Είναι απίστευτο το τι μπορεί να δει κανείς στο Διαδίκτυο αναφορικά με τις εξελίξεις των νέων τεχνολογιών. Σερφάρεις και μπροστά σου περνάνε επιτεύγματα που ξεπερνούν ακόμη και την πιο ζωηρή φαντασία. Αυτοκίνητα χωρίς οδηγό, ιπτάμενα ταξί, ταξίδια στο διάστημα και ρομπότ για όλες τις χρήσεις είναι μερικά μόνο από τα σχέδια που με επιφύλαξη προοικονόμησε ο κινηματογράφος και η λογοτεχνία και σήμερα γίνονται πραγματικότητα. Μεγάλες επίσης είναι οι εξελίξεις στο χώρο της υγείας και γενικότερα στις επιστήμες.
Οι σύγχρονες χώρες ενισχύουν την εθνική τους ισχύ επενδύοντας στην έρευνα και την καινοτομία. Στη χώρα μας γίνονται αποσπασματικά μερικές σημαντικές προσπάθειες. Μερικές διακρίσεις έρχονται να μας υπενθυμίσουν τις δυνατότητες των Ελλήνων, κάτι που ξέρουν καλά στο εξωτερικό και φροντίζουν για την ταχεία απορρόφηση όσων μπορούν να προχωρήσουν και να δώσουν προστιθέμενη αξία στα κράτη τους. Γι’ αυτό πίσω από κάθε υπερήφανη αναφορά για Έλληνες που θριαμβεύουν στο εξωτερικό, κρύβεται η αμηχανία για το γεγονός πως οι άνθρωποι αυτοί μένουν στην καλύτερη περίπτωση στάσιμοι στη χώρα μας, ενώ στη χειρότερη οι προσπάθειες τους υπονομεύονται.
Το αναξιοκρατικό σύστημα που καλλιεργείται συστηματικά τις τελευταίες δεκαετίες θέλει να αποδίδονται οι θέσεις κλειδιά σε άτομα που ανήκουν σε κλίκες, ωστόσο μπορεί η ένταξη σε μία κλίκα να μην σημαίνει απαραιτήτως ανικανότητα. Όμως σίγουρα απαιτεί χρόνο και ενέργεια που οι άνθρωποι της έρευνας δεν μπορούν να διαθέσουν. Μπορεί να υπάρχουν ερευνητές και διδάκτορες που πασχίζουν, όμως πολλοί απλώς λαμβάνουν τίτλους και συνεχίζουν την ακαδημαϊκή τους καριέρα με κριτήρια κομματικά και οικογενειακά. Έτσι, ο μονόδρομος στο τέλος γράφει “εξωτερικό”.
Εξάλλου είναι πολύ ρομαντικό να νομίζεις πως θα αλλάξεις τον κόσμο υπομένοντας ένα σύστημα που απλά αρνείται να αλλάξει. Η σημερινή κυβέρνηση – όπως και όλες οι προηγούμενες – έχει μια ολοκληρωτική άρνηση σε αυτό που λαϊκά ονομάζεται “ξεβόλεμα”. Υπάρχουν ακόμη συγκεκριμένα πρόσωπα και συγκεκριμένες οικογένειες σε διάφορα επίπεδα και πόστα που παραμένουν ανέγγιχτα. Η αξιολόγηση μοιάζει με αστείο και όταν συμβαίνει θυμίζει περισσότερο ανέκδοτο παρά πραγματικότητα.
Πώς λοιπόν να περιμένει κανείς πως θα αλλάξει κάτι σύντομα στην Ελλάδα, όταν πέραν της τρομακτικής οικονομικής συγκυρίας – που όλα δείχνουν πως ήταν μεθοδευμένη – έχει να αντιπαλέψει την έλλειψη αξιόλογου δυναμικού; Χωρίς κεφάλαιο και χωρίς πρόσωπα που μπορούν; Χωρίς καμία απολύτως εμπιστοσύνη στις πολιτικές δυνάμεις της χώρας, κάτι που δεν είναι δύσκολο να γίνει αντιληπτό. Ποιος μπορεί να πείσει τους νέους να μείνουν και τους ανθρώπους να εμπιστευτούν την πολιτική; Κανείς προς το παρόν και μάλλον κάτι τέτοιο θα αργήσει. Ως τότε δυστυχώς κανείς δεν μπορεί να αισιοδοξεί. Εκτός αν οι κάτοικοι αυτού του τόπου αποβάλουμε τον κοινωνικό αυτοματισμό και αντί να εστιάζουμε σε αυτά που μας χωρίζουν, δούμε επιτέλους αυτά που μας ενώνουν και είναι πολλά.
Originally posted 2018-03-25 20:09:51.
