Ο κορονοϊός χωρίζει και πάλι τους Έλληνες σε δύο στρατόπεδα (Από την οικονομική κρίση στην υγειονομική παράνοια)

Εν όψει υγειονομικής κρίσης και ο Έλληνας βρήκε αφορμή να καταπιαστεί με το αγαπημένο του άθλημα, τη διχόνοια. Έχοντας εκ γεννηθείς ένα διπολικό πλαίσιο στο μυαλό του και σε μόνιμη κατάσταση εσωτερικής διαμάχης με τον εαυτό του προσπαθεί διακαώς να βρει ένα υπαίτιο για τα δεινά του και την κακομοιριά του, χωρίς ποτέ να κάνει την αυτοκριτική του και χωρίς ποτέ να ζητάει τα αίτια μέσα στον ψυχικό του κόσμο. Έτσι, δεν φταίει ποτέ ο ίδιος και οι επιλογές του αλλά πάντα οι άλλοι που τον εμποδίζουν να φτάσει στην ευημερία και στην ευδαιμονία. Από το 2009 μέχρι σήμερα έχουμε επομένως τις εξής 4 φάσεις του νεώτερου ”εθνικού διχασμού”:

1. Μνημονιακοί – Αντιμνημονιακοί

Η πρώτη εμφύλια σύγκρουση εντός της ελληνικής κοινωνίας παρατηρείται με την έλευση και την εγκαθίδρυση του απεχθές Μνημονίου στην Ελλάδα. Δεν θα σχολιάσω τις μακροπρόθεσμες συνέπειες του Μνημονίου διότι είναι γνωστές στο ευρύ κοινό και βιώνονται καθημερινά από τους Έλληνες πολίτες. Επικεντρώνομαι στη μεθοδικότητα του συστήματος και στον ανηλεή βομβαρδισμό ειδήσεων, κατηγοριών, απειλών και προτροπών ώστε να μας πείσουν ότι τα μέτρα είναι αναγκαία και σωτήρια για τον ελληνικό λαό και ότι ο μέσος Έλληνας πολίτης είναι υπεύθυνος για την κατάχρηση του δημοσίου χρήματος και την οικονομική κατάρρευση της χώρας. ( ‘’Μαζί τα φάγαμε’’ του Θεόδωρου Πάγκαλου)

Έτσι, το πρώτο μόλις εξάμηνο είχαμε χιλιάδες τηλεφωνήματα στην εφορία από απλούς πολίτες, οι οποίοι έπαιρναν για να ‘’δώσουν’’ κάποιον γείτονα, φίλο ή συγγενή τους διότι είχαν πεισθεί πως η χώρα σέρνεται οικονομικά και αλυσοδένεται πολιτικά εξαιτίας των χαμηλών κοινωνικών στρωμάτων.
Κάπως έτσι προέκυψαν τα δύο στρατόπεδα, με τους μεν να αποδέχονται το μνημόνιο ως μοναδική λύση από τους ‘’καλοπροαίρετους’’ πολιτικούς μας ταγούς και ως αδιέξοδο λόγω των οικονομικών μας ατασθαλιών και τους δε να αντιδρούν στο Δ.Ν.Τ. και να μάχονται κατά της ΤΡΟΙΚΑΣ θεωρώντας πως πρόκειται για μια καλοστημένη παγίδα της Γερμανίας εις βάρος της πατρίδος μας και μια οργανωμένη μπίζνα σε άγαστη συνεργασία με τους τοπικούς ‘’άρχοντες’’ του κοινοβουλίου διατρανώνοντας τον ελλοχεύων κίνδυνο για τον κατακερματισμό της Ελλάδος σε οικονομικό, πολιτικό, εθνικό και κοινωνικό επίπεδο.

Σημειώσατε 2.

Ακόμη ένα ωραίο σύνθημα που αφέθηκε στον αέρα και έκανε τους Έλληνες να διχαστούν γύρω από το θέμα ήταν η παραμονή μας στην Ευρωζώνη ή η άτακτη υποχώρηση μας. Το θέμα πήρε ανεξέλεγκτες διαστάσεις και υπέστη καταιγισμό απειλών, τρομοκρατίας και κινδυνολογίας από τα γνωστά social media σπέρνοντας πανικό και φόβο (καλή ώρα όπως τώρα) σε περίπτωση εξόδου μας από την Ευρωζώνη με σκοπό να προκαλέσει μεγάλες συγκρούσεις εντός ακόμα και της ελληνικής οικογένειας.

Οι μεν ‘’Μένουμε Ευρώπη’’ να εκπροσωπείται από μια ομάδα ανθρώπων φιλελεύθερων, ευρωλατρών, δυτικόφιλων και συμφεροντολόγων στη χειρότερη περίπτωση και από τον υπόλοιπο λαό στην καλύτερη περίπτωση όπου αγωνιά στο ενδεχόμενο απώλειας των ήδη δουλεμένων κεκτημένων και στην πολιτική απομόνωση της πατρίδος μας με κίνδυνο έκθεσης της στις ορέξεις του Τούρκου γείτονα. Οι δε ‘’Εξωευρωπαϊκοί’’ να εκπροσωπείται ως γνωστόν από μια κλίκα πολιτικών τσαρλατάνων, ουτοπιστών, λαοπλάνων και ψευδοανταρτών και από το μεγαλύτερο μέρος του ελληνικού πληθυσμού, το οποίο δεν απώλεσε την αντάρτικη ψυχή του και δεν θέλησε να υπομείνει άλλο τον γερμανικό οικονομικό ζυγό.

Έτσι, βλέπαμε ανθρώπους που δεν είχαν τίποτα να χάσουν να ζητούν έξοδο από την Ευρωζώνη, ενώ οι μεσαία τάξη και οι επιχειρηματίες να κλίνουν προς την παραμονή. Μιλούσαμε με ανθρώπους, οι οποίοι είχαν χρήματα, έπαιρναν επιδοτήσεις και κυκλοφορούσαν με μαύρα τζιπ να το παίζουν ‘’αντάρτες’’ και να τάσσονται θανατικά υπέρ της εξόδου, ενώ άνθρωποι με ένα σταθερό και αξιόλογο ετήσιο εισόδημα, μια βιώσιμη επιχείρηση και μια οικογένεια πίσω τους να επιλέγουν διστακτικά την παραμονή λόγω φόβου και έλλειψης εμπιστοσύνης στο πολιτικό σύστημα.
Και στις δύο περιπτώσεις πάντως, ποτέ κανείς δεν έμαθε τα θετικά και τα αρνητικά  των δύο υποψήφιων επιλογών από τα κέντρα προώθησης συνθηματολογίας και τα επικοινωνιακά επιτελεία.

Το αποτέλεσμα γνωστό όπως και η διαδικασία εξέλιξης του ηχηρού ΟΧΙ σε συμβατικό ΝΑΙ. Ήταν δύσκολη επιλογή. Όχι λόγω της απαντήσεως και του βάρους της αλλά επειδή δεν υπήρχαν οι κατάλληλοι πολιτικοί Άνδρες να στηρίξουν την επιλογή και να υποστηρίξουν τον ελληνικό λαό. Οι Έλληνες βγήκαν μόνο ζημιωμένοι από αυτό το ανούσιο και επιτήδειο δίλλημα.

Σημειώσατε Χ

3. Φιλομεταναστευτικοί – Αντιμεταναστευτικοί
Εδώ παίζεται η μεγαλύτερη κόντρα EVER!
Με το ξέσπασμα της προσφυγικής κρίσης, τις κοσμοσυρροές των εξ’ Ανατολών προσφύγων, την τραγωδία της Συρίας και στο τιμόνι της πατρίδος μας τη μόνη κυβέρνηση παγκοσμίως που διατυμπανίζει διεθνώς πως ‘’η θάλασσα δεν έχει σύνορα’’  δια στόματος πρωθυπουργού, Αλέξη Τσίπρα, είναι σαν να στέλνεις σιωπηλό προσκλητήριο προς κάθε ταλαιπωρημένο, ‘’κολασμένο’’ για να χρησιμοποιήσουμε και την μαρξιστική τους ορολογία και επιτήδειο της γης.
Αυτό που ζήσαμε το 2015 ήταν ένα πρωτόγνωρο φαινόμενο για τα ελληνικά και ευρωπαϊκά δεδομένα όπου αντίστοιχο μπορούμε να βρούμε στην ιστορία μας, μόνο με την κατάληψη της Κωνσταντινούπολης και την εισβολή των Οθωμανών Τούρκων, διότι περί εισβολής επρόκειτο.

Το φαινόμενο αυτό, το οποίο αποδείχθηκε πως ήταν μια πολύ καλή και οργανωμένη επιχείρηση αλλοίωσης των γηγενών πληθυσμών της Ευρώπης και την δημιουργία της πέμπτης φάλαγγας από τον Τούρκο Πρόεδρο, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, είχε πολλούς υπερασπιστές, ‘’δικαιωματιστές’’, ανθρωπιστές, Μ.Κ.Ο., ‘’κοινωφελή’’ ιδρύματα τύπου Open Society του George Soros και στρατευμένους δημοσιογράφους.

Πολιορκία συναισθηματικού βεληνεκούς στον ψυχισμό του Έλληνα με σπαραξικάρδιες εικόνες, θαλασσοπνιγμένους ‘’πρόσφυγες’’, μανάδες με μωρά στις αγκαλιές τους. Ένα είδους νοητικού πολέμου με την αναμετάδοση επαναλαμβανόμενων εικόνων, την δημιουργία ευαισθητοποίησης και συγκινήσεως του μέσου Έλληνα ακροατή και θεατή  και τον αυθαίρετο και άτοπο παραλληλισμό με τους πρόσφυγες του Πόντου και της Μικρά Ασίας το 1922 επιβάλλοντας στην άβουλη και άκριτη μάζα του εκλογικού σώματος την υποχρέωση και ευθύνη μα για την αποδοχή των μαζικών ροών λόγω συνθήκης Δουβλίνου (επίκληση στο δίκαιο και στο νόμο) και λόγω της καλή μας καρδιάς. (επίκληση στο συναίσθημα και στον ανθρωπισμό μας)

Και έχουμε την δημιουργία δύο στρατοπέδων, φανατικών στις απόψεις τους και στις στάσεις τους πάνω στο θέμα λόγω ιδεολογικών καταβολών και την πλειοψηφία του ελληνικού λαού να παραμείνει ουδέτερη μιας και το πρόβλημα δεν έχει αγγίξει ακόμα την τσέπη τους, τον τόπο τους, την ζωή τους και την ασφάλεια τους.

Το πρώτο στρατόπεδο, αποκαλείται ‘’ανθρωπιστικό’’ – διεθνιστικό” και δεν αναγνωρίζει σύνορα, περιορισμούς, κράτη και έθνη. Αποτελείται από ανθρώπους ελευθέρων ηθών, ονειροπαρμένων, συναισθηματικώς εύθραυστων, συμπλεγματικών και ψυχικώς αντι – Ελλήνων. Όπου μέσω του άλλου ανθρώπου και της αδιάκριτης αλληλεγγύης στο πρόσωπο του οποιουδήποτε ανθρώπου αδιακρίτως και ανεξαρτήτου χρώματος, φυλής, καταγωγής, συνθηκών θα περνούσε επιτυχώς τα σύνορα της πατρίδος μας θα είχε την απύθμενη στήριξη του στάζοντας με κάθε ευκαιρία που του δίνεται φαρμάκι για τον μέσο Έλληνα και σπέρνοντας μίσος για την ελληνική κοινωνία.

Το δεύτερο στρατόπεδο ήταν και είναι το πατριωτικό – εθνικιστικό, το οποίο έθετε πάνω απ’ όλα την υπεράσπιση της πατρίδος, την κοινωνική συνοχή και την εθνική ασφάλεια. Αποτελούμενο από ανθρώπους ρομαντικούς, δυναμικούς, κυριαρχικούς, οικογενειάρχες και νοικοκυραίους, με αγνή αγάπη προς την πατρίδα και με σεβασμό προς την παράδοση. Ακραίο πολλές φορές στη ρητορική του χάνοντας το δίκιο του και επιθετικό κάποιες φορές στις πράξεις του, έδινε τροφή στο μιντιακό σύστημα να το κατηγορήσουν ως ‘’ακροδεξιό’’, ‘’φασιστικό’’, ‘’αιμοσταγές’’ και ‘’απάνθρωπο’’, το οποίο δεν έχανε ποτέ την ευκαιρία. Πάντως, η πολιτική των ανοικτών συνόρων κόστισε περισσότερες ψυχές στο πέλαγος του Αιγαίου από την πολιτική της εθνικής ασφάλειας.

Η ιστορία έδειξε πως οι πρώτοι δεν διάβασαν καλά τον Μαρξ, ή τον παράτησαν για να πιαστούν με τον Carl Popper (Η ανοικτή κοινωνία και οι εχθροί της) και έπεσαν θύματα μιας παγκόσμιας πολιτικοοικονομικής πλεκτάνης εκμεταλλευόμενοι τα ψυχικά τους συμπλέγματα και τις ιδεολογικές τους αγκυλώσεις.
Ενώ οι δεύτεροι βρέθηκαν πιο καλά διαβασμένοι, έχοντας διαβάσει καλά την ιστορία του έθνους τους αλλά και του αντιπάλου τους, και έχοντας γνωριστεί με τις ακραίες και διεστραμμένες ιδέες του Richard von Coodhoven – Kallergi (Πρακτικός Ιδεαλισμός) και δίνοντας μάχες με το κρατικό σύστημα και τους πραιτοριανούς του καθότι και με την αντίπαλη παράταξη στους δρόμους των μεγάλων πόλεων, φάνηκαν να είχαν δίκιο που χτυπούσαν κόκκινο συναγερμό από τις αρχές του Ιουνίου του 2015 και προειδοποιούσαν τον ελληνικό λαό για την ενδεχόμενη εθνική καταστροφή και κοινωνική αναταραχή.
Το κατάλαβαν οι νησιώτες μόλις πριν λίγους μήνες…

Σημειώσατε 2.

Και κάπου εδώ φτάνουμε στη σημερινή υγειονομική κρίση, στο νέο διπολικό κόσμο, στη νέα διφορούμενη αντίληψη του Έλληνα και στο νέο ψυχολογικό πόλεμο του κήρυξε το κράτος ενάντια στον ελληνικό λαό για ακόμη μια φορά. Μετά την εμφάνιση του κορονοιού στη χώρα μας, όπου τα σύνορα παρέμειναν ανοικτά και οι έλεγχοι ήταν ανύπαρκτοι, σαν ένα νέου είδους συνθήματος ‘’Καλώς ήλθες ιέ!’’ εμπνευσμένο από το ‘’ Καλώς ήλθατε πρόσφυγες’’ λες και ο ιός δεν θα κατέφθανε στην μεριά μας με την ελεύθερη αγορά και την ελεύθερη διακίνηση ανθρώπων, αγαθών και κεφαλαίου. Φιλελεύθερες αντιλήψεις με φιλελεύθερες προβοκάτσιες!

Το νέο σύνθημα που ρίχθηκε στην ελληνική κοινωνία μέσα στα πλαίσια των μέτρων που πήρε η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη, θέλοντας να αντιμετωπίσει την κατάσταση και να μην βρεθεί σε αμήχανη και ευάλωτη θέση λόγω της κακής κατάστασης των νοσοκομείων της χώρας, της έλλειψης ιατρικού εξοπλισμού και της κενότητας των θέσεων σε ιατρούς, νοσηλευτές, τραυματιοφορείς κ.α. είναι το ‘’Μένουμε σπίτι’’. Ένα σύνθημα τόσο εύηχο, φιλικό, παρηγορητικό και προερχόμενο από το ίδιο επικοινωνιακό κέντρο που εμπνεύστηκε το ‘’Μένουμε Ευρώπη’’.

Ίδιο κέντρο, ίδιοι φορείς, ίδια στόματα να μας ενημερώνουν διαρκώς, να μας μονοπωλούν ειδησιογραφικά, να τρομοκρατούν τον κόσμο και να κατηγορούν τους ‘’ανυπάκουους’’ ως ‘’κίνδυνο για τη δημόσια υγεία’’ και ως ‘’ανεγκέφαλους πολίτες’’ επειδή δεν κλείστηκαν σπίτι τους και δεν πίστεψαν το κυβερνητικό αφήγημα και επειδή θεωρούν πως η όλη υπόθεση του ιού, εκτός από υπαρκτό, αποτελεί και ένα ψυχολογικό πείραμα που κρύβει συμφέροντα μεγάλων πολυεθνικών, απειλή για τις ατομικές ελευθερίες και τον κίνδυνο εγκατάστασης λαθρομεταναστών στην ενδοχώρα όσο οι Έλληνες παραμένουν μαντρωμένοι.

Και δεν πήρε ούτε δύο βδομάδες μετά την ανακοίνωση της προτροπής για την δημιουργία των αντίστοιχων στρατοπέδων. Οι μεν ‘’Μένουμε σπίτι’’ να φορτώνονται άφθονα τρόφιμα, μπόλικο χαρτί υγείας, να διακόπτουν οποιαδήποτε κοινωνική επικοινωνία και σωματική επαφή εκτός της οικογενείας τους, ενημερώνοντας ακατάπαυστα κάθε τι νέο που ακούγεται για τον ιό και δείχνοντας με το δάκτυλο όποιον ‘’τολμούσε’’ να πάει μια βόλτα στη παραλία ή να πιεί έναν καφέ στο χέρι, θαρρείς και ήταν πράγματι άρρωστος ή λεπρός, ακριβώς επειδή το δημοσιογραφικό κατεστημένο τους είχε πείσει πως είναι θετικός στον ιό μέχρι αποδείξεως του εναντίον.

Οι δε ‘’Πάμε παραλία’’ να το παίρνουν πιο χαλαρά το θέμα, αψηφώντας τα μέτρα, διαισθανόμενοι πως κάτι μας κρύβουν, μη αποδεχόμενοι την ‘’φονικότητα’’ του ιού και πολλές φορές προκαλώντας τους αντίθετους μέσω προκλητικών φραστικών αναρτήσεων τύπου (γέλασμα προβάτου) ή μέσω εξόδων τους στην παραλία στα social media.

Στους πρώτους επικράτησε δυστυχώς ο φόβος. Και έθεσαν πάνω απ’ όλα τη ζωή με οποιοδήποτε κόστος.
Στους δεύτερους επικράτησε η ανάγκη. Και έθεσαν πάνω απ’ όλα την ελευθερία με οποιοδήποτε τίμημα.

Οι πρώτοι ως άνθρωποι νουνεχείς, συντηρητικοί, αφελείς, διστακτικοί, καλοπροαίρετοι και φοβισμένοι από τον διάχυτο πανικό των ειδησεογραφικών πρακτορείων και προβάλλοντας συνεχώς το παράδειγμα προς αποφυγή της Ιταλίας μέσω εικόνων (νοσοκομεία γεμάτα, μάσκες, ανθρώπους διασωληνωμένους), δηλώσεων και προτροπών (θυμίζει έντονα ο πόλεμος ειδήσεων την εποχή του ‘’πρόσφυγα’’ όπου τώρα αντικαταστάθηκε με τον ‘’ασθενή’’) έμειναν κλεισμένοι σπίτι τους (πόσο ακόμη θα αντέξουν δεν γνωρίζουμε) μέχρι της άδεια μαζικής εξόδου τους από την κυβέρνηση στην κανονική μας ζωή.

Οι δεύτεροι άνθρωποι αντιδραστικοί, παρορμητικοί, ανυπάκουοι, ελεύθερα πνεύματα, αναθρεμμένοι με άλλον τρόπο ζωής και αδυνατώντας να μπούνε σε καλούπια και σε μαντριά, κρατώντας μέτρα προστασίας και δημόσιας υγιεινής, δεν απώλεσαν το λογιστικό τους κομμάτι και δεν έπαψαν να λογίζονται διαρκώς τη βασική αιτία του όλου εγχειρήματος, τον σκοπό της επιχειρησιακής αυτής εκστρατείας και τις βαθιές μελλοντικές συνέπειες σε οικονομικό, κοινωνικό και ψυχολογικό επίπεδο. Κάνοντας πολλές φορές το λάθος να μιλούν για την οικονομία αγνόησαν την ζωή, τοποθετώντας τους υποστηρικτές της ζωής και της δημόσιας υγείας ως φανατικό αντίπαλο δέος, εφόσον μεταξύ ζωής και οικονομίας προεξέχει πάντα η ζωή διότι τι νόημα έχει οικονομία αν δεν υπάρχει ζωή;

Το θέμα του κορονοιού δεν έχει να κάνει με ιδεολογίες, πολιτικά κινήματα και κοινωνική τάξη. Δεν σημαίνει ότι όποιος κυκλοφορεί άνευ εξοδόχαρτου είναι αντιπολιτευόμενος κι όποιος μένει σπίτι είναι κυβερνητικός. (αν και οι νεοδημοκράτες πειθάρχησαν αμέσως και στήριξαν δυναμικά το σύνθημα) Ο κορονοιός έχει διχάσει ακόμα και αυτούς που κάποτε ήταν στο ίδιο ιδεολογικό στρατόπεδο. Ο ιός είναι ένα καθαρά ψυχολογικό θέμα που έγκειται στις προσωπικές φοβίες του εκάστοτε μεμονωμένου ανθρώπου.
Πολίτες που ήταν υπέρ της ελεύθερης διακίνησης ανθρώπων, αγαθών και κεφαλαίου με φιλελεύθερες ιδέες και ορθολογικές απόψεις, μεταμορφώθηκαν σε σπιτόγατους και μένουν σπίτια τους.
Ενώ πολίτες που στήριζαν πιο συγκεντρωτικά κρατικά μοντέλα και επιθυμούσαν ένα δυναμικό κράτος, εξελίχθηκαν σε υπερασπιστές της ελεύθερης βούλησης και ‘’δικαιωματιστές’’ της ατομικής ελευθερίας και κόβουν βόλτες.

Δεν είναι επομένως θέμα πολιτικής ταυτότητας αλλά θέμα ψυχικής συνθέσεως:
Οι εσωστρεφείς μπορούν να παραμείνουν σπίτι τους για μέρες.
Οι εξωστρεφείς χρειάζονται να βγουν έξω για να αναπνεύσουν.

Το ποιος θα έχει δίκιο σε αυτή τη διαμάχη θα φανεί στην πορεία.
Μέχρι στιγμής κερδίζει πάντως η δεύτερη παράταξη έχοντας την γνώση, την αμφισβήτηση και την εμπειρία.

Εγώ θα κλείσω μόνο με την εξής κουβέντα:

‘’Tο ένστικτο μας λέει να παραμείνουμε σπίτι.
Η συνείδηση μας προστάζει να πειθαρχήσουμε στους νόμους.
Όμως το υποσυνείδητο μας διαισθάνεται
ότι κάτι δεν πάει σωστά και
χρειάζεται χρόνο για να το εκλογικεύσει.’’

Originally posted 2020-03-28 13:22:48.