραμμή» της Ελλάδος είναι τα 6 ν.μ., με τις όποιες δυνητικές συνέπειες για την δυνητική ΑΟΖ της Ελλάδος μπορεί να έχει η δήλωση αυτή.
Εν τω μεταξύ, ακόμη και ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης Αλέξης («έχει σύνορα η θάλασσα και δεν το ξέραμε;») Τσίπρας βρήκε την ευκαιρία να «γλεντήσει» την made in Germany ελληνική εξωτερική πολιτική Μητσοτάκη και να ζητήσει την επέκταση της εθνικής θαλάσσιας κυριαρχίας στα 12 ν.μ.! Υπό διαφορετικές συνθήκες, θα ήταν προς τιμήν της αξιωματικής αντιπολίτευσης να υιοθετεί σκληρές θέσεις στα εθνικά θέματα, ώστε να βοηθάει την εκάστοτε κυβέρνηση να αντιστέκεται στις έξωθεν πιέσεις για υποχωρήσεις, αλλά με αυτό το δίδυμο της συμφοράς, το μόνο βέβαιο είναι ότι θα μετατραπούν οι λεγόμενες εθνικές κόκκινες γραμμές σε κόκκινες κορδέλες που θα ξετυλίγει η κα Μέρκελ στο εκάστοτε πεσκέσι που θα της προσφέρουν για να εξασφαλισθεί η εύνοιά της και η προοπτική επανόδου στην διακυβέρνηση της χώρας.
Η ΕΕ διαλύεται και ο Ελληνισμός κάνει το χατίρι της Γερμανίας
Η έξοδος της Αγγλίας δεν αποτελεί απλό γινάτι. Ειδικά μετά τον Β΄ ΠΠ, όπου το Λονδίνο συμπλέει με τις ΗΠΑ και αποτελεί προέκτασή της Αμερικής, είναι αδιανόητο ότι η Ουάσιγκτον θα εγκατέλειπε το δικαίωμά της να παρεμβαίνει στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι διαμέσου της Αγγλίας. Κάτι άλλο πρέπει να συμβαίνει.
Ενδεχομένως, η αποσύνθεση της κουρελού των Βρυξελλών βρίσκεται ήδη εν εξελίξει. Αλλά προτού αποχωρήσει η Γερμανία, θα θελήσει να κάνει και τις τελευταίες διαφθορές, όπως έκανε και κατά τον Β΄ ΠΠ. Φεύγοντας, θα αφήσει πίσω της πείνα, συντρίμμια, αναγκαστικά χρέη και έναν εξουθενωμένο πληθυσμό που θα αναγκαστεί να ξενιτευτεί για να επιζήσει. Ίσως το εμφυλιοπολεμικό κλίμα που ακολούθησε την Κατοχή θελήσει να επαναφέρει εκ νέου και να εκμεταλλευτεί ένα κράμα της εκφυλισμένης παγκοσμιοποιημένης αριστεράς που θα θελήσει να υποκινήσει τους λούμπεν οικονομικούς μετανάστες που καταφθάνουν κατά μυριάδες στην Ελλάδα, μαζί με τους πράκτορες που δρουν ανάμεσά τους, όπως κάποτε γινόταν και με τους Βαλκάνιους λαούς.
Μόνο που τότε, τουλάχιστον, υπήρχε το έπος του ’40 και η ηρωϊκή αντίσταση να παρηγορούν τον λαό και να περιφρουρούν την συνείδηση των πολιτών. Σήμερα τι απομένει; Η ψευτομαγκιά, ο δηθενισμός, η καραμέλα του «ευρωπαίου πολίτη» και τα τηλεσκουπίδια; Αν δεν θυμηθεί ο ελληνικός λαός να λέει όχι, όποιο και να είναι το κόστος, θα έχει πολλές ακόμα κατραπακιές να φάει από τα τουρκικά «evet» και τα γερμανικά «ja».
