2017. Πάμε λίγο πίσω το χρόνο.Με ειδοποιούν ότι διακρίθηκα στους Ποιητικούς αγώνες των Δελφών. Ετοίμασα λοιπόν το βαλιτσάκι μου και στο Λεοφωρείο προς τη διαδρομή για τους Δελφούς , η μόνη άδεια θέση ήταν στη Γαλαρία. Εκεί ,- λες και μας την είχε το Σύμπαν στημένη- ήταν Η Τζωρτζίνα, ο Αντώνης, ο Ηλίας και ο Γιώργος. Η Ομάδα των Δελφοποιητών ή αλλιώς τα Ποιητρόνια. Γίναμε μία παρέα και μία ψυχή. Θυμάμαι στο ξενοδοχείο τη βραδινή μας ποιητική εξομολόγηση ο ένας απέναντι στον άλλον και τη χροιά της σιωπής που αντανακλούσε στο δωμάτιο των ματιών. Ο Γιώργος δε μιλούσε πολύ. Όταν διαβάσαμε τη δική του γραφή , ούτε εμείς μιλήσαμε πολύ! Αφουγκραστήκαμε κάθε συλλαβή, γιατί όταν ο Εχετλαίος αποφασίσει να γράψει… οι υπόλοιποι ακούνε με μεγάλη προσοχή,γιατί πολύ απλά δεν αστειεύεται!
ΣΚΟΠΙΑ: ΕΝΑ ΚΡΑΤΟΣ ΜΕ ΚΡΙΣΗ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ
Απόσπασμα από την ομιλία στον σύλλογο
<<Παγκρήτια Αδελφότητα Μακεδονίας>>.
Μια ομολογία πίστεως σίγουρα δεν είναι ένα τυχαίο ή υποκινούμενο περιστατικό. Όταν μάλιστα αυτή η πίστη χαλυβδώνεται μέσα από την πολυφωνία αμέτρητων οντοτήτων, που την υποστηρίζουν όχι στη βάση του αυθαίρετου και την γνώμης, αλλά στον θεμέλιο λίθο της Αριστοτελικής λογικής, της άσπιλης γνώσης και της ιστορικότητας δεδομένων και ευρημάτων, είναι αδύνατον να αποδομηθεί από οποιαδήποτε ανθρώπινη ή υπεράνθρωπη δύναμη. Οι άνθρωποι που συγκεντρώνονται και αντιστέκονται στις εκκωφαντικές μειοψηφίες, στην πραγματικότητα ερεθίζονται από το ένστικτο της αυτοσυντήρησης. Προκαλούνται να υπηρετήσουν τη λογική σκέψη, όταν υποσκάπτεται από σοφιστείες, την ιστορική αλήθεια, όταν λεκιάζεται από ανιστόρητους υπαινιγμούς, και το αίσθημα της δικαιοσύνης, όταν αλλοιώνεται με πρόσχημα την ισότητα, μεταξύ όμως άνισων παρακαταθηκών. Η ανάγκη του συνέρχομαι και συναθροίζομαι υπέρ του δικαίου, είναι το έσχατο και συνάμα αναίμαχτο όπλο, που μπορεί να χρησιμοποιήσει ο βαλλόμενος απέναντι σε αυτόν που τον βάλει. Έστω και αν επιζητά το προφανές, έστω και αν λοιδορείται από τους λίγους που κατέχουν την ολισθηρή δύναμη να χαρακτηρίζουν, όντας οι ίδιοι αχαρακτήριστοι, για τα ατοπήματα που διαπράττουν.
Η αλήθεια βέβαια είναι πως στις μέρες μας, οι μειοψηφίες κάνουν το κουμάντο. Οι πολιτικοί που απολαμβάνουν τα μηδαμινά τους ποσοστά, μέσα από τα τείχη μιας καλουπωμένης συνταγματικότητας, δομημένης στα μέτρα τους, σμιλευμένης σε μαθηματικές αλχημείες, που δίνουν τη δύναμη στους λίγους, να εμβολίσουν τους πολλούς. Τα κανάλια που ενώ έχουν την ελάχιστη μερίδα του λέοντος όσο αναφορά την θέαση και την εμπιστοσύνη που απολαμβάνουν, διαμορφώνουν απόψεις στο ευρύτερο κοινωνικό σύνολο, βομβαρδίζοντάς το με παραπλανητικές ειδήσεις, χρησιμοποιώντας γκεμπελικές τακτικές, μπολιασμένες με φόβο και αμφιβολία. Οι κάθε λογίς μειονότητες, που προσπαθούν όχι να διεκδικήσουν μια θέση στον ήλιο, όπως άλλωστε αρμόζει σε κάθε ανθρώπινη ύπαρξη, αλλά να πάρουν τη θέση του, ως οι απόλυτοι διαφωτιστές εκείνων που κατά τη γνώμη τους είναι φασίστες, σεξιστές, οπισθοδρομικοί, μισαλλόδοξοι και οτιδήποτε άλλο συνηγορεί στην άποψη, ότι τα ήθη και τα έθιμα, η πίστη σε μια ανώτερη θεια δύναμη, αλλά και η έννοια του έθνους, η ιστορική συνέχεια ενός συνόλου ανθρώπων που νιώθουν περηφάνια για την καταγωγή τους, είναι ένα παλαιολιθικό βδέλυγμα, που πρέπει να ξεριζωθεί από τα σπλάχνα.
Η περίπτωση των Σκοπιανών γειτόνων, φαντάζει με ένα περιστατικό ακραίου ψυχωσικού συνδρόμου, που πολλές φορές οδηγεί στην παράνοια. Θυμίζει τον διαταραγμένο άνθρωπο που αισθάνεται άσχημα για την ίδια του τη φύση σε τέτοιον βαθμό, που το μυαλό του αρνείται να επιβεβαιώσει την εικόνα του, όπως αυτή φανερώνεται αδιαπραγμάτευτη, στο κάτοπτρο απέναντι του. Η ιστοριογραφία της ψυχολογίας άλλωστε, έχει να επιδείξει πολλαπλές τέτοιες περιπτώσεις, διαταραγμένων προσωπικοτήτων. Άνθρωποι για παράδειγμα που ενώ ανήκουν σε ένα φύλλο, θεωρούν πως συγκαταλέγονται στο αντίθετο. Άνθρωποι αδύνατοι και ευθυτενείς, που θεωρούν το σώμα τους παχύσαρκο ή ευπαρουσίαστοι, που νιώθουν δύσμορφοι. Όταν λοιπόν αυτή η διαταραγμένη εικόνα που έχουν για το άτομό τους με βάση τα δεδομένα και όχι με ότι εκείνοι πιστεύουν, εμποτίζεται και θεμελιώνεται απο απόψεις κακόβουλων συμφεροντολόγων και καιροσκόπων, οι οποίοι για δικό τους όφελος ενθαρρύνουν την παράνοια, χαρακτηρίζοντάς την ως καταπιεσμένη αλήθεια, τότε μοιραία δε θα έχουν πλέον κανέναν ηθικό φραγμό, για να μη προβούν στο απονενοημένο διάβημα της παραδοξότητας και της υπαρξιακής αλλοίωσης, τελειοποιώντας το τερατούργημά τους. Ένας τέτοιος άνθρωπος θα ήταν απόλυτα επικίνδυνος πρωτίστως για τον ίδιο του τον εαυτό και εν δυνάμει, για οποιονδήποτε άλλον. Μη έχοντας αντιστάσεις, είναι βέβαιο ότι θα προέβαινε σε ακραίες και θηριώδεις πράξεις, από το να κόψει ίσως ένα μέλος του σώματός του για να αφανίσει τα ευρήματα της φύσεώς του, πιστοποιώντας ταυτόχρονα την παράνοια, μέχρι να εχθρευτεί σε ένα ολόκληρο πλήθος ανθρώπων, που δεν την συμμερίζεται. Τι άραγε θα μπορούσε να κάνει ένα τέτοιο κράτος, αν μάλιστα είχε τη δύναμη; Σίγουρα ένας λαός όπως και ένας άνθρωπος, έχει το δικαίωμα να αυτόπροσδιοριστεί, έχει επίσης την ψυχή του, που τον κάνει να αισθάνεται και αυτό είναι απόλυτα θεμιτό, όπως επιτάσσει το θυμοειδές. Δεν έχει όμως κανένα δικαίωμα να καπηλεύεται και να καρπώνεται ό,τι δεν του ανήκει, επειδή αυθαίρετα αποφάσισε να πλαστοπροσωπήσει την ύπαρξή του, μεταπηδώντας σε ξένα χωράφια που ποτέ δεν του άνηκαν, παρουσιάζοντας σαν τίτλους ιδιοκτησίας, τη νέα και συνάμα ψεύτικη όψη του.
ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟΣ ΓΙΩΡΓΟΣ
Με αγάπη
Λένα
Originally posted 2019-01-28 02:51:07.
