Την ώρα που μετέρχονται κάθε θεμιτό και αθέμιτο μέσο ΝΑΤΟ και ΕΕ για να αλλοιώσουν το μήνυμα του δημοψηφίσματος στα Σκόπια τον περασμένο μήνα, βαπτίζοντας το ηχηρότατο «Όχι» της Σλαβικής πλειοψηφίας «Ναι», υπάρχουν παράλληλες προσπάθειες αλλοίωσης της λαϊκής ετυμηγορίας εντός των τειχών της «ενωμένης Ευρώπης». Η κόντρα που έχει ξεσπάσει μεταξύ της ιταλικής κυβέρνησης και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την έγκριση του κρατικού προϋπολογισμού της Ιταλίας παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον για το μέλλον της ΕΕ και την επικράτηση της γερμανικής νομισματικής πολιτικής, που τόση βλάβη έχει προξενήσει στον ευρωπαϊκό νότο.
Η ιταλική κυβέρνηση αντιμετωπίζει την δεύτερη μεγάλη πρόκληση από την εκλογή της των περασμένο Μάρτιο. Μια εκλογή που έφερε δύο «αντισυστημικά» κόμματα στην διακυβέρνηση της χώρας, με εντολή την αλλαγή της ακολουθούμενης, υπαγορευμένης από το Βερολίνο και τις Βρυξέλλες, πολιτικής. Η πρώτη κρίση εμφανίστηκε κατά τον σχηματισμό της, με παρέμβαση του Ιταλού προέδρου, ο οποίος άσκησε βέτο στον διορισμό του υπουργού οικονομικών, επικαλούμενος την αρνητική αντίδραση των αγορών. Η κρίση αυτή έληξε με συμβιβαστική λύση, όμως το μήνυμα ότι μια δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση μπορεί να ανατραπεί από τις σκοτεινές αγορές εξακολουθεί να στοιχειώνει την ΕΕ.
Στην ουσία, η συγκεκριμένη αντιπαράθεση μοιάζει αρκετά με την περίπτωση της Ελλάδας, μόνο που η Ιταλία διαθέτει πολύ μεγαλύτερη οικονομία, η διάλυση της οποίας απειλεί να συμπαρασύρει ολόκληρο το ευρωπαϊκό (τραπεζικό) οικοδόμημα. Με την πεποίθηση ότι είναι «πολύ μεγάλη για να χρεοκοπήσει», η ιταλική κυβέρνηση κοντράρει στα ίσα, προς το παρόν, τις Βρυξέλλες σε μια δεύτερη παρτίδα, αρνούμενη να εφαρμόσει τις πολιτικές λιτότητας που επιβάλλονται έξωθεν. Το στοίχημα της κυβέρνησης Κόντι είναι ότι η κεϋνσιανικές πολιτικές που θέλει να εφαρμόσει θα τονώσουν την εγχώρια οικονομία και θα δώσουν ώθηση στην ανάπτυξη. Παρά την αύξηση των δαπανών, οι Ιταλοί προβλέπουν μεσοπρόθεσμα ότι η ταχύτητα της ανάπτυξης θα μειώσει το επικίνδυνα υψηλό δημόσιο χρέος της χώρας αποτελεσματικότερα από τις πολιτικές λιτότητας που παρουσιάζονται σαν μονόδρομο από το Βερολίνο από την σύσταση της ΟΝΕ. Η συγκεκριμένη άποψη έχει πολλούς υπέρμαχους, ανάμεσά τους και επιφανείς οικονομολόγους τιμώμενους με το βραβείο Νόμπελ, όπως ο Πολ Κρούγκμαν.
Η Ιταλία αμφισβητεί τον γερμανογαλλικό εξαιρετισμό, ζητώντας ίσους όρους
Μέχρι στιγμής, το δικαίωμα της λήψης μονομερών ενεργειών για την εθνική οικονομία των κρατών τους ανήκε αποκλειστικά στον γερμανογαλλικό άξονα. Η Ιταλία επιχειρεί να αποσπάσει περισσότερη οικονομική και πολιτική αυτονομία με την στάση της στα θέματα του προϋπολογισμού και του μεταναστευτικού, αλλά συναντά την σθεναρή αντίσταση του Βερολίνου, το οποίο φοβάται ότι θα την ακολουθήσουν και άλλες χώρες έξω από το «μαντρί», απειλώντας την ιδιότυπη μεταμοντέρνα κατοχή που ασκεί πάνω στις χώρες της ευρωζώνης. Πράγματι, πρόκειται για μια σπουδαία μάχη, το αποτέλεσμα της οποίας ενδέχεται να επηρεάσει τις ερχόμενες εξελίξεις στην ενωμένη Ευρώπη.
Παράλληλα, σε λίγους μήνες, θα δοθεί η μεγάλη μάχη για την έξοδο της Βρετανίας από την ΕΕ και τους όρους κάτω από τους οποίους γίνεται να αποχωρήσει μια χώρα. Κι εκεί δεν αποκλείεται να ανατραπεί το σκηνικό με πτώση της κυβέρνησης.
Μολονότι οι παραδοσιακές ευρωπαϊκές δυνάμεις αρχίζουν και αντιδρούν ανοικτά στον γερμανικό ηγεμονισμό, ντυμένο με προβιά τεχνοκράτη των Βρυξελλών, στην Ελλάδα αναζητούνται αποστάτες για την διαιώνιση της εφαρμογής των πλέον ανθελληνικών και εθνομηδενιστικών πολιτικών που γνώρισε η πατρίδα.
Η επικαιρότητα των λόγων του Στρατηγού Μακρυγιάννη
Παραμένουν τραγικά επίκαιρα τα γραπτά του Στρατηγού Μακρυγιάννη, όπως το ακόλουθο απόσπασμα από το δεύτερο συγγραφικό του έργο «Οράματα και θάματα». Ευχαριστίες οφείλονται στον κ. Απόστολο Παπαδημητρίου για το ανέβασμα του κειμένου και των σημειώσεων, σε πρόσφατο άρθρο του με τίτλο «Καποδίστριας και Μακρυγιάννης»: «…και αφού οι άπιστοι εκλαμπρότατοι (=αυλικοί) και οι εξοχότατοι (=πολιτικοί) και οι κλέφτες και οι λησταί, εμείς οι γενναιότατοι (=στρατιωτικοί), όλοι μαζί πωλούμεν το πολυτιμότατο τζιβαϊρικόν εις τους αλλόθρησκους, δια τι; Δια ένα τραπέζι, δια μιαν γλυκή και δολερά καλημέρα των πρέσβεγων, των ανθρωποφάγων, οπού τρώνε ζωντανούς τους ανθρώπους, και γενόμαστε και ποταποί και πουλημένοι εις την ιδική μας βασιλείαν, χωρίς πατριωτισμό και χαρακτήρα, και μας κατακερματίζει όλα αυτά και μας κάνει σκούπρα, ότι τέτοιοι είμαστε και τ’ς λέμε: Σε περικαλώ, βασιλέα μου, βασίλισσά μου, κυβέρνησή μου πουλημένη και φκιασμένη από τοιούτους καταχρηστάς της πατρίδος, σας περικαλούμε να μας βγάλετε βουλευτάς, να μας κάνετε γερουσιαστάς, να μας κάνετε δημάρχους και τα εξής. Και μπαίνομεν και κλέβομεν δια να φκιάσουμεν ένα χρυσό φόρεμα, δια να βάλομεν χερότια (=γάντια των «τιμών») και μεγάλες πολυτέλειες και δι’ αυτά όλα μας λέγει ο βασιλέας και η κυβέρνησή του: Πέταξε ο γάιδαρος; Πέταξε, λέμεν, και ό,τι στραβά νομοσκέδια φέρνουν εις τις Βουλές αναντίον της λευτεριάς της πατρίδος και θρησκείας, ευτύς τα ’πογράφομεν με χέρια και με ποδάρια, χωρίς καμίαν παρατήρησην, και καταντήσαμεν εδώ οπού είμαστε και χύνομεν ποταμούς αίματα αθώων και αφανίζομεν γενικώς την πατρίδα μας».
