Η συνήθης ετυμολογική έννοια που αποδίδεται στην λέξη πειθαρχία είναι το «πείθω δια της αρχής», δηλαδή οι άρχοντες του τόπου μετέρχονται όλα τα μέσα στην διάθεσή τους, συμπεριλαμβανομένων ένδικων και κατασταλτικών, για να εξασφαλίσουν την υπακοή στα προστάγματά τους. Αξίζει, όμως να αναρωτηθούμε εάν η λέξη πειθαρχία επιδέχεται και άλλη ερμηνεία, αυτήν του «άρχω δια της πειθούς», η οποία προϋποθέτει ότι η ευταξία επιτυγχάνεται μέσα από την σωστή εκπαίδευση, την χρήση λογικών επιχειρημάτων και την κοινή αναζήτηση και φανέρωση της αλήθειας.
Ειδικά στην περίπτωση του κορωνοϊού είναι φανερό ότι η παγκόσμια άρχουσα τάξη δείχνει μια ξεκάθαρη προτίμηση στην πρώτη ετυμολογική ανάγνωση της λέξης. Φυσικά, για πολλούς κατά τόπους άρχοντες η συγκεκριμένη εκδοχή είναι προτιμητέα σε κάθε περίπτωση, αλλά τουλάχιστον τηρούσαν κάποια προσχήματα. Με την εξάπλωση της επιδημίας αυτής, κάθε προαπαιτούμενο που συνέδεε την άσκηση αρχής και εξουσίας με την μεταχείριση της πειθούς και των λογικών επιχειρημάτων κρίθηκε περιττή και αντικαταστάθηκε με την αστυνόμευση, τον εκφοβισμό και τον καταναγκασμό. Η στροφή αυτή προς την αυταρχία δεν αποτελεί κάτι το καινοφανές για τους εξουσιάζοντες («ἰσχύος ὀρεγόμενοι καὶ οὐ καλλιεπούμεθα»…Θουκ. 6.83.1-2), απλά η επιδημία ξεσκέπασε την νοοτροπία των αρχόντων και τα πραγματικά «δημοκρατικά φρονήματα» τους.
Κυβερνητικό φίμωτρο στους αντιφρονούντες
Στην Ελλάδα, η εξέλιξη αυτή επισημοποιήθηκε με την εντολή του υπουργού Προστασίας του Πολίτη να παραπέμπονται στην δικαιοσύνη όσοι αναρτούν «θεωρίες συνωμοσίας» για τον κορωνοϊό στο διαδίκτυο. Προφανώς η κυβερνητική αυτή απόφαση θέτει εν αμφιβόλω την ελευθερία του λόγου, που υποτίθεται ότι προστατεύεται συνταγματικά τόσο από την ελλαδική, όσο και από την ευρωπαϊκή νομοθεσία.
Τι να υποθέσει κανείς; Ότι τα εκατομμύρια που μοίρασε αφειδώλευτά η κυβέρνηση (εν μέσω οικονομικής κρίσης απροσδιόριστης διάρκειας) στα ΜΜΕ και η καθημερινή υστερία που εκπέμπουν οι δημοσιογραφούντες υστερούν απέναντι στις όποιες «θεωρίες συνωμοσίας» που υποτίθεται ότι διακινεί μια «μειοψηφία περιθωριακών», κάτι «ψεκασμένοι»; Εφόσον το επικρατούν κρατικό αφήγημα αναπαράγεται από κάθε ειδησεογραφικό μέσο, διαδίδεται μέχρι αηδίας σε σημείο ψυχολογικής υποβολής διαμέσου διαφημίσεων σε όλα τα μέσα και επαναλαμβάνεται συστηματικά από πολιτικούς και λοιμωξιολόγους, ποια ανάγκη υπήρχε για την ποινικοποίηση της διαφορετικής γνώμης; Δεν αρκούσαν τα στοιχεία και τα επιχειρήματα που λανσάρονται σε μια πρωτοφανή σε εύρος και διάρκεια δημόσια ενημερωτική εκστρατεία να πείσουν τους πολίτες να τηρούν τους κανόνες υγιεινής;
ΠΟΥ και λοιμωξιολόγοι πέφτουν σε αντιφάσεις
Εδώ βέβαια οφείλουμε να τονίσουμε ότι ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας και οι κατά τόπους υγειονομικές αρχές (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων) ανέκρουσαν πρύμναν και αποφάσισαν να αγνοήσουν τις συστάσεις και πολιτικές που οι ίδιοι θέσπισαν και τηρούσαν μέχρι το 2019. Μήπως οι ίδιες αυτές αρχές δεν συμβούλευαν κυβερνήσεις, βάσει επιστημονικά τεκμηριωμένων θέσεων, ότι ο υποχρεωτικός εγκλεισμός του πληθυσμού, το κλείσιμο των σχολείων, οι ταξιδιωτικές απαγορεύσεις και αυτή τούτη η χρήση μάσκας δεν αποτελούν αποτελεσματικά μέτρα για τον περιορισμό μιας επιδημίας και δεν συνιστώνται;
Στις ίδιες της δημοσιεύσεις των οργανισμών αυτών τονίζεται ξεκάθαρα ότι οι παρενέργειες από τα μέτρα αυτά θα προκαλέσουν μεγαλύτερο κακό από την επιδημία καθεαυτή, ενώ τα αποτελέσματα από την επιβεβλημένη χρήση τους είναι, στην καλύτερη περίπτωση, αμφιλεγόμενη και μη αποδεδειγμένη. Για πρώτη φορά στην σύγχρονη ιστορία αποφασίστηκε η απομόνωση του υγιούς μέρους του πληθυσμού, ενώ η καθολική επιβολή της χρήσης μάσκας ενδέχεται όχι μόνο να φανεί αναποτελεσματική, αλλά να αποδειχθεί επικίνδυνη για την υγεία του πληθυσμού, μειώνοντας τα επίπεδα οξυγόνου και αυξάνοντας την πιθανότητα αναπνευστικών λοιμώξεων.
Υπάρχουν μελέτες (πραγματικές μελέτες, που διεξήχθησαν σε εξωεργαστηριακές συνθήκες) που να αποδεικνύουν την αποτελεσματικότητα των μέτρων που επιβάλλουν οι πολιτικοί «μετὰ οἴας ἀνεπιστημοσύνης καὶ μαλακίας» (Θουκ. 5.7.2) και υπέρ των οποίων παπαγαλίζουν οι δημοσιογράφοι με νοοτροπία όχλου; Αν υπάρχουν, ας προβληθούν από τα επιστρατευμένα μέσα και ας επικρατήσει η γνώμη του κατεστημένου δια της πειθούς. Διαφορετικά, το μόνο που καταφέρνουν οι πολιτικοί είναι να διχάζουν την κοινωνία και να δημιουργούν υποψίες ότι οι συγκεκριμένες αποφάσεις και πολιτικές εξυπηρετούν αλλότριους σκοπούς.
Το ίδιο ισχύει με το φάρμακο της υδροξυχλωροκίνης, το οποίο χρησιμοποιείται με επιτυχία για δεκαετίες στην θεραπεία διαφόρων παθήσεων και υποστηρίζεται από μερίδα μάχιμων γιατρών που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή για την θεραπεία του κορωνοϊού. Παρά ταύτα και τις πρώτες ερευνητικές επιβεβαιώσεις της αποτελεσματικότητάς του, υπό συγκεκριμένες προϋποθέσεις, όπως την χορήγησή του με την πρώτη εμφάνιση των συμπτωμάτων, υγειονομικοί γραφειοκράτες και άσχετοι πολιτικοί διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους με την πρώτη αναφορά στο συγκεκριμένο φάρμακο. Είναι να μην αναρωτηθεί κανείς κατά πόσο οι αντιδράσεις αυτές υπαγορεύονται από τις φαρμακοβιομηχανίες, που κινδυνεύουν να χάσουν δισεκατομμύρια αν αποδειχθεί σωτήριο ένα φτηνό φάρμακο για το οποίο δεν υπάρχει αποκλειστικότητα παραγωγής;
Πετώντας την εμπειρική γνώση στο κάλαθο των αχρήστων…
Και κάπως έτσι, φτάνουμε στο Δεκαπενταύγουστο, με απαγορευμένες τις λιτανείες και διάφορες άλλες προσκυνηματικές και εορταστικές εκδηλώσεις προς την Παναγία, την σκέπη και καταφυγή του ελληνικού λαού για δύο χιλιετίες. Η εμπειρική γνώση του Ελληνισμού πιστοποιεί ότι η δημόσια παράκληση προς στην Παναγία σε κάθε κίνδυνο και περίσταση, συμπεριλαμβανομένων των λοιμωδών νόσων και της επιδρομής αλλοφύλων, είναι μονόδρομος, υπαρξιακή επιβεβαίωση της συλλογικής μας ταυτότητας.
Τώρα απαγορεύεται δια ροπάλου η αποκρυσταλλωμένη γνώση αιώνων συλλογικού βίου και ιστορικής εμπειρίας εν ονόματι των «καινών δαιμονίων» που εισάγουν κάποιοι γραφειοκράτες λοιμωξιολόγοι, επιβάλλουν άκαπνοι πολιτικοί τρίτης διαλογής και απαιτούν πληρωμένοι κονδυλοφόροι. Και μάλιστα, για να σιγουρευθούν για την βέβαιη επικράτηση της γνώμης τους, επειδή προδήλως στερούνται τις απαιτούμενες αποδείξεις για να την στηρίξου επιτυχώς, απαιτείται και η αφαίρεση της ελευθερίας του λόγου. Κάποτε στην Ελλάδα οι σοφοί έδιναν στους άρχοντες την παραγγελία «πείσας λαβέ, μὴ βιασάμενος», διδάσκοντας ότι οι γνώμες είναι πιο ισχυρές από την δύναμη των χειρών. Σήμερα οι υγειονομικοί πατερούληδες έχουν άλλη άποψη…
