Οι εξελίξεις στην περιοχή μας καλπάζουν και δυστυχώς, τις περισσότερες φορές βρίσκουν την ελληνική κυβέρνηση να αντιδρά στα νέα δεδομένα, αντί να τα διαμορφώνει. Χαρακτηριστικές περιπτώσεις αποτελούν η ηχηρή παραίτηση του σκοπιανού πρωθυπουργού κ. Ζόραν Ζάεφ, που οδήγησε στην πτώση της κυβέρνησής του και οι διαταραχές που προκλήθηκαν μετά την θανατηφόρα καταδίωξη ενός Ρομά που επιχειρούσε να ξεφύγει από την αστυνομία μέσα σε κλεμμένο όχημα. Γενικά, η έλλειψη πρόληψης εκ μέρους του σύγχρονου Έλληνα νομοθέτη επιτρέπει την χώρα να βρεθεί σε ευάλωτη θέση, η οποία μπορεί να εκμεταλλευθεί από εχθρικές δυνάμεις. Το μόνο βέβαιο είναι ότι το κακό αυτό συνήθειο δεν περιποιεί τιμή στους μακρινούς απογόνους του Ιπποκράτη, ο οποίος δίδασκε ότι «κάλλιο το προλαμβάνειν ή το θεραπεύειν».
Μπορεί ο μεν Ιπποκράτης να αναφερόταν σε ιατρικά θέματα, ωστόσο η γενικότερη προχειρότητα με την οποία αντιμετωπίζονται μείζονος σημασία θέματα, όπως η επίλυση εθνικών ζητημάτων με τρόπο που θα διασφαλίσει τα συμφέροντα του έθνους και η προστασία του κοινωνικού συνόλου από την εγκληματικότητα, η οποία απειλεί καθημερινά το βιός του, αλλά και την ίδια του την σωματική ακεραιότητα, αφορά και αυτή σε ένα γενικότερο θέμα υγείας. Την ψυχική υγεία εκείνων που θεσπίζουν νόμους που αποδεικνύονται σαφώς κατωτέρων των περιστάσεων και την υγεία της προσβαλλόμενης κοινωνίας, η οποία μετριέται από την δυνατότητά της να αμυνθεί απέναντι στον κίνδυνο αυτό και να το εξουδετερώσει.
Ο όρος ψυχική υγεία προσλαμβάνει εδώ ευρύτερη έννοια. Δεν υποδηλώνεται, δηλαδή, ότι όσοι ψηφίζουν τους συγκεκριμένους νόμους είναι σώνει και καλά…φρενοβλαβείς, όσο κι αν κάποιες φορές κάνουν ό,τι μπορούν για να δώσουν αυτήν την εντύπωση. Μπορεί να πάσχουν από άλλου είδους αρρώστιας, π.χ. την φιλαργυρία (όπου εξαγοράζονται, όπως κατήγγειλε επανειλημμένως ο πρώην υπουργός άμυνας και κυβερνητικός εταίρος στην κυβέρνηση Τσίπρα κ. Καμμένος), την ιδεοληψία (όπου οι προσωπικές ιδεολογικές προκαταλήψεις τους δεν τους αφήνουν να ασκήσουν τα καθήκοντά τους με γνώμονα την προσφορά προς το κοινωνικό σύνολο, αλλά την τακτοποίηση της προσωπικής τους ατζέντας) ή απλά την εγωπάθεια (την επιμονή τους να ανέλθουν τις πολιτικές βαθμίδες με όποιο κόστος).
Αναμένοντας εξελίξεις από την αλλαγή κυβέρνησης στα Σκόπια
Όπως και να’ χει, η Ελλάδα σήμερα πληρώνει τα χονδροειδέστατα λάθη των πολιτικών εκείνων που την έδεσαν χειροπόδαρα με κακούς νόμους. Η κατάπτυστη Συμφωνία των Πρεσπών ήταν φανερό δια γυμνού οφθαλμού ότι ήταν λεόντειος, αλλά και διάτρητη. Ακόμα και να έκανε κανείς την τεράστια εθνική έκπτωση και να προσυπέγραφε το περιεχόμενο της, καθίσταται απορριπτέα επειδή πέρα από την «καλή πίστη», δεν διαθέτει κανέναν μηχανισμό να εγγυάται την πιστή εφαρμογή της. Από την στιγμή που η Αθήνα παραιτείται του δικαιώματος της αρνησικυρίας σχετικά με την ένταξη των Σκοπίων στους διεθνείς οργανισμούς όπου η ίδια ανήκει (ΝΑΤΟ, ΕΕ), χάνει κάθε μοχλό πίεσης προς το έτερο συμβαλλόμενο μέρος υπέρ της τήρησης της συμφωνίας.
Το κακό ήδη έγινε με την είσοδο των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ. Ας μην ήταν η Βουλγαρία να μπλοκάρει την έναρξη των ενταξιακών διαπραγματεύσεων των Σκοπίων στην ΕΕ και οι Σλάβοι σφετεριστές θα είχαν ήδη κάνει την συμφωνία Τσίπρα-Ζάεφ κομφετί σε μια από τις κακόγουστες φιέστες που στήνουν για να αποδείξουν τον «μακεδονισμό» τους. Ευτυχώς, η φύση αποστρέφεται τα κενά και η Βουλγαρία και Αλβανία έχουν ήδη πάρει θέσεις, ετοιμαζόμενες για τον μελλοντικό διαμελισμό του τεχνητού κρατιδίου του Τίτου.
Το θέμα είναι ότι δεν θα έπρεπε να είχαν φτάσει ως εδώ τα πράγματα. Ήδη οι υπέρμαχοι της Συμφωνίας, που ενδιαφέρονται περισσότερο για την υστεροφημία του κόμματός του, παρά για την επικράτηση του δικαίου, σπεύδουν να φοβερίσουν για τις συνέπειες που θα επωμιστεί η Ελλάς εάν δεν τηρήσει τις άνισες υποχρεώσεις που απορρέουν από την συμφωνία που (αντιδημοκρατικώς) συνήφθη. Μόνο που το πιθανότερο είναι να καταγγείλουν την συμφωνία τα ίδια τα Σκόπια, αφού η εκλογική ήττα του κόμματος του κ. Ζάεφ και η πτώση της κυβέρνησης οδηγεί τους εθνικιστές του VMRO πίσω στο προσκήνιο. Όμως, υπάρχουν και μικρότερα κόμματα από άλλα ιδεολογικά ρεύματα, όπως το Levica (Aριστερά), που δεν διστάζουν να παραβιάζουν τα συμφωνηθέντα, αρνούμενα να αποκαλέσουν το κρατίδιό τους με την συνταγματική του ονομασία.
Άρα, στην καλύτερη περίπτωση, η Αθήνα δεν θα φανεί ως ο κακός της υπόθεσης, αλλά ως ο χρήσιμος ηλίθιος, που εξαπατήθηκε σαν πρωτάρης προκειμένου να ενταχθούν τα Σκόπια στην Βορειοατλαντική συμμαχία, χωρίς να έχει κερδίσει τίποτε. Αυτό, όμως, δεν βοηθάει καθόλου την εικόνα της στην διεθνή σκακιέρα, όπου ο γενικός κανόνας λέει πως είναι προτιμότερο να σε φοβούνται, παρά να σε λυπούνται.
Έμαθαν ότι ευνουχίζουν την αστυνομία, πλάκωσαν και οι… Ρομά
Το ίδιο ισχύει με τις διαδηλώσεις των Ρομά (γράφε αθίγγανοι) εις βάρος της αστυνομίας. Οπωσδήποτε, η πρόκληση θανάτου σε έναν συμπολίτη κατά την διάρκεια αστυνομικής καταδίωξης συνιστά σοβαρό γεγονός, το οποίο οφείλει να ερευνηθεί εις βάθος, όμως άλλο ο θεσμικός έλεγχος των αστυνομικών αρχών και άλλο η πολιτικοποίηση ενός ζητήματος προς όφελος συγκεκριμένων παρατάξεων. Ας μην ξεχάσουμε ότι το θύμα δεν ήταν κάποιος αθώος περαστικός, αλλά αντιθέτως, επιχειρούσε να διαφύγει από την αστυνομία κατά την διάρκεια διάπραξης ενός εγκλήματος.
Εάν οι πολιτικές δυνάμεις και οι κατ’ επάγγελμα δικαιωματιστές πρόκειται να κάνουν την υπόθεση σημαία στον αγώνα τους υπέρ του «ευνουχισμού» της αστυνομίας, τότε οφείλουν να υπερασπιστούν και τα θύματα (συνήθως ανήμποροι γέροντες) εγκληματικών πράξεων, ενίοτε φόνων, που διαπράττονται από μέλη των ιδίων εκείνων μειονοτήτων απ’ όπου προσπαθούν να αντλήσουν ψήφους.
Εφόσον αποδέχονται ότι όλοι είναι ίσοι απέναντι στον νόμο, δεν γίνεται να υπάρχουν εξαιρέσεις , όπως το κλείσιμο το μάτι σε μποέμικες υποομάδες που δεν επιθυμούν να εργάζονται με τον συμβατικό τρόπο και προτιμούν να εξασφαλίζουν τα του ζην μέσα από την παρανομία ή περιοχές όπου ισχύει το «άβατο» της αστυνομίας και έχουν μεταμορφωθεί σε άντρα ανομίας.
Εάν ίσχυαν λογικότεροι νόμοι, η αστυνομία θα μπορούσε να κάνει την δουλειά της πιο αποτελεσματικά, οι πολίτες θα ένοιωθαν ότι προστατεύονται και οι γειτονιές θα ανήκαν στους κατοίκους των, όχι στις συμμορίες που τις διαφεντεύουν. Φαινόμενα όπως οι κατἀ συρροήν ληστείες, που καταλήγουν κάποια στιγμή σε ανθρωποκτονίες (με θύματα κυρίως εκείνους που μπήκαν στο στόχαστρο των ληστών, αλλά ενίοτε και τους ληστές τους ίδιους), θα ήταν πολύ πιο σπάνια και η Ελλάς θα ήταν μια πολύ πιο ασφαλής χώρα.
Ως γενική αρχή, η πρόληψη είναι πολύ αποτελεσματικότερη μέθοδος από την αντίδραση. Η πρώτη σχετίζεται με την προνοητικότητα, την πρόβλεψη, την σωστή προετοιμασία. Η δεύτερη με την ολιγωρία, την επανάπαυση, την έλλειψη σχεδιασμού. Η βελτίωση της μοίρας του Ελληνισμού εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την νοικοκυροσύνη των ηγετών του. Όσοι δεν δείχνουν έφεση προς το χαρακτηριστικό αυτό αρχηγικό γνώρισμα πρέπει να επιστρέφουν στα σπίτια τους.
