Η πρόσφατη παραίτηση του υφυπουργού Εξωτερικών υπεύθυνου για τον Απόδημο Ελληνισμό που απασχόλησε τα ελλαδικά ΜΜΕ αποδεικνύει, εν πολλοίς, ένα γενικότερο πρόβλημα γύρω από την αντιμετώπιση της ελληνικής διασποράς και την θεώρηση του τεράστιου κεφαλαίου αυτού με κομματικές παρωπίδες. Επειδή πρόκειται για την πρώτη υποχρεωτική παραίτηση μέλους του υπουργικού συμβουλίου της νέας κυβέρνησης, η είδηση αυτή επισκίασε το γεγονός ότι εγκρίθηκε επί της αρχής το νομοσχέδιο για την ψήφο των αποδήμων, με 205 θετικές ψήφους, ενώ ανοιχτό άφησε η αξιωματική αντιπολίτευση το ενδεχόμενο να υπερψηφίσει το νομοσχέδιο στην ολομέλεια της βουλής, ανεβάζοντας έτσι τις θετικές ψήφους σε 291 (πλην του ΜέΡΑ25).
Αν και η εξασφάλιση μιας τέτοιας ευρύτατης πλειοψηφίας μοιάζει αρχικώς εντυπωσιακή, στην ουσία, αν λάβει κανείς υπόψη τους αυστηρούς περιορισμούς του νομοσχεδίου, οι οποίοι αποκλείουν από την δημοκρατική διαδικασία μια εξίσου μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτών του εξωτερικού, πρόκειται για περίτρανη απόδειξη ότι ο κομματισμός και οι συμφερολοντογικές αγκυλώσεις του ελληνικού κράτους καλά κρατούν και επικροτούνται από το σύνολο σχεδόν των κομμάτων.
Στην ουσία, η παραίτηση του υφυπουργού Εξωτερικών έγινε για κομματικούς λόγους, ενώ όφειλε να είχε υποβληθεί νωρίτερα, για καθαρά πολιτικούς. Η κατάθεση ενός νομοσχεδίου το οποίο αποκλείει περί τα τρία-τέταρτα των Ελλήνων πολιτών που ζουν στην διασπορά αποτελεί ότι αντιδημοκρατικότερο θα μπορούσαν να επινοήσουν οι πυλωροί της κομματικής καμαρίλας, οι ταγμένοι στην διαιώνιση του καθεστώτος της στενόμυαλης γραφειοκρατίας, που ανακόπτει και εκδιώκει κάθε ελπίδα και πρόοδο, επί του κρατικού μηχανισμού.
Το κομματικό αλισβερίσι επικράτησε του λειτουργήματος της πολιτικής
Σύμφωνα με τα κριτήρια που αναφέρονται στο νομοσχέδιο, τα οποία αποτελούν προϊόν διακομματικής συνεννόησης (γράφε καλύτερα συναλλαγής), αποκλείονται από την εξ αποστάσεως ψηφοφορία όσοι Έλληνες πολίτες του εξωτερικού δεν μπορούν να αποδείξουν ότι έχουν ζήσει 2 έτη στην Ελλάδα κατά τα τελευταία 35 χρόνια και έχουν υποβάλει φορολογική δήλωση (Ε1 ή Ε2 ή Ε3 ή Ε9) είτε κατά το τρέχον είτε το προηγούμενο φορολογικό έτος, πλην των εκλογέων κάτω των 30 ετών, υπό την προϋπόθεση ότι έχει υποβάλει φορολογική αίτηση συγγενής Α΄ βαθμού κατά το ίδιο διάστημα.
Σύμφωνα με τους υπολογισμούς του υπουργού Εσωτερικών, ο αριθμός των Ελλήνων του εξωτερικού που πληρούν τις προϋποθέσεις αυτές ανέρχεται στους 340.000, ο οποίος πρόκειται για ελάχιστο μόνο μέρος του συνόλου των Ελλήνων πολιτών της διασποράς. Έντονες υπήρξαν οι αντιδράσεις εκπροσώπων φορέων και κοινοτήτων της ελληνικής ομογένειας στους περιορισμούς αυτούς που επιβάλλει η παρούσα βουλή, με τον πρώην πρόεδρο του (πάλαι ποτέ διαλάμψαντος) Συμβουλίου Αποδήμου Ελληνισμού κ. Στεφάνου Ταμβάκη να κάνει λόγο για τον αποκλεισμό της τάξης του 70-80% των απανταχού Ελλήνων εκλογέων που βρίσκονται εκτός ελληνικής επικράτειας, ενώ ο κ. Φώτης Φωτιάδης, αντιπρόεδρος των Ελληνικών Κοινοτήτων πόλεων Γερμανίας μίλησε για την δημιουργία δύο ταχυτήτων και δύο κατηγοριών ομογενών, δημιουργώντας μια κατάφωρη αδικία. Παράλληλα, ομοσπονδίες ελληνικών σωματείων των ΗΠΑ και Καναδά διαμαρτύρονται για την αδυναμία των εκλογέων του εξωτερικού να εκλέξουν βουλευτές, αφού η ψήφος τους θα μετράει μόνο για το ψηφοδέλτιο επικρατείας και όχι στις κατά τόπους εκλογικές περιφέρειές τους στην Ελλάδα ή ειδικές περιφέρειες του εξωτερικού, ενώ τονίζουν την απροθυμίας αξιοποίησης της σύγχρονης τεχνολογίας ώστε να πραγματοποιείται η ψήφος επιστολικά ή ηλεκτρονικά (όπως άλλωστε γίνεται σε τόσα άλλα κράτη στην Ευρώπη και απανταχού της γης), που θα δημιουργήσει νέα εμπόδια στους ήδη λιγοστούς εγκεκριμένους εκλογείς που τυγχάνει να διαμένουν μακριά από προξενικά καταστήματα ή χώρους όπου θα δημιουργηθούν εκλογικά κέντρα.
Όταν το «μέρος» τίθεται υπεράνω του «όλου» ανατρέπεται η τάξη
Συνεπώς, για άλλη μια φορά, η ελληνική βουλή αποδεικνύεται κατώτερη των περιστάσεων, θέτοντας κομματικά συμφέροντα υπεράνω του λειτουργήματος της πολιτικής. Για τους σημερινούς πολιτικάντηδες, μάταια ο Αριστοτέλης γράφει ότι «λόγον δὲ μόνον ἄνθρωπος ἔχει τῶν ζῴων·» και ότι «ὥσπερ γὰρ καὶ τελεωθεὶς βέλτιστον τῶν ζῴων ἄνθρωπός ἐστιν, οὕτω καὶ χωρισθεὶς νόμου καὶ δίκης χείριστον πάντων». Ο άνθρωπος, που είναι φύσει «πολιτικόν ζώον», μπορεί να εξελιχθεί χειρότερος από όλα τα ζώα όταν απομακρυνθεί από τον νόμο και το δίκαιο. Δυστυχώς, στην πλειονότητά τους, οι εκπρόσωποι της βουλής λειτουργούν ως κομματική αγέλη, θέτοντας το «μέρος» (το κόμμα) υπεράνω του «όλου» (της κοινωνίας) [Αριστ. Πολιτικά 1, 1252b27-1253a39].
Το επιχείρημα ότι το εν λόγω νομοσχέδιο αποτελεί ένα πρώτο θετικό βήμα είναι αρκετά διάτρητο, διότι παραβλέπει τους όντως απαράδεκτους και εντελώς ιδιοτελείς λόγους για τους οποίους η συγκεκριμένη δημοκρατική διαδικασία δεν μπορούσε να ισχύσει για το «όλον» των Ελλήνων πολιτών και ευνοεί μόνο το «μέρος». Τα κόμματα της αντιπολίτευσης τα οποία απαίτησαν την εφαρμογή των περιοριστικών αυτών κριτηρίων, που κουτσούρεψαν τους εκλογείς του εξωτερικούς σε μια χούφτα θεωρητικών «ημετέρων», έπραξαν εκβιαστικά, ενώ η κυβέρνηση έκανε ακόμη χειρότερα που ενέδωσε στον εν λόγω εκβιασμό, για να καμαρώνει ότι χώρισε στα δύο την ελληνική διασπορά, σε προνομιούχους και μη.
Η διατύπωση της αδικίας αυτής σε νόμο του ελληνικού κράτους, με έντονη οσμή της κομματίλας, προσέφερε μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία στον πρώην υφυπουργό Εξωτερικών να προσδώσει πολιτική υπόσταση στην παραίτησή του, υπερασπιζόμενος το συμφέρον όλων των αποδήμων. Δυστυχώς, έχασε την ευκαιρία και τον πρόλαβαν τα γεγονότα.
Επίχαρμα των κομματίλας η χωρίς αυτοοργάνωση ελληνική διασπορά
Όμως, όπως οι βουλευτές μας ελέγχονται από τον Αριστοτέλη όταν απομακρύνονται από το δίκαιο, το ίδιο ισχύει και για την οργανωμένη ομογένεια, αφού: «τὸ γὰρ ὅλον πρότερον ἀναγκαῖον εἶναι τοῦ μέρους… πάντα δὲ τῷ ἔργῳ ὥρισται καὶ τῇ δυνάμει, ὥστε μηκέτι τοιαῦτα ὄντα οὐ λεκτέον τὰ αὐτὰ εἶναι ἀλλ᾽ ὁμώνυμα». Δηλαδή, για να μην θεωρούνται οι Έλληνες του εξωτερικού ισότιμοι πολίτες κατ’ όνομα μόνο, πρέπει οι ομογενείς να συμμετέχουν ενεργά στην λειτουργία της πόλεως. Όπως εξηγεί ο μέγας Σταγειρίτης, αν ο καθένας, όταν χωριστεί από το σύνολο, δεν είναι αυτάρκης (που δεν είναι κανείς), θα είναι στην ίδια κατάσταση, όπως όλα τα μέρη προς το σύνολο. Όποιος δεν είναι ικανός να συμμετέχει σε μια κοινότητα ή δεν του χρειάζεται επειδή είναι αυτάρκης, σε καμιά περίπτωση δεν αποτελεί μέρος της πόλης.
Οπότε, τι απομένει στους ομογενείς; Να οργανωθούν σε πόλεις (στο εξωτερικό, κοινότητες) και να μετέχουν κρίσεως (δίκης) και αρχής, δηλαδή διοίκησης. Μόνο οργανωμένοι, ως ενεργό μέρος του συνόλου του Ελληνισμού, μπορούν να ασκήσουν καταλυτική πίεση στο κομματικό κράτος και να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους. Εάν κι εκείνοι ακολουθήσουν τον δρόμο του ατομισμού ή της κομματίλας, ή επιτρέψουν στους τοπικούς άρχοντες να πράττουν έτσι, θα μοιάσουν με εκείνον που λοιδορείται από τον Όμηρο ως «ἀφρήτωρ ἀθέμιστος ἀνέστιος», δηλαδή με άνθρωπο «χωρίς γενιά, χωρίς νόμους, χωρίς εστία».
Originally posted 2019-12-09 18:52:16.
