Η υπεροπτική και καθόλα απαράδεκτη συμπεριφορά που επέδειξε ο Ουκρανός πρόεδρος Ζελένσκι στις ομιλίες του στο ελληνικό και στο κυπριακό κοινοβούλιο μάς προσφέρει μια ευκαιρία να εξετάσουμε βαθύτερα το πώς πρέπει να φέρεται ένας ηγέτης και ποιους ακριβώς αντιπροσωπεύει.
Ο εμπαιγμός εις βάρος του ελληνικού λαού με την εμφάνιση υποτιθέμενου ομογενούς μαχητή του φασιστικού τάγματος Αζόφ αποτέλεσε χονδροειδέστατη πρόκληση, που δεν τόλμησε να επαναλάβει ο ελέω διαδικτύου νέος «Ράμπο» της Δύσης σε κανένα άλλο κοινοβούλιο της Ευρώπης. Ομοίως, στην εξ αποστάσεως ομιλία του στην Λευκωσία, δεν βρήκε ούτε μια κουβέντα να πει ο Ουκρανός ηγέτης για την παράνομη κατοχή τμήματος της Κύπρου από τα τουρκικά στρατεύματα. Η παράλειψη, φυσικά, ήταν σκόπιμη, αφού η περίπτωση της Κύπρου παρουσιάζει πολλά κοινά στοιχεία με τα όσα υποφέρει η χώρα του σήμερα από τον Ρώσο εισβολέα και δεν θα μπορούσε διαφορετικά να προσπεραστεί έτσι. Δυστυχώς, μόλις έλαβε τον λόγο η Πρόεδρος της Κυπριακής Βουλής και ανέφερε το αυτονόητο, τερματίστηκε η σύνδεση…και κάποιοι νομίζουν ότι η ευήθεια του λαού έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο που επιχειρούν ανερυθρίαστα να αποδώσουν το γεγονός σε τεχνικό πρόβλημα.
Διεκδικώντας τον ρόλο του χρήσιμου ηλίθιου
Τέτοιες ιταμές συμπεριφορές ή παρόμοιες από υψηλόβαθμους γραφειοκράτες σαν την Αμερικανίδα υφυπουργό Εξωτερικών κα Νούλαντ προφανώς αντικατοπτρίζουν την κυρίαρχη εικόνα που έχει σχηματίσει διεθνώς για τον Ελληνισμό… αυτή του δεδομένου ή στην χειρότερη περίπτωση, του χρήσιμου ηλίθιου.
Γιατί άραγε μοιάζει σαν να έχει πέσει σύρμα διεθνώς να προκαλείται ο Ελληνισμός με κάθε ευκαιρία; Ούτε ο πιο αδύναμος κρίκος είναι στην διεθνή αλυσίδα, ούτε τα συμφέροντά του είναι συγκριτικά τόσο εκ διαμέτρου αντίθετα με αυτές των μεγάλων δυνάμεων. Προδήλως, το ποιόν της παρούσας γενιάς των πολιτικών και η προθυμία τους να πουλήσουν εκδούλευση στον ξένο παράγοντα χάριν της προσωπικής τους πολιτικής επιβίωσης ευθύνεται για το σημερινό χάλι.
Την ίδια ώρα, παροπλισμένοι έφεδροι του πολιτικού βίου, οσμιζόμενοι την μπαγιατίλα της σημερινής κυβέρνησης, σπεύδουν… να παίξουν σε δοκιμαστικά, με την ελπίδα να λάβουν το χρίσμα από τον ξένο σκηνοθέτη για τον δήθεν πρωταγωνιστικό ρόλο του πρωθυπουργού, που στην ουσία πρόκειται για ρόλο κομπάρσου. Φυσικά, για να προκριθούν στην ακρόαση, χρειάζεται να υπερθεματίσουν τις θέσεις των παραγωγών του τραγικού αυτού θιάσου. Ίσως, γι’ αυτό πλήθυναν εσχάτως οι αναφορές περί συνεκμετάλλευσης του Αιγαίου και οι σκωπτικές αναφορές περί δήθεν «ελληνικής λίμνης».
Καιροσκόποι ύπαρχοι και τυχάρπαστοι γυρολόγοι…
Αντί, εν μέσω πρωτοφανούς οικονομικής και ενεργειακής κρίσης, να απολογούνται όλοι εκείνοι που εμπόδιζαν την ενεργειακή αυτονομία της Ελλάδος, πράγμα που θα της προσέδιδε ρυθμιστικό ρόλο στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, αντί να προβάλλονται και δικαιώνονται πλέον οι λίγες εκείνες υπεύθυνες φωνές πολιτευτών που αποδείχθηκαν ρηξικέλευθοι και προσπάθησαν έστω να οδηγήσουν την χώρα σε πλεονεκτική θέση, βλέπουμε να φιγουράρουν οι ίδιες εκείνες θλιβερές προσωπικότητες που πρωταγωνίστησαν κατά την εποχή των μνημονίων.
Πρώην «ύπαρχοι» που δεν κατόρθωσαν να δείξουν την παραμικρή αυτοκυριαρχία στις αρχηγικές τους φιλοδοξίες, χαραμίζοντας έτσι την όποια φυσική ευφυία και ευγλωττία με την οποία τους προίκισε ο Θεός, βρέθηκαν πάλι να κουνούν το δάκτυλο προς τον λαό, συστήνοντας την εθελοντική παραχώρηση εθνικής κυριαρχίας και νομίμων δικαιωμάτων σχετικά με την πολλά υποσχόμενη ελληνική ΑΟΖ.
Κατ’ επάγγελμα γυρολόγοι των κομμάτων, γνωστοί (ή μάλλον διαβόητοι) όχι για επιτυχημένα νομοθετήματα ή αξιόλογες πολιτικές θέσεις που δύνανται να χαρίσουν προστιθέμενη αξία στον τόπο, αλλά για τα αυχήματα τους σχετικά με τον αριθμό των ερωτικών τους συντρόφων (τρομάρα τους) ή την προθυμία τους να προσβάλουν τα ιερά και όσια του Γένους χρονιάρες μέρες, εμφανίζονται στα κανάλια, σαν τα σαλιγκάρια μετά την βροχή, τη επινεύσει του πρωθυπουργού, για να αντιπαρατεθούν τάχα με το Άγιο Φως ή να χλευάσουν όλα εκείνα επάνω στα οποία στηρίχθηκε ο Ελληνισμός μέσα από το πέρασμα αιώνων.
Το περί αρχηγίας ήθος που τονίζεται την Μ. Εβδομάδα
Αλλά τα τείχη της Ρωμιοσύνης, που βιώνει την Μεγάλη Εβδομάδα όσο κανένας άλλος λαός και προσκυνάει τα Άγια Πάθη και την Λαμπροφόρο Ανάσταση του Χριστού με όλη της την δύναμη, προσφέροντας την φιλοκαλία και την ανυπέρβλητη ποίησή της ως θυσίαν αινέσεως και λατρείαν ευάρεστον στον λυτρωτή του κόσμου, δεν μπορεί να προσβληθούν από καιροσκόπους και τυχάρπαστους. Όσο άδικος και να είναι ο λόγος τους, που υπερπροβάλλεται από τα συστημικά ΜΜΕ, και ακόμη περισσότερο η έλλειψη ήθους που κρύβεται πίσω από αυτόν, δεν είναι παρά ένας κρωγμός μέσα στα κελαηδίσματα που σηματοδοτούν την άνοιξη.
Κατά την διάρκεια της Μεγάλης Εβδομάδας, θα έχουμε την ευκαιρία να ακούσουμε υψηλά νοήματα και να μετάσχουμε σε αυτά μέσα από το κάλλος των ιερών ακολουθιών. Ανάμεσα στα θέματα που θα θίξει η ιερά μούσα του υμνωδού θα είναι και η Χριστιανική περί πρωτείου αντίληψη. Την ώρα που ο αρχιερεύς Καϊάφας θα συμβουλεύει τους Ιουδαίους ότι «συμφέρει ἕνα ἄνθρωπον ἀπολέσθαι ὑπὲρ τοῦ λαοῦ» ή που οι Γραμματείς και Φαρισαίοι θα απειλούν τον Πιλάτο ότι «ἐὰν τοῦτον ἀπολύσῃς, οὐκ εἶ φίλος τοῦ Καίσαρος» και αυτός θα ενδώσει στις απειλές τους, βλέπουμε να ξεχωρίζουν τα πραγματικά προσόντα ενός αρχηγού στο πρόσωπο του Χριστού.
Έχοντας πλήρη επίγνωση της αποστολής Του, κένωσε τον εαυτό του ατρέπτως «μέχρι παθών, απαθώς υποκύψαντα». Διδάσκει τους μαθητές του, κατά τον υμνογράφο, ότι «τάξεως ἔμπαλιν ὑμῖν ἐθνικῆς ἔστω τὸ κράτος ὁμογενῶν∙ οὐ κλῆρος γὰρ ἐμός, τυραννὶς δὲ γνώμη αὐθαίρετος. Ὁ οὖν πρόκριτος ἐν ὑμῖν εἶναι θέλων, τῶν ἄλλων ἔστω πάντων ἐσχατότερος….» Δηλαδή, όποιος εξ αυτών θέλει να άρχει, ας φροντίσει, όχι κατά την συνήθεια των εθνικών να κυριαρχεί δια της βίας και της υπερηφάνειας, αλλά σύμφωνα με την κληρονομία του Χριστού, σεβόμενος το αυτεξούσιον των ανθρώπων και ανυψώνοντας τον εαυτό του δια της ταπεινώσεως.
Ερμηνεύοντας τον ύμνο αυτόν στο «Εορτοδρόμιόν» του, ο Άγιος Νικόδημος ο Αγειορείτης επιστρατεύει τον Γρηγόριο τον Θεολόγο και τον Συνέσιο για να συνηγορήσουν υπέρ της απόψεως αυτής, με τον πρώτο να σημειώνει ότι «τὸ βίᾳ ὑποταττόμενον στασιάζει καιροῦ λαβόμενον» και τον δεύτερο να προσθέτει πως «θαυμαζόμενος ἄρχων, οὔχ ὅν δεδίασιν, ἀλλ’ ὑπὲρ οὗ δεδίασιν οἱ ὑπήκοοι».
Παρατηρώντας την γενικότερη πολιτεία των Ελλήνων πολιτευτών, πόσοι πραγματικά είναι εκείνοι που ενεργούν ως εκπρόσωποι του λαού και όχι βάσει ιδιοτέλειας; Στην ουσία, φέρονται βασιλικότεροι του βασιλέως, αφού, εν αντιθέσει με τον Καϊάφα, είναι πρόθυμοι να θυσιάσουν όχι μόνο έναν άνθρωπο υπέρ του λαού, αλλά ολόκληρο τον λαό για χάρη του ενός…δηλαδή, του εαυτούλη τους.
Αφού λοιπόν οι άρχοντες δεν πρέπει να κάνουν του κεφαλιού τους, αλλά να υπακούσουν σε κάποιον, ας φροντίσουμε επιτέλους να προκρίνουμε εκείνους που θα είναι υπάκουοι πρωτίστως στον λαό που υπηρετούν και δεν θα τον καταπιέζουν με τις ξενόφερτες ντιρεκτίβες.
Όταν λέγει Ανάστασις ο ελληνικός λαός…
Ας προκρίνουμε ηγέτες που θα έχουν συνείδηση των αξιών του Έθνους που εκπροσωπούν. Κλείνουμε με μια σχετική περιγραφή από τον μεγάλο Σκιαθίτη Αλ. Παπαδιαμάντη περί της Ανάστασης του Κυρίου και της Ανάστασης του Γένους, που ταιριάζει και με τις άγιες μέρες που διανύουμε: «Ἀλλὰ τοῦ ἑλληνικοῦ Γένους ἡ Λαμπρὴ ἀνατέλλει καὶ δύει ἐν θορυβώδει διαχύσει καὶ ὑπερτάτῃ ἀγαλλιάσει ἀνθρώπων, οἵτινες εἰς τὰς φλέβας των τηροῦσιν ἔτι ρανίδας τινὰς τοῦ αἵματος τῶν ἀγρίων καὶ ἀτιθάσων καὶ ὑπὸ τοῦ ἔρωτος τῆς ἐλευθερίας βαυκαλωμένων πατέρων μας….
Δεῦτε, ἐξέλθωμεν τῶν σκοτεινῶν θόλων τῶν ναῶν, οἵτινες δὲν ἀφήνουσι τὴν χαράν μας νὰ ἐκραγῇ ἀκράτητος. Δεῦτε, ὑμνήσωμεν τὸν Κύριον ὑπὸ τὸν σαπφείρινον καὶ ἀστερόεντα θόλον τοῦ οὐρανοῦ καὶ λάβωμεν τὸ φῶς τὸ ἀνέσπερον καὶ ἀναμείνωμεν τὰ πρῶτα μειδιάματα τῆς κροκοπέπλου Ἠοῦς. Τοιαύτην ὥραν ὁ Κύριος ἀνέστη, “ζωὴν τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι χαρισάμενος”…
Οὕτως ὑποδέχεται καὶ οὕτως ἀντιλαμβάνεται τῆς ἑορτῆς τοῦ Πάσχα ὁ ἑλληνικὸς λαός. Αὐτὰ τὰ ὀνόματα δι᾿ ὧν ὑποδηλοῦται τὸ Πάσχα χρησιμεύουσιν, ὅπως ἐμπνέωσιν εἰς αὐτὸν ἐνθουσιασμὸν καὶ ἐξαίρωσιν εἰς κόσμους ὀνείρων, ὡς ἐν οὐδεμιᾷ ἄλλῃ ἑορτῇ. Ὅταν λέγῃ Ἀνάστασις ὁ ἑλληνικὸς λαός, κρυφία τις χορδὴ ἀναπαλλομένη εἰς τὰ μυχιαίτατα τῆς καρδίας του, ὑπενθυμίζει εἰς αὐτὸν καὶ τοῦ Γένους τὴν ἀνάστασιν, καὶ ὁ Χριστὸς καὶ ἡ Πατρὶς συναντῶνται ἐν αὐτῷ ἰσοπαθεῖς καὶ ἰσόθεοι…
«Εἰς ἡμᾶς τοὺς ἐν τῷ βίῳ, ἂς χαρίσῃ ζωὴν ζωῆς! Χριστὸς ἀνέστη! Συναθροισθῶμεν πέριξ τοῦ ὀβελισθέντος ἀμνοῦ καὶ συνοδεύσωμεν τὴν ὄπτησιν αὐτοῦ, ἐντέχνως στρεφομένου ἐπὶ τῆς ἀνθρακιᾶς, διὰ τοῦ κρότου τῶν πυροβόλων. Ἡ πυρῖτις ἔστω τὸ σύμβολον τῆς Ἀναστάσεως, καὶ τὸ φίλημα ἔστω τὸ σύμβολον τῆς Ἀγάπης. Δὲν ἐννοοῦμεν τὴν λάμψιν τῆς Ἀναστάσεως ἄνευ τῆς γλώσσης τοῦ τρομπονίου· καὶ ἡ ἀγάπη χωρὶς φιλήματος εἶναι τὸ ἄνθος ἄνευ τοῦ ἀρώματος».
