27 Μαΐου 2020 μετά από 72 μέρες τρομοκρατίας και η άσχημη θεατρική παράσταση της ενημέρωσης COV-19 έλαβε τέλος και εντελώς ασχεδίαστα συνέπεσε με την τελευταία μέρα που λέμε το ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ! Που εντελώς ασχεδίαστά γιορτάσαμε την ημέρα της Αναστάσεως όπως θα έκανε….. ο Κάϊν.
Όποιος παρακολούθησε την Αναστάσιμη θεία λειτουργία θα παρατήρησε τον πάγο, την απογοήτευση και την πικρία που υπήρχε στα πρόσωπα των πιστών που ακολουθούν θρησκευτικούς ηγέτες αληθινά τεκνα του Άβελ αλλά μία ιώση του μετέτρεψε, ας ελπίσουμε για λίγο, σε τέκνα του Κάϊν. Ας θυμηθούμε τον Άβελ που ήταν ταπεινός βοσκός, κοίταγε μακριά στους κάμπους με βλέμμα καθαρό που αγαπούσε την ζωή και μετέφερε την αισιοδοξία, που άκουγε την καρδιά ζωντανών πλασμάτων και δεν φοβόταν να θυσιάσει το καλύτερο από τα πρόβατά του.
Από τη άλλη μεριά ο Κάϊν, εμείς που ασχολούμαστε με την γη, που κοιτάμε κάτω, που φοβόμαστε που δίνουμε για θυσία στο θεό την χειρότερη παραγωγή μας. Ναι σε Αυτόν που μας έδωσε ζωή και αγάπη δίνουμε την χειρότερη σοδιά μας και να μην στερηθούμε (γιατί δεν έχουμε εμπιστοσύνη σε Αυτόν) αλλά και να μην αφήσουν χωρίς θυσία τον Θεό που μας λάτρεψε, πραγματικοί υποκριτές μετά από 8.000 χρόνια.
Κάτω ἀπ’ τό βλέμμα τοῦ Θεοῦ πατέρα ὄμορφα θά κυλᾶ ἡ κάθε μας μέρα…αλλά είμαστε ήδη καμπούριδες κοιτάμε την γή και αδυνατούμε να σηκώσουμε το ανάστημα μας, τα πράγματα πατέρα Κάϊν είναι σοβαρά!
Αυτοί οι άνθρωποι που βλέπουμε γύρω μας δεν είναι ευτυχισμένοι με έναν ευτυχισμένο θεό. Ξέρουν μονάχα τους θεούς του πόνου. Ακόμα και οι φίλοι και οι μαθητές που ξέρανε από κέφι και άκουγαν το γέλιο, φτιάξανε μια εικόνα της θλίψης του κόσμου αυτή την εικόνα. Είναι παράξενο που ο πόνος αυτών του ανθρώπου έχει περάσει στην εκκλησιαστική τυπολατρία. Ο προορισμός του ανθρώπου, είναι ομολογουμένως ένα πάντοτε επίκαιρον θέμα το οποίον πρέπει να απασχολεί όλους μας. H κοινωνική απομόνωση και τα εμβόλια που θα μας κάνουν υπεράνθρωπους και θα νικήσουν τον φόβο μας δεν ανήκουν στα όπλα των χριστιανών γιατί δεν χρειάζεται να είμαστε υπεράνθρωποι είναι δουλειά Αλλου. Η προσπάθεια του Σωκράτη να προσεγγίσει την εσώτερη ύπαρξη του ανθρώπου και να γνωρίσει τον αληθινό εαυτό, καθώς και η αποκλειστική ενασχόλησή του με τα ανθρώπινα μαρτυρούν για τον ανθρωποκεντρικό χαρακτήρα του στοχασμού του, κατέληξε να βρεί και να πεί ότι υπάρχει Θεός και σταμάτησε εκεί την σκέψη του. Όπως ο τεχνίτης φροντίζει τα εργαλεία που χρησιμοποιεί, αφού με τη βοήθειά τους τα δημιουργικά του σχέδια θα πάρουν σάρκα και οστά, έτσι και ο Θεός δεν παραμελεί το πολυτιμότερο εργαλείο αγάπης που βρίσκεται στη διάθεσή του, δηλαδή τον άνθρωπο. Δυστυχώς τα μάτια της ψυχής μας θόλωσαν και ο κοροναϊός επηρέασε και την λογική μας και αναζητάμε σωτήρες δεξιά και αριστερά αλλά την ίδια στιγμή θυσιάζουμε με και στον Θεό για να του δείξουμε ότι δεν τον ξεχάσαμε, πατέρα Κάιν ούτε εσένα ξεχάσαμε ας μάθουμε όμως να σκεφτόμαστε και λίγο τον πατέρα ‘Αβελ!
Τέτοιος είναι, λοιπόν, θεωρητικώς, ο προορισμός του ανθρώπου, όπως τον καθόρισε ο Θεός από άπειρη αγάπη, για να κάμη και ημάς τα πλάσματά Του, κατά χάριν θεούς. Τώρα όμως πρέπει και ημείς, ο καθένας από ημάς, να διερωτηθή, πρακτικώς πού ευρισκόμεθα!….
