
Όλο το χρονικό διάστημα από τις 28 Οκτωβρίου 1940 έως τον Ιανουάριο του 1941 ο Μεταξάς είχε καταβληθεί ιδιαίτερα από τη διαρκή αγωνία, την κόπωση, τα ξενύχτια και την υπερένταση και παρά τις υποδείξεις των γιατρών και των συνεργατών του δεν ξεκουραζόταν.
Επέμενε να συνεχίσει να εργάζεται παρά τις ιατρικές συμβουλές. Στα μέσα Ιανουαρίου 1941, ο Μεταξάς εμφάνισε μια φλεγμονή του φάρυγγα. Η φλεγμονή αυτή κατέληξε σε «απόστημα παραμυγδαλικόν, που παρουσίασε εν συνεχεία τοξιναιμικά φαινόμενα και επιπλοκάς, ως γαστροραγίαν και ουρίαν και απέθανεν…». Αυτή ήταν η επίσημη εκδοχή του θανάτου του. Το σχετικό ιατρικό ανακοινωθέν, υπογράφουν οι κορυφαίοι Έλληνες γιατροί εκείνη την εποχή: Μ. Γερουλάνος, Β. Μπένσης, Μ. Γεωργόπουλος, Μ. Μακκάς, Ε. Φωκάς, Δ. Δημητριάδης, Ι. Χρυσικός, Γ. Καραγιαννόπουλος, Δ. Κομνηνός, Ν. Λωράνδος, Γ. Οικονομίδης, Ν. Γεωργόπουλος.
Ήταν 6.00 π.μ. της 29ης Ιανουαρίου 1941, όταν ο Μεταξάς άφησε την τελευταία του πνοή.
Την ίδια ημέρα, άρχισαν οι διαδοχικές εκδόσεις την εφημερίδων για να ενημερώσουν τον κόσμο για τον θάνατο του Μεταξά. Στη δεύτερη σελίδα της «Βραδυνής», γίνεται αναφορά στην παρουσία των Άγγλων γιατρών, που κανείς δεν κατάλαβε ποιος τον είχε καλέσει για να δουν τον Μεταξά και ποια ήταν η προσφορά τους.
«Την 1η μεταμεσημβρινήν ώραν της χθες, εγένετο και Δευτέρα μετάγγισης και την εσπέραν και Τρίτη. Η καρδία του αντείχε μέχρι της 8ης εσπερινής. Ο Άγγλος υποστράτηγος κ. Ντ. Αλμπιάκ, ελθών εκ Κρήτης επίτηδες αεροπορικώς, συνοδεύετο και από τον Άγγλον αρχίατρον του Βρετανικού Ναυτικού, όστις και έκαμεν ιδιοχείρως την ένεσιν εις τον ασθενή…».
Τι είδους ένεση ήταν αυτή όμως και πώς ο Άγγλος αρχίατρος «παρέκαμψε» τόσους εξαίρετους Έλληνες γιατρούς; Η κόρη του Ιωάννη Μεταξά Νανά Φωκά (1912-2002), σε συνέντευξή της στον Γιώργο Λεονταρίτη που δημοσιεύθηκε στην «Ακρόπολη», είπε μεταξύ άλλων:
«Θυμάμαι, μόλις είχα αναρρώσει από ιλαρά κι έτρεξα εδώ, σ’ αυτό το σπίτι (ενν. στην Κηφισιά) να τον δω. Με είχαν ειδοποιήσει, ότι ο πατέρας, ήταν άρρωστος. Όλο το κακό έγινε από ένα απόστημα στο δόντι, που του έφερε υψηλό πυρετό. Δεν υπήρχαν τότε πενικιλίνες. Ο πατέρας βρισκόταν στο κρεβάτι. Κάποια στιγμή, άνοιξε τα μάτια του και είπε: «Θέλω να δω τη Νανά». Στο σαλόνι βρισκόταν κόσμος, υπουργοί, στελέχη της ΕΟΝ, γινόταν φασαρία. Διέσχισα όλο αυτό το πλήθος και μπήκα στο δωμάτιό του και με χάιδεψε. Κάθησα δίπλα σιωπηλή. Σε λίγο ήρθε ο χειρουργός Μακκάς. Ο πατέρας τον ρώτησε:
«Κύριε καθηγητά, έχω ελπίδες;»
«Βεβαίως εξοχότατε. Θα γίνετε καλά».
Από την ώρα εκείνη έπεσε σε αφασία και δεν συνήλθε ποτέ. Μόνη μου παρηγοριά ήταν αυτό το τελευταίο χάδι του. Όλη μέρα έμεινα δίπλα στο κρεβάτι του. Το απόγευμα φέρανε έναν Άγγλο γιατρό. Δεν ξέρω ποιος τον έφερε. Στο Κεφαλάρι είχε εγκατασταθεί ένα στρατιωτικό νοσοκομείο.
Ίσως απ’ εκεί. Ο Άγγλος γιατρός έφερε μια φιάλη οξυγόνου και έμενε δίπλα του. Θυμάμαι, ότι ήταν διαρκώς μεθυσμένος.
Μια φορά μάλιστα παραπάτησε και έπεσε μαζί με την φιάλη του οξυγόνου στον κήπο! Κοιμόταν εδώ, σ’ έναν καναπέ δίπλα στο κρεβάτι του Μεταξά κι ακουγόταν συγχρόνως ο ρόγχος του ετοιμοθάνατου και το ροχαλητό του μεθυσμένου Άγγλου!». Σε ερώτηση του Γ. Λεονταρίτη αν ο θάνατος του πατέρας της ήταν φυσιολογικός, η Νανά Φωκά απάντησε:
«Οι άνθρωποι που βρίσκονταν κοντά του, ήταν ο Αραβαντινός, ο οδοντογιατρός του. Δεν νομίζω ότι αυτός μπορούσε… Όχι δεν θέλω να πιστέψω κάτι τέτοιο για τους Άγγλους… Πρέπει να σας πω όμως, ότι ο πατέρας είχε πει τότε στους Άγγλους, ότι εάν ήθελαν να μπουν στην Ελλάδα, έπρεπε να έλθουν με μεγάλες δυνάμεις. Διαφορετικά οι Γερμανοί θα ακολουθούσαν αμέσως. Πολλοί είπαν τότε, ότι οι Βρετανοί δυσαρεστήθηκαν. Δεν πιστεύω όμως ότι τον δηλητηρίασαν. Και αν γινόταν όμως κάτι τέτοιο, εγώ δεν θα μπορούσα να το ξέρω».
Μιλώντας στον Τάσο Κοντογιαννίδη, λίγο πριν φύγει απ’ τη ζωή η Νανά Φωκά επιβεβαίωσε όσα αναφέραμε. Πρόσθεσε μάλιστα, ότι ο πατέρας της θα είχε σωθεί αν φρόντιζε περισσότερο την υγεία του και είχε καλέσει έγκαιρα γιατρό. Υπογράμμισε επίσης ότι ο ρόλος των Άγγλων της φάνηκε ύποπτος, κάτι που πίστευε ως τον θάνατό της. Αιχμές εναντίον των γιατρών, άφησε ο στενός συνεργάτης του Μεταξά, πανίσχυρος Υφυπουργός Ασφαλείας, Κωνσταντίνος Μανιαδάκης.
Σε μια σειρά άρθρων του για τον πόλεμο του ’40 στην «Ακρόπολη» (δημοσιεύθηκαν στα τέλη της δεκαετίας του ’50), γράφει για «παραλείψεις των γιατρών», ενώ σε στενούς τους φίλους είχε εκμυστηρευθεί: «Αν είχαμε πάει τον αρχηγό σε νοσοκομείο και μάλιστα σε τρίτη θέση, σίγουρα θα ζούσε».
Ο μόνος άνθρωπος που πιθανότατα, γνώριζε τα πραγματικά αίτια του θανάτου του Μεταξά, ήταν ο διοικητής Ασφαλείας Αθηνών εκείνη την εποχή, Σπύρος Παξινός.
Όπως αναφέραμε, σε δεξίωση της Βρετανικής πρεσβείας στο Κάιρο το 1942, αποκάλυψε σ’ έναν Άγγλο διπλωμάτη που υπηρετούσε στην Αθήνα στα χρόνια του Μεταξά ότι εκείνο τον καιρό έγραφε ένα βιβλίο στο οποίο αποκάλυπτε τα πάντα γύρω απ’ τον θάνατο του Ιωάννη Μεταξά και πρόσθεσε: «Το βιβλίο θα εκδοθεί φυσικά όταν τελειώσει ο πόλεμος, αλλά νομίζω ότι δεν θα σας ενθουσιάσει!».
Το βιβλίο αυτό, δεν εκδόθηκε ποτέ. Την επόμενη ημέρα, ο Παξινός συνελήφθη από τους Άγγλους ως κατάσκοπος των Γερμανών (!) και φυλακίστηκε στο Άκρον της Συρίας.
Η κατηγορία ήταν ότι πριν φύγει για τη Μέση Ανατολή, παρέδωσε στους Γερμανούς το Αρχείο Ασφαλείας. Μάλιστα, μετά την απελευθέρωση κατηγορήθηκε ως δωσίλογος για την πράξη του αυτή! Όμως, το Αρχείο είχε τοποθετηθεί από τον Παξινό τη Μεγάλη Παρασκευή του 1941, λίγες μέρες πριν την είσοδο των Γερμανών στην Αθήνα, σε κρύπτη, στο κτήμα, Κανελλόπουλου στα Μελίσσια, μετά από εντολή του Κ. Μανιαδάκη. Τον Ιούνιο του 1946, βρέθηκε και παραδόθηκε στο Κέντρο Αλλοδαπών.
Ο Παξινός είχε φροντίσει να κρύψει και το αρχείο των Κομμουνιστών, στα υπόγεια του σπιτιού επί της οδού Τοσίτσα 28. Ωστόσο, το βρήκε και το πήρε ,ύστερα από προδοσία, ομάδα κομμουνιστών με επικεφαλής τον καπετάν Λευτέρη, αδελφό της Ηλέκτρας Αποστόλου, που δολοφονήθηκε από την «Ειδική Ασφάλεια», τμήμα της Χωροφυλακής που είχε ως αποστολή του τη δίωξη και σύλληψη των κομμουνιστών σε όλη την Ελλάδα, στις 26 Ιουλίου 1944.
Στην περίπτωση του αρχείου των Κομμουνιστών, φαίνεται ότι υπήρξε ολιγωρία από τις αστυνομικές αρχές, οι οποίες είχαν ειδοποιηθεί έγκαιρα για την ενέργεια που θα έκαναν οι άνδρες του καπετάν Λευτέρη.
Ο Παξινός δεν επέστρεψε ποτέ στην Ελλάδα. Ποτέ κανείς δεν του ζήτησε συγγνώμη. Εγκαταστάθηκε μετά τον πόλεμο στο Πακιστάν και δολοφονήθηκε, κάτω από μυστηριώδης συνθήκες, από αγνώστους, στο Καράτσι τον Οκτώβριο του 1958.
Η ιστορία του Σπύρου Παξινού, όσο και να θέλει να πιστέψει κάποιος την επίσημη εκδοχή για τον θάνατο του Μεταξά, προβληματίζει… Τον Μεταξά διαδέχθηκε ο Αλέξανδρος Κορυζής. Από τις 7 Μαρτίου 1941, βρετανικές δυνάμεις, έφτασαν σταδιακά στην Ελλάδα. Αυτό το γεγονός, ήταν και η επίσημη αιτία (ή αφορμή) για την κήρυξη του πολέμου από τη Γερμανία στη χώρα μας, στις 6 Απρίλιου 1941 (επίδοση διακοίνωσης του Γερμανού πρέσβη φον Έρμπαχ στον Κορυζή).
Λίγες ημέρες αργότερα (18/4/1941), ο Κορυζής αυτοκτόνησε…
Originally posted 2020-04-25 17:15:08.