Πολύτιμο αγαθό η χρηστή ηγεσία, που αναζητείται παντού και πάντα, αλλά συνήθως σπανίζει. Στην σημερινή Ευρώπη, οι περισσότερες χώρες προσκυνούν την Γερμανία και τα συμφέροντά της, που επιβάλλουν να αφήνεται η Τουρκία να αλωνίζει ελεύθερα και να παραμένει ατιμώρητη για τις άδικες που διαπράττει. Συνεπώς, και στην γερμανοκρατούμενη Ελλάδα, όπου τρέφεται και θεριεύει ο σύγχρονος ραγιαδισμός, η πολιτική ηγεσία είναι εθισμένη στο δόγμα του κατευνασμού, κάνοντας παραχωρήσεις στους Τούρκους, οι οποίες απλά ανοίγουν και άλλο τις ανικανοποίητες ορέξεις τους.
Και καθώς πολλοί Έλληνες ματαιοπονούν, περιμένοντας ακόμη την ευρωπαϊκή «αλληεγγύη» που θα εξημερώσει δήθεν το άγριο εξ Ανατολών θηρίο, άλλοι πάλι, στενάζοντας ανάμεσα στα ερείπια που άφησαν τα καταστροφικά μνημόνια, που επιβλήθηκαν με το ίδιο σαρδόνιο χαμόγελο με το οποίο εξαγγέλλεται η περιβόητη «αλληλεγγύη» των εταίρων μας, στρέφουν τα βλέμματα πέραν του Ατλαντικού. Το τελικό αποτέλεσμα των αμερικανικών προεδρικών «εκλογών» (άλλο ανέκδοτο και τούτο), θα συνοδεύεται αναμφίβολα από νέες αναλύσεις και εικασίες για την πολιτική της Ουάσιγκτον απέναντι στην Αθήνα και την πολιτική που θα ακολουθήσει σχετικά με την Άγκυρα.
Μήπως σκιάζονται οι εταίροι της Ελλάδος από την έλλειψη εγχώριας ηγεσίας;
Δυστυχώς, η παρούσα γενιά των πολιτικών στην Ελλάδα έχει λησμονήσει (εάν το έμαθε και ποτέ) το ηθικό δίδαγμα του Αισώπου ότι «συν Αθηνά και χείρα κίνει». Προς το παρόν, η Ελλάς κάθεται άπραγη και αφήνει την Τουρκία να διενεργεί έρευνες για ενεργειακά αποθέματα στην, εισέτι ακήρυχτη αλλά νομικά καταχωρημένη ελληνική ΑΟΖ. Εν τω μεταξύ, η χώρα παραμένει το μεγαλύτερο πεδίο δράσης – σωστό ξέφραγο αμπέλι – για τις ΜΚΟ, που συμπεριφέρονται ως κράτος εν κράτει, βοηθώντας λαθρομετανάστες, μεταξύ των οποίων συγκαταλέγονται σεσημασμένοι κακοποιοί, αλλά και τζιχαντιστές, με κάθε θεμιτό και αθέμιτο μέσο.
Μετά από τον εμπρησμό της Μόριας και αντίστοιχου καταυλισμού στην Σάμο, πέρασε σχεδόν στα ψιλά η είδηση ότι παρόμοια βίαια ξεσπάσματα, συμπεριλαμβανομένης και της λεηλασίας ξένης περιουσίας, διεπράχθησαν στην Σάμο αμέσως μετά τον πρόσφατος καταστροφικό σεισμό. Επιπλέον, συνελήφθη προ ημερών στην Τρίπολη μέλος του Ισλαμικού κράτους, ο οποίος ζούσε στην Ελλάδα για 3 ολόκληρα χρόνια, σε χώρο που του εξασφάλισε κάποια ΜΚΟ. Ομοίως, ο έγκριτος αναλυτής κ. Σάββας Καλντερίδης αναφέρει ότι φιλοξενούνται στην Ελλάδα σήμερα περί τα 600 μέλη του Ισλαμικού κράτους, ανάμεσά των οποίων βρίσκονται και στυγεροί δολοφόνοι που αποκεφάλιζαν τα θύματά τους.
Από την άλλη, οι σκηνές ντροπής στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών (ΑΣΟΕΕ), οι οποίες έκαναν εκ νέου την εμφάνισή τους, δείχνουν ξεκάθαρα που βρίσκονται οι προτεραιότητες της σημερινής κυβέρνησης. Σε μια περίοδο που οι αστυνομικές αρχές τιμωρούν βάναυσα τον κάθε απλό πολίτη ή μικρομεσαίο καταστηματάρχη για παραβίαση των αντισυνταγματικών(;) μέτρων για την αντιμετώπιση του κορωνοϊού, αντιεξουσιαστές, ή όπως αλλιώς θέλουν να προσδιορίζονται, εξακολουθούν αν δρουν ανενόχλητοι, ελεύθεροι να προβαίνουν σε πράξεις βίας και ιδεολογικής τρομοκρατίας.
Πρόσφατα ο επίσκοπος της Κέρκυρας οδηγήθηκε σε δίκη επειδή τόλμησε(!) να λειτουργήσει την Κυριακή των Βαΐων και να κάνει λιτανεία, ενώ όταν κρίθηκε αθώος, ο εισαγγελέας, μη ικανοποιημένος από το αποτέλεσμα, άσκησε και έφεση. Θα έχει ενδιαφέρον να δούμε εάν η κυβέρνηση θα αντιμετωπίσει με την ίδια αυστηρότητα όσους πρόκειται να παραβιάσουν τα μέτρα της για να διαδηλώσουν στις 17 Νοεμβρίου ή εάν οι εισαγγελείς θα ζητούν, με τον ίδιο ζήλο, εγκληματικές πράξεις εις βάρος απλών πολιτών από κοινούς εγκληματίες.
Παρά την δίκαιη και δικαιολογημένη προσδοκία της Ελλάδος να λάβει αλληλεγγύη από τους συμμάχους της μπροστά στην απειλή της κλιμακούμενης τουρκικής επιθετικότητας, αξίζει να ερωτηθούμε κατά πόσον η αδυναμία της κυβέρνησης να τακτοποιεί τα του οίκου της αποτελεί εμπόδιο στην εξασφάλιση της εν λόγω υποστήριξης.
Ιωάννης Δούκας Βατάτζής, ο ελεήμων βασιλιάς και άγιος της Εκκλησίας ως πρότυπο ηγεσίας
Εν όψει όλων των παραπάνω, αξίζει να θυμηθούμε τα έκτακτα ηγετικά χαρίσματα ενός εκ των θρυλικότερων ηγετών του Ελληνισμού, η μνήμη του οποίου εορτάστηκε στις 4 Νοεμβρίου. Πρόκειται για τον αυτοκράτορα των Ρωμαίων Ιωάννη Δούκα Βατάτζη, γνωστός και ως «ελεήμων» και θεωρούμενος από αρκετούς (μεταξύ των οποίων και άγιοι της Εκκλησίας μας) ως το πραγματικό πρόσωπο που ταυτίζεται με τον θρυλικό «μαρμαρωμένο βασιλιά». Ο Βατάτζης, γεννημένος στο Διδυμότειχο το 1193, ανήλθε στον θρόνο της Νικαίας, όπου βασίλευσε από το 1221 έως το 1254, καθώς η Κωνσταντινούπολη βρισκόταν υπό λατινική κατοχή μετά την καταστροφική Τέταρτη Σταυροφορία. Υπό την φωτισμένη ηγεσία του, επανακτήθηκαν πολλές περιοχές της αυτοκρατορίας που είχαν κυριευθεί από τους Λατίνους και θεωρείται ο κύριος αρχιτέκτονας της ανακατάληψης της Πόλης, πράγμα που τελικά συνέβη μετά τον θάνατό του. Παράλληλα με τις μάχες που έδωσε ενάντια στους Λατίνους, απέκρουσε με επιτυχία τις επιθέσεις των Σελτζούκων Τούρκων. Εκτός από την στρατιωτική του ιδιοφυΐα, ο Βατάτζης ανέστησε την οικονομία της αυτοκρατορίας, προωθώντας την οικονομική αυτάρκεια και την βελτίωση της εγχώριας παραγωγής, καθώς και την μείωση της εξάρτησης από ξένα – κυρίως δυτικά – προϊόντα.
Η περίφημη απάντηση του σε επιστολή του Πάπα Γρηγόριου Θ΄ παραμένει μνημειώδες κείμενο υπέρ της ελληνικής εθνικής συνείδησης. Ανάμεσα στα κορυφαία σημεία της επιστολής αυτής συγκαταλέγεται ο έλεγχος της κατάχρησης της εξουσίας εκ μέρους του πάπα, ο οποίος προσπαθούσε να αναμιχθεί σε θέματα που αφορούσαν στην πολιτειακή εξουσία. Ειρωνευόμενος το ύφος του Γρηγορίου, ο Βατάτζης παρατηρεί πως αν ήταν ο θρόνος του πάπα «τοποθετημένος επάνω στα σύννεφα ή βρίσκονταν κάπου στα ψηλά, θα μας ήταν ίσως απαραίτητη κάποια μετεωρολογική γνώση, για ν’ αναγνωρίσουμε την φύση και σύστασή του, μαζί με τις θύελλες και τους κεραυνούς και όλα τα υπόλοιπα, όσα από την φύση τους φτιάχτηκαν για να βρίσκονται στα υψηλά˙ επειδή όμως είναι στηριγμένος στη γη, και δεν διαφέρει σε τίποτα από τους άλλους θρόνους, που φτιάχτηκαν ν’ αντέχουν αρχιερείς, πως λοιπόν να μην είναι πρόσφορη σε όλους;»
Τονίζει, επίσης, ότι «κληροδοτήθηκε στο δικό μας γένος η κοσμική αυτή βασιλεία από τον Μεγάλο Κωνσταντίνο» και αναρωτιέται «ποιος απ’ όλους αγνοεί ότι η κληρονομιά της διαδοχής του μεταβιβάστηκε στο δικό μας γένος και εμείς είμαστε οι κληρονόμοι και διάδοχοί του;»
Επιπλέον, διαμαρτυρόμενος για την αναγνώριση των Λατίνων κατοχικών ηγετών εκ μέρους του Γρηγορίου, τονίζοντας ότι ούτε ο ίδιος δεν θα μπορούσε να «τοποθετεί στη μοίρα του δικαίου την ληστρική και μιαιφόνο διάθεση, από την οποία διεφθάρησαν εξαρχής οι Λατίνοι και εκστράτευσαν εναντίον μας με ωμότητα τόση».
Υπενθυμίζει στον ορεγόμενο και πολιτική εξουσία ποντίφικα ότι « αυτός που βασιλεύει, λέγεται ότι άρχει και εξουσιάζει επί έθνους και λαού και πλήθους και όχι λίθων και ξύλων, αυτών που συνιστούν τα τείχη και τους πύργους». Προσθέτει δε ότι γέλασε, αναλογιζόμενος «την ειρωνεία κατά των Αγίων Τόπων και τα παιχνίδια εις βάρος του Σταυρού˙ τα οποία εξαιτίας ιδιοτελών πλεονεξιών, επινοήθηκαν από τους περισσότερους και είναι εύσχημη πρόφαση και συγκάλυψη φίλαρχης και φιλάργυρης διάθεσης», τονίζοντας ότι «ποτέ δεν θα παύσουμε να μαχόμαστε και να πολεμούμε αυτούς που παρακρατούν την Κωνσταντινούπολη, διαφορετικά θα αδικούσαμε και τους νόμους της φύσης και τους θεσμούς της πατρίδας και τους τάφους των πάτερων και τα θεία και ιερά προσκυνήματα, αν δεν αγωνιζόμαστε με όλη μας τη δύναμη γι’ αυτά».
Μάλιστα, απαντά στον πάπα, ισχυριζόμενος ότι λόγω του αξιώματός που κατέχει και της μόρφωσής του, «θα πρέπει να μας επαινέσεις που ριψοκινδυνεύουμε και μαχόμαστε υπέρ της πατρίδος και της συγγενούς αυτής, ελευθερίας».
Τέλος, βεβαιώνει τον επίσκοπο της Ρώμης ότι θέλει να προσφέρει κάθε προσήκουσα τιμή προς την αρχαία αυτή επισκοπή, αλλά «μόνο αν και η δική σου αγιότητα δεν θελήσει να αγνοήσει περαιτέρω το δίκαιο που ανήκει στη δική μου βασιλεία, ούτε ανεπίσημα έτσι και ιδιωτικά να κάνει επαφή μέσω γραμμάτων», τα οποία μάλιστα είχαν γραφεί με προσβλητικό ύφος.
Κάνοντας έναν παραλληλισμό με τον παγκοσμίως γνωστό ηρωισμό που επέδειξαν οι Έλληνες κατά τον Β΄ ΠΠ και επιχειρείται τελευταία να επικαλυφθεί στην πατρίδα μας από ένα τοξικό νέφος εθνομηδενισμού, καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι όταν οι μπροστάρηδες του Ελληνισμού τολμούν να αντιστέκονται στους επίδοξους κατόχους τους, τα αποτελέσματα είναι όντως θαυματουργικά.
Για να διαβάσετε ολόκληρη την επιστολή του Βασιλιά Ιωάννη Βατάτζη στο πρωτότυπο κείμενο πατήστε ΕΔΩ, ενώ για να το διαβάσετε σε νεοελληνική απόδοση πατήστε ΕΔΩ
Εγγραφείτε στο Newsletter μας!
