Την περασμένη Κυριακή εορτάσαμε την Ημέρα της Μητέρας. Παλιά, εορταζόταν ανήμερα της Υπαπαντής, αλλά με την κεκτημένη ταχύτητα της παγκοσμιοποίησης, καθιερώθηκε να εορτάζεται την δεύτερη Κυριακή του Μαΐου.
Ας είναι. Για το ιερό πρόσωπο της μητέρας, ας τιμάται η παραδοσιακή ημέρα και η δυτικόφερτη ημέρα, και όσες άλλες ημέρες του ενιαυτού γίνεται, διότι στην μάνα μας χρωστάμε το ζην… στις περισσότερες των περιπτώσεων και το ευ ζην.
Η αληθινή και ανυπόκριτη αγάπη της μητέρας είναι παρούσα σε όλες τις φάσεις της ζωής μας. Έντονα έκδηλη εμφανίζεται τόσο στις χαρές, όσο και στις λύπες και αυτή μας συνοδεύει πιστά στους θριάμβους της ζωής, αλλά και στις μεγαλύτερες ταπεινώσεις μας.
Στο μακρόσυρτο διάβα της ιστορίας του Ελληνισμού, η ευχή της μάνας και οι αξίες που μετέδιδε στα παιδιά στάθηκαν ηθικό και πνευματικό εφόδιο για την συνέχιση του τρόπου μας…σε πείσμα των τόσων αντιξοοτήτων.
Φτώχεια, φυσικές καταστροφές, επιδρομές αλλοφύλων, εμφύλιοι πόλεμοι, ξενιτειά δεν ήταν ξένα ποτέ στον πολύπαθο αλλά μακρόθυμο ελληνικό λαό. Ο θεσμός της οικογένειας, που άντεξε τα πάνδεινα, υπήρξε κιβωτός της ταυτότητάς μας και φυτώρειο της ιστορικής συνέχειάς μας.
Ίσως έτσι εξηγείται η λύσσα των νεοεποχιτών να αποδομήσουν την έννοια της οικογένειας με κάθε τρόπο. Ο θεσμός της παραδοσιακής οικογένειας αποτελεί το τελευταίο, ίσως, προπύργιο για την ολοκληρωτική επικράτηση της νέας τάξης πραγμάτων, η οποία επιβάλλει την ολοκληρωτική ανατροπή αξιών και ηθών με ρίζες χιλιετιών, πάνω στις οποίες στηρίχτηκε ένας ολόκληρος πολιτισμός.
Οι σκέψεις αυτές έφεραν στον νου την διάσημη φράση της Ιφιγένειας στην Αυλίδα, καθώς οδηγείτο στην σφαγή από τους εξουσιολάγνους ηγέτες: «βαρβάρων δ᾽ Έλληνας άρχειν εικός, αλλ᾽ ου βαρβάρους, μήτερ, Ελλήνων· το μεν γαρ δούλον, οι δ᾽ ελεύθεροι». Στους ισχυρισμούς της ότι σωστό είναι να κυβερνούν οι Έλληνες τους βαρβάρους, γιατί οι μεν είναι ελεύθεροι ενώ οι δε είναι δούλοι, προστίθεται η λέξη «μήτερ».
Μέσα στην παράλογη και γεμάτη ειρωνεία μεταστροφή της Ιφιγένειας να αποδεχτεί την ομαδική τρέλα των αρχόντων (που υπηρετούσαν πάντα το ίδιον όφελος, ακόμη και με τίμημα τα τέκνα τους!) και της αγέλης, που παρέδωσε την ελεύθερη βούληση και κριτική σκέψη για χάρη των κενών συνθημάτων και της αφιονιστικής ρητορικής διεφθαρμένων και ανεντίμων ηγετών, καταφέρνει και αρθρώνει την λέξη μάνα!
Αν θυμίζει στην Κλυταιμνήστρα την ιδιότητά της για στερνή φορά ώστε να την παρηγορήσει ή να ελέγξει την έλλειψη μαχητικότερης αντίστασης της μητέρας μπροστά στην εκ προμελέτης δολοφονία της κόρης μένει στον αναγνώστη να κρίνει. Ας έχει όμως υπ᾽όψη του ότι ο Ευριπίδης χαρακτηρίστηκε από τον Αριστοτέλη ως «ο τραγικώτατος των ποιητών».
Τώρα που η υπογεννητικότητα απειλεί κατάματα σύμπασα την Ελλάδα και οι πολιτικοί συντελούν στον μαζικό διωγμό των πλέον δημιουργικών και ευρώστων ομάδων του πληθυσμού και όλο λιγότερες φωνές θα ακουστούν να διαμαρτύρονται, «μήτερ!», με ελληνική λαλιά: · τώρα που η οικογένεια βάλλεται πανταχόθεν, νομοθετικά και φορομπηχτικά από τους πολιτικούς και ηθικά από τα τηλεσκουπίδια που προβάλλονται· τώρα που ο σουλτάνος απλώνει πολύ επεκτατικό τραχανά προς δυσμάς, η πομφόλυγα προς βορρά αποθρασύνεται και η Ευρωπαϊκή Ένωση φτάνει στο αποκορύφωμα της αφιλαδελφείας και αφιλανθρωπίας…ηχεί και πάλι, όπως πάντα, η επίκληση της Ιφιγένειας: μάνα!
Σε τελική ανάλυση, «πολλά γαρ ισχύει δέησις Μητρός»! Με τον απανταχού Ελληνισμό να βρίσκεται κλιθέντα επί γόνυ, ο κλήρος πέφτει στις μανάδες (τις σημερινές και τις εν δυνάμει αυριανές) να ανασυγκροτήσουν το Γένος. Να ορθώσουν το τελευταίο και ισχυρότερο φραγμό στην λοιμική της ξετσιπωσιάς που μεταδίδουν πολλοί φορείς της εξουσίας και του δημοσίου λόγου. Να διδάξουν έμπρακτα ότι η ζωή μας είναι μια μικρογραφία της Μεγάλης Παρασκευής και της Ανάστασης.
Και μ᾽ αυτό, να κλείσουμε με την προτροπή του Παπαδιαμάντη: «Επειδή πάσα η ανθρωπότης σύγκειται εκ μητέρων και τέκνων, μητέρες και τέκνα ας είπωσιν αν δικαίως η χριστιανική θρησκεία δεν επεκράτησεν επί της γης».
Originally posted 2018-05-14 09:30:47.
