Οι ψηφοφόροι της Ιταλίας έστειλαν ένα ξεκάθαρο μήνυμα στις εκλογές του περασμένου Μαρτίου, αποφασίζοντας αλλαγή πλεύσης και απορρίπτοντας τις πολιτικές που εφαρμόζονταν από την προηγούμενη κυβέρνηση. Όμως, στην Ευρώπη του 21ου αιώνα, φαίνεται ότι όταν η λαϊκή ετυμηγορία έρχεται σε αντίθεση με το διευθυντήριο της ευρωζώνης, η πρώτη οφείλει να υποχωρεί στην θέληση της δευτέρας. Δεν εξηγείται αλλιώς η ενέργεια του Ιταλού προέδρου κ. Σέρτζιου Ματαρέλα να εμποδίσει ουσιαστικά τον σχηματισμό κυβέρνησης από τα ευρωσκεπτιστικά κόμματα των Πέντε Αστέρων και της Λέγκας, με την απόρριψη του προτεινόμενου υπουργού Οικονομικών.
Ο κ. Ματαρέλα δήλωσε ότι ο υποψήφιος υπουργός Οικονομικών κ. Πάολο Σαβόνα έχει μιλήσει υπέρ της εξόδου της Ιταλίας από την ευρωζώνη και ότι η επιλογή του διαμορφώνει το προφίλ της νέας κυβέρνησης. Διευκρίνισε δε ότι ο πρόεδρος της Δημοκρατίας έχει τον ρόλο του εγγυητή και για τον υπουργό Οικονομικών, τονίζοντας ότι η συμμετοχή στην ευρωζώνη είναι θεμελιώδους σημασίας για την Ιταλία.
Ο έγκριτος 82χρονος οικονομολόγος έχει ασκήσει σκληρή κριτική στoν τρόπο λειτουργίας της ευρωζώνης, ενώ μιλώντας στον ιταλικό ιστότοπο οικονομικών ειδήσεων scenarieconomici.it δήλωσε ότι «οι θέσεις μου είναι γνωστές. Θέλω μια διαφορετική Ευρώπη, πιο ισχυρή, αλλά πιο δίκαιη».
Παλαιότερα, είχε κατηγορήσει την Ευρωπαϊκή Ένωση για τον τρόπο που χειρίστηκε τις διαπραγματεύσεις με την Ελλάδα το 2015. Μιλώντας στο περιοδικό «Vita» τον Ιούλιο του 2015 ο κ. Σαβόνα κατέκρινε την Γερμανία ότι παίζει τον ρόλο του «κράτους ηγεμόνα στην Ευρώπη» και ότι «χρησιμοποιεί την Ελλάδα για να το επανεπιβεβαιώσει». Συνέστησε, επίσης, στην Ιταλική κυβέρνηση να έχει έτοιμο ένα Σχέδιο Β´ σε περίπτωση αποχώρησης από το ευρώ.
«Η δημοκρατία γεννάει την τυραννία»
Ο Ιταλός πρόεδρος επικαλέστηκε την αντίδραση των αγορών για την απόφασή του, όμως η Λέγκα δεν δέχεται το βέτο, με αποτέλεσμα να επιστραφεί η εντολή σχηματισμού κυβέρνησης που είχε δοθεί στον εκλεκτό των δύο συνεργαζομένων κομμάτων για την θέση του πρωθυπουργού, κ. Τζουσέπε Κόντε. Ήδη κλήθηκε στο ιταλικό προεδρικό μέγαρο ο νεοφιλελεύθερος κ. Κάρλο Κοταρέλι, πρώην υψηλόβαθμος αξιωματούχος του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, για να του δοθεί εντολή σχηματισμού κυβέρνησης τεχνοκρατών.
Κατά πάσα πιθανότητα, η κυβέρνηση αυτή δεν θα λάβει ψήφο εμπιστοσύνης, οπότε οι Ιταλοί ψηφοφόροι θα επιστρέψουν στις κάλπες το φθινόπωρο για δεύτερη φορά μέσα σε ένα χρόνο, παρά το γεγονός ότι η τοποθέτησή τους προ δύο μηνών ήταν σαφής. Βέβαια, οι συχνές εναλλαγές κυβερνήσεων δεν είναι καινούργιο φαινόμενο στην Ιταλία, όμως το συγκεκριμένο πολιτικό αδιέξοδο μοιάζει με προληπτικό πλήγμα εκ μέρους της γερμανοκρατούμενης ΕΕ.
Είναι εξοργιστικό να παρακάμπτεται η λαϊκή ετυμηγορία και να υποβάλλονται οι ψηφοφόροι σε «γυμνάσια» έως ότου συνετιστούν και συμπλεύσουν με το κατεστημένο. Από την άλλη, όμως, έχοντας το παράδειγμα της ολοκληρωτικής διάλυσης της ελληνικής οικονομίας από τους ευρωπαϊκούς θεσμούς, όταν η Ελλάδα έκανε ότι επιχερεί να αντισταθεί το 2015, ενδεχομένως να φρονεί ο κ. Ματαρέλα ότι προστατεύει την χώρα του από την μήνιν της διεθνούς τοκογλυφίας και των τραπεζοσυμμοριτών.
Η Ιταλία απειλεί να ανατινάξει την ευρωζώνη
Φυσικά, η Ιταλία διαφέρει πολύ από την Ελλάδα, διότι η οικονομία της είναι η τρίτη μεγαλύτερη στην Ευρώπη. Έχει το δεύτερο υψηλότερο δημόσιο χρέος προς ΑΕΠ στην Ευρώπη, πίσω μόνο από την Ελλάδα, όμως σε απόλυτους αριθμούς το ιταλικό χρέος ξεπερνά το δικό μας κατά πολύ, φτάνοντας το αστρονομικό ποσό των 2.256 δισ. ευρώ! Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι εάν χρεοκοπήσει θα είναι αδύνατο να διασωθεί από τους μηχανισμούς της ΕΕ.
Από διαπραγματευτικής απόψεως, αυτό αποτελεί ένα περίεργο «πλεονέκτημα» για τους Ιταλούς, οι οποίοι μπορεί να απαιτήσουν την χαλάρωση των μέτρων λιτότητας και μείωση του χρέους μέσα από την ανάπτυξη, απειλώντας τους Ευρωπαίους «εταίρους» τους ότι σε περίπτωση που επιχειρήσουν να εκβιάσουν την χώρα, όπως έκαναν με την Ελλάδα το 2015, θα θέσουν σε κίνδυνο την ίδια την ευρωζώνη, η οποία μάλλον δεν θα μπορέσει να αντέξει τους κραδασμούς από ένα «Italexit».
Όπως και να᾽ χει, η πρώτη παρτίδα μεταξύ του ευρωπαϊκού καθεστώτος και του ιταλικού λαού παίχτηκε. Η λαϊκή ετυμηγορία αγνοήθηκε, οι πολιτικοί άρχοντες ανέλαβαν δράση και επιχειρήθηκε ένα τεχνοκρατικό πραξικόπημα. Αναμένεται η αντίδραση των πολιτών στις επόμενες κάλπες για να φανεί αν θα ξεσηκωθεί μια κάποια αντίσταση στην ιδιότυπη γερμανική κατοχή της Ευρώπης μέσα από το κοινό νόμισμα.
