Λίγες μέρες μετά την 17 Νοέμβρη, την μέρα όπου το Πολυτεχνείο σημάδεψε μία ολόκληρη γενιά αλλά και την ελληνική ιστορία, προσθέτοντας μια ακόμη εθνική τραγωδία σε όλο τον Ελληνισμό και διχάζοντας μέχρι τις μέρες μας ανάμεσα σε ιστορικά γεγονότα και προσωπικές φαντασιώσεις, σε ιστορικές πηγές και σε ατομικές εκτιμήσεις.
Στο παρών άρθρο δεν θα αναλύσουμε τα γεγονότα του Πολυτεχνείου, ούτε τον ‘’μύθο’’ που έχει στηθεί από την αριστερά για την εκμετάλλευση του και την διατήρηση της ‘’αντιστασιακής’’ της παρουσίας, ούτε όμως και την παραφιλολογία που διαπνέει τους αντι – πολυτεχνειακούς. Η ιστορική αλήθεια, θαρρώ, βρίσκεται κάπου στη μέση και ποτέ σε κάποιο κλειστό κομματικό μαντρί!
Το μόνο σίγουρο είναι πως η 17 Νοέμβρη δεν ήταν η μέρα που έπεσε η δικτατορία, μιας κι αυτή αντικαταστάθηκε από μια πολύ σκληρότερη, αυτή του Ταξιάρχου Ιωαννίδη, λίγες μέρες μετά, ο οποίος μη επιθυμώντας να παραδώσει τα ηνία της χώρας σε δημοκρατικούς θεσμούς και στη ομαλή μεταχουντική κατάσταση που είχε προετοιμάσει ο δικτάτορας Παπαδόπουλος ανακηρύσσοντας εκλογές τον Φεβρουάριο, έπεσε στη παγίδα των αμερικανικών υπηρεσιών και υποσχέσεων, αλλά ήταν η μέρα όπου είχε υπογραφτεί ανεπίσημα η πτώση της Κύπρου στα χέρια των Τούρκων.
Γι’ αυτό τον λόγο πιστεύω πως το Πολυτεχνείο δεν θα πρέπει να εορτάζετε με στόμφο και λαμπρότητα κι ως εθνική εορτή, αλλά ως μια αποφράδα μέρα σαν αυτή της 19 Μαΐου ή της 29 Μαΐου για τον Ελληνισμό. Ως η μέρα την οποία οι ξένες υπηρεσίες και ο δόλιος εχθρός των Ελλήνων παρέσυραν την τότε ελληνική κυβέρνηση σε μία καλοστημένη παράσταση μετατρέποντας την ως κομπάρσους στα γεγονότα που θα επακολουθούσαν.
Το αν η ελληνική κυβέρνηση, το στρατιωτικό καθεστώς του Ιωαννίδη ή το δημοκρατικό του Καραμανλή, θα μπορούσε να αντιδράσει διαφορετικά, έχει γραφτεί πληθώρα άρθρων και βιβλίων για το αξιόμαχο του ελληνικού στρατού και την υπεροχή των ενόπλων δυνάμεων της τότε εποχής, καθώς και για το φρόνημα των στρατιωτών και αξιωματικών σε αντίθεση με την τωρινή εποχή, επομένως όποιος επιθυμεί να μάθει, μπορεί να ανατρέξει σε πηγές και να ενημερωθεί ορθώς κι όχι κομματικώς.
Η μεταπολίτευση λοιπόν, δεν ήρθε και δεν εγκαθιδρύθηκε στην Ελλάδα ούτε από κοινούς εθνικούς αγώνες, ούτε από σταδιακή πολιτειακή αλλαγή, ούτε από κάποιο δημοψήφισμα. Η μεταπολίτευση εισήλθε στην Ελλάδα κατά ανάγκην για να αποφευχθούν τα χειρότερα στην Κύπρο και κατά σχεδιασμό των Δυτικών Συμμάχων, μιας και ο πρώην δικτάτορας Γεώργιος Παπαδόπουλος είχε αρχίσει να αντιδράει στις εντολές τους και τις προτροπές τους.
Και ο νέος αντιπρόσωπος του κοινοβουλευτισμού στη δύσμοιρη πατρίδα μας διορίζεται ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο οποίος γνώριζε πως μόνο μετά από μια εθνική τραγωδία επρόκειτο να αποκατασταθεί η δημοκρατία στην Ελλάδα και ήταν ενημερωμένος στο Παρίσι για την εισβολή στη Κύπρο, τουλάχιστον 6 μήνες πριν την πραγματοποίηση της, όπως παραδέχθηκε και πριν χρόνια στενός του συνεργάτης.
Το ‘’η Κύπρος κείται μακράν’’ είναι μια φράση που στιγμάτισε την άφιξη του πρώτου δημοκράτη πρωθυπουργού μετά το 1967 και που αμαύρωσε μια για πάντα το πρόσωπο του προέδρου και της δεξιάς παράταξης στην Ελλάδα.
Η μεταπολίτευση δεν έφτασε στην πατρίδα μας με καλές προθέσεις, με αγνή καρδιά και με αγάπη για την πατρίδα!
Η μεταπολίτευση δεν επέστρεψε για να σώσει την χώρα και τον ελληνικό λαό από τα ‘’τυραννικά’’ χέρια των συνταγματαρχών αλλά για να χτίσει καριέρα και για να κάνει business!
Η μεταπολίτευση δεν ήρθε με τραγούδια, χορούς και ροδοπέταλα αλλά με αίμα, δάκρυα, οδυρμούς και αγωνία για το αύριο!
Και η αλήθεια είναι πως πράγματι ήταν κι ο μόνος τρόπος για να πέσει το στρατιωτικό καθεστώς. Η επιστήμη της Βιολογίας και της Πολιτειολογίας διδάσκουν ότι κανένας ζωντανός οργανισμός και κρατικός οργανισμός αντίστοιχα, δεν πέφτουν από εξωτερικά αίτια αλλά πάντα από εσωτερικές προσβολές.
Π.χ. ένας άνθρωπος έχει περισσότερες πιθανότητες να πεθάνει από καρδιακή προσβολή ή από καρκίνο του πνεύμονος απ’ ότι να πέσει στις γραμμές ενός τρένου ή να τον χτυπήσει κεραυνός.
Το στρατιωτικό καθεστώς μετά την 17 Νοεμβρίου είχε όλα τα εσωτερικά αίτια και όλες τις πολιτειακές παθογένειες ώστε να καταρρεύσει εύκολα μετά από το πρώτο χτύπημα που δέχθηκε, απροετοίμαστο και αποκομμένο από την ιστορική περίοδο, την πολιτική πραγματικότητα και την παραπληροφόρηση. Ότι γίνεται και στις μέρες μας δηλαδή…
Το μεταπολιτευτικό καθεστώς των πολιτικών κομμάτων στην Ελλάδα παρουσιάζει την ίδια ακριβή και ανησυχητική εικόνα. Το στράτευμα έχει υποστεί καίρια πλήγματα στο γόητρο του και στο λειτουργικό του. Τα Μ.Μ.Ε. παρουσιάζουν μονίμως και προκλητικώς την πλευρά που συμφέρει το πολιτικό σύστημα καλύπτοντας τις ατασθαλίες του και τις απάτες του κυνηγώντας ‘’φασίστες’’ και βλέποντας παντού ‘’ρατσιστές’’ όπως οι χουντικοί κυνηγούσαν αντιστασιακούς και έβλεπαν παντού ‘’κομμουνιστές’’. Η οικονομία είναι σε ελεεινή κατάσταση και μεγάλο μέρος της αξιόμαχης νεολαίας έχει αποχωρήσει στο εξωτερικό. Η κατάσταση με τους λαθρομετανάστες έχει χτυπήσει κόκκινο και φαίνεται να είναι μη ελεγχόμενη από πλευράς αστυνομίας και πολιτείας. Οι αντι – εξουσιαστικές και αναρχικές ομάδες, οι Μ.Κ.Ο. και οι κοινοί εγκληματίες παίζουν με τους δικούς τους κανόνες εντός της ελληνικής επικράτειας. Η Τουρκία δεν έχει χορτάσει από τη μισή Κύπρο και φαίνεται μετανιωμένη που δεν προχώρησε και πιο νότια το 1974 και σεβάστηκε τη συμφωνία με τους Βρετανούς και τους Αμερικάνους.
Επομένως, έχουμε ακριβώς τα ίδια συμπτώματα ως ένας ασθενικός οργανισμός, ο οποίος περιμένει το τελειωτικό χτύπημα για να ξεψυχήσει.
Νομοτελειακά, η μεταπολίτευση έχει χρεοκοπήσει προτού χρεοκοπήσουν την χώρα και την υποτάξουν στο Δ.Ν.Τ. Όλοι τους εντός του κοινοβουλίου μετρούν αντίστροφα και προσπαθούν να αρπάξουν όσα μπορούν περισσότερα προτού έρθει η ώρα της αναχώρησης χωρίς επιστροφή. Λογικά, τους πολύ υψηλόβαθμους και τους καλούς υπηρέτες της Νέας Τάξης τους περιμένει κάποια θέση στο Παρίσι και στη Νέα Υόρκη. Οι δευτεροβάθμιοι και τριτοβάθμιοι είναι αυτοί που θα υποστούν την θεία δίκη και την τιμωρία από το μένος του ελληνικού λαού όταν έρθει η ώρα.
Το ερώτημα που γεννάται όμως είναι το εξής:
Ποια θα είναι η νέα εθνική τραγωδία και σε τι βαθμό;
Ας μην απατώμεθα! Το κομματικό καθεστώς του κοινοβουλευτισμού δεν πρόκειται να αποχωρήσει οικειοθελώς και δεν πρόκειται να προετοιμάσει το έδαφος για καμία ομαλή και σταδιακή πολιτειακή μεταβίβαση της εξουσίας με σκοπό την σωτηρία της πατρίδος και του ελληνικού έθνους.
Η Νέα Μεταπολίτευση θα έρθει σαν αστραπή σε καιρό συννεφιασμένο και σε περίοδο αγωνίας και ταραχής. Θα έρθει για να φέρει ενότητα και ομοψυχία στο εσωτερικό των Ελλήνων κι όχι διχασμό και εμφύλιο όπως έφεραν οι προηγούμενοι. Θα έρθει για να αμυνθεί της εξωτερικής απειλής όταν οι Έλληνες θα είναι πλέον ενωμένοι και ετοιμοπόλεμοι. Θα έρθει για να επαναφέρει την πατρίδα στον δρόμο των ηθών και των εθίμων, στη Οδό της Αλήθειας του Χριστού και στην πηγή της Ελληνικότητας! Η Νέα Μεταπολίτευση δεν θα έχει καμία σχέση με τους τωρινούς θεσμούς, την ανομία, την απληστία και την αποστασία, με την κομματοκρατία και την ψηφοθηρία, με κοινοβουλευτικούς εκπροσώπους και με πολιτικές φατρίες.
Η Νέα Μεταπολίτευση θα έχει το ‘’Πανελλήνιον’’ κατά τα αρχαία πρότυπα, οι κάτοικοι της θα είναι πρόσωπα και πολίτες και η πόλη θα έχει τον δικό της προσωπικό και τοπικό χαρακτήρα λειτουργώντας ως πολιτικό πρόσωπο, θα έχει συνείδηση της ιστορικής της αποστολής ως φορέας του ελληνικού πολιτισμού και της ορθόδοξης πίστης, θα έχει Βασιλιά, με την έννοια του ‘’άρχομαι’’ – ‘’ηγούμαι’’ επί του λαού και Κυβερνήτη, λειτουργώντας ως πρότυπο ανδρός και ηγέτη.
Η Νέα Μεταπολίτευση είναι ήδη καθ’ οδόν και δεν το γνωρίζουμε…
Originally posted 2019-11-25 19:00:00.
