Η παρουσία χιλιάδων ομογενών στην πλατεία του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών στην καρδιά της Νέας Υόρκης για να βροντοφωνάξουν ότι «Μακεδονία σημαίνει Ελλάδα», στάθηκε ως ένα πρώιμο αλλά ελπιδοφόρο σημάδι της άνοιξης για τον χειμαζόμενο Ελληνισμό. Βαδίζοντας στα χνάρια των δυναμικών συλλαλητηρίων της Θεσσαλονίκης και των Αθηνών τον Ιανουάριο και Φεβρουάριο, άνθρωποι κάθε ηλικίας αψήφησαν το νεοϋορκέζικο ψύχος του «γδάρτη και παλουκοκάφτη» Μαρτίου και ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα της πατρίδας και των διοργανωτριών αρχών για να διατρανώσουν τα δίκαια της μακεδονικής ιστορίας και ταυτότητας.
Δεδομένου ότι ένα τέτοιο εγχείρημα είχε να πραγματοποιηθεί στην Αμερική από το 1993 και ότι τα κόμματα εξουσίας στην Ελλάδα διέκειντο αρνητικά έως εχθρικά προς το συλλαλητήριο, η οργάνωση και έκβασή του πρέπει να θεωρηθεί επιτυχής και αποτελεί ένα καλό πρώτο βήμα στην ανάταξη των δυνάμεων και της αμερικανικής ομογένειας και των εν γένει ακομματικοποιημένων Ελλήνων πολιτών. Αφού, λοιπόν, καταγραφεί ως μια επιτυχία για τους διοργανωτές – την Παμμακεδονική Ένωση Αμερικής, την Ομοσπονδία Ελληνοαμερικανικών Σωματείων Μείζονος Νέας Υόρκης και το Ελληνοαμερικανικό Κογκρέσο – και τα τοπικά σωματεία, τις κατά τόπους κοινότητες και τους απλούς ομογενείς που προσήλθαν από κοντά και μακριά για να συμμετάσχουν, και αποδοθεί ο δίκαιος έπαινος, τίθεται αμέσως το εξής ερώτημα: τί τέξεται η επιούσα;
Μαζί με κάθε επιτυχία, αυξάνονται οι προκλήσεις, αλλά και οι προσδοκίες. Ιδού το διακύβευμα για την αυριανή ημέρα: Η επιτυχία του συλλογικού συντονισμού και της κινητοποίησης της λαϊκής βάσης των Ελλήνων της Αμερικής θα αποτελέσει μεμονωμένο γεγονός ή αφετηρία για την διοργάνωση μια σειράς καλοσχεδιασμένων στρατηγικών παρεμβάσεων για το μέλλον του Ελληνισμού;
Το αίτημα για εκλογικά δικαιώματα να γίνει έναυσμα ποιοτικής αναβάθμισης
Ειδικά, όταν ακούστηκαν δημόσια παράπονα από ομιλητές στο συνέδριο για την μη απόδοση εκλογικών δικαιωμάτων στους Έλληνες του εξωτερικού από την ελλαδική κυβέρνηση, κατατάσσοντάς τους, τρόπον τινά, ως πολίτες δευτέρας κατηγορίας, πρέπει να λυθεί ο εξής προβληματισμός: Τι νόημα θα έχει να ψηφίζουν οι ομογενείς στις εκλογές στην Ελλάδα εάν δεν καταφέρουν να διαδραματίζουν ενεργό ρόλο στις εξελίξεις του απανταχού Ελληνισμού από την βάση τους; Άρα, για την επισφράγιση του δικαίου αιτήματός τους προς τις διαδοχικές ελλαδικές κυβερνήσεις, οι οποίες παρότι αλληθωρίζουν προς την Ευρώπη για να αντιγράψουν πιστώς κάθε τι οθνείο, αδυνατούν να εφαρμόσουν την πρακτική της παραχώρησης του δικαιώματος του εκλέγειν και εκλέγεσθαι για τους μόνιμους κάτοικους εξωτερικού, η οποία ισχύει για την συντριπτική πλειοψηφία των υπολοίπων ευρωπαϊκών κρατών, θα χρειαστεί να υποστηριχθεί η θέση των ομογενών με χειραπτά σύγχρονα παραδείγματα.
Θα μπορέσει, λοιπόν η Ομογένεια να αξιοποιήσει την συγκυρία, για να υπερασπιστεί τα εθνικά μας θέματα στο εξωτερικό και να προβάλλει τον Ελληνισμό, ενεργοποιώντας τις νεώτερες γενιές αλλά και παράλληλα προχωρώντας στην συνεχή ποιοτική αναβάθμιση των όποιων συλλογικών εκδηλώσεων; Θα μπορέσει να διδαχθεί από τυχόν λάθη της σε συγκεντρώσεις (π.χ. περισσότερες από το δέον ομιλίες από διάφορους προεδροπαράγοντες, ασχέτως επιπέδου ευφράδειας και νοήματος λόγου, οι οποίες ενδεχομένως κουράζουν το ακροατήριο και δεν εξυπηρετούν τον ζητούμενο επικοινωνιακό στόχο); Θα μπορέσει να επιληφθεί των όποιων συντονιστικών κενών (π.χ. χαμηλή προσέλευση από συγκεκριμένες περιοχές ή χώρους) με ουσιώδεις οργανωτικές τομές που θα εγκαθιδρύσουν καλύτερη επικοινωνία και συνεργασία; Θα μπορέσει να διοχετεύσει τον ζήλο και την διάθεση ενεργοποίησης υπέρ των εθνικών θεμάτων σε ποικίλους τομείς, οι οποίοι θα στοχεύουν στην ανάπτυξη διαλόγου με την ευρύτερη κοινωνία σε πολλαπλά επίπεδα, όπως στον χώρο της πολιτικής, της τέχνης, της ακαδημίας και των επιστημών, κτλ.;
Όλα είναι δυνατά σ᾽ αυτόν που πιστεύει!
Μένοντας στα πολύ θετικά του συλλαλητηρίου, τονίζεται ότι το παρών έδωσαν κλήρος και λαός, ομογενείς κάθε ηλικίας και επαγγελματικής ιδιότητας, παιδιά, ηγέτες της Ομογένειας και απλοί άνθρωποι από την Νέα Υόρκη, το Σικάγο, το Κονέκτικατ, την Φλόριδα, την Γιούτα, την Βαλτιμόρη, το Μέριλαντ, την Καλιφόρνια, την Ατλάντα, το Μόντρεαλ, την Βοστώνη, την Ουάσιγκτον και το Οχάιο.
Επίσης, αξίζει να σταθεί κανείς στην πολύ ωραία σύνδεση που έκανε ο Σεβ. Αρχιεπίσκοπος Γέρων Αμερικής κ. Δημήτριος μεταξύ της Ευαγγελικής περικοπής της ημέρας και του αγώνα που διεξάγεται για την υπεράσπιση του ονόματος και της ταυτότητας της Μακεδονίας. Η συγκεκριμένη περικοπή προέρχεται από τον κατά Μάρκον Ευαγγέλιο και αναφέρεται στην θεραπεία ενός παιδιού που είχε κυριευθεί από ακάθαρτο πνεύμα. Αφού ο πατέρας του παιδιού εξιστόρησε την ταλαιπωρία που υφίσταται ο γιός του από το συγκεκριμένο δαιμόνιο, παρακάλεσε τον Χριστό «ἀλλ᾿ εἴ τι δύνασαι, βοήθησον ἡμῖν σπλαγχνισθεὶς ἐφ᾿ ἡμᾶς.» Στο άκουσμα των λόγων αυτών, «ὁ δὲ ᾿Ιησοῦς εἶπεν αὐτῷ τὸ εἰ δύνασαι πιστεῦσαι, πάντα δυνατὰ τῷ πιστεύοντι». Με λίγα λόγια, το μήνυμα του Χριστού είναι ότι όλα είναι δυνατά σ᾽ αυτόν που πιστεύει!
Η ιστορική εμπειρία του Ελληνισμού έχει επαληθεύσει την Κυριακή αυτή νουθεσία πολλές φορές. Πολλές είναι οι στιγμές στην μακραίωνη ιστορία μας που οι Έλληνες έχουμε βιώσει και γίνει έμπρακτο παράδειγμα της επαγγελίας ότι με την πίστη όλα γίνονται. Την συμμαρτυρία την καταθέτει ο – κατά τον Γιώργο Σεφέρη – πιο σημαντικός πεζογράφος της νέας Ελληνικής λογοτεχνίας. Γράφει χαρακτηριστικά ο Στρατηγός Μακρυγιάννης στα Απομνημονεύματά του: «Εκεί οπούφκιανα τις θέσεις εις τους Μύλους ήρθε ο [Γάλλος ναύαρχος Derigny] Ντερνύς να με ιδή. Μου λέγει: “Τι κάνεις αυτού; Αυτές οι θέσεις είναι αδύνατες· τι πόλεμο θα κάνετε με τον Μπραΐμη, αυτού”. Του λέγω: ”Είναι αδύνατες οι θέσεις και εμείς, όμως είναι δυνατός ο Θεός οπού μας προστατεύει· και θα δείξωμεν την τύχη μας σ’ αυτές τις θέσεις τις αδύνατες· κι αν είμαστε ολίγοι εις το πλήθος του Μπραΐμη, παρηγοριόμαστε μ’ έναν τρόπον, ότι η τύχη μάς έχει τους Έλληνες πάντοτε ολίγους. Ότι αρχή και τέλος, παλαιόθεν και ως τώρα, όλα τα θερία πολεμούν να μας φάνε και δεν μπορούνε· τρώνε από μας και μένει και μαγιά. Και οι ολίγοι αποφασίζουν να πεθάνουν· και όταν κάνουν αυτείνη την απόφασιν, λίγες φορές χάνουν και πολλές κερδαίνουν. Η θέση οπού είμαστε σήμερα εδώ είναι τοιούτη· και θα ιδούμεν την τύχη μας οι αδύνατοι με τους δυνατούς”. –”Τρεμπιέν”, λέγει και αναχώρησε ο ναύαρχος.»
Εξάλλου, ο Ακάθιστος Ύμνος, που θα βιώσει η Ρωμιοσύνη/Ελληνισμός και φέτος, συνεχίζοντας την παράδοση αιώνων, την Παρασκευή που μάς έρχεται, αναγράφοντας ευχαριστήρια στην «Υπέρμαχο Στρατηγό Θεοτόκο», αποτελεί άλλο ένα τρανό παράδειγμα ότι αν έχουμε πίστη στα ιερά και όσια του γένους μας και στους εαυτούς μας ως συνεχιστές της παράδοσης των προγόνων μας, όλα είναι δυνατά!
Καιρός λοιπόν να αναθεωρήσουμε κάποιες πρακτικές με τις οποίες λειτουργούμε, τόσο εντός Ελλάδος, όσο και εκτός. Βιώνοντας την ταπείνωση στην οποία μας οδήγησαν οι σημερινές περιστάσεις ως έθνος, μπορούμε καλύτερα να κατανοήσουμε τον ποιητικό λόγο που θα ψαλεί, επίσης αυτή την εβδομάδα, στον Μεγάλο Κανόνα (το βράδυ αυτής της Τετάρτης) ότι «αυτείδωλον εγενόμην» (έκανα τον εαυτό μου είδωλο και τον λατρεύω) και να αναφωνήσουμε μαζί με τον μελωδό προς τον Κύριο «εν επιγνώσει ανακάλεσαι». Άλλωστε, η μετάνοια (σε όλα τα επίπεδα του βίου) αποτελεί απαραίτητο σταθμό στον δρόμο προς την Ανάσταση!
Όσο υπάρχουν Έλληνες που θα ψάλλουν με τρεμάμενα χείλη και φλεγόμενη καρδιά «Τη Υπερμάχω Στρατηγώ», όπως έγινε στο συλλαλητήριο της Νέας Υόρκης κατά την κατακλείδα και όπως θα γίνει σε κάθε ελληνική γωνιά της γης της Παρασκευή που μάς έρχεται, η ελπίδα ότι όλα είναι δυνατά παραμένει!
Originally posted 2018-03-19 10:00:47.
