Οι φυσικές καταστροφές που έχουν ενσκήψει στην Ελλάδα τον τελευταίο καιρό έρχονται να προστεθούν, ως άλλη Ερινύα, στην αυτοκαταστροφική πορεία που ήδη ακολουθεί η Ελληνική πολιτεία τόσες δεκαετίες, με τις πολιτικές των εκάστοτε κυβερνήσεων και την σημερινή δορυφοροποίησή της από τον Γερμανικό άξονα, που μόνο καταστροφές μοιάζει να προκαλεί στην Ελλάδα καθ’ όλη την διάρκεια της νεότερης ιστορίας της.
Ενώ το διαδίκτυο και οι καθημερινές συναναστροφές των πολιτών βρίθουν αναλύσεων και αποτιμήσεων για την φονικότατη πυρκαγιά στο Μάτι, η κυβέρνηση αρκέστηκε να ψελλίσει κάτι ακατανόητα για ανάληψη της «πολιτικής ευθύνης», ενώ παράλληλα φρόντισε, δια συνεντεύξεων και επισήμων δηλώσεων, να διατρανώσει προς πάσα κατεύθυνση ότι επιχειρησιακά εκτέλεσε τα καθήκοντά της άψογα και αυτοβαθμολογείται με «άριστα» (εδώ, προφανώς, δεν ισχύουν οι γνωστές περί αριστείας ιδεοληψίες). Ο μικρός κυβερνητικός εταίρος, κ. Καμμένος, με τις δηλώσεις του στο BBC, φρόντισε να δασκαλέψει και τους ξένους ότι στην σημερινή Ελλάδα, ποτέ δεν φταίνε οι κυβερνώντες – ασχέτως εάν λίγο-πολύ ανήκαν και ανήκουν στο ίδιο σύστημα που καταγγέλλουν ως φθαρμένο και δυσλειτουργικό.
Πολιτικό θράσος, επικοινωνιακή διαστροφή
Ασχέτως του τεραστίου προβλήματος των αυθαιρέτων που μαστίζει την Ελλάδα εδώ και 60 περίπου χρόνια, το θράσος να επιρρίπτει μια κυβέρνηση ευθύνες στους ίδιους τους πυρόπληκτους, ενώ ακόμη δεν κηδεύτηκαν οι δεκάδες νεκροί, πρέπει να αποτελεί πρωτοφανή, για τις δυτικές δημοκρατίες τουλάχιστον, επικοινωνιακή στρατηγική. Βέβαια, στην Ελλάδα είναι της μόδας, αφού λίγο νωρίτερα, με το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης, που ευθέως ευθύνεται για χιλιάδες νεκρούς, έσπευσε ο τότε αντιπρόεδρος της κυβέρνησης κ. Πάγκαλος να θέσει τον λαό προ των ευθυνών του, θυμίζοντάς του ότι «μαζί τα φάγαμε»…
Ας μην ξεχάσουμε, όμως, και το «κράτα γερά, Γερούν», μαζί με τις υπόλοιπες γνωστές ευρωλιγουρίστικες μηνομονιακές ερωτικές εξομολογήσεις όσων πίστευαν στην σωτηρία που επαγγέλλεται ο άξονας Βερολίνου-Βρυξελλών, η οποίοι μας φόρτωσαν μια πρωτόγνωρη σε απανθρωπιά και παραλογία διηνεκή λιτότητα. Έχει κι εκείνη μια μεγάλη μερίδα ευθύνης για την σημερινή κατάντια της χώρας, όπου δεν υπάρχουν καν ανταλλακτικά για οχήματα και αεροσκάφη, τα οποία μένουν να σκουριάζουν αχρηστευμένα, αντί να υπηρετούν τον σκοπό για τον οποίο αγοράστηκαν. Δεν χρειάζεται καν η εκδήλωση ενός καταστροφικά φυσικού φαινομένου για να πεισθεί κανείς για την αλληλεγγύη των σημερινών εταίρων μας. Μια απλή επίσκεψη σε νοσοκομείο της επαρχίας αρκεί να πείσει ότι μπορεί να κινδυνέψει κανείς θανάσιμα από τις ελλείψεις… όταν έλθει «η κακιά η ώρα».
Η επικοινωνιακή στρατηγική που εφαρμόζεται στην Ελλάδα του 21ου αιώνα μοιάζει να μην έχει προηγούμενο. Αποτελεί ένα πρώτης τάξεως αντικείμενο μελέτης πολλαπλών πεδίων για την ψυχολογική διαστροφή και τον καιροσκοπισμό, που μπορεί να επιδείξει κανείς όταν θέλει να παραμείνει στην εξουσία, καθώς επίσης για τον βαθμό υποχώρησης και απώλειας της επαφής με την πραγματικότητα που επιδεικνύουν τα θύματα (γράφε λαός), όταν βρίσκονται υπό την επιρροή των ψεύτικων ψυχολογικών διλημμάτων και της εκστρατείας φόβου που δημιουργούν και συντηρούν οι δυνάστες του.
Αληκτώ, Μέγαιρα και Τισιφόνη σε μεταμοντέρνα εκδοχή
Δυστυχώς, μαζί με την Αληκτώ (ανθρωπομορφισμός της οργής και μανίας), που συμβολίζει τις φυσικές καταστροφές, καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε τόσο την Μέγαιρα (ανθρωπομορφισμός του μίσους και του φθόνου), που συμβολίζει την γερμανοκρατούμενη ΕΕ, η οποία επιβάλει την αυτοχειρία στους ίδιους τους Έλληνες μέσα από τον εξοντωτικό συνδυασμό υπερφορολόγησης και λιτότητας, όσο και την Τισιφόνη (ανθρωπομορφισμός της εκδίκησης φόνου), που συμβολίζει την κομματοκρατία, η οποία φόνευσε την πραγματική δημοκρατία και μέσα από το ισχύον πρωθυπουργικοκεντρικό σύστημα, απλά μας επιβάλλει την εναλλαγή τυράννων.
Οφείλουμε όμως να αναγνωρίσουμε ένα μεγάλο δίκιο στους σημερινούς πολιτικούς, που γαντζωμένοι στην καρέκλα, επιστρατεύουν κάθε μέσο για την ενοχοποίηση του θύματος και την απενοχοποίηση του θύτη. Όσο εμείς οι πολίτες δεν ενεργοποιηθούμε υπέρ μιας σαρωτικής αλλαγής στα πολιτικά πράγματα της χώρας μας (από την απαίτηση για ακομμάτιαστη συγκρότηση Συντακτικής Συνέλευσης μέχρι την εξάλειψη κάθε ίχνους κομματοκρατίας από τον δημόσιο τομέα και την ανάδειξη νέων δυνάμεων σε αιρετές θέσεις) και απλά καλύπτουμε το ίδιο σαθρό οικοδόμημα με χρωματιστά τραπεζομάντιλα της αρεσκείας μας, προκαλούμε το μένος των Ερινυών.
Τώρα, γιατί συνήθως πληρώνουν το βαρύτερο τίμημα οι πιο αθώοι και ευάλωτοι είναι ένα άλλο φάσμα της τραγικότητας που βιώνουμε, το οποίο χρήζει περαιτέρω έρευνας. Παραμένει πάντως αμείλικτο ερώτημα: Μήπως τελικά δεν είμαστε τόσο άμοιροι ευθυνών όσο νομίζουμε;
