Από δω, οι άνθρωποι των κομμάτων. Κι από κει, τα κορόιδα. Η καταταλαιπωρημένη ελπίδα των πολιτών για το τέλος της κομματοκρατίας και της πολιτικής αρπαχτής πεθαίνει κάθε ξημέρωμα.
Οι τύποι που ανέδειξε ο λαός ως αουτσάιντερ, μάγκες της πολιτικής και “αυτοδημιούργητοι” εκτός κομματικού σωλήνα, τον προδίδουν ξανά και ξανά, παρουσιάζοντας τις ίδιες παθολογικές πολιτικές πρακτικές: καταλήγουν δούλοι της καρέκλας τους και υπηρέτες της εκάστοτε εξουσίας. Στην πειραγμένη τράπουλα, τραβάς χαρτί Κάμμένου και σου βγαίνει Μπουτάρης.
Ξυπνάς ένα πρωί και τους ακούς να λένε άλλα αντ’ άλλων.
Το απογοητευτικό είναι πως η ωραία ιστορία για το ηθικό πλεονέκτημα δεν κολλάει πουθενά: ούτε αριστερά ούτε δεξιά. Ούτε στην πατρίδα, ούτε στην θρησκεία, ούτε στην οικογένεια – Ούτε στα χασίσια στις γλάστρες, ούτε στα tattoo, ούτε στη λατρεία κάθε τινός που προκαλεί, διαιρεί και αναστατώνει την ψόφια καθημερινότητα.
Ακόμα χειρότεροι και από τους ανθρώπους των κομμάτων, είναι οι άνθρωποι της εξουσίας: αυτοί δαγκώσαν το μεγάλο κόκκαλο που λέγεται “Ελλάδα” και δεν το αφήνουν. Σε μαύρες μέρες όμως, όπως τις τωρινές, της αιώνιας φτώχειας μας και της εθνικής απαξίωσης, οι πολιτικοί με αξιοπρέπεια και ηθική υπόσταση είναι μια αναγκαιότητα.
Όμως, νομίζω πως ζητάμε πολλά. Οι άνθρωποι της εξουσίας μας έπιασαν όλους κορόιδο. Χθες έβριζαν ο ένας τον άλλο. Και σήμερα γλύφουν εκεί που έφτυναν. Η πολιτική τους επιβίωση κατέστη το ύψιστο συμφέρον της πατρίδας.
Originally posted 2018-09-18 18:18:01.
