Ακαδημαϊκός βίος και κομματικός φατριασμός. Έννοιες συμβατές ή σε αντιδιαστολή; Τα τελευταία χρόνια, η αναγκαιότητα των κομματικών οργανώσεων εντός του Πανεπιστημίου απασχολεί έντονα τον δημόσιο διάλογο. Πολλές οι συγκρούσεις και οι αναταραχές, καθώς και πολλά τα επιχειρήματα και τα αντεπιχειρήματα για την συντήρηση αυτού του καθεστώτος.
Είναι γνωστό πως η χώρα μας δεν είναι η μοναδική που επιτρέπει κομματικά χαρακτηριστικά στον φοιτητικό συνδικαλισμό. Εξάλλου, η δράση των φοιτητών κατά καιρούς έχει ταυτιστεί με καθοριστικές στιγμές της ιστορίας μας, όπως η εξέγερση του Πολυτεχνείου, αλλά και η συμμετοχή σε κοινωνικές διεκδικήσεις: αυτό εξέθρεψε μια πολιτικο-κομματική αντίληψη περί τον φοιτητικό ακτιβισμό.
Ωστόσο, η παράδοση του φοιτητικού πελατειασμού έχει φτάσει στα όριά της και δείχνει συχνά το άσχημο πρόσωπό της. Ήδη από την εποχή του Πολυτεχνείου, μυθεύματα και πραγματικά ιστορικά γεγονότα έκτισαν λαμπερές πολιτικές καριέρες. Άνθρωποι που επικαλέστηκαν το λεγόμενο φοιτητικό κίνημα ρίζωσαν σε πολιτικούς χώρους, χτίζοντας πολιτικά τζάκια που καίνε ακόμα. Αυτό δεν είναι από μόνο του κακό ή καλό. Εξάλλου η πολιτικοποίηση από νεαρή ηλικία είναι υποχρέωση, αν διαβάζουμε τον Πλάτωνα πιστά.
Όμως η τοξική αυτο-αναφορικότητα και η αντι-κοινωνική ιδιοτέλεια των κομματικών, φοιτητικών παρατάξεων είναι μικρογραφία και καταλύτης μιας ζοφερής ελληνικής πραγματικότητας, που εν πολλοίς αναπαράγει την αξιακή κατάπτωση της σύγχρονης Ελλάδας στο διηνεκές. Οι καταχρηστικές κινητοποιήσεις, οι καταλήψεις, οι καταστροφές και ο εθισμός στην βία προδίδουν την εγγενή εχθρότητα ορισμένων φοιτητικών παρατάξεων προς τον ακαδημαϊκο ανθρωπογενή και διανοητικό χώρο. Το πανεπιστημιακό άσυλο, που υποτίθεται προασπίζει την ελευθερία του επιστημονικού διαλόγου, μετατρέπεται σε άλλοθι για εκείνους που επιδιώκουν τη συστηματική αποδόμηση της κοινωνίας. Ηθικοί αυτουργοί και συνένοχοί τους βρίσκονται στα πολιτικά κόμματα, στον τύπο και το προσωπικό των πανεπιστημίων.
Originally posted 2017-11-07 11:15:28.
